Categorie: Alledag Pagina 146 van 263

16 juli: Zo dichtbij…zo mooi.

Door Ada

Op 16 juli 2019

Als ik in Roderwolde ben dan ben ik daar vaak om met de cantorij te zingen in de Jacobskerk.
Mooi kerkje.
Het dorp Roderwolde is ook erg leuk, maar daar komen we niet zo vaak.
Als ik naar Groningen fiets, ga ik altijd over Peize-Eelderwolde, dus ik zie het dorpje altijd in de verte liggen. Aan de horizon zie je dan het silhouet van de molen en de kerk.

Gisteravond gingen Gerard en ik na het eten nog even fietsen en we besloten richting Roderwolde te fietsen.
Bij het haventje zetten we de fietsen even weg.
Over het water bij de haven kwam heel langzaam een roeiboot dichterbij en we genoten van de stilte die er in de avond kan hangen in Noord Drenthe.

In een foto heb ik geprobeerd om de sfeer te vangen.
Helemaal rechts zie je de monumentale molen, helemaal links de Jacobskerk. (klik op de foto voor een vergroting).
Meer weten over de molen? Hierbij een link naar hun website >>>.
Op onze eigen PKN-website vind je meer informatie over de kerk.
Klik hier >>>> voor een link naar die pagina.

Na het eten even een eindje fietsen.
Wij wonen in een omgeving waarin je als toerist je ogen uitkijkt; wij zijn ons daar niet altijd van bewust, maar gisteravond dacht ik even ‘Noord Drenthe. Je zal er maar wonen….”

Reageren

14 juli: Gruuntesoep met worst.

Door Ada

Op 14 juli 2019

In Koken & bakken, Streektaol

Veurige weke zundag maakte ik gruuntesoep; ik haar allent gien gehakt meer in de diepvries veur ballegies, dus ik zol een vegetarische gruuntesoep maken.
“Ik zal zien dat ik eem wat verse worsten in de diepvries krieg, dan maak ik weer ies gruuntesoep met worst.” zee ik tegen Gerard.
Wat ja een goed idee. Dat bracht hum op een aander idee.
“Is de Jumbo vandaag ok niet lös? Dan haal nou toch nog eem een zu’n worst op.”
Vegetarisch is prima, maor het huuft niet zo vake.

Daniël Lohues zingt over dizze typisch Drentse soep in zien lied ‘Hier kom ik weg”.

Ruumte smoort de drokte, stilte gef rust
ik ben me d’r niet alle dagen hielmaol van bewust
hoe graag ik hier mag wezen: gruuntesoep met worst,
leem hier helpt net zo goed as drinken tegen de dörst……

Toen ik drie weken leden op vesite was bij mien tante op Klazienaveen belde heur schoondochter.
“Is Paul bij joe? Mag ik die wel eem?”
D’r weur wat hen en weer overlegd over het eten.
“Wo’j gruuntesoep eten vandage? Ja? Dan haal ik eem een worst uut de diepvries.”
Nou bin ik d’r niet hielmaol zeker van of het nou allent een Drentse gewoonte is om verse worst in de gruuntesoep te koken; misschien in Grunn’n ok wel? Of in Overiessel?
Of allent in het Noorden van oons laand?
Wie ’t wet mag het zeggen.

Ok gruuntesoep met worst maken? Zo doe’j dat:

– Anderhalve liter water
– Gatties prikken in de worst en koken in het water.

– Ien grote siepel/ui of twee kleinties snipperen en in het water doen.
– zakkie soepgruunte van 200 gram d’r bij in.
– 1 of 2 bouillonblokkies naor eigen smaak (tuunkruden-, gruunte-of rundvleesbouillon)
– halve streng krulvermicelli (middel)
– maggiplant. Wee’j niet wat dat is? Klik hier veur een blog daorover uut 2015 >>>

As de worst gaar is uut de soep halen en in kleine schijfies snieden.

Maor ie kunt ok, net as bij opa en oma vrogger, iederiene een stuk worst in de soep geven.
Eet smakelijk.

Reageren

13 juli: De meanderende Geul.

Door Ada

Op 13 juli 2019

In Alledag

Op een fietsbruggetje over de Geul.

De Sunwebploeg vertrekt.

Tijdens de tweede fietstocht die we maakten in Zuid Limburg voerden de knooppunten ons langs het beekdal van de Geul. Aan de hand van vijf foto’s zal ik proberen een beeld te schetsen van deze zeer afwisselende fietstocht.
Net als bij ons in Drenthe zijn de vroegere kanalisaties opgeheven en meandert het riviertje weer vrij door het landschap.
Wij kwamen tijdens het fietsen superlatieven te kort.
Wij roepen wel eens tegen elkaar dat wij in Drenthe ‘in de eredivisie van Nederland wonen’, maar dit gebied komt daar heel dicht bij; het mooie weer speelde daarin natuurlijk ook een rol, maar het was heel mooi wat we zagen.

Kasteel Oud Valkenburg

In de buitenwijken van Valkenburg waren we toevallig getuige van het vertrek van de Sunweb-ploeg richting de Tour de France. Het wielergebeuren neemt in die streek een zeer grote plaats in.

De knooppunten brachten ons langs prachtige kastelen.
Steeds weken we dan even van de route af en liepen nieuwsgierig richting de toegangshekken. Soms kun je even om het gebouw heen, maar even zo vaak ben je een ‘onbevoegde’ en is het voor jou verboden toegang. Maar ik onthoud dan wel even de naam van het kasteel; eenmaal weer in ons hotel zoek ik dan op internet op hoe oud het is en wie er gewoond hebben etc.

Mini-binnenplaatsje

We kwamen op de fiets langs plaatsen als Schin op Geul , Wijlre en Gulpen. Wat we in die omgeving erg veel zagen waren carréboerderijen, ook wel binnenhofboerderijen genoemd. Je ziet een groot vierkant gebouw met een inrij-poort. Als de deuren van die poort open staan zie je een binnenplaats, die vaak heel mooi is ingericht; in vroeger tijden had de gesloten carrévorm tot doel de bewoners en hun bezittingen te beschermen. Veel van deze gesloten boerderijen kwamen tot stand in de 18e eeuw in dit gebied waar de roversbenden van de de Bokkenrijders actief waren. Midden in Gulpen waren we te gast op zo’n mini-binnenplaatsje voor een kopje thee.

Uitzicht bij Gulpen.

Omdat het gebied rond Valkenburg heuvelachtig is, heb je soms schitterende uitzichten. Toen we Gulpen uitfietsten hadden we de elektrische ondersteuning echt wel weer nodig om de heuvel op te komen, maar eenmaal boven was het uitzicht geweldig.
Als je klikt op de foto’s op deze pagina krijg je een vergroting.

Eigenlijk waren vier dagen Zuid Limburg wat te kort.
Er is daar nog zoveel te zien en te ontdekken: die fietsknooppuntenkaart hebben we vast nog weer een keer nodig!

Reageren

12 juli: Jacquelien en Helmantel in de Mensinge

Door Ada

Op 12 juli 2019

In Alledag

Eergisteren, woensdag 10 juli, had ik een teamuitje.
Ons team is maar heel klein: Jacquelien, mijn duobaan-collega, en ik.
(klik hier >>> voor blogs over onze vorige teamuitjes).
Deze keer was ik weer aan de beurt om het te organiseren.
We hadden om 12.30 in Roden afgesproken, lunchten samen bij Brink 15 en daarna nam ik haar mee naar de Havezathe Mensinge.
Daar is tot en met september een expositie van het werk van Henk Helmantel te zien.

Het was een beetje veranderd in de Mensinge.
De kassa was verplaatst van de borg naar het koetshuis.
Daar stonden al wat spullen uit de borg tentoongesteld, o.a. enkele jurken uit vroeger tijden. Ook kon je daar voorafgaand aan je bezoek aan de de havezathe een video zien met een interview met Reina Kymmel, de laatste bewoonster van het oude huis.
Maar dat was leuk! Ze vertelde hoe verbaasd haar ouders waren dat ze het huis in 1949 erfden van de joffer; hoe het was om daar te wonen.
We zagen beelden van haar kinderen die schaatsten op de gracht en we zagen een foto van hoe het huis er in 1949 aan toe was: de wingerd was door het dak naar binnen gegroeid en de vogels vlogen in en uit……

Toen we daarna in de Mensinge liepen herkenden we dingen die Reina had verteld.
Het was weer heerlijk om daar rond te lopen. Als vaste klant geniet ik telkens weer van de sfeer en de mooie, authentieke inventaris van het gebouw.
Ga er eens kijken, zou ik zeggen.
Hierbij een link naar hun website >>>.
Ga dan vooral kijken vóór zondag 15 september.
Tot die datum exposeert Henk Helmantel een aantal van zijn schilderijen in de Mensinge.
Jacquelien en ik hadden het er maar druk mee.
We liepen rond met twee A-viertjes: eentje met een beschrijving van de bezienswaardigheden in de afzonderlijke ruimtes van de Mensinge en één met een beschrijving van de schilderijen van Helmantel.

Wat mooi mensen.
En wat komen die schilderijen daar prachtig uit.
Als voorbeeld daarvan deze foto rechts: een schilderij van een dode ekster in een stemmig decor van zwart-wit tinten.
Daar is over nagedacht.
Meer weten over Henk Helmantel?
Hierbij een link naar zijn website >>>.

Tijdens de wandeling door Roden keek met de ogen van een toerist naar ons dorp. Best mooi eigenlijk…..
Vooral de bloemen in het centrum vielen me op.
Vorig jaar had ik gelezen dat er een bloemist is, die in het voorjaar al begint met het oppotten van hangers die nu heel mooi in bloei staan.
Die bloemist verdient een groot applaus: Roden krijgt een erg vriendelijke uitstraling van al die bloemen.
Mocht je weten wie die bloemist is?
Breng hem of haar dan vooral onze complimenten over.

Het teamuitje sloten we af met een eenvoudige doch voedzame maaltijd aan de Boskamp: bloemkool, aardappels en een gemarineerd worstje. Toen ik Jacquelien na het eten uitzwaaide waren we eigenlijk nog niet uitgepraat; wat een voorrecht dat we als collega’s het zo goed kunnen vinden!

Reageren

10 juli: De entourage van de knooppuntenbordjes.

Door Ada

Op 10 juli 2019

In Alledag

De eerste aanblik van de Maas…..

Wij vinden dat je een vakantiegebied het best kunt verkennen op de fiets en dan het liefst aan de hand van fietsknooppunten. We pakten de in Valkenburg gekochte kaart erbij en stippelden een route uit richting Maastricht. Doel: kijken naar de voorbereidingen van Rieu op het Frijthof en de brug over de Maas.

We hadden prachtig fietsweer; de omgeving van Maastricht is oogstrelend mooi en de eerste aanblik van de Maas vormde de achtergrond van een knooppuntbordje.
We gingen natuurlijk even het centrum in, maar niet te lang, want we wilden nog door het gebied ten oosten van Maastricht fietsen.
We kwamen door plaatsen als Cadier en Keer en Bemelen.
Onderweg kochten we bij een boerenkraam een grote bak kersen en verbaasden ons over het feit dat we, ondanks onze elektrische ondersteuning, ‘met de bek op het stuur’ moesten om de heuvels op te komen.

In Zuid Limburg waan je je in het buitenland.
Dat kan ik eenvoudig illustreren met twee foto’s.
De foto links maakte ik bij knooppunt 66: een zeer katholieke entourage waar ons vrede werd toegewenst.
De foto rechts is genomen op een kruispunt van wandelwegen in de buurt van Bemelen, onderdeel van het Pieterpad, (staat ook op de wegwijzer) met op de achtergrond rotsen.
In het plaatsje Berg genoten we van kip (Gerard) en zalm (Ada) op het terras van dorpscafé ’t Voske, met twee tafels naast ons drie dorpelingen die heel veel plezier hadden.
Waarover, dat konden we niet volgen.
Plat Zuid Limburgs.
Dat schreef ik ook al: je waant je in het buitenland.

Reageren

9 juli: Rieu in Maastricht.

Door Ada

Op 9 juli 2019

In Alledag

In het hotel in Zuid Limburg maakte ik op maandagmorgen een praatje met de man die ons thee bracht bij het ontbijt. “Het is nog geen hoogseizoen, hé?” constateerde ik. “Nee, maar dit is de stilte voor de storm. André Rieu komt dit weekend in Maastricht!”
“Oh? Leeft dat dan nog hier? ”
Uit zijn reactie bleek dat dat een hele domme opmerking was.
Rieu leeft daar. En hoe…

Hij neemt het hele plein in beslag….

In de lounge van het hotel lag een Limburgs tijdschrift; een echte ‘glossy’, genaamd Chapeau. Daarin stond een interview met André Rieu. Hij vertelde in dat gesprek dat de horeca aan het Vrijthof in het begin helemaal niet zo blij was met zijn concerten; hij neemt immers het hele plein in beslag en is zo prominent aanwezig dat niemand er om heen kan. Maar de vrede is inmiddels getekend. De hotels en restaurants mogen kaarten voor de concerten verkopen in arrangementen gecombineerd met hun eigen etablissement. Er wordt enorm veel verdiend in de maand dat Rieu zijn concerten geeft. Bezoekers uit meer dan 80 landen komen in deze periode naar Zuid Limburg; alle hotels in de omgeving van Maastricht zitten tjokvol. Eén strikte eis stelt Rieu: geen alcohol schenken vlak voor en tijdens een concert.

Duizenden mensen gaan deze maand genieten van de show van Rieu. Wij gingen tijdens een fietstocht naar Maastricht om de voorbereidingen te bekijken. Je weet niet wat je ziet. Het Vrijthof is helemaal volgebouwd.
Inderdaad. André Rieu leeft nog hier.
Hierbij een link naar de website ‘Theater aan het Vrijthof’>>>.
Heb je even een idee.
En vergeet vooral niet om het filmpje even te bekijken.

Woensdagmorgen kwam een mevrouw ons een potje thee brengen bij het ontbijt.
Aan haar vroeg ik of ze nog naar Rieu ging dit jaar. Nee, maar ze was in het verleden wel al vier geweest.
“en het is zooooo fantastisch mooi! Een belevenis!”
Ik bood mijn excuses aan voor die hele domme opmerking tegen haar collega op maandagmorgen. “Het is voor jullie natuurlijk net zoiets als de TT bij ons in Drenthe.”

“TT? ”
Ik legde uit dat dat wereldberoemde motorraces in Assen waren.
Ze had er echt nog nooit van gehoord.

Reageren

8 juli: Korenaren en koeienstaarten.

Door Ada

Op 8 juli 2019

In Alledag

Liturgisch bloemstuk dat o.a. de veelkleurigheid van onze gemeente verbeeldt.

In het blog van 1 mei j.l. >>> schreef ik dat we binnen onze PKN gemeente een nieuwe predikant hadden beroepen: Sijbrand van Dijk. Gistermiddag was het dan zover dat we hem in ons midden mochten verwelkomen in een feestelijke intrede-viering.

De Cantorij Roden werkte ook mee aan deze viering. Anderhalf uur van te voren zouden we al beginnen met inzingen, maar toen ik om 13.00 u aan kwam fietsen groepten alle cantorij leden voor de kerkdeur bij elkaar: er was geen sleutel! Hulp kwam van onvermoede kant: Sijbrand was ook al zo vroeg aanwezig en had al een sleutel; nog niet eens bevestigd en gelijk al een sleutel-figuur…..

Het zijn altijd bijzondere vieringen. Volle kerk, familie en vrienden, gasten en een ietwat gespannen gemeente. Hoe is hij? Hoe preekt hij? Wie hebben we binnengehaald? Op de tweede altenrij in de cantorij kreeg ik het allemaal goed mee. Eerst de formaliteiten rondom de intrede (heel serieus allemaal), omzongen met toepasselijke liederen. Het gesprek met de kinderen daarna was heerlijk ontspannen en belooft wat voor de toekomst. Sijbrand stond met drie ‘gestolen’ korenaren uit Roderwolde op het podium en leerde de kinderen dat de boer weet dat het koren klaar is om te oogsten ‘als het tikt in de knikjes’. Huh? Geen van de kinderen stelde een kritische vraag, dus qua overredingskracht zit het wel snor met deze voorganger.

Kennismaking met Sijbrand van Dijk

In zijn overdenking brak Sijbrand een lans voor de onvoorwaardelijke omhelzing. Luisteren, geen vragen stellen, maar er zijn. Dat is genoeg. En hou je mening maar even binnen. Onze kerk is toch meer dan een gemeenschap van meningen? Bij zo’n opmerking moet ik altijd aan mijn vader denken. Och, wat waren wij het over veel dingen oneens. Maar we gingen naar dezelfde kerk en hielden van elkaar. Verder stal Sijbrand mijn hart door het onder de aandacht brengen van ‘de boerenwijsheid van de dag’ van Oma Duck: een mening is als een koeienstaart. Hij kan alle kanten opzwiepen, maar hij raakt zelden de vlieg.
Een voorganger die een personage uit de Donald Duck een podium geeft kan bij mij een potje breken.

Het slot van zijn verhaal was persoonlijk: hij citeerde zijn zus die helaas zelf niet bij de plechtigheid aanwezig kon zijn vanwege de gevolgen van de ziekte van Alzheimer.
Zij schreef ooit:
‘Helder oordeel
scherpe zinnen
kloek gemoed
doen niet altijd ons beminnen
maar wilt u ieders harte winnen
doe dan goed’.

Het was een mooie viering. Als cantorijlid ontving ik een paar welgemeende complimenten die ik ga delen met mijn zang-collega’s.

De komende weken gaan wij in verschillende vieringen naar Sijbrand luisteren. Ben benieuwd of hij nog meer Donald Duck figuren citeert.
Mijn favoriet Mik Mak bijvoorbeeld.
‘Geen paarse draken enzo……’
Vast niet.

Reageren

7 juli: Valkenburg.

Door Ada

Op 7 juli 2019

In Alledag

Hotel Geulzicht ligt tussen Maastricht en Valkenburg in. Zondagavond fietsten we voor een maaltijd én een eerste verkenning naar Valkenburg. Het was een warme zomeravond en de terrassen zaten bomvol. We vonden een tafeltje, bestelden allebei het menu van de dag en proostten op deze geslaagde kennismaking met Valkenburg.

Maandag gingen we weer richting Valkenburg om de kennismaking te verdiepen. We begonnen met een bezoekje aan de VVV. Ik durf rustig te zeggen dat ik al veel ervaring heb opgebouwd met VVV-medewerkers en ik werd aangenaam verrast door de dame die ons hielp. Niet arrogant en niet gehaast. Niet betweterig en niet gericht op zoveel mogelijk verkopen. Ze vertelde enthousiast over wat we zouden kunnen doen, ontdekte in ons gesprek waar mijn interesses lagen (o.a. oude kerken) en maakte ons attent op een kerk die buiten Valkenburg lag. We verlieten het kantoor met een kaart van Zuid Limburg met fietsknooppunten en een stapel folders met ideeën.

We begonnen met een bezoek aan de gemeentegrotten. We stapten in een treintje met een gids en keken onze ogen uit. De mergelgrotten in Zuid Limburg zijn door mensenhanden gemaakt en maken onderdeel uit van het leefgebied van de plaatselijke bevolking. Meer weten? Zie deze link naar Wikipedia >>>.

We zagen houtskooltekeningen die door de jaren heen gemaakt zijn bij verschillende gelegenheden, maar we zagen ook een schuilkelder voor duizenden mensen met wc-en doucheunits en zit-slaaptafels voor als er een nucleaire oorlog uitbreekt. Aan het einde van de treinrit keken we naar de lichtshow ‘Gimme shelter’ over de schuilplaats die degrotten waren voor soldaten en bevolking tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Daarna wilden we de kasteelruine bekijken. We liepen de trap naar die ruine op in het centrum, maar werden bovenop de trap weer naar beneden verwezen, waar we na honderd meter lopen bij een glazen entree kwamen. (Op de foto hier rechts: een maquette van het voormalige kasteel, met op de achtergrond de ruïne.) Na drie trappen stonden we bij een lelijk glazen gebouw met een kassa: entreekosten 7 euro. Dat was me te gortig. Dat ga ik niet betalen voor het bekijken van een ruïne; dat riekt naar uitmelken van toeristen.
In Roden betaal je voor toegang tot de Mensinge €6,=. Dan kom je in een compleet ingericht, authentiek 14e-eeuws kasteel. (hierbij een link naar hun website >>>) Maar dit terzijde.

We waren wel welkom in de oude kerk. Daar brandden we een kaarsje voor hen die in onze herinnering voortleven. Verder aten we een ijsje, dronken ergens een glaasje en streken neer op een terras bij een zo op het oog oud gebouw. Na de heerlijke pasta met vis aan tafel 39 vroeg ik de jonge ober naar de herkomst van het gebouw. Hij had werkelijk geen idee: “maar ik vraag het even aan de baas, die weet het vast wel”. Ik liep achter hem aan en hoorde hem vragen:”die vrouw van 39 wil graag weten wat dit vroeger voor een gebouw was? ”
Het was het oude gemeentehuis, vandaar die stenen valk op het dak. Verder was het ook nog postkantoor geweest. Ik bedankte de baas voor het delen van zijn kennis en vertrouwde hem toe dat ik “die vrouw van 39” wel als een compliment beschouwde.

Reageren

6 juli: Dikke dames schilderen.

Door Ada

Op 6 juli 2019

In Alledag

Gerard werkt vanaf november voor een bouwmanagement-bedrijf in Groningen.
Het hoofdkantoor van dat bedrijf zit in Etten Leur en één keer per jaar komen alle medewerkers van dat bedrijf bij elkaar in Brabant voor een feestelijk samenzijn voor de zomervakantie, afgesloten met een barbecue.
‘De mannen’ hebben dan nog de vergadering; ze bespreken de cijfers van het 2e kwartaal.
De meegekomen vrouwen hebben hun eigen programma: wij gingen ‘dikke dames schilderen’. Via de mail hadden we van te voren al gekozen welke dikke dames we wilden schilderen.

Toen we gistermiddag aankwamen maakten we als groep Groningen eerst kennis met de andere dames, maar dat was weinig zinvol. Je schudt een hand, roept blij je naam en weet na 30 namen echt niet meer welke naam bij welke dame hoort. Gef ok niks.
We namen plaats aan tafeltjes waar 4 mensen konden zitten en toen werd het wat overzichtelijker; 3 namen kan ik nog wel onthouden.
De ‘doeken’ lagen voor ons klaar: onze keuze was al met potloodlijnen aangegeven, we hoefden het alleen maar in te kleuren en zwarte lijntjes aan te brengen.

Dat klinkt eenvoudiger dan het is.
Gelukkig kregen we allemaal een schort, want we knoeiden wat af met elkaar.
We hoorden teksten als: “Hé! Waarom zit jouw kleur op mijn schilderij?”
“Hoe krijg ik nou paars? Twee kleuren samen? Wat gek. Bij mij wordt dat bruin…”
Twee uren zaten we heerlijk te kliederen met elkaar.
Zet vier vrouwen bij elkaar aan een tafeltje: na twee uur weten ze alles van elkaar.
Wat voor werk, hoeveel kinderen, wat voor hobby’s, familieproblemen, echt van alles passert de revue.

…. en we zijn niet eens dik…..

Mijn schilderij stelde twee vrolijke dames voor met een glas in de hand.
Tijdens het schilderen moest ik regelmatig aan mijn boekenvriendin in combinatie met mijzelf denken. En wij zijn niet eens dik.
Hoe lang is het eigenlijk geleden dat wij samen een glas wijn dronken?
We doen altijd heel braaf, omdat we eigenlijk altijd nog moeten rijden als we elkaar zien.
Midden tussen de gezelligheid met dames van wie ik er niet één kende overviel me een soort heimwee naar haar. Ik appte haar een foto van wat ik aan het doen was en meldde dat ik aan haar moest denken. Ze appte direct terug. Snapte wat ik bedoelde en we spraken af dat we dat binnenkort gaan afspreken.

“Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?” vroeg meneer Kaktus vroeger in zijn show.
Ik heb geleerd dat je heel erg je best kunt doen om het leuk te hebben met een groep vreemde vrouwen; dat gaat me ook best goed af al zeg ik het zelf.
Maar ik heb het zelf leuker met vrouwen waar ik al een geschiedenis mee heb opgebouwd.
Waarbij je aan één woord genoeg hebt.
Waarbij één blik van verstandhouding voldoende is.
Volgende week spreek ik haar weer.
Dan gaan we misschien niet gelijk aan de wijn, maar dat is natuurlijk maar bijzaak.
Ik kijk er naar uit.

Reageren

5 juli: Een kasteel-hotel in Zuid Lumburg.

Door Ada

Op 5 juli 2019

In Alledag

“Van 28 juni tm 8 juli ben ik afwezig vanwege een korte zomer-break. Dinsdag 9 juli ben ik er weer.” Deze boodschap kregen mensen die een mail stuurden naar mijn werkadres.
Die ‘korte zomer-break’ brachten we gedeeltelijk door in Zuid Limburg.
Zondag einde middag kwamen we aan bij het hotel dat we vier nachten hadden besproken: ‘Hotel Geulzicht’ in Berg & Terblijt.
Een kasteel-hotel; dat was ons de vorige keer in Tangermünde (zie blog 7 juli 2018 >>>) goed bevallen.
We werden ontvangen door de eigenaar, een gemoedelijke Limburger die zetelde in een ietwat rommelig, oud kantoor waar tussen de oude boeken en foto’s een computerscherm met een toetsenbord stond. Maar het invullen van het formulier gebeurde nog gewoon met de hand.

Geulzicht is een relatief jong kasteel, gebouwd in het begin van de twintigste eeuw, toen het onder rijke industriëlen ( de zogenaamde nouveau riche) mode was om een kasteel voor zichzelf te bouwen in een bepaalde stijl. Meer informatie over dit kasteel vind je op deze link naar een artikel over Geulzicht op Wikipedia>>>.
Daar kun je ook lezen dat het kasteel heeft toebehoord aan Jean Nelissen, de sportjournalist, door Mart Smeets destijds ‘de Neel’ genoemd.
Het kasteel ligt op het parcours van de Amstel Goldrace; de weg naar het kasteel toe heette de ‘Hennie Kuiper-allee’.

Wij hadden een ruime kamer tot onze beschikking met een eigen terras. Als we daar zaten keken we uit over het Geuldal en floten de vogels onophoudelijk in het bos naast en achter ons. Ergens aan de bosrand zat een buizerdnest, want we ontwaarden een moeder (of vader) buizerd die een jong vliegles gaf.
We beleefden vier heerlijke dagen, daarover vertel ik natuurlijk meer in volgende blogs.
Het kasteel voldeed ruimschoots aan onze verwachtingen.
We ontbeten ’s morgens in een chique eetzaal, waar een glazenkast stond die nog aan prins Hendrik had toebehoord.
Op de foto hiernaast zie je het ontbijtbuffet; in de spiegel zie je Gerard aan tafel en ik maak een foto. (klik op de foto voor een vergroting).
Het meest hebben we genoten van ons terras; na het ontbijt gingen we heerlijk buiten zitten met een sudoku (Gerard) of een borduurwerkje c.q. boek (ik) of onze tablet (allebei).

Vakantie.
Even geen werk, huishouden en sociale verplichtingen.
Op een zonnig terras van een kasteel in Zuid Limburg.
Verrukkelijk.

Hierbij een link naar de website van Hotel Geulzicht >>>
Daar vind je ook een fotootje van de eigenaar op zijn zetel in zijn kantoor.

Reageren