Categorie: Alledag Pagina 157 van 264

17 februari: Vertaald uut eigen wark.

Door Ada

Op 17 februari 2019

Dizze website vergeliek ik wel ies met een tiedschrift; iedere dag verschient d’r nei artikel. Over muziek, geschiedenis of bloemschikken, met een brei-of haakpatroon, met een kookidee + recept of een verslag van een bijeenkomst waor as ik west bin.
Inmiddels staot d’r al meer as 1600 artikels op dit blog.

Maor dit weekend stiet d’r een kört verhaol van mien hand in een echt tiedschrift, in het Drentse tiedschrift ‘Zinnig’. Bij de lancering van dat blad haar ik d’r al ies over schreven, lees hierbij het blog uut november 2018 ‘Zinnig, een nei Drents tiedschrift >>>. In december las ik een oproep van het Huus van de taol. Ze waren op zuuk naor verhaolen met as thema ‘bittere noodzaak’. Daor haar ik nog wel een mooi blog over op mien site staon; ik stuurde het verhaol in dat ik schreef ik op 19 oktober onder de titel ‘Momentje voor jezelf’. Maor dat was een verhaol in het Nederlands, dus ik mus het eerst nog vertaolen. In januari kreeg ik bericht dat ze mien tekst zollen plaatsen in de eerstvolgende editie van Zinnig.

Gustermiddag lag de neie Zinnig in op de deurmatte.
Zol het d’r in staon?
Ja man.
Een vrömde gewaarwording om mien naam te zien staon in de liest met artikels.
Mien eigen verhaol en mien eigen foto die ik nam in het pashokkie van destieds in een echt tiedschrift. Ik ben d’r slim wies met.

Wo’j het verhaal ok in de streektaol lezen, maor bi’j niet geabonneerd op Zinnig?
Hierbij een link naor een PFD Momentje – streektaol met de tekst.
Wo’j toch liever de Nederlandse tekst nog ies lezen? Hierbij een link naor het blog ‘Momentje voor jezelf’ >>>|
A’j ze allebei leest zu’j tot de ontdekking kommen dat een blog wat aans is as een kört verhaol.

Reageren

16 februari: Training tussen de oren.

Door Ada

Op 16 februari 2019

In Alledag

‘Iedere week iets anders’ vind ik één van de leukste aspecten van de wekelijkse FysiYoLates in Roderesch. Grote ballen, kaatseballen, linten, balansborden, stokken: we doen op de vrijdagen heel veel verschillende oefeningen en gebruiken daarbij heel veel verschillende spieren. Gistermiddag lagen er vier matjes achter elkaar; het was de bedoeling dat we daar overheen rolden, van je rug op je buik en dan weer doorrollen naar je buik. Een keer of 6 draaien. Op zich goed te doen, maar na zoveel keer omdraaien lag ik dizzy op de mat met zwarte vlekken voor de ogen. “Dan is je evenwichtsorgaan in de war, dat ben je nu aan het trainen.” vond Trijntje. Training tussen de oren als het ware.

De matjes bleven nog even liggen, ze vormden een soort parcours dat we op verschillende manieren moesten afleggen. Kruipen was nog het meest eenvoudig; we moesten namelijk ook ’tijgeren’. Eerst zonder maar later met een hoogtestokje waar we onderdoor moesten, dan mag je dus niet met de kont omhoog.. . . de mannengroep voor ons had Trijntje verteld dat ze in het leger hadden geleerd dat je dan moest denken dat de vijand met een mitrailleur in de verte stond en dat je dus ‘je kop en kont down’ moest houden.
Zie je het voor je? 8 dames tijgerend op het matjes-parcours en Trijntje met een denkbeeldig geweer in haar handen?

We hebben het alle 8 overleefd; maar wat kostte het een moeite.
Het is een schrale troost dat je met deze oefeningen spiergebieden activeert die weinig tot nooit worden gebruikt, dus eigenlijk ben je goed bezig.
Toen ik op de fiets terug zat voelde ik die spiergebieden al.

Wat heerlijk was dat fietsen trouwens; voorjaar was het!
Thuis zag ik bij ons in de tuin een paar eenzame lila krookjes staan die, omringd door dood blad, hun eigen lente-feestje vierden. Ze hadden hun blaadjes helemaal opengevouwen en stonden te roepen ‘BLAAI! BLAAI! ZON! ZON!’
Zo is het mensen.
Blij, blij, zon, zon!
Ik neem een voorbeeld aan de krookjes en ga genieten van het vleugje voorjaar dit weekend. Die spiergebieden passen zich maar een beetje aan.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

Reageren

13 februari: Crocheteers.

Door Ada

Op 13 februari 2019

In Alledag, Haken, Handwerken

“Wat heb je daar nou voor een button op je jas!” vroeg ik dit weekend aan Frea.
Trots liet ze me zien wat het was.
Een grote, goudkleurige medaille/speld met de tekst: Crocheteer. All for Yarn and Yarn for all! (vertaling: haakster. Allen voor garen, garen voor allen).
Met een knipoog naar de drie musketiers: one for all, all for one”.

Mijn dochter.
Geen musketier maar een ‘haaketier’.
Die button had ze gekregen van haar Amerikaanse vriendin.
Frea neemt haar haakwerk, net als ik, overal mee naar toe en zit als het even kan te haken. In de bus. In de trein. In de bibliotheek. In de pauze op het werk.

Je maakt heel gemakkelijk contact met een haakwerkje in je hand. Er is altijd wel iemand die er een opmerking over maakt.
“Wat leuk, zo’n jong mens dat haakt! Deed ik vroeger ook….”
“Wat ben je aan het haken?”
“Wat houd je die haaknaald raar vast, is dat wel goed?”
(lees over het gebemoei van anderen met mijn haakwerk op het blog Pannenlappen van oma Vrieswijk >>>)
Heerlijk herkenbaar.

Zit ze dus met die button op de jas overal te haken.
Ben ik stiekem wel een beetje trots op…..

Reageren

12 februari: Nini Rosso & kinderkoor ‘de Schakeltjes’

Door Ada

Op 12 februari 2019

In Alledag

Deze week staat op Radio 5 in het teken van de jaren ’60.
Daar krijg ik niet alles van mee, want ik ben ik niet de hele dag in de gelegenheid om te luisteren, maar als ik thuis ben hoor ik ‘jaren ’60’.
in 1960 ben ik geboren, dus deze week hoor ik muziek uit mijn kindertijd, toen ik zelf nog geen invloed had op de zenderkeuze. Mijn ouders luisterden graag naar Duitstalige en Nederlandstalige muziek. Elvis Presley, Beatles, Rolling Stones, Cuby: het ging volledig aan hen voorbij. Anneke Gröhnloo hoorde ik, Ria Valk, Conny Fröboes etc.

Gistermorgen om 3 minuten voor 9 sloot Jeroen van Inkel zijn tweede uur af met het begin van Il Silenzio van Nini Rosso, na twintig seconden begon de reclame voor het nieuws van 09.00 uur. Na het nieuws vertelde Van Inkel dat de studio platgebeld was met reacties over het nummer vlak voor 9 uur. Dat hij daar maar een paar seconden van liet horen!
Hij maakte het helemaal goed door het nummer daarna helemaal te laten horen.

En dan sta ik weer als 8-jarig meisje in de Koepelkerk in Smilde bij de opnames van een LP met Smildiger koren, waar kinderkoor ‘de Schakeltjes’ ook aan meewerkte.
Een witte pullover met een col aan en een geblokt overgooiertje. Er was een trompettist die dat nummer van Rosso speelde en mevrouw Hulzebos, de toenmalige dirigente van het gemengde koor ‘Halleluja’ sprak de Italiaanse tekst. Ik had sowieso al heilig ontzag voor mevrouw Hulzebos, want het was een hele deftige mevrouw met een lange zwarte glitterjurk, keurig gekapt haar en behangen met sieraden. Ze had een enorme uitstraling en ze had de naam erg bazig te zijn. Mijn vader zei altijd dat die vrouw wel 7 broeken aan had; pas later begreep ik wat hij bedoelde. Maar ik dwaal af.

Met open mond luisterde ik naar mevrouw Hulzebos die de Italiaanse tekst sprak naast de trompet-, koor- en orgelmuziek. Het moest een aantal keren over, want de timing was niet goed.
Vond mevrouw Hulzebos niet leuk. Achteraf realiseer ik me dat wij daar met zo’n 30 meisjes muisstil zaten te zijn in die kerk. Van ons zingen (wij stonden ook met twee liedjes op die LP) herinner ik me niet zo veel, maar die trompet én mevrouw Hulzebos staan in mijn geheugen gegrift.

Ook even weer terug naar de jaren ’60? Hierbij een link naar Il silencio >>> van Nini Rosso.

Reageren

11 februari: Kadoosj – kadoosj – kadoosj.

Door Ada

Op 11 februari 2019

In Kerk & gemeente

Gistermorgen tijdens de viering in de Catharinakerk hoorden we dat Jesaja een visioen kreeg waarin hij de Heer zag. We hoorden over engelen met 6 vleugels die zingen over de heiligheid van God. Jesaja’s lippen worden door die engelen gezuiverd met een kooltje uit het vuur en daarna gaat hij Gods boodschap aan de mensen vertellen.

Een verhaal over een specifieke roeping.
Net zoals bij Mozes en Paulus.
Voorganger Walter Meijles vertelde vanmorgen hoe hij als 14-jarige jongen bij de Christian Punkgroep ‘One bad pig’ ook een soort visioen te zien kreeg, tenminste, hij ervoer het zo.
Dit gedeelte van Jesaja was verbonden aan die ervaring van toen en hij vertelde wat het voor hem betekende.
Hij eindigde zijn verhaal met te zeggen dat niet iedereen een visioen krijgt. Maar we zijn na de viering wel allemaal door God gezegende mensen die ‘elkaar en de wereld tot zegen kunnen zijn’. Kijk om je heen en lever een bijdrage aan een betere wereld.

Zelf werd ik het meest geraakt door het stuk dat Erwin Wiersinga op het orgel speelde tijdens de collecte. In de overdenking had de predikant gezegd dat de heiligheid van God door de engelen wordt bezongen in een nooit eindigende cadans. In het Hebreeuws klinkt het als ‘kadoosj – kadoosj – kadoosj’.
Ook in de schepping wordt die heiligheid onophoudelijk bezongen. ‘Denk daarbij aan het geluid van de branding op het strand, een steeds weerkerende cadans; kadoosj – kadoosj – kadoosj’.
In het stuk dat Erwin speelde zat ook zo’n langzame cadans, ik kon in gedachten de woorden kadoosj – kadoosj – kadoosj meezeggen.
De heiligheid van God bezongen door het orgel; het bracht me even helemaal van mijn stuk; muziek kan me soms zo intens raken.

Na afloop gingen we koffiedrinken in De Deel; ik zat tegenover een mevrouw van begin 80 die me helemaal blij maakte met een opmerking.
“Ik heb zo’n zin in vanmiddag, ik ga dansen!’
Dat is op minst iets wat ik niet verwachtte. Ik was nieuwsgierig en vroeg haar waar ze dat ging doen. Ze vertelde dat het ‘Sacred dance’ was in de kerk van Peize.
(klik hier voor link naar hun website >>>)
‘Je bent dan anderhalf uur in beweging en je bent bezig met dans en symboliek. Daarna drinken we samen nog een kop thee. Ik vind het altijd geweldig om heen te gaan.’
(Meer weten over Sacred dance? Klik hier >>>)

Deze mevrouw kleurt mijn dag met haar verhaal.
Iets jonger dan mijn moeder doet ze dingen die mijn moeder niet in haar hoofd zou hebben gehaald.
Een kwieke geest in een ouder wordend lichaam.
“Mijn lichaam gaat wel steeds meer protesteren…..” vertelde ze “maar ik kan nog wandelen, fietsen en autorijden. Wat dat betreft ben ik nog onafhankelijk en dat hoop ik zo lang mogelijk te blijven.”

Leef je leven en vergeet je leeftijd.

Reageren

10 februari: Stomme maand.

Door Ada

Op 10 februari 2019

In Alledag

Onze dochters vinden februari een stomme maand; om dit leed wat te verzachten organiseren wij met ons gezin het ‘Februari-is-stom-feest’.
Meer weten over dit feest? Lees dan het blog ‘Februari was stom >>>‘ uit 2017 en uit 2018 >>>.
Voor de derde keer vierden we gisteren dat feest; dit keer mét Frea en Jon, die er voorgaande jaren nooit bij waren omdat ze in Engeland woonden.

Het feest is aan een paar vaste regels gebonden: we doen dingen die we allemaal erg leuk vinden en we gaan patat eten. We begonnen na de thee met spelletjes van vroeger met heel veel lawaai zoals Pisa en Kat&muis’.
Voor het eten op dit feest gaan we altijd naar ‘Alida’s Smulpaleis’. Dit jaar had ik voor de zekerheid een tafeltje voor 8 personen besproken en toen we ons om half zes meldden konden we aanschuiven aan een gedekte dis. Het bespreken van een tafel geeft kennelijk recht op een ‘special treatment’, want wij werden aan onze tafel bediend. In een snackbar!
Wat gezellig was het. We kregen allemaal een bord met een lekkere snack, variërend van twee kolossale broodjes hamburger met een XL puut patat tot een groente kroket.
Als toetje namen we allemaal ijs of een milkshake. Ik schreef het al eerder: nergens zulke lekkere softijs als bij Alida’s Smulpaleis. Wij fietsen in de zomer vaak een eindje om om onze fietstocht daar met een ijsje te beëindigen.

Na het eten togen we naar hotel Langewold voor iets waar we allemaal ontzettend van genieten: een uurtje kegelen. Het was maar goed dat wij de enigen waren die een kegelbaan hadden gehuurd, want de familie Waninge deed haar naam eer aan. Er wordt wat afgeschreeuwd, gejuichd en gezongen tijdens deze bijeenkomst. We doen het liefst het ‘ome Jo Vrieswijk doodskisten-spel’. Klinkt macaber, is het niet; het is zeer eenvoudig, maar erg spannend. Een doodskist bestaat uit zes streepjes. Als je minder punten gooit dan je voorganger krijg jij een streepje, als je meer gooit krijgt je voorganger een streepje. Als je een keer beroerd gooit kun je dus een streepje krijgen omdat je minder gooit dan de vorige èn een streepje omdat degene die na jou komt meer gooit. Zoals je kunt zien aan het scoreformulier hierboven was het bloedstollend spannend….Cees won. En deed een dansje. Waar geen beelden van zijn.

Na het kegelen togen we weer naar de Boskamp waar we even moesten bijkomen van alle commotie. We keken samen terug naar de aflevering van ‘Smaakt naar meer’ van maandagavond, die had niemand nog gezien.

5 platen voor de mannen!

We sloten het gezinsfeest af met het spel ‘Party & Co’; meisjes tegen de jongens.
Bij dit spel is het de bedoeling dat je als groep vijf kleuren platen verzamelt op je pion, die de vorm heeft van een oude platenspeler. Er zijn vijf categorieën: liplezen, een vraag beantwoorden, uitbeelden, tekenen en ‘het verboden woord’, waarbij je een begrip moet uitleggen zonder bepaalde woorden te gebruiken.
Frea wilde één bepaald spreekwoord uit principe niet uitbeelden: ‘Een vrouw zonder man is als een schip zonder zeil’. BELACHELIJK! Wat is dat nou voor een spreekwoord!
Jon moet bij het voorlezen van de vragen erg zijn best doen, het Nederlands is voor hem natuurlijk niet zijn moedertaal. “Hoe heette de symbolische scheiding tussen het Oostblok en de Westerse wereld tijdens de koude oorlog. Het ijzeren gordijn.” In zijn ijver las hij het antwoord er gewoon bij voor. Als wij al een middag en een avond in elkaars gezelschap hebben doorgebracht, dan rollen we bij zo’n voorval van de bank van het lachen.

Bij het afscheid bij de voordeur zei één van de schoonzonen: “Is maart ook niet een stomme maand….?”

Reageren

8 februari: Leeftocht in Hoogeveen.

Door Ada

Op 8 februari 2019

In Alledag

In het seizoen 2017/2018 verzörgde ik veur de PKN in Roden in het kader van ‘Samen-ver-binden’ een aomnd over de muziek, de teksten en de verschilende aspecten van de artiest Daniel Lohues ( zie Zuks bedenk ie van te veuren iet >>>.)
Noar aanleiding van die presentatie in Roden weur ik uutneudigd om ok zo’n aomnd in Beilen en Hoogeveen te verzörgen. In Beilen was dat op 15 januari (zie Ontmoeting en Inspiratie >>>) en gusteraomnd zaten wij om kwart over zes in de auto richting Hoogeveen.

Zaten d’r in Roden en Beilen 25 tot 30 mensen in de zaal, in Hoogeveen waren dat d’r ongeveer 100. Dat was ik ja niet wend…..
Gelukkig huufde ik niet veur een microfoon te praoten, ik kreeg een heuse ‘headset’ woar as ik eigenwies met lopen kun. En eigenlijk was dat ok het ienige dat aans was as in Roden en Beilen, want verder verleup het programma volgens hetzelfde stramien.

Veur zo’n aomnd huuf ik qua enthousiasme hielemaol niet mien best te doen. Zölf ben ik namelijk zo lyrisch over Lohues en zien muziek/teksten, dat ik zölf arg veul plezier beleef an het vertellen over de liedties en over Lohues. Soms moet ik mij bedapperen um niet hardop met te zingen as ik zien muziek laot heuren; maor soms kan ik mij ok niet inhollen, dan doe’k toch stiekem zachies met.

In de pauze trök mij iene an de mouwe. Ik keek uutzied en zag een schoolvriendin van toen ik op de HAVO in Assen zat. Och, wat ja leuk en wat gezellig! Wij mussen natuurlijk eem bijpraoten. Zij vertelde dat zij toen as puber hielemaol klaor was met dat ‘plattelandsgedoe’: zij trök veul liever op met de wichter uut Assen.
Daorin verschilden kennelijk ok toen al van mening: ik vun dat ik as Drent op een schoele in Assen gewoon Drents mus kunnen praoten met mien medeleerlingen en ze mussen mij dat ok niet verbieden. (lees hierbij het verhaal over mien anvaring met de leraar Nederlands van destieds Hier kom ik weg >>>).

Naotied sprak ik nog wat mensen die het arg naor de zin had hadden en mij daormet complimenteerden. Wat mij opvalt is dat de gesprekjes begunt met Lohues, maor al gauw overgaot op het underwarp ‘streektaol’. Mensen die het zölf al niet meer praot, maar zo fijn vind um het nog ies te heuren. Een meneer uut Den Haag die het allemaol prima verstaon haar: ‘Dat valt met Drents zo mee….”. In zu’n gesprek wordt ok vaak de zörg uutspreuken dat de streektaol niet blef bestaon.

Het liekt d’r inderdaod op.
Maor ik zal het tegen beter weten in toch bliem roepen: “Hier ku’j Drents praoten!”
Daniël helpt mij.
Of ik hum…..

Reageren

7 februari: Wat moet je er mee?

Door Ada

Op 7 februari 2019

In Alledag

Tot maart 2018 werkte ik voor een manager die niet voorop liep in de digitale ontwikkeling en dan druk ik me voorzichtig uit.
Maar daar hadden we op zich niet zo veel last van; we redden ons prima met mail, digitale agenda, digitaal archiveren etc. maar sommmige dingen bleven we op de ouderwetse manier doen omdat dat nou eenmaal handiger was. Voor ons dan hè?
Met z’n tweeën gebruikten we nog een heel oud systeem voor het uitwerken van verslagen: zij sprak een bandje in en ik werkte het uit.
We hadden een ‘opneemding’ waar bandjes in konden, een ‘afspeelding’ waar diezelfde bandjes in konden en daarbij koptelefoons en voetpedalen.
Vorige week had ik even tijd om mijn kast op te ruimen en toen stuitte ik op een krat met bovengenoemde apparatuur. 2 complete sets maar liefst.

Wat moet je er mee?
Toen wij het gebruikten veroorzaakte het al optrokken wenkbrauwen bij de collega’s, nu wil er helemaal niemand meer mee werken.
“Wat moet ik met deze krat met spullen doen?’ vroeg ik aan de collega’s op mijn afdeling.
Toen ik had uitgelegd wat het was was hoon mijn deel.
Ze lachten me gewoon vierkant uit.
“Dat moet je naar Zuidlaren sturen, naar die collega van ‘Media en comunicatie’. Misschien kan hij er wat mee voor in zijn museum.”

Miij bekroop het gevoel dat ik niet serieus werd genomen, maar ik seinde toch voornoemde collega in.
Weet je wat hij schreef?
“Ik kom wel even een keer langs om het op te halen. Misschien kan ik het nog gebruiken in ons media-museum…”

Grote pret bij de mannen. Misschien kon ik er zelf wel bij gaan zitten in die vitrinekast.
Het is maar goed dat wij op het werk niet aan Sinterklaas doen………..anders had ik in december vast een heel vilein gedicht gekregen over museumstukken!

Reageren

6 februari: Très speciale.

Door Ada

Op 6 februari 2019

In Alledag

Omdat ik graag weer naar de cantorij wilde, is de Franse les nu op de maandagavond.
Als je dertien jaar op dinsdagavond Franse les hebt gehad (en je bent 50+) dan valt zo’n wijziging niet mee. Aan het eind van 2018 hadden we afgesproken dat de eerste les van 2019 op maandag 21 januari zou zijn.
Drie leerlingen kwamen opdagen; zelfs de juf was het vergeten…..

In de herkansing lukte het wel op de 28e januari en afgelopen maandagavond hadden we de tweede les van deze ronde; iedereen was er!
Juf wilde van alles doen deze les en gaf van te voren aan dat we die avond geen ronde ‘petite histoire’ hadden. We mochten alleen iets over afgelopen week vertellen als we iets ’très speciale’ met de groep wilde delen. Na deze opmerking dacht ik “ne personne n’ose” (niemand durft….) maar wij zijn een lichtelijk anarchistisch groepje, dus menigeen stak toch gewoon van wal.

Een van de dames vertelde dat ze naar het ziekenhuis was geweest voor een controle. Alles was goed en ze hoefde pas over een half jaar weer te komen.
Inderdaad, goed en speciaal nieuws.
Een andere dame had de kleinkinderen op bezoek gehad en was in het Groninger Museum geweest naar de glastentoonstelling van Chihuly. Een hele speciale tentoonstelling.
Moesten we allemaal heen! Ook heen? Hierbij een link>>> naar de site van de tentoonstelling.
Eén van de mannen was met een clubje op werkbezoek geweest bij twee fabrieken die zich erg nuttig maakten op het gebied van afvalscheiding.
Al deze verhalen worden in het Frans verteld en dit laatste verslag bevatte zoveel ‘speciale’ en ingewikkelde woorden, dat ik het niet helemaal kon volgen.
Maar het was wél speciaal, al was het alleen maar om het woordgebruik.

Toen vond één van de andere mannen dat zijn verhaal ook nog wel kon. Hij had een mooi beeld verkocht, had daar winst op gemaakt en hij was toen met zijn broer naar het casino geweest om een deel van die winst te vergokken.
Zeer speciaal; we hadden het niet willen missen.

De verdere les ging op aan het nakijken van het huiswerk en het ‘ingestudeerd’ discussiëren over de stelling “Onderwijzers hebben veel te veel vakantie!'”
Vorige week was al bepaald dat ik het met die stelling eens moest zijn, maar het discussieert een beetje raar als je iets zit te verdedigen waar je zelf niet achter staat.
Het mooist vind ik altijd het moment waarop iemand heel graag iets met de groep wil delen, maar het Frans op dat moment te moeilijk is. Dan schakelt men gewoon over op het Nederlands, al dan niet met een licht Fries, Drents of Amsterdams accent.

Aan het eind van de les keek juf spijtig naar de kopieerde vellen met daarop iets wat ze maandagavond met ons had willen doen. “Dat doen we dan volgende keer!”
Er zit maar één ding op juf: snoer ons de mond.

Reageren

5 februari: The Addams Family

Door Ada

Op 5 februari 2019

In Alledag

In de jaren zestig was er een serie op de televisie in zwart-wit: The Addams Family.
Dat vond ik toen al een geweldige serie; griezelig en grappig tegelijk.
Als je het melodietje hoort weet je het gelijk weer: o jaaa, met die knippende vingers.
Het zit gelijk de hele dag in je hoofd.
(klik hier voor een YouTube-video met het leader van het programma >>>)

Toen ik in december de aankondiging zag van de musical The Addams Family zei ik tegen Gerard: “Daar wil ik graag heen!”
Hij vroeg wat dat dan was, hij had geen idee.
Maar hij wou wel mee, dus we regelden twee kaarten voor Martiniplaza: zondagmiddag 3 februari 15.00 uur, matinee-voorstelling.

Als voorbereiding keken we vorige week naar de film ‘The Addams Family Values’ uit 1993, zo raakte Gerard bekend met alle vreemde personages die de familie rijk is.
Zondagmiddag zagen we de Nederlandse versie van de excentrieke familie in musicalvorm, o.a. Johnny Kraaykamp junior en Pia Douwes.

Toegegeven: het is een heel slap verhaaltje waar de voorstelling op is gebaseerd, maar de vormgeving is prachtig.
Er waren heel wat meer personages in de musical dan we op het plaatje hiernaast zien.
De familie gaat namelijk nog heel amicaal om met de familieleden die reeds gestorven zijn; het begint met een familiereunie op het kerkhof. De levenden hebben werkoverleg met de doden.
Er is een probleem: dochter Wednesday is verliefd op een ‘gewone jongen’, uit de Achterhoek nota bene (niets van te horen, trouwens…geen spoortje Nedersaksisch).
Het familieberaad loopt er op uit dat de overledenen ook hun best gaan doe om te helpen bij het oplossen van het probleem.

Dan snap je natuurlijk wel wat er gebeurt: de gewone jongen komt met zijn ouders op bezoek bij de familie van Wednesday en dat levert nogal wat ongemakkelijke momenten op, regelmatig waren we getuige van wederzijds afgrijzen. Het bijzondere is dat je tijdens de voorstelling de gewone burgers een beetje raar gaat vinden…..
Het leukst vond ik de onverstoorbare, Frankensteinachtige butler Lurch.
Er werd mooi gezongen, al vond ik ook de teksten wel wat zwak, zeker als je het vergelijkt met de vorige voorstelling die wij zagen over Annie M.G. Smidt.
Er zit dan ook geen diepere laag in deze musical.
Het is puur spektakel en wat dat betreft krijg je waar voor je geld: we zagen prachtige speciale effecten.

En verder was het vooral griezelen en genieten.
Op de achtergrond speelt een echt orkest; af en toe zie je ze heel spooky door het schimmige decor heen. Mooie choreografie en werkelijk prachtige belichting: de overledenen, die best vaak aanwezig waren op het podium, zagen er altijd wat grijzig en schimmig uit. Dat kwam puur van de belichting, want aan het eind, toen de hele cast het applaus in ontvangst nam, waren ze heel kleurrijk aangekleed.
En niet te vergeten Pia Douwes; zij draagt de voorstelling.
Dansen, zingen en acteren: ze doet het allemaal met souplesse en overtuiging.
Het was macaber, het was humorisch, maar het was vooral zéér onderhoudend.

Reageren