Categorie: Alledag Pagina 149 van 263

Dinsdagmiddag 28 mei wenste ik mijn collega’s alvast een goed weekend, want toen begon mijn hemelvaartsvakantie al.
“Wij gaan dit weekend met vrienden op een camping in een blokhut zitten” zei ik voordat ik weggging.
“Klinkt deprimerend” vond Menco.

Maar het was natuurlijk geenszins deprimerend.
Hemelvaartsdag is sinds 1980 ‘Vriendendag’; het ene jaar één dag, het andere jaar een heel weekend.  Dit jaar hadden we blokhutten gehuurd op camping ‘de Lansbulten’ in Aalten.  Oplettende lezers zullen weten dat Gerard en ik daar al eerder waren (zie Aaltje in Aalten >>>).

Vier blokhutten op een rij en een veldje voor ons alleen.
De hele dag vogelgezang en veel vrije tijd. 
Tot een uur of elf gaat ieder in zo’n weekend z’n eigen gang en daarna is er altijd wel iemand die appt dat de koffie klaar is en maken we een kring.
Er was zelfgemaakte cake, appeltaart en hartige taart en op zaterdag hebben we dan alle restjes bij koffie.

We hebben allemaal een druk bestaan met werk, vrijwilligerswerk en huishouden en doen zo’n weekend niet heel spectaculaire dingen: we gingen naar de grensmarkt in Dinxperlo en maakten een wandeling in Bredevoort. Daarover meer in volgende blogs.
In zo’n ‘koffiekring’ zitten we genoeglijk bij elkaar, vertellen elkaar de laatste ontwikkelingen in onze levens, halen herinneringen op (het worden er steeds meer…) en zeuren wat af.
Hoogtepunt was voor mij het moment waarop het ging over speciale geluidjes die je kunt toevoegen aan je app-contacten, zodat je aan het geluidje weet wie je appt.
“O, kan dat dan?”
“Hoe moet dat dan?”
Dan zit je naast iemand die die geluidjes op haar telefoon gaat uitproberen.
Hanengekraai.
Carillongeluiden.
Hawaigeluiden.
Pong pong pong.
“Nee deze niet.”
Ping ping ping.
Kling klang…

Ondertussen gaat iemand anders zitten vertellen over fluitketelgeluidjes.
Dat ze ooit met haar moeder (die slechthorend was) een fluitketel ging kopen en dat ze op alle doppen floten om te horen of het gefluit wel hard genoeg was.
Dan moet iemand anders weer denken aan André van Duin als Flip Fluitketel die de ketel liet fluiten door hem op z’n hoofd heen en weer te bewegen.

Toen de geluidjes waren toegevoegd aan de app-contacten bleek dat onze vriendengroep-app geen geluidje had gekregen.
“Wij zijn kennelijk niet belangrijk genoeg….”

Vier dagen.
Wat een zaligheid.
Helemaal uitgerust en uitgezeurd.
Op 15 mei 1980 was onze eerste vriendendag; volgend jaar vieren we, als het ons gegeven is, ons 40-jarig jubileum.
Een waardevolle vriendschap die dit weekend even weer is opgepoetst en uitgediept.

Trouwens: het werd zelfs even sprookjesachtig op de Lansbulten.
Meer hierover in het blog van morgen: ‘Een nieuw sprookje – Gradus van de Lansbulten’.

Lees voor het ontstaan van deze vriendengroep het blog ‘Antiek netwerk en gevulde eieren’ >>> 
Klik hier voor een link naar de website van Camping Lansbulten >>>

In juni 2018 brachten wij onze zomervakantie door in Ferch, een dorpje ongeveer 30 kilometer onder Berlijn; daarover schreef ik destijds al een aantal blogs (vanaf 6 juli 2018).
Bij mijn concepten voor het blog op deze website stond nog steeds de aantekening: ‘brood bakken oven Ferch’.

Midden in het dorp stond namelijk een ouderwetse ‘gesämtliche backofen’ waar vroeger door families gezamenlijk brood in werd gebakken. Families of leefgroepen hadden in voorgaande eeuwen in de dorpen en steden een gezamenlijke oven, die vaak wat verder van de huizen afstond wegens het brandgevaar. Die oven werd op bepaalde tijden opgestookt; ieder gezin legde zijn eigen brooddeeg daarin. Zo hoefde je maar één keer te stoken en hadden meerdere gezinnen brood.
In Ferch had men van dat ‘sämtlich brot backen’ een traditie gemaakt.
Eén keer per jaar organiseerde het Kulturforum Schwielowsee een broodbakfeest, waarbij de oude oven nog werd gebruikt.
Bij de oven stond een informatiebord over brood bakken waar ik las hoe het brood zich door de eeuwen heen heeft ontwikkeld.

Brood is er namelijk niet altijd al geweest.
In de prehistorie maakten de mensen in Europa een soort brij van gemalen graan en water. Dat aten ze dan in die vorm, maar later ontdekte men dat je het ook warm kon maken en dat het dan lekkerder werd.
Het deeg werd iets dikker gemaakt en dat legde men dan in flarden op hete stenen in hete as, zodat een soort koek ontstond. Dat moest je dan wel warm eten, want koud was het heel hard en niet meer te kauwen.
De Egyptenaren ontdekten rond 2300 voor Christus het zuurdesem, waardoor je het deeg kon laten rijzen en het brood dus luchtiger werd van structuur.
Dit bereidingsproces verspreidde zich heel langzaam via Griekenland en Rome over Europa, maar het duurde nog tot de 8e eeuw na Christus voor in Noord- en Midden Europa de graan-brij door brood werd vervangen.

Helaas hebben wij in 2018 het brood-bak-feest gemist, maar ik nam het verhaal toch mee voor mijn blog. Je staat er toch nooit zo bij stil hoeveel eeuwen het heeft geduurd voordat brood werd wat het nu is?
Lekker vers brood, zo uit de oven.
Heel gewoon voor ons, maar ook heel lekker.
Beslist de moeite waard om één keer per jaar een feest voor te organiseren.

….. in een weiland naast het bos….

Als je in Roden woont hoef je niet lang te zoeken naar een bos.
Gisteravond na de stamppot zuurkool met worst fietsten we naar de Brink, zetten de fietsen naast de Winsinghof en wandelden we een uur door het Sterrebos.

Detail van foto links.

(zie Wandelen rond Roden >>) 

We zochten de vistrappen in het Lieverse Diepje op en genoten van de avondzon die door de oude bomen scheen.  Zo’n  boswandeling  is natuurlijk niet spectaculair, maar er valt veel te zien en te horen.   Twee kleine pony-veulentjes in een weiland naast het bos, luidruchtige kikkers in de gracht om de Mensinge, nestelende ooievaars op de Mensinge,  een gat in een boom waar gepiep uit kwam (spechtennest?) en het onophoudelijke fluiten van de vogels.

Na een dag op kantoor is zo’n boswandeling een feest voor de geest.
Hiernaast een foto van het Lieverse Diepje.
In de omgeving van het riviertje zijn wilde zomerbloemen gezaaid, het ziet er lieflijk uit.
Je kunt daar niet met de auto komen, maar het is beslist de moeite waard om daar eens te gaan kijken.
Zet de auto op de parkeerplaats aan de Mensingeweg en maak eens een boswandeling: gisteren de waarde van mijn dag!

Als donateur van de stichting Alzheimer Nederland krijg ik drie keer per jaar het magazine ‘alz….’ in de bus. Een leuk blad vind ik, dat ik weliswaar niet helemaal spel, maar toch wel even aandachtig doorblader en echt interessante artikelen lees ik.

Zo kwam ik bij een column met de titel ‘Ik wens u een mooi netwerk toe’ van de 82-jarige Yvon; in juni 2018 kreeg ze te horen dat ze alzheimer heeft. Ze begon columns te schrijven om haar belevenissen over deze veel voorkomende hersenziekte te delen. Ze schrijft dat ze zich door haar ziekte genoodzaakt ziet om hulp te vragen. Dat valt haar moeilijk, want tot vorig jaar was ze gewend om haar eigen boontjes te doppen.

Ze had een goede vriendin die haar geholpen heeft om die benodigde hulp te inventariseren en te structureren.
Even een stukje uit haar column:
Als ik ergens mee zit kan ik een beroep doen op mensen uit mijn naaste omgeving. 
We hebben een ‘wensenlijstje’ opgesteld van wie wat op zich zou kunnen nemen. 
Om een indruk te geven van wat u zoal van naasten kunt vragen, maak ik u deelgenoot van mijn wensen. 
– meegaan bij doktersbezoeken
– oproepbaar zijn bij calamiteiten
– één keer per week bij mij koken en eten.
– samen uitstapjes maken, musea en voorstellingen bezoeken
– hulp bij het beheren van de financiën, de administratie doen 
– hulp bij computer/tablet/telefoon
Iedereen heeft naar eigen smaak gekozen. Toen dat rond was heeft iemand in een leuke tekening verwerkt wie wat op zich neemt. Daar heb ik veel steun aan. 
Ik beschouw dit als een grote luxe en kan het iedereen aanbevelen. 
Veel mensen zijn bereid hulp te bieden, maar weten vaak niet waarbij.
Dan gebeurt er niks en dat is jammer.

De laatste twee zinnen heb ik vet gemaakt; dat is namelijk de reden dat ik dit blog schrijf.
Er zijn vaak in de omgeving van mensen die even hulp nodig hebben genoeg helpende handen, maar als er niemand is die het coördineert, dan gebeurt er niets.

Hoe vaak zeggen we niet tegen anderen “Kan ik iets voor je doen?”
“Trek maar aan de bel als je me nodig hebt!”
Maar vaak gebeurt er niets omdat er geen concrete dingen gevraagd worden.
De vriendin uit bovenstaand verhaal speelt een cruciale rol.
Inventariseren & coördineren, dat is het begin van gestroomlijnde hulp uit een behulpzaam netwerk.

Maar niet iedereen heeft zo’n goede vriendin.
Ken je iemand of ben je iemand die hulp nodig heeft bij het ‘inventariseren en coördineren’? Wijs hem of haar dan eens op Team290.
Team290, onderdeel van Lentis, begeleidt mensen met dementie en hun mantelzorgers.
Casemanagers regelen de zorg die nodig is. Zo kan men langer thuis blijven wonen.
Hierbij een link naar hun website >>>.