Categorie: Alledag Pagina 115 van 263

Sinds donderdag zegt onze computer helemaal niks meer. Het beeld viel weg,  Radio 5 stopte met spelen en ik tikte nog wat op mijn toetsenbord maar er gebeurde helemaal niks meer.  Black & silent. Mijn broer gaf ons nog hoop dat het misschien aan de ‘voeding’ lag,  maar nader onderzoek leerde dat het moederbord naar zijn of haar grootje is. Haar denk ik,  gelet op het eerste deel van het woord.

De blogs van gisteren en eergisteren zaten nog in de pijpleiding maar voor vandaag had ik er nog niet één klaarstaan.  Natuurlijk kan ik een blog schrijven op mijn tablet, dat doe ik nu ook,  maar het handigt mij niet.  Gepruts is het en daar heb ik geen zin in; bloggen hoort leuk te zijn en geen ergernis. We zitten dus even zonder computer, tot ik weer on-line ben even geen dagelijkse ‘Waarde van de dag’.

Twee dingen stonden op mijn vakantielijstje tijdens onze vakantie in Baarn: Naarden Vesting en Bunschoten-Spakenburg.  Bij de naam van dat dorp had ik associaties met klederdracht, vissersdorp en kerk; wat ik in mijn hoofd had klopte helemaal.  We zetten onze fietsen tegen een muur in de oude haven en mijn oog viel op een waterpeilbordje: zo hoog stond het water in 1916. O dus! Nu begreep ik ook wat ik op de foto’s op het informatie bord op de dijk had gezien, (zie blog gisteren)  dat de vissersboten tegen de huizen waren stukgeslagen. (links het bordje op de muur ten opzichte van de haven, rechts een uitsnede van het bordje).

Met de aanleg van de Afsluitdijk in 1932 verloren de havenplaatsen aan de Zuiderzee hun functie als zeehaven. Dat had nogal wat gevolgen voor de plaatselijke economie: anderhalf jaar na de sluiting van de Afsluitdijk was het zilte water helemaal zoet geworde en er waren maar weinig vissoorten die stand hielden in zoet water. In Spakenburg zijn tegenwoordig geen vissers meer, maar er is nog wel een scheepswerf  voor bruine botters.  Begin jaren ’80 was de werf bijna ter ziele, maar juist toen kwam er weer veel belangstelling voor oude bruine boten.  De werf heeft nog steeds genoeg werk,  omdat de bruine boten die er zijn voor onderhoud naar Spakenburg gaan.  Mooi verhaal.

Mooi stadje ook.  We zagen nog twee mevrouwen in de traditionele klederdracht met zo’n opvallende gesteven kraplap. Volgens Gerard leek het op een harnas.  Als je alles van deze klederdracht zou willen weten kon je terecht in het Klederdracht-en Visserijmuseum, maar het was erg mooi weer en wij kozen voor een gebakken visje met patat in het avondzonnetje bij de oude haven die vol lag met bruine boten. Wat een mooi gezicht!
En die kerken? Veel. Heel veel.

Gisteravond keken we naar het journaal van 20.00 uur.
De weersvoorspelling voor de komende dagen was heel mooi: zonnig en droog, rond de twintig graden.
In menig huiskamer in Noord Drenthe zal gezegd zijn: “Aans hadden ze mooi weer had met de Roonermaark”.

Geen Rodermarkt.
Het dorp doet z’n best om er nog iets van te maken; er zijn kleine initiatieven.
De oriënteringstocht gaat wel door, er is wel kermis (met voldoende afstand zegt men) en in de streekbladen worden herinneringen opgehaald aan vorige Rodermarktparades en wordt er wordt een stukje optocht-geschiedenis verteld.
In de Jumbo liggen de Roner krentenbollen uitnodigend klaar, maar ‘Bert van de groente’ hoefde geen extra snert-soepgroente-pakketten te bestellen.

Ook het versieren van straten gaat dit jaar gewoon door.
Geen feest, wel vlaggetjes.
De Boskamp doet altijd uitbundig mee aan de straatversiering; gisteravond werden de borden en vlaggen gebracht.
Dit jaar is het thema ‘Hollandse Tegeltjeswijsheid in coronatijd’.
De teksten die op de borden staan zijn humoristisch en hebben weinig met wijsheid te maken. De buurvrouw voor wier huis het bord op de foto staat vroeg zich af waarom dit bord nou uitgerekend voor hun deur stond. Dat wist niemand.
Mocht je denken: “Waarom nou weer de vrouwen?”, maak je daar niet druk om, de mannen komen ook heus aan de beurt.
Als je op de foto van de straat klikt kun je de tekst op het bordje van onze overburen lezen.
Wij begrepen de tekst op ons bordje niet; er staat alleen maar ‘1 juli’ op.
Toen we gisteravond nog even aansloten bij de buurtborrel ter gelegenheid van het aanbrengen van de straatversiering vroegen we of iemand wist wat 1 juli betekende.
“Op 1 juli 2020 mochten de kroegen weer open!”
Wij stelden onszelf dezelfde vraag als bovengenoemde buurvrouw en de overburen waarschijnlijk ook.
Ben je benieuwd naar wat er op de andere bordjes staat? Maak dan even een wandeling door de Boskamp; ’s avonds is het ook nog mooi verlicht.

Toen we gisteravond in bed lagen zei ik tegen Gerard: “Dan hebben we het komende weekend dus ook niet iedere nacht die pokkeherrie vanuit de feesttent!”
Met Cruijff zeggen wij: “Elluk nadeel hep se foordeel”.
Die tegeltjeswijsheid had wel op ons bordje gekund.

Even terug in de tijd?
Straatversiering in 2017
Straatversiering in 2018

Mijn laatste werkdag voor de vakantie was 27 augustus.
Vandaag was mijn eerste werkdag na de vakantie.
Eerlijk gezegd: het had van mij nog niet gehoeven.

De afgelopen twee weken hebben Gerard en ik heerlijk rondgedobberd; vooral de ochtenden zonder wekker bevielen heel goed.
Verder is het deze week nog heerlijk weer en ik heb mijn boek nog niet uit….

Genoeg gezeurd.
Vanmorgen om 07.00 u stapte ik op de fiets en op weg naar Groningen zag ik dit.

Op het moment dat ik dit schrijf is het einde middag en zit de eerste werkdag er al weer op.
Het was leuk om iedereen weer even te spreken, het eerste werkoverleg is alweer geweest  en na het wegwerken van de volle mailbox was het na een paar uur net alsof ik helemaal niet weg was geweest.
Back to normal.
En wie roept altijd ‘A normal day is a lucky day’?
Precies. Aaltje.
Tel uw zegeningen.

Wij gaan nooit uit eten bij een pannenkoekenrestaurant. Zelf bak ik namelijk errug lekkere pannenkoeken, ik vond dat ik daarvoor niet naar een speciaal restaurant hoefde.  Ik bak ze met spek,  kaas, ui of naturel,  met drie pannen tegelijk en ik heb nooit gebrek aan afnemers. Ik mag zelfs een Engelsman tot mijn vaste cliëntele rekenen: hij rijdt met liefde een paar kilometers om voor ‘pannenkoeken van mama’.

Met opzet schreef ik in bovenstaande alinea ‘vond’; inmiddels heb ik mijn mening moeten herzien. Tijdens onze vakantie in Baarn gingen we een middag fietsen richting Lage Vuursche. Boekenvriendin Jeanette appte: “Een tip: Lage Vuursche, om het paleis,  (Drakenstein, wat je niet ziet)  heen fietsen.  Koninklijk graf en vooral veel keus in pannenkoeken.

Dat deden we.  Het koninklijke graf van prins Friso is indrukwekkend  in zijn eenvoud.  De omgeving is prachtig en Lage Vuursche heeft minstens 3 pannenkoeken restaurants; we vonden een plekje op het terras van “het Vuursche Bos‘. Ik bestelde een exemplaar met Ardenner spek en kaas.  Toen vond ik het nog jammer  dat er geen keuze voor ui bij zat maar toen ik één hap geproefd had miste ik de ui niet: verrukkelijk. De kaas zat onder de pannenkoek en had een lichtbruin korstje. De pannenkoek zelf  was knapperig,  heerlijk gaar en de spek goed doorbakken.

Gerard had een versie met rozijnen, appel en suiker.  Net als bij de pizzeria wisselden we een punt uit; mensen die mij kennen weten dat ik altijd kies voor hartig in plaats van  zoet,  maar zelfs deze zoete variant vond ik lekker, al at ik mijn eigen bord natuurlijk met groot plezier leeg.  Aan het meisje bij wie ik betaalde vroeg ik of ze de kok een groot compliment wilde geven. Ze vertelde dat de kok in kwestie daar blij mee zou zijn,  omdat dat niet heel vaak gebeurde. We vinden het kennelijk niet de moeite waard om een compliment te geven voor een ‘gewone’ pannenkoek, maar ik weet dat het ook bij pannenkoeken bakken  aankomt op een goede verhouding van de ingrediënten van het beslag en op handigheid en ervaring.

Daarom schrijf ik dit blog speciaal voor de kok van zaterdagmiddag 5 september: hij bepaalde die middag met zijn baksel de waarde van mijn dag. En neem van mij aan: je denkt ‘die ku’j zölf wa bakken’ (en dat is ook zo), maar zo lekker als deze heb ik ze nog niet geproefd.