Categorie: Alledag Pagina 127 van 263

27 meert: Gebak op straote!

Door Ada

Op 27 maart 2020

’t Is wat.
Is je dochter jaorig, ku’j daor niet hen.
Pandemie.
Het geld veur het kedoogie hadden wij overmaakt, daor haar ze al een bestemmig veur.
“Dat kan toch eigenlijk niet, dan ziet wij heur hielemaole niet….!”
Veur ’t gemak vergaten wij eem dat oonze oldste dochter 7 jaor in Engeland hef woont en dat wij die toen ook bijna nooit vast können hollen als ze jaorig was.

Vasthollen hebt wij dizze weke ok niet daon, maor wij bint d’r wel henreden.
Dat kön best eem; ze woont in Grunn’n in de Indische buurt.
Waren wij d’r ok geliek eem uut ja!
Ik haar een bak buutenvioolties kocht en een stuk olle keze; daor ku’j heur echt met verwennen.

Balkonscene

Wij belden an, zetten de kedoogies op de trap veur de buutendeure en wachtten tot Carlijn ze op kwam halen.
Maor ze verscheen eerst op heur balkon, samen met heur Wim én Frea en Jon want die waren d’r ok. Het leek een beetie op de balkonscène van oons koninklijk huus (met WA & Maxima enzo) op prinsjesdag; ze zwaaiden in elk geval vriendelijk naor oons.
Ze zaten lekker an ’t gebak met mekaar.
Of wij ok een stukkie wollen hebben?
Nou graag, kom maor deur met die taorte.

Zij kwam bij de veurdeure, zette een gebaksbordtie neer en nam de kedoogies met.
Geen dikke smok en gien knuffel. (stun wel op het

Gebak op straote!

kaortie an de vioolties), maor wel felicitaties en gebak dus!
Stunnen Gerard en ik daor midden op straote met ’n beiden een gebakkie weg te lepelen.

Biezunder.
Zuks vergeet ie nooit weer.
Net zoas die dikke sneibulten in 1979; hier hebt wij het over 50 jaor nog over.

Wij maakt d’r wat van, maor undertussen is ’t wal slim spannend.
Wij doet oons uuterste best um oons te hollen an de veurschriften.
Op advies van de hematoloog doe ‘k nou zölfs een mondkappie veur as ik hen de winkel gao. Ik stuurde een foto van mijzölf in de gezinsapp: “Zo ga ik naar de winkel. Hoef ik ook geen lippenstift op”.
De wichter maakt d’r dan netuurlijk weer gekkigheid van.
“Of je doet lippenstift op je mondkapje…”
“oh yes!”
Nog gien drie minuten later haar ik al een bewarkte foto.
“Nieuwe trend!”
Trienen.

Wij lacht d’rum, maor wij kunt niet veurzichtig genog wezen, want over 50 jaor kunt wij de verhaolen over dizze pandemie niet meer naovertellen, maor dat wilt wij over 15 jaor nog wal graag doen.

Reageren

25 maart: Digitaal klaverjassen.

Door Ada

Op 25 maart 2020

In Alledag

Klaverjassen.
Er is geen spelletje dat ik zo graag doe.
Maar daarvoor heb je vier mensen mensen nodig en Gerard en ik zijn maar met z’n tweeën.
De derde en de vierde man worden vaak gestalte gegeven door kinderen, familie of vrienden, maar die gestaltes zijn nu even niet welkom aan de Boskamp.
Ollie B. Bommel zou zeggen: “Verzin een list, jonge vriend!”

Mijn niet meer zo jonge vriend ging op zoek en zat een tijdje te prutsen met online-platforms en digitale computerspelletjes.
En de aanhouder wint, dus zondagavond ging het gebeuren.
“Als jullie nu dit programma ook downloaden en je meldt je aan, dan kan ik jullie als mijn vrienden uitnodigen.”
Verder hadden we bedacht dat we elkaar dan ook zouden moeten kunnen zien en dat kan tegenwoordig met video-bellen in de app-groep.

Frea en Jon waren zondagavond de eersten die meededen aan ons experiment.
We installeerden ons aan de keukentafel, zochten video-contact en zetten Gerards telefoon met Frea en Jon erop rechtop tegen de keukenrolhouder.
Tot ons grote genoegen lukte het in één keer!
En het was leuk!
Drie bomen deden we maar liefst.
Ondertussen maakten we koffie, gingen we naar de wc en schonken we ons een borrel in.
We zwaaiden enthousiast naar elkaar bij 70 roem en riepen dezelfde domme dingen die we altijd roepen als we klaverjassen; we hadden een geweldige avond.

As ’t nie kan zo as ’t möt, dan möt ’t maor zo as ’t kan.

Meer weten? Wij maken gebruik van Klaverjas HD. Om met eigen vrienden te kunnen spelen maak je een account aan, dat kost € 2,=. Vervolgens kun je gratis spelen, maar dan heb je wel om de 3 á 4 potten reclame tussendoor. Dat kun je afkopen voor een paar euro; we overwegen dat toch maar te doen.
Een bordspel kopen kost immers ook geld.
Het plezier dat we met dit digitaal klaverjassen hebben is onbetaalbaar en o zo nodig in deze sociaal arme weken.

Reageren

24 maart: Corona. En toch mooi.

Door Ada

Op 24 maart 2020

In Alledag

Op 13 maart schreef ik in het blog ‘Menens. Zonder krenten.’ dat we ons sociale leven hadden platgegooid. Daarna bleek dat niet alleen wij nergens meer heen gingen: niemand ging meer ergens heen. Vandaag is dag 11 van onze Corona-quarantaine; sinds gisteren weten we dat het nog minstens 2 maanden gaat duren.
Dit blog beschrijft iedere dag de waarde van mijn dag en ik heb nu genoeg tijd om het blog dagelijks te vullen. Jammer daarbij is dat ik niks meer beleef buiten de deur, dus die inspiratie mis ik al een tijdje.
Gerard en ik zitten dagelijks bij elkaar op de lip.
Gelukkig hebben we een groot huis en kunnen we ons waar nodig even terugtrekken.
Verder genieten we van één van de grootste zegeningen van deze tijd: the world wide web én onze telefoon, waarmee we contacten onderhouden ‘met allen die ons lief en dierbaar zijn’.

Dit alles betekent natuurlijk niet dat de dagen voor mij nu geen waarde hebben, ze worden alleen wat anders ingevuld.
Overdag zien de dagen er niet eens zo heel anders uit, omdat werk (thuis) en huishouden gewoon doorgaan, maar de avonden zitten we op de bank of achter de computer.
De televisie geeft afleiding; vrijdagavond zat André van Duin bij ‘De Wereld Draait Door’ en ontroerde menigeen door een eigen uitvoering van ‘La bohème’ voor Matthijs van Nieuwkerk.
Heel Holland huilt, Aaltje ook.
Een ander moment dat de tranen kwamen (ze zitten door Corona toch wat losser dan anders) was tijdens het Journaal van zondagavond 22 maart.
Conservatoriumstudenten hielden in een binnentuin aan de Amsterdamse Javastraat een kort ‘balkonconcert’. Vanaf meerdere balkons speelden ze samen een stuk uit de Mattheus-Passion van Bach. Hierbij een link naar dat fragment NOS balkonconcert video

Maar de televisie laat me niet alleen huilen.
Zaterdagavond keek ik “Troost-TV’ terug.
Dat is een initiatief van Paul Haenen en Matthijs van Nieuwkerk, die op de herhalingstijd van DWDD (23.15 u) op verzoek oude televisiemomenten herhalen; ik hoorde dat in de aflevering van woensdagavond oude fimpjes met André van Duin waren vertoond.
Trouwe lezers weten: ik ben al vanaf mijn dertiende fan van hem (zie: mijn eerste idool) en ook nu moest ik weer vreselijk lachen om een filmpje dat ik nog niet kende: Sketch in een Frans café.

Op mijn telefoon krijg ik veel hartverwarmende berichtjes (één daarvan vind je bij de reacties, die van Ank op 21 maart) die heel veel aan elkaar worden doorgestuurd.
Vandaag deel ik een gedicht dat ik kreeg van Bea Sportel,

20.03.20 Corona

Corona, virus, ramp van ongekende grootte
maakt mensen ziek
maakt mensen doodziek
men sterft te vroeg, te eenzaam
maar leren we na te denken
leren we hoe het anders kan
of
hoe het anders MOET?
kunnen we anders?
willen we anders?
terug naar hoe het was lijkt onmogelijk
dus kijk vooruit naar de toekomst met meer rust, ritme, REINHEID en regelmaat?
met meer bezinning en bezieling?
is dat de les?
graag, laten we leren
want we geven er levens voor

Dit blog sluit ik af met een video die ik kreeg van vriendin Gineke.
‘OPPEPPER’ schreef ze er bij.

Reageren

22 maart: 10 plagen en een pandemie.

Door Ada

Op 22 maart 2020

In Kerk & gemeente

Toeval bestaat niet.
De schriftlezing vanmorgen was uit Exodus en het vertelde ons over de eerste van de 10 plagen die Egypte troffen omdat farao weigerde het volk Israël te laten gaan.
Het water van de Nijl verandert in bloed en de hele Egyptische economie die van de Nijl afhankelijk was stort in elkaar.
Hoe is het mogelijk dat uitgerekend op deze zondag deze lezing op het rooster staat?
Stof tot nadenken.

We kunnen/mogen niet naar de kerk en onze PKN-gemeente heeft daarvoor een alternatief bedacht. Vorige week was er nog een ‘gewone’ kerkdienst met maar 25 mensen, maar deze week besliste men wel een viering uit te zenden maar zonder publiek.
Wat is het dan een zegen dat in 2019 een aantal gemeenteleden zich heel erg heeft ingezet om kerktelevisie te realiseren in de Catharinakerk, zodat nu iedereen die dat wil de viering op zondagmorgen niet alleen kan beluisteren, maar ook bekijken.
En dat er mensen zijn in onze gemeente die de apparatuur kunnen bedienen: dank daarvoor!

De viering was op vrijdag al opgenomen en er waren maar vijf mensen: de ouderling van dienst, de predikant, een pianist, een lector die de schriftlezing las en koster Gerard.
Het was een viering als anders en toch was het helemaal anders.
De gewone liturgie van de zondagochtend werd gehanteerd, maar de invulling was aanpast aan de mogelijkheden.
We zagen een stukje film over de eerste plagen die Egypte troffen, de gemeentezang werd ingevuld door YouTube-video’s en afgewisselend met prachtig live-pianospel van Erwin Wiersinga (o.a. Grieg en Brahms) en het Kyrië-eleison werd gezongen door Herman van Veen.

De overdenking zette echt aan het denken.
De voorganger veronderstelde dat er vanmorgen vast ook kansels waren waar vanaf werd gezegd dat de Corona-pandemie een straf van God is.
Hij zei dat niet. Hij legde parallellen tussen het oude bijbelverhaal en onze situatie.
Welke keuzes maken wij?
Welke consequenties trekken wij uit wat er nu gebeurt?
Wat kunnen we leren van hoofdrolspelers Mozes & Aäron en farao?

De collecte werd in beeld gebracht met een bankrekeningnummer van de diaconie en er waren vanmorgen twee bossen bloemen: één daarvan was een gebaar van dank voor iedereen die zich zo inzet om onze maatschappij draaiend te houden en ging naar verpleegkundige Fokelien.
Het mooie van kerktelevisie is dat je niet persé naar de kerk hoeft om een viering mee te maken. Ben je benieuwd naar wat dominee Walter Meijles vanmorgen zei?
Wil je het filmpje van de plagende kikkers en steekmuggen zien, horen welk stuk van Grieg Erwin speelde en hoe het gezongen ‘Onze Vader’ klonk?

Stem dan af op Kerkomroep en kijk en luister naar deze viering:
– Roden, Catharinakerk
– Vrijdag 20 maart
– 09.54 uur.
Dan zie je aan het eind van de viering hoe de dominee, (die zich onbespied waant omdat er tekst in beeld komt) een klein dansje doet…..
Dat mag misschien wel wat vaker in onze kerk!

Reageren

21 maart: We wonen er midden tussen.

Door Ada

Op 21 maart 2020

In Alledag

Op 5 februari was ik te gast bij de PKN-gemeente in Sleen voor een presentatie over Daniël Lohues (zie: ‘Wat moet ik mij daorbij veurstellen?’>>>)
De dag erna kreeg ik een mail van Anke van den Brink.

Reactie:
Na de warme Lohuesavond in Sleen, wil ik je een column van Lohues sturen, van járen geleden.
Ik knipte hem uit en bewaar hem in mijn doos met ‘lentespullen’.
Om elk voorjaar tevoorschijn te halen en te gebruiken voor mijn ‘seizoenskastje’.
Zo lees ik elk voorjaar weer, wat ik veel vaker ervaar: wat fijn om hier in Drenthe te mogen wonen.

Ze stuurde de column mee; een typisch Lohues-verhaal over de lente.
In mijn antwoord bedankte ik haar voor het delen en vertelde dat ik er iets mee ging doen als het ‘echt’ lente wordt. In februari was het ook al dik boven de 10 graden….
Vandaag is het 21 maart; volgens mij hebben we de winter nu wel gehad en mogen we al een beetje genieten van de lente. Nog niet zo uitbundig als Lohues beschrijft, maar het begint er op te lijken.
De lente gaat trouwens gewoon haar gang; ze weet niks van het Corona-virus.

Gistermiddag fietste ik even een rondje Roderesch in de lentezon; wat is het dan heerlijk om met Lohues te kunnen zeggen: “Het is er gewoon. We wonen er midden tussen.”

Hierbij een link naar een PDF met de column ‘Groen’ van Daniël Lohues.
Groen – Column Lohues

Even iets heel anders: als het lente wordt moet ik ook altijd even denken aan O. den Beste, leraar Duits, gestalte gegeven door Wim de Bie van het Symplistisch Verbond.
Deze leraar walgt van de lente.
Hij fulmineert tegen de cameraman die narcissen staat te filmen hoe verschrikkelijk de lente is.
Hierbij een link naar het bewuste fragment: kijk en geniet.

Na al die jaren nog steeds fantastische humor.
“Hat mir das Auge mit Tränen gefüllt. Warum! Dat wil ik helemaal niet!!”

Reageren

19 maart: Marrakech 10 – Ditten & datten uit Marrakech (slot)

Door Ada

Op 19 maart 2020

In Alledag

Toen we net terugwaren uit Marrakech duurde het even voor ik weer echt terug was in Nederland. Zoveel indrukken, zo’n vol hoofd: ik moest er van bijkomen.
Inmiddels heb ik er 9 blogs over geschreven; met dit tiende ‘ditten&datten’-blog sluit ik deze serie af. Als je terugkijkt in de tijd is het een wonder dat we naar Marokko konden voordat het Coronavirus om zich heen greep. We zijn dankbaar dat we hier met z’n achten van mochten genieten.

Toen ik mijn collega vertelde dat we naar Marrakech gingen gaf hij het advies: ‘Goed kijken! Geniet van álles wat anders is: de geuren, de kleuren, de geluiden, het weer, de mensen. Neem het in je op en kijk je ogen uit.
Als je de 9 blogs die ik heb geschreven over Marrakech hebt gelezen, dan weet je dat het indrukwekkend was.

De temperatuur lag daar rond de 25 graden.
Zit ik hier in Nederland dan al gauw met blote armen en een rood hoofd: daar had ik eigenlijk altijd wel een vestje aan. Men had van te voren al gezegd dat daar een andere warmte is en dat heb ik ook zo ervaren. Voor de mensen daar was het trouwens winter. Die liepen met lange gewaden en lange broeken.

Het vervoer in Marrakech is een bezienswaardigheid op zich.
Brommers, paard en wagen, ezel en wagen, fietsen, kleine vrachtwagentjes, handkarren, fietskarren: er wordt van alles gebruikt om spullen op te vervoeren.
We zagen zelfs een hond in een mandje voorop een brommer….. (zie foto links).
Op de foto rechts (genomen vanuit een taxibusje) zie je drie soorten vervoer bij elkaar: een klein vrachtwagentje, een paard en wagen en een brommer. Let op de pothelm: bijna iedereen had er zo één.
(klik op de foto’s voor een vergroting).

Op de tweede dag dat we rondreden in Marrakech in de Hop-on-hop-off-bus bezochten we de ‘Majorelle-tuin’ van Yves Saint Laurent.
Wereldberoemd.
Eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord….
Maar het was prachtig: een stijlvol vormgegeven botanische tuin met kobaltblauwe objecten. Het was daar heerlijk koel (want schaduw) en we genoten van de bijzondere planten, cactussen, bomen en waterpartijen.
Meer weten?
Hierbij een link naar de pagina ‘Majorelle-tuin’ op Wikepedia.

Tenslotte: ik heb het advies van mijn collega ter harte genomen.
Hiernaast een foto die vooral de sfeer goed weergeeft: hier is iemand bezig om midden in de stad op straat (26 graden) vissen te slachten. Naast hem ligt een berg slachtafval. Je hoeft niet heel erg je best te doen om de geur die er hing er bij te verzinnen…..

We zijn al weer vier weken thuis.
De overweldigende sensatie die deze vakantie bij mij teweegbracht is al teruggebracht tot fijne herinneringen aan een heerlijke vakantie en een fantastisch 40-jarig vriendschapsjubileum.

Deze serie over Marrakech sluit ik af met een foto van zonsondergang op het resort waar wij te gast waren.
Als ik er te lang naar blijf kijken krijg ik toch een beetje kriebels in de buik. Sweet memories.

Meer lezen over onze avonturen in Marokko?
1. Een stad in een stad
2. Niet te animeren
3. Arganolie
4. Arabisch. Maar gelukkig ook Frans
5. Cascade
6. Ryad Zinnia
7. Toeristen = geld
8. Thee
9. Europeaan in Afrika

Reageren

18 maart: Pfff….

Door Ada

Op 18 maart 2020

In Alledag

Gisteravond keek ik naar het journaal.
Het ging over mondkapjes; een arts vertelde dat die schaars waren.
En dat ze wel te krijgen waren maar duur….er was zelfs iemand die daar € 25,= euro voor vroeg.
Toen ging ik wat anders doen, even weg van de televisie.
Sommige dingen kunnen er gewoon niet meer bij in mijn hoofd.

Vanmorgen was ik thuis aan het werk en ik sprak een paar collega’s, sommigen nog wel gewoon op hun werk, maar ook sommigen thuis.
Collega René van de afdeling Automatisering was even heel lief, want ik mocht telefonisch tussendoor iets regelen voor de manager waar ik voor werk. Ze hadden het ontzettend druk op de afdeling: iedereen wil thuis en/of mobiel werken en krijg dat maar eens voor elkaar als het om honderden medewerkers gaat.
“Compliment voor jullie, harde werkers!” riep ik en vroeg haar dit ook door te geven aan haar collega’s. Hulde overigens voor alle mensen die nu aan het werk zijn en door moeten buffelen in deze extreem lastige tijd, denk aan supermarktpersoneel, openbaar vervoer en zorgmedewerkers.

Vandaag las ik een bericht op de NOS-app met wat praktische tips nu ons leven niet stabiel is. Ik citeer: ‘Dat zijn we niet gewend in Europa. We bang voor onzekerheid en focussen op stabilileit en vasthouden aan wat we hebben. We worden nu in Nederland geconfronteerd met onzekerheid en angst, die horen ook bij het leven.’
Inderdaad. In de periodes dat Gerard en ik vochten tegen kanker en hartproblemen ervoer ik dezelfde onmacht en onzekerheid als nu.
Dit zijn de tips, misschien kun je er je voordeel mee doen:

Geef structuur aan je dag. Sta op tijd op, ga op tijd naar bed, neem op tijd je dagelijkse pauze’s (koffie, lunch etc.) en zit niet de hele dag en halve nacht alleen maar te Netflixen.
Niet meer genoeg werk? Doe iets waar je anders nooit tijd voor hebt: boeken lezen, muziek maken, dingen opruimen en uitzoeken, achterstallige administratie wegwerken of pak een oude, vergeten hobby weer eens op.
Eet gezond en gevarieerd en beweeg regelmatig.
Sluit je niet op in huis, maar ga wél naar buiten: wandelen, fietsen, maar hou daarbij wel afstand van andere mensen.
Laat je niet gek maken door de constante informatiestroom; zet de tv en de telefoon af en toe even uit en luister bijvoorbeeld naar een interessante podcast of mooie muziek.

Tot zover het bericht, hier en daar aangevuld met wat persoonlijke toevoegingen.
Tenslotte een tip van mijzelf:
Ga eens met meer dan één persoon een telefoongesprek voeren.
Ik wist niet dat dat kon, maar onze dochters wel en gisteravond voerden we een appgroep-telefoongesprek met vier telefoons en 8 personen. Op de afbeelding hiernaast zie je hoe dat er uitzag. (een screenshot van één van de telefoons).
Hoe werkt het?
Als je een app-groep hebt, dan zie je (als je de groep opent) bovenin de groene balk een telefoontje met een klein plusje er boven.
Als je daarop klikt kun je ‘contacten selecteren’ en dan komen die contacten allemaal in beeld. Je kunt maximaal 4 contacten aanklikken.

Maar dat was leuk!
Drie kwartier met elkaar gekletst.

Reageren

15 maart: Zoek de bron.

Door Ada

Op 15 maart 2020

In Kerk & gemeente

Zondagmorgen.
Niet naar de kerk.
Het ‘slot’ op ons sociale leven houdt ons thuis.
Maar gelukkig leven we in 2020 en kunnen we thuis naar de viering luisteren.
De kerkenraad van de PKN Roden-Roderwolde heeft deze week besloten om de kerkdiensten wél door te laten gaan maar in afgeslankte vorm. Voor meer informatie hierover: hierbij een link naar de PKN-website.

Met z’n tweeën zaten we aan onze keukentafel te luisteren.
Predikant Sijbrand van Dijk hield een indrukwekkende preek die ons behoorlijk raakte.
Twee gedeeltes daaruit wil ik graag belichten.
Daarmee loop ik het risico dat ik die passage’s uit hun context haal, maar de hele preek in dit blog: dat zijn gewoon te veel woorden. Wil je de preek toch graag horen, dan kan dat via Kerkomroep, (Roden, Catharinakerk, 15 maart, 10.26 uur).

De eerste tekst is een heel persoonlijk verhaal van de voorganger:

Wij begroeven deze week een lieve vriend van ons; hij is veel te vroeg gestorven.
53. En hij was nog veel te veel vader van zijn kinderen, echtgenoot van zijn vrouw, dorpsgenoot en dominee om nu al te sterven. Hij had nog zoveel te geven, te bieden en te ontvangen, maar hij werd ziek en het was bijna gelijk al duidelijk dat het terminaal zou zijn. Hij was er aangeslagen en verdrietig door, maar hij zei: “Het gevecht met mijn ziekte ga ik niet aan.”
Hij bedoelde daarmee: ik ga mij niet verliezen in de vragen naar waarom, waarom ik en waarom nu, want die vragen maken mij alleen maar somberder, want het antwoord komt niet. En ik ga mij ook niet verliezen in de angsten dat het het nog erger kan worden. Ik ga mij niet verliezen in de angst voor wat mij te wachten staat.

Toen hij had gehoord dat hij ziek was zei hij: “Ik zal in elke dag die er is zegen zoeken. Ik zal in elke dag die er is de goedheid zoeken en ik zal in elke dag die komt God zoeken.
En zo is hij zijn weg gegaan, steeds zoekend naar ‘Wat houd mij vast? Wat geeft mij doorgang? Wat houd mij dicht bij het leven? ‘
Die ziekte is er, maar ik concentreer mij op het leven, ik doe wat er gedaan moet worden. Ik volg alle kuren ik ga naar het ziekenhuis, natuurlijk, maar hier is het leven.

Toen ik hem een paar weken geleden voor het laatst sprak zei hij: “Ik heb 5 jaar in reserve-tijd geleefd en ik heb zoveel gekregen waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn. Terwijl hij zo jong was, maar hij zocht de weg van het leven, hij had omgang gezocht met God zelf. Dan gaat het niet meer over of je wel of niet geneest of je wel of niet succes zult hebben met alles wat je onderneemt maar dan gaat het erom: ben ik hier nu ik? Hij had een weg gevonden naar de bron hij putte alleen daaruit.
Ik vind het zelfs soms moeilijk om bij de bron te blijven.
Laat me soms toch weer meeslepen door: “Wat als? Stel nou…. en ‘Wat wacht ons nog?’ maar dan IS er eigenljk al waarik alleen maar bang voor ben.
Ik vind het soms moeilijk om dicht bij de bron te blijven, maar ik weet: als ik mijn angsten zoek word ik niet geholpen en als ik voortdurend blijf praten over ‘hoe erg’ ook niet. Ja, het is erg, maar het helpt niet om dat steeds te zeggen.
Naast het erge: zoek de bron.

Aan het eind van de preek vertelde hij over de toestand in Italië.

Er gaan deze dagen filmpjes rond van Italië: mensen die hun huis niet meer uit mogen, de straat niet op mogen; we zien filmpjes van een leeg Rome, Venetië en Milaan.
Maar er gaan ook andere filmpjes rond van mensen die op hun Italiaanse balkonnetjes staan en die naar elkaar zwaaien. voor elkaar zingen en muziek maken voor elkaar.
Er zijn balkons waar mensen op dansen; ieder voor zich en toch met zijn allen.
Zij die daar staan te zingen en te dansen nemen serieus wat er is gebeurd maar putten tegelijkertijd uit een bron: een bron van leven.
Hierbij een link naar zo’n filmpje.

Veel te veel woorden.
Maar het moest even.

Reageren

13 maart: Menens. Zonder krenten.

Door Ada

Op 13 maart 2020

In Alledag

Maakte ik gisteren nog grapjes over elleboogstoten en voetzoenen, vandaag ziet onze wereld er helemaal anders uit.
Na de persconferentie gistermiddag hebben Gerard en ik besloten om zelf maatregelen te nemen tegen het Corona-virus.

We hebben met ingang van vandaag ons sociale leven helemaal plat gegooid.
We werken thuis en gaan niet meer naar visite’s, vergaderingen en andere bijeenkomsten.
Gerard hoort door zijn zwakke immuunsysteem bij de doelgroep ‘kwetsbaren in onze samenleving’. Wij doen dit in eerste instantie tot 31 maart.
Vanmorgen maalde er zoveel door mijn hoofd, dat ik mijn ademhaling tijdens de ochtend-pilates/yoga niet onder controle kreeg. Nerveus bedacht ik hoe het dan allemaal zou moeten op mijn werk en met al die andere dingen die de komende weken in mijn agenda staan.

Mijn collega’s reageerden allemaal erg begripvol en lief.
Ik belde mijn vriendin om te zeggen dat we niet op haar verjaardag komen morgenavond.
Dat vond ze logisch; later op de ochtend bleek dat de hele verjaardag is afgelast, want twee andere vriendinnen werken in de zorg en hadden het advies gekregen alle ontmoetingen buiten het werk om te mijden.
De bijeenkomsten van het Af&Toe-koor, dat zou meewerken op Palmpasen heb ik geannuleerd en dat vond ook niemand raar.
Wel jammer.
Zondagmorgen gaan we niet naar de kerk en volgende week ga ik niet naar de cantorij en niet zwemmen.

Meer dan twee weken thuis.
Twee jaar geleden lag ik in deze periode twee weken in het ziekenhuis te wachten op de hartoperatie.
Toen had ik wel graag naar huis gewild, maar dat mocht toen niet.
Nu wel, dus we gaan er wat van maken.
Fotoalbum van Marrakech afmaken, kasten opruimen, lezen en proberen te genieten van zoveel extra vrije tijd.
Verder hebben we ons voorgenomen om elke dag naar buiten te gaan: wandelen en/of fietsen.

…… zonder krenten!

Iemand reageerde op het afzeggen van het Af&Toe-koor: “Begrijpelijk. Maar wat een woestenij in onze samenleving met wat er weggestreept wordt allemaal.
Inderdaad.
Alle krenten in de pap worden er uit gehaald.
Maar uit Italië bereiken ons verhalen waarvan je hoopt dat die hier in Nederland geen werkelijkheid worden.
Dan maar pap zonder krenten.
We hebben in ieder geval nog pap.

Reageren

12 maart: Elleboogstoten in Zuidwolde.

Door Ada

Op 12 maart 2020

In Kerk & gemeente

“Oh nee, dat mag ja niet!!” riep ik gisteravond in de Ontmoetingskerk van de PKN-gemeente in Zuidwolde.
In het kader van hun programma ‘Bezinning & ontmoeting’ mocht ik daar een lezing verzorgen over de vele ‘gezichten’ van Daniël Lohues en bij binnenkomst wilde ik de mevrouw die ons opwachtte een hand geven.
Macht der gewoonte, je denkt er gewoon niet meer bij na.
We lachten wat en hielden het bij het begroetingsgebaar.
Later kwam ook mijn broer met een oude vriend; zij zijn echte Lohues-kenners en waren wel eens benieuwd naar wat ik zo’n avond nou doe.
Waar ik mijn broer anders zou omhelzen bleef het nu bij een elleboogtikje.
Idioot maar waar: met bekenden in de zaal ben ik nog nerveuzer dan anders.
Hoeft helemaal niet, maar zo voelt het wel.

Ook nu hadden we weer een fijne avond.
(Nog niet eerder over gelezen?
Hierbij een link >>> naar een verslag van de avond in Sleen, van daaruit kun je doorklikken naar voorgaande avonden.)
Dit was voor mij al de vijfde keer, maar ik blijf het zelf ontzettend leuk vinden om muziek te laten horen van en te vertellen over Daniël Lohues.
In de gesprekjes die aan tafel worden gevoerd kwam weer naar voren hoe belangrijk muziek voor mensen is. Hoeft niet eens altijd muziek van Lohues te zijn.
“Jaren ’50 jazz-muziek doet mij altijd zo aan vroeger denken, daar wordt ik zo blij van.
Dan zie ik ons weer dansen.” “Dat lied dat op de begrafenis van mijn vader werd gezongen bezorgt me nog altijd kippenvel”.
“Elly & Rikkert: als ik somber of verdrietig ben knap ik daar altijd erg van op.”
Na afloop vertrouwde iemand mij toe dat ze het fijn vond dat de gesprekjes niet breed hoefden te worden gedeeld, dat je wat gezegd werd niet hoefde samen te vatten voor de hele zaal.
Dat is ook helemaal niet de bedoeling; het is ‘Bezinning & ontmoeting’.
Bij een ontmoeting is het ook wel eens leuk om te horen wat een ander aan muziek beleeft; of wat voor een ander ‘een gevecht’ is.

Verder gaat het natuurlijk op zo’n avond ook over het Drents en de Drenten.
Over de Drentse volksaard bijvoorbeeld, waar Lohues zo prachtig over zingt.
Mensen vinden het bijzonder dat ik de hele avond Drents spreek; wat opviel was, dat de aanwezigen gedurende de avond in hun eigen streektaal spraken, maar na afloop bij de kapstokken was het toch voornamelijk weer Nederlands. Dat is in Roden trouwens niet anders hoor…… er zijn niet zoveel mensen in mijn omgeving met wie ik Drents spreek.

Wat vonden de twee heren die ik zo goed kende in het publiek er van?
Ze hadden genoten.
En zich gerealiseerd dat ze wel vaak naar de muziek van Lohues luisterden, maar bijna altijd tegen de achtergrond van andere bezigheden.
“Nu zit je geconcentreerd mét een tekstboekje er bij te luisteren; er zijn mij dingen opgevallen die ik nog niet had ontdekt, terwijl ik de CD’s waar het op staat in huis heb.”

Kijk.
Dat hoor ik graag.
Er staat dit seizoen nog één Lohues-avond in mijn agenda: op 2 april in Hardenberg.
Maar met alle Corona-perikelen is het maar zeer de vraag of dat door gaat.
Tot die tijd blijven we elleboogstoten; óf voetzoenen.

Naschrift 18 maart; de lezing in Hardenberg is afgeblazen.

Reageren