een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Alledag Pagina 155 van 264

19 maart: Nederlands maar dan anders (10)

Deel 10 al weer!
Hierbij een bloemlezing van wat mij de afgelopen maanden weer ter ore kwam:

Vriendin van Carlijn had iets voor zichzelf verpest.
“Heb ik mezelf weer zout in de schoenen gestrooid!”
Een wonderlijke combinatie van roet in het eten, zout in de wonde  en schuld in de schoenen.
Een andere vriendin van Carlijn wilde het randje van de kous weten.
Volgens een broer van weer een andere vriendin was iets ‘kaatsrecht’.
Hij stond naar eigen zeggen ‘stomversteld’.

Cas, deelnemer aan het programma Heel Holland Bakt kon ingrediënten ‘uit zijn losse mouw schudden’.

Ex-collega  Gineke let ook altijd goed op:
“Net gelezen op de app van TVNoord: “uitgangskleding” i.p.v. “uitgaanskleding”.
Het scheelt maar één letter; maar kleding alleen voor bij de uitgang heb je nou eenmaal niet veel.
Gerard en ik waren aanwezig bij een symposium waar verschillende workshops werden gegeven.
De voorzitter maakte een mooie combinatie van inschrijven en opgeven: “Schrijf je op!”

Deze serie op deze website maakt mij natuurlijk een levende schietschijf als ik zelf iets verkeerds zeg. Als ik mij ergens erg op verheug dan zit ik mij in mijn eigen bewoordingen te verkneuteren.
“Fout!” vonden mijn dochters.
“Het is verkneukelen. Kneuterig is iets heel anders.”
Ze hadden groot gelijk.

Harriët hoorde een discjockey op de radio een stad veranderen in een figuur uit de bijbel: “Dat is zo oud als de weg naar Methusalem.”

Soms verspreken mensen zich gewoon, maar dan klinkt het zo komisch dat ik er toch maar even een aantekening van maak.
Een collega in Zuidlaren had iemand aan de telefoon die ze wegwijs maakte in een bepaald computerprogramma.
“Heb je al op die klink gelikt? Hè?  Eeeh….. ik bedoel heb je al op die link geklikt?”

Onze Engelse schoonzoon Jon blijft zorgen voor prachtige vertalingen van het Engels naar het Nederlands. “Ik ben het er niet mee eens. Ik ga een klaag indienen!”

Van onze vrienden die in Japan waren (zie ‘de lezer van de maand januari >>>) hoorden we ook een komisch ‘vertaal-verhaal’.
Zij maakten toen ze in Japan waren regelmatig gebruik van Google-translate.
Ze voerden dan op hun telefoon een Engelse tekst in, die dan op die website werd vertaald in het Japans.
Zij lieten hun telefoon dan met die Japanse tekst aan de mensen daar zien en meestal begrepen die heel goed wat zij bedoelden.
Eén keer hadden ze per ongeluk een Nederlandse tekst ingetoetst, maar de google-translate pagina stond ingesteld op Engels-Japans.
De tekst werd vertaald,  maar de Japanse meneer die de Japanse tekst las moest onbedaarlijk lachen. Het bleek dat google-translate van hun tekst had gemaakt “Wanneer was u voor het laatst zwanger?”

Klik hier >>> voor het blog Nederlands maar dan anders deel 9, daar vind je ook linken naar de delen 1 tm 8. Kijk ook nog even op het instagram-account Treintaal. altijd genieten. Daar lees je o.a. dat de spreekwoorden zich als vanzelf aanpassen aan de moderne tijd: “een echte dief van zijn eigen pinpas…”

Reageren

18 maart: Boordevol.

We wonen al sinds 1989 in Roden.
Toegegeven: het kostte me in het begin veel moeite om Hoogersmilde los te laten, maar al na een half jaar had ik me er mee verzoend en zag ik ook de voordelen er wel van in. Na dertig jaar ben ik blij dat we destijds de stap hebben genomen om te verhuizen van de Smilde naar Roden. Dat ik erg gecharmeerd ben van havezathe ‘Mensinge’ is geen geheim, maar ook het Lieversche Diepje heeft regelmatig mijn aandacht.

Even een stukje aardrijkskunde: het Lieversche Diep is een beekje in Noord Drenthe.
Het riviertje ontstaat even ten zuidwesten van het dorp Lieveren door het samenvloeien van het Groote Diep met het meer oostelijk gelegen Oostervoortsche Diep. Het  Lieversche Diep gaat ten oosten van Roden over in het Peizerdiep.

Het is een klein riviertje en ’s zomers stelt het qua stromend water ook niet heel veel voor, maar het landschap waar het stroompje door heen kronkelt is prachtig. Regelmatig fiets ik er langs en geniet in de verschillende jaargetijden van de wit/grijze wintertinten, het lentegroen, de uitbundige zomerkleuren en de mooie herfsttinten.
Als het veel heeft geregend (zoals de laatste maand) dan moet ik af en toe even kijken hoe het met het diepje is. Afgelopen donderdag was het  bij het fietsbruggetje voor Lieveren al boordevol, het water stond gelijk met de naastliggende weilanden. Gistermiddag ging ik met Gerard even fietsen en natuurlijk zoeken we dan ook de rivier even op. Deze keer fietsten we door Lieveren heen en zagen dat het kleine stroompje van afgelopen zomer een meer was geworden.

 Fascinerend.
Ieder jaar weer sta ik verwonderd op het bruggetje te kijken naar de watervlakte met op het netvlies nog de beelden van de zomer.
Klik op de foto voor een vergroting en neem van mij aan: een foto vangt nooit wat ik heb gezien. Je moet op die brug staan met de wind in je haar en de zon op je huid.
Zo mooi….

Dus: stap op die fietse en gao hen kieken.

Reageren

17 maart: Een optelsom van ‘anders dan anders’.

Een ‘Ik zie jou’-viering in onze PKN gemeente is altijd op z’n zachtst gezegd anders dan anders.
Vanmorgen begon dat al met de votum en groet.
“Onze hulp is in de naam van de Heer die…… enzovoort enzovoort enzovoort”.
Al vanaf mijn kindertijd hoor ik dat bijna iedere zondag; het gevaar is dat je zo’n tekst zo vaak hoort, dat je er niet eens meer bij stilstaat.
Vanmorgen werden alle kinderen die in de kerk zaten naar voren geroepen om Ds. Walter Meijles te helpen met het in de goede volgorde zetten van de tekst van deze ‘votum en groet’. Er lagen grote kartonnen dozen klaar en op iedere doos stonden maar een paar woorden.

Iedere doos werd besproken.
“Onze hulp is’ – ‘in de naam’ – ‘van de Heer’ en bij iedere doos kwam ook even een kleine uitleg in Jip-en-Janneke taal.
Bijvoorbeeld bij het woord genade. Wat is genade?
Uitleg: als je moeder zegt dat je pas mag buitenspelen als je je kamer hebt opgeruimd en de vaatwasser hebt leeggepakt. En als jij dan zegt: “Ja, maar mam, als ik dat allemaal heb gedaan dan is het al donker!” en dat je moeder dan zegt “Nou, toe dan maar. Doe ik die klusjes voor je”. Dat is genade.
Ineens realiseer je je hoe bijzonder het is dat wij iedere zondag aan het begin van de viering worden herinnerd aan Gods trouw.

Het kyriëgebed was vanmorgen een lied van de popgroep Queen: ‘This could be heaven’.

De schriftlezing was een video met lego-poppetjes die de verheerlijking op de berg uitspeelden. Inclusief wolk.

De preek was een verhaal over de eekhoorn en de mier.

De samenzang werd begeleid door Arjan Schippers op piano en Monique Evertz op dwarsfluit en het ‘Af&Toe-koor’ zong ‘anders dan anders’ liederen, o.a. een versie van  Onze Vader uit de Rooms Katholieke liturgie en een lied over de vruchten van de heilige Geest van Elly & Rikkert Zuiderveld. Over die geest gesproken: wat had ik mij een zorgen gemaakt over ‘Heaven is a place on earth’ (zie 15 maart >>>).
Vrijdag kreeg ik over mijn zorgen nog een app van de voorganger: “Houd moed! Er is ook nog de Geest die in beweging zet bij klank en samenzang…”
Vanmorgen speelde Arjan mee en het liep als een tierelier.
Nog niet helemaal gelijk, maar het stond als een huis.

Tijdens de avondmaalsviering was de Geest zelfs voelbaar.
We zongen het Taizé-lied ‘O Lord hear my prayer’ . Iedereen had tijdens de voorafgaande gebeden in stilte wel aandacht gevraagd voor iemand in het bijzonder; een zieke broer, ouder wordende ouders, kinderen, de naderende dood. Het zacht en meditatief zingen van het lied bracht ontroering teweeg en niet in de laatste plaats bij koorleden en musici zelf.
De app-woorden van de predikant “Er is ook nog de Geest die in beweging zet bij klank en samenzang’ echooden nog na in mijn hoofd.
Klik hier voor een uitvoering van het Taizé-lied>>> op You-Tube.

Een optelsom van ‘anders dan anders’.
De uitkomst was een heilzame viering.

Reageren

15 maart: Af en toe hééél moeilijk….!

In deze drie weken voor de 17e maart komt het ‘Af&Toe-koor’ >>> op woensdagavond om 19.30 uur bij elkaar om de liederen te oefenen die we a.s. zondag in de ‘Ikziejou-viering’ gaan zingen. Dat is voor mij altijd een avontuur : ik weet niet welke zangers/zangeressen er mee doen, ook niet hoe de liedjes die we van te voren hebben uitgezocht zullen klinken en hoe we ze zullen uitvoeren. Tijdens die drie weken ontstaat er vanzelf iets moois en het plezier van het samen zingen staat voorop.

Deze keer maken we het onszelf onbedoeld wel moeilijk.
Het thema van de viering is ‘Heaven on earth’ met als onderliggend verhaal de verheerlijking op de berg: Jezus ontmoet Mozes en Elia.
‘Heaven is a place on earth’ van Belinda Carlisle was een titel die onmiddellijk bij ons opkwam en we besloten om de melodie van dat lied te gebruiken en daar zelf een tekst bij te schrijven die bij het thema zou passen.
De tekst kwam er en ik stuurde de deelnemers een YouTube-bestandje van de uitvoering van Belinda: “Probeer maar mee te zingen, woensdagavond zien we wel even hoe het gaat.”

Die woensdagavond ging het zingen wel wat ongelijk. Tom vertelde dat hij ergens de bladmuziek van dat nummer had opgeduikeld en hij zou voor  de volgende repetitie de nieuwe tekst onder de noten zetten.
Wat een goed idee.
Dachten we.
Maar het pakte minder goed uit.
We hadden natuurlijk al met Belinda meegezongen op YouTube en volgens de noten van Tom moest het anders.
Het zingen ging steeds ongelijker. En er zitten een heleboel goede zangers en zangeressen in het Af&Toe-koor deze keer, dus iedereen vond er iets van. Dit woordje moet kort, dat woordje moet lang, daar moet een rust…..ik raakte het stuur over het koor volledig kwijt.
We werden er allemaal een beetje ongelukkig van en dat is natuurlijk niet de bedoeling van zo’n Af&Toe-koor.

Aan het einde van de laatste repetitie woensdagavond spraken we bij een paar zinnen af hoe we de woorden zouden zingen en dat kwam niet helemaal overeen met de noten.
Nou, dan maar niet, we doen het zo. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.
Zondagmorgen gaan we voor de viering aan met de piano oefenen en Arjan (Schippers, de organist van die ochtend) sleept ons er wel door.
Nu lijkt het alsof het allemaal kommer en kwel was op de repetities op de woensdagavond, maar dat is geenszins het geval. Bovenstaand lied is er één van zes en die andere vijf liederen gaan allemaal goed.

Zondagmorgen 17 maart ben je van harte welkom om naar ons te komen luisteren.
De viering begint om 10.00 uur in Op de Helte, maar je kunt er al vanaf 09.30 terecht voor een kop koffie/thee.
En mochten de tekst en de noten van dat ene lied niet helemaal onder elkaar staan, knijp dan maar even een oogje, oortje in dit geval, dicht…….

Reageren

14 maart: Herkenbaar.

Af en toe mag ik een column in de streektaal verzorgen voor de rubriek ‘Moi Noordenveld’ in De Krant, een regionale krant in Noordenveld.
Het onderwerp mag je meestal zelf kiezen; toen ik vorig jaar een tijdje in het ziekenhuis verbleef schreef ik op deze website een paar blogs over mijn lot als patiënt en ik besloot een aantal van die verhalen te combineren onder de titel: “Nargens beter as thuus.”

Regelmatig spreken mensen mij aan over mijn blogs, maar deze column maakte wel heel veel los. Wat blijkt? Het is zo herkenbaar. Bijna iedereen heeft wel eens in het ziekenhuis gelegen en bijna iedereen weet hoe ongemakkelijk het soms is om je kamer te delen met anderen. Het is een hilarische column geworden en achteraf lach je er om, maar toen ik mijn avonturen met Piet, Guus en Willem beleefde was het soms echt niet leuk.

Een verpleegkundige in het Martiniziekenhuis, die destijds meelas met mijn blogs, kwam na het verhaal over de vragen over de stoelgang van de buurman, (terwijl ik nasi met saté zat eten)  naar me toe.
“Die verpleegkundige was ik, hè? Wat erg eigenlijk; had ik helemaal niet door. Wij zijn bezig met ons werk en werken behandelplannen en protocollen af. Jij geeft ons een inkijkje hoe de patiënt het beleeft die afhankelijk is van onze zorg. Ik zal proberen daar wat meer rekening mee te houden.”

Wat ik destijds ook schreef en wat ik na het tumult over deze column nogmaals wil benadrukken: we mogen onze handen dichtknijpen dat we in Nederland wonen en dat het zo goed geregeld is als je ziek wordt. Dat je geopereerd kunt worden en dat je verzekering dat betaalt. En dat mensen als Willem niet aan hun lot worden overgelaten.

Wil je de column ook graag lezen maar krijg je ‘de Krant’ niet in de bus?
Hierbij een link naar het PDF Nargens beter as thuus.

Naschrift: er kwam nog een opmerking over die fles waarin Willem moest urineren.
“Was die flesopening nou zo klein of eeeh….”

Reageren

13 maart: Aaltje dag, solo-editie.

Eén keer per jaar organiseren schoonzus Ali en ik een Aaltjedag, een dag waarop we samen iets leuks gaan doen. Meestal iets historisch/cultureels gecombineerd met shoppen en koffiedrinken. Maandag had ik een solo-Aaltjedag,  want met Gerard om 09.00 u in Etten Leur lagen er voor mij vanaf 08.00 u maar liefst 7 vrije uren in het verschiet. Zonder huishoudelijke taken!

“Wat ga jíj dan de hele dag doen?” vroeg Gerard zorgelijk toen we plannen maakten voor het Breda-weekend. Zo dicht bij een oude stad leek mij dat geen enkel probleem. Sterker nog: het was heerlijk.  Met Gerard samen genoot ik nog van het uitbundige ontbijt dat je in hotels altijd wordt voorgeschoteld. Nadat ik hem had uitgezwaaid ging ik een half uurtje zwemmen (ons hotel had een eigen zwembad)  en beleefde de sensatie van een heel zwembad voor mij alleen.  Terug op mijn hotelkamer nam ik een uitgebreide warme douche,  pakte mijn spullen in en checkte alvast uit.  In het restaurant bestelde ik een cappuccino en schreef op mijn tablet een blog over zondag.

Rond 11.00 u nam ik de bus naar het centrum van Breda en deed in mijn eentje nog een stukje stadswandeling dat we zondag hadden laten liggen omdat het te ver uit de route lag. Toen ontdekte ik nog een heel stuk stad dat we nog niet gezien hadden. Daar zag ik ook de winkels die we zondag gemist hadden,  zoals HEMA, Miss Etam en C&A. Leuk! Even binnenkijken. Met een papieren tas met een spijkerrokje er in kwam ik de Sint Joostkapel binnen,  waarvoor ik eigenlijk naar dat deel van de stad was gewandeld.

….even alleen met m’n gedachten……

Een heel bijzondere gewaarwording. In de kapel heerste een serene stilte;  er brandden kaarsen en er stonden veel verse bloemen te geuren.  Er lagen folders met informatie over de oude kerk. Mijn tassen zette ik naast een bank,  ik stak een kaarsje aan voor hen die in mijn gedachten waren en ging zitten.  Even de folder doorlezen en daarna even niks. Alleen met mijn gedachten.

Daarna zocht ik de bibliotheek op; daar voelde ik me even een provincie-Aaltje in de grote stad.  Wat een loei van een bibliotheek! Er was een enorme ruimte met tafels en stoelen waar je even rustig kon zitten werken.  Er was gratis Wi-Fi en tussen de studenten uit allerlei landen schreef ik op mijn tablet het blog over maandag en at een broodje dat Gerard bij het ontbijt had gesmeerd voor de lunch,  maar dat hij vergeten was uit mijn tas te halen.

Toen zocht ik de tijdschriftenhoek op en verdiepte me in de Historia. Twee edities lagen er maar liefst. Kopje koffie er bij: me-time. Toen ik een app van Gerard kreeg dat hij over een half uur in het hotel zou zijn (Hé? Nu al?) besloot ik om niet met de bus terug te gaan,  maar te wandelen naar het hotel. Het weer was na code oranje helemaal opgeknapt. Daarna reden we samen richting Roden,  waar na een luxe weekend een bakje zuurkoolstamppot uit de diepvries wachtte.

Iets historisch/cultureels met shoppen en koffiedrinken.
Een echte Aaltje-dag!

Reageren

12 maart: Stadswandeling bij Code Oranje.

Een vergadering van Gerards werk op maandagmorgen om 09.00 uur.  Op zich niks bijzonders, maar de locatie was Etten Leur.  “Dat ga ik ’s morgens zo vroeg niet doen, alle kans op dikke files, ik neem wel een hotel op zondagavond” zei hij begin dit jaar. “Als dat weer eens voorkomt kunnen we er met z’n tweeën wel een weekendje Breda van maken!”

Het kwam weer voor; zaterdag middag checkten we in bij het Amrath hotel en ’s middags om 15.00 u liepen we te genieten van de sfeer in de oude binnenstad van Breda. We hadden ons drie doelen gesteld : Gerard wou graag een nieuwe  riem,  ik wilde naar een wolwinkel en we zouden naar de VVV voor een beschrijving van een stadswandeling die we dan zondag zouden kunnen doen.  Bij een typische ‘handwerkmevrouw’ met een heerlijke Brabantse tongval kocht ik zes bolletjes wol in de opruiming (“Nee àecht,  het is gjewoon te gjeef,  maar het moet wàegj,  háe?”) en Gerard vond een mooie riem bij een hippe mannenmodezaak. Helaas was de VVV gesloten; maar de kroegen gelukkig niet, dus wij namen rond 17.00 u een lekkere borrel.  Met bitterballen. Het voelde als vakantie.

Zondagmorgen vonden we tot onze grote verrassing een uitdraai van de stadswandeling ‘de Historische kilometer van Breda’ in de foldermolen van het hotel. De Van Rossems hadden ons al nieuwsgierig gemaakt naar de stad en het was inderdaad zeer de moeite waard.  “Waai niet wàegj, hàe!” riep de baliemedewerkster; wegens harde wind was voor zondagmiddag code oranje afgegeven, maar dat weerhield ons niet van de stadswandeling.

Breda is eeen mooie oude stad.  Een authentieke begijnhof met kruidentuin,  een kasteel waar nu de KMA in zit,  oude gebouwen en een historische haven waar nog twee verdedigingstorens te zien zijn, met daartussenin  het gat van Breda.  Maar het allermooist  was het interieur van de grote kerk. We kochten een audio-tour en liepen een half uur met alle mogelijke achtergrondinformatie op de oortjes met open mond door de kerk. Praalgraven van oude Oranjes,  sporen van de beeldenstorm,  oude muurschilderingen: wat was er veel te zien. Zo’n audio-tour is gewoon een heerlijke manier om  een museum te bezoeken.
Benieuwd naar wat we gezien hebben? Hierbij een link naar de website >>>, waar je een filmpje kun zien met een kleine impressie van de kerk.

Van Code oranje hebben we weinig last gehad.  Toen het even begon te plenzen konden we op de Grote Markt (waar de terrasstoelen en parasols bijna wegwaaiden) terecht in een horecagelegenheid waar men warme chocolademelk met slagroom serveerde.

Als ‘Etten Leur om 09.00 u’ weer voorkomt is het misschien wel mooi weer.
Pakken we dan een terrasje of een ijsje.

Reageren

8 maart: Huishouden.

Als ik deze titel boven een artikel zie staan lees ik het niet.
Het huishouden vind ik geen onderwerp om het veel over te hebben; dat het er is is al erg genoeg.
Dat het daar vandaag wel een keer over gaat heeft twee redenen: een vaatdoekje en autistme. Een vreemde combinatie van woorden.

Het vaatdoekje hing vanmorgen aan de waslijn en het is de tekst die er op staat die me elke keer weer een glimlach ontlokt.
‘This house was clean last week’
In kleine lettertjes staat er onder: ‘Sorry you missed it….’
Huishouden is namelijk iedere week weer hetzelfde doen. Je huis kan blinkend schoon zijn, maar na een week niet meer.
Als je niets doet wordt het een zooi en daar kan ik ook niet tegen, dus ik houd huis.
In de loop van de jaren heb ik daarvoor een systeem ontwikkeld; iedere dag ruim ik een kwartiertje op, iedere ochtend pak ik de vaatwasser uit en iedere avond na het eten maak ik het aanrecht schoon. De andere klussen heb ik verdeeld over de week, bijvoorbeeld op maandag de bovenboel, op dinsdag strijken en op donderdag de wc’s en de boodschappen.
Als ik daar geen structuur in aanbreng gebeurt er niets. Zin in het doen van dit soort klussen heb ik namelijk nooit, dus ik zet mezelf in een schema. Ook voor wat betreft het accordeon spelen en het schrijven van een blog heb ik een dagelijkse structuur. En die hang naar orde en regelmaat is ook iets dat me in mijn werk als managementassistent goed van pas komt.

“Dat lijkt op autisme, ben je daar wel eens op onderzocht?’ vroeg laatst iemand aan mij.
Dan val ik werkelijk bijna van de stoel en daar ga ik dus op dat moment ook niet op in.
Inderdaad. Het eerste dat ik ’s morgens doe is 10 minuten yoga/pilates en ik drink iedere morgen rond 10.00 uur mijn eerste kop koffie. Drentse huisvrouwen koffietijd.
Maar autisme? Werkelijk?
Maar ondertussen denk ik daar natuurlijk wel over na.

Die opmerking over autisme is nu ongeveer drie weken geleden.
Dit las ik over autisme op internet:
Volgens psychiater en hoogleraar autisme Wouter Staal kan autisme het beste worden omschreven als verzamelnaam voor gedragskenmerken die duiden op een kwetsbaarheid op de volgende gebieden: sociale interactie, communicatie, flexibiliteit in denken en handelen en het filteren en integreren van informatie.
Meer weten? Hierbij een link naar de website van de Nederlandse Vereniging voor Autisme>>>.

Na drie weken ben ik tot de conclusie gekomen dat ik me niet laat onderzoeken.
Mijn gedrag vertoont hooguit ‘autistische trekjes’.
Verder ben ik opgevoed door mijn moeder die het allerschoonste huis van de hele wereld had en door mijn vader wiens lijfspreuken ‘alles op de organieke plaats’ en ‘Ordnung muss sein’ waren.
Ook ben ik na die drie weken tot de conclusie gekomen dat je over autisme niet te licht moet denken. Mensen die voor de lol roepen “Ach ja, ik ben ook zo’n autist in dat soort dingen!” realiseren zich niet wat autisme inhoudt.

Zo.
Dit blog heb ik geschreven op donderdagmorgen; het is 10.30 uur en ik heb koffie gehad.
De wc’s zijn al schoon. Straks ga ik boodschappen doen.

Reageren

7 maart: Pedant en arrogant.

In deze periode genieten Gerard en ik van de quiz ‘Met het mes op tafel’ gepresenteerd door Herman van der Zandt.
Soms zien we twee afleveringen op één avond, omdat we een uitzending gemist hebben; we hebben ook nog wel eens een vergadering of koor…..

Gisteravond hadden we allebei een beetje moeite met één kandidaat. Hij kwam uit Leiden en wist ontzettend veel; hij had er regelmatig vier goed.
Meestal hebben wij bewondering voor zulke kandidaten, maar gisteravond werden we een beetje kriebelig van de Leidenaar.
Hij was pedant en arrogant.
“Hoeveel heeft u er goed meneer A.?”
Helemaal glimmend riep hij koket ‘Ik heb er vier goed!”
Dan kijken we elkaar even aan en vinden allebei hetzelfde.
Wat een aansteller.

Naast deze zelfingenomen kandidaat zat een hevig transpirerende meneer uit Den Haag.
Die wist ook best heel veel, maar drie goed was meestal niet voldoende.
Hij miste een shoot-out omdat hij niet snel genoeg was.
Bood een keer grof geld om de andere kandidaten weg te bluffen, maar die gingen niet weg en hij verloor veel euro’s.
Hij had ook wel een beetje pech vonden wij.
En naast die stralende betweter uit Leiden straalde hij steeds meer zwetende treurigheid uit.

En toen kwam de laatste ronde.
De Hagenaar had zoveel geld verloren dat er maar een tientje verschil zat tussen de pot en het bedrag op de teller van de Leidenaar.
“Nou, wie moet er winnen?” vroeg Gerard.
Wij hebben altijd onze favoriete kandidaten.
‘Toch die meneer uit Leiden denk ik. Die weet gewoon heel veel, ere wie ere toekomt” vond ik.

En toch won de Haagse underdog.
Spijtig constateerde de gedoodverfde winnaar: “Deze keer heb ik helaas maar twee goed…”
De triestigheid bij de andere kandidaat verdween als sneeuw voor de zon en hij zei met onverholen trots “Deze keer heb ik er vier goed!”

Als het om een voetbalwedstrijd ging zou je zeggen: ze hebben gewonnen, maar het was niet verdiend, de anderen speelden beter.
En dat is ook gelijk het leuke van deze quiz: je bent pas winnaar als je de pot wint.

Vanavond is de week-finale.
Dan spelen de winnaars van maandag, dinsdag en woensdag tegen elkaar.
Met twee vrouwen deze keer én dus de meneer uit Den Haag.
Ik denk dat die mevrouw van de dinsdag-aflevering wint……

Reageren

6 maart: #doeslief.

In de media is Sire met een neie campagne begunt.
#doeslief hebt ze ’t nuumt. Hierbij een link naor de website >>> met meer informatie.
Dat is kennelijk neudig, want veul meinsn doet niet lief tegen mekaar.
Scheldt mekaar uut, speit naor mekaar, of negeert mekaar.
Zölf wor ik aaltied wat verdrietig van al die negatieve berichten en probeer in ieder geval op mien eigen vierkante meter mien best te doen. Lief doen dus.

Gustermiddag mus ik nao ’t werk eem naor de Jumbo.
Veur mij stun een mevrouw met wat bosschuppen in de karre en daorveur stun een oale man met een grote rooie weekendtasse. Hij was wat traoge met het inpakken, dus het wichie achter de kassa haar al zegt hoeveul hij mus betalen, maor hij was nog lange niet klaor met het inpakken van zien rooie tasse. Hij was ok wat bibberig en verontschuldigde zöch dat wat langzaam gung. “Geeft niks hoor, meneer. Zal ik u even helpen?”

Veurzichtig zette ze een mattie eier in zien tasse en vleide de gruunte en de chips d’r over hen. “Nou, vriendelijk bedankt heur!” lachte de man en pakte zien portemonnee.
Maor ok toen duurde het wel eem veur e de portemonnee lös had en geld d’r uut pakt haar.
Hij keek eem weer schichtig richting het wichie achter de kassa, maor die zat met engelengeduld vriendelijk glimlachen.
Het geld weur wisseld en ze wachtte tot de portemonnee weer in de tasse zat.
“Wilt u  de bon ook mee meneer? Spaart voor de kussens? ”
Nee, allemaole niet.
“Dan wens ik u een fijne dag!”
Dat zee ze zo oprecht dat de man met al zien rimpels lachte en nog een keer zee: “Nou, vriendelijk bedankt, heur!” Pas toen hij wegleup richtte ze zöch naor de vrouw veur mij.

Toen gung ze weer in ‘gewone-klanten-stand’ en weur het tempo weer behoorlijk opvoerd.
Toen ik aan de beurt was bedankte ik heur.
“Wat deed je dat goed met die oude meneer. Klasse!”
Ze kleurde tot achter heur oren.
“Bedankt. Wat fijn om te horen”.

#doeslief.

Lees hierbij ok ies het blog ‘Aordig doen’ uut 2015>>>

Reageren

Pagina 155 van 264

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén