een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Alledag Pagina 175 van 264

27 juni: Organieke plaats

Vandaag gebruik ik even een klein stukje uit een vorig blog dat ik schreef onder de titel : Ordnung muss sein. (blog helemaal lezen? Zie 14 december >>>.)

Mijn broer en ik zijn opgevoed met structuur, orde en regelmaat.
“Ordnung muss sein!” riep mijn vader te pas en te onpas en hij had voor alles een vaste plaats.  Organieke plaats, noemde hij dat.
Als je iets kwijt was, dan was dat je eigen schuld, want dan had je het niet op de organieke plaats gelegd.  Als puber kwam de organieke plaats mij mijn neus uit, als huisvrouw en moeder heb ik het zelf ook ingevoerd.

Op de verjaardag van Harriët zaten we heerlijk te eten bij Ni Hao in Groningen met de dochters en hun aanhang.
Wij vervelen ons geen moment tijdens zo’n etentje. Ten eerste moet je om de klip klap opstaan om je eten op te halen en ten tweede zijn onze kinderen onderhoudende vertellers. Feestjes met studenten, avonturen in winkels, een foto-shoot voor een website (waarbij je dan de meest idiote bekken voorbij ziet komen): het is altijd gezellig.

2004

Die avond zat Carlijn te vertellen dat ze haar vriendin had geholpen die week.
Die ging verhuizen en moest haar huis opruimen maar het was een beetje een troep geworden. Nou is opruimen tegenwoordig niet meer het goede woord voor zoiets, dat heet nu ‘organizen’. Maar het is gewoon opruimen.
Carlijn ging dus organizen bij Annemarie.

“Weet je wat zo gek was? Annemarie heeft geen organieke plaats voor dingen.
Waar liggen je fotoalbums?
Ergens in de kast.
Waar heb je je knutselspullen altijd liggen?
Overal.”

Mijn vader zou zo trots zijn als een aap met zeven staarten.
Zijn kleindochter die haar vriendin wijst op de noodzaak van een organieke plaats voor je spullen.

Reageren

26 juni: Zuster Anna.

Het theater Bij Vrijdag in Groningen: ik had er nog nooit van gehoord. Van dochter Carlijn kregen we een uitnodiging om zaterdagavond 23 juni te komen kijken naar de musical ‘After ever after’ (na lang en gelukkig)  van het koor waar ze bij zingt. Het is een studentenkoor met de naam Bathroom Scenario. Een aantal leden had het onderwerp voor dit spektakel zelf bedacht en het script zelf geschreven. Het toneel werd bevolkt door Disneyfiguren uit de wereldberoemde films; ze zaten in een rusthuis en werden bewaakt door vier doorgewinterde verpleegsters.

We zagen o.a. Yasmine; diep teleurgesteld want Alladdin was er met de geest vandoor gegaan. Verder maakten we kennis met een in alcohol gedrenkte kapitein Haak, verteerd door haat voor ‘die Pan’, Klaas Vaak, de kleine zeemeermin Ariël en Doornroosje Aurora. Ook was de narcistische Prince Charming uit Shrek aanwezig. Mickey Mouse zat ook in het rusthuis; bij onze kinderen was hij vroeger, naast Tokkie Tor, de minst populaire figuur uit de Donald Duck. Ook nu was hij weer het braafste jongetje van de klas: in ruil voor blokjes kaas verklikte hij zijn vrienden bij de zusters. Toen de hele Disneyclub uitbrak en het huis ontvluchtte, zat hij nog in zijn eentje op de bank blokjes kaas te eten. Schijtmuis.

Het verhaal was vernuftig opgebouwd rondom het repertoire van het koor tot nu toe; op die manier konden ze zich toeleggen op het toneel, de liedjes zaten er al in. Carlijn speelde zuster Anna. Samen met haar collega’s hield ze een totalitair regime in stand: de arme tekenfilmfiguren mochten alleen maar praten als ze iets gevraagd werd, kregen regelmatig stroomstoten toegediend en moesten voor het kleinste vergrijp voor straf schoonmaken.

We hebben genoten van de avond. Vooral het zingen was erg leuk; soms was de verhaallijn wel wat vergezocht om een bepaald lied te kunnen zingen, maar Killer Queen bijvoorbeeld had ik niet willen missen. Verder hoorden we ondermeer ‘Happy together’,  ‘Mister Sandman’,  ‘Homeless’ en ‘Angel’.  Het was erg leuk om Carlijn en haar collegazangers zo in hun element te zien: het plezier spatte er van af. Bathroom Scenario zingt uitsluitend meerstemmig,  a capella uitgevoerd in mooie arrangementen. In september beginnen ze weer met repeteren.  Ben je in de gelegenheid, ga ze dan eens beluisteren, het is erg aangenaam voor de oren; enthousiaste jonge mensen met dito stemmen!

Hierbij een link https://bathroomscenario.wordpress.com  naar hun website.

Reageren

24 juni: De nieuwe mode van Oranje.

Vorig jaar beloofde ik mijn tante Trijn een mooi boek voor haar verjaardag in september.  Een boek waarvan ik zeker wist dat we allebei hėėl mooi vonden: ‘De nieuwe mode van Oranje’ van Els Smit.  Maar het kwam er eerst even niet van: mijn moeder werd ziek en overleed en begin dit jaar belandde ik in het ziekenhuis.

Toen ik weer mocht autorijden was één van de eerste reizen die ik maakte de autorit naar Klazienaveen. Met het beloofde boek mooi ingepakt in cadeaupapier. Het was maar goed dat het was ingepakt,  anders had ik het die avond voor mijn bezoek aan tante Trijn al gedeeltelijk gelezen. Waarom was ik zo zeker dat dit boek een schot in de roos was?
Dit stond er over op de website van de uitgever:

Koningin Máxima zit na een werkbezoek nog niet in de auto of de hele wereld weet wat ze draagt, wie het heeft gemaakt en wat het heeft gekost. De afgelopen tien jaar is de wereld door de komst van internet in duizelingwekkend tempo veranderd. Net als iedereen kreeg het Koninklijk Huis met de enorme impact van de nieuwe media te maken. Doordat foto’s en bewegend beeld zo belangrijk zijn geworden, gaat de aandacht nog meer dan voorheen uit naar de kleding en de juwelen van het koningspaar en de prinsessen. Ondanks al die informatie worden de grote lijnen van het koninklijke kledinggedrag echter zelden of nooit beschreven. In De nieuwe mode van Oranje gebeurt dit wel.

Bovendien geeft een groot aantal designers van koninklijke kleding een inkijkje in hun wereld, waarin ze zelf soms supersterren zijn. Exclusieve archiefstukken, verhalen over inspiratiebronnen en schitterende foto’s maken van De nieuwe mode van Oranje een bron van nieuwe informatie. De huidige koninklijke familie staat in dit boek centraal, maar er zijn ook verwijzingen naar de kleding en de juwelen van vorige generaties. Koninklijke kleding is de moeite waard om van dichtbij te bekijken. Detailfoto’s en stofstaaltjes leveren een nieuw en vaak ontroerend beeld van het exquise handwerk van de ontwerpers.

We moesten ons die dag dat ze het boek uitpakte allebei bedapperen om niet alvast te beginnen met lezen. En plaatjes kijken. We keken het even in, waren het er roerend  over eens dat dit voor een royaltyfan een topcadeau was en legden het weg, op de eettafel.
Maar ging één van ons even naar het toilet, dan stond de ander al weer met het boek in de handen.

Toen ik haar na de terugreis naar Roden belde om te zeggen dat ik goed overgekomen was in de spits (over de Hunebedhighway) vertelde ze dat ze het hele uur al in het boek had zitten lezen.
Ik kan niet wachten tot ze het uit heeft.

Reageren

22 juni: Italiaans. Op mijn verzoek….

Voor de laatste keer waren Gerard en ik bij het seizoen-afsluitende etentje van de ZWO; Gerard legde gisteravond het voorzitterschap neer. Vanaf september heeft hij een nieuwe vrijwilligersbaan als voorzitter van de kerkenraad.  In voorgaande jaren jaar schreef ik het volgende over deze avond:

Ieder jaar wordt er een land uitgekozen en worden er gerechten voorgesteld uit dat land die je zou kunnen maken.
We kregen een lijst met gerechten en ik mocht kiezen wat ik wilde maken.
“Afrikaans. Wat ja weer lastig.” zei ik tegen Gerard “wanneer hebben jullie eens een project in Italië of Duitsland of zo….” Dan weet ik wel wat ik moet kiezen. Pasta met kip en pesto. Sauerkraut mit Bratwurst. (zie voor de rest van dit blog 15 juli 2017 >>>)

En ja hoor: na jaren zeer moeilijk buitenlands eten had men nu gekozen voor Italiaans. Dat kan ik!  Alleen de ZWO-leden hadden in hun wijsheid besloten dat wij dit jaar waren vrijgesteld van het meebrengen van voedsel.  Of wij voor Prosecco konden zorgen?  Tuurlijk.

Het was allemaal heerlijk wat de ZWO-leden hadden bereid.  Tomatensoep,  broccoli soep,  bruschetta met tomaat,  lasagne, pastasalade,  fruitsalade, tagliatelle met courgette en gorgonzola, pizza: allemaal Italiaans. De tagliatelle was nieuw voor mij en ik was wel benieuwd naar het recept: wij hebben ’s zomers veel courgettes in de tuin en ik ben blij met ieder nieuw kook-idee met courgette. Na afloop vroeg ik kok Ben (de man van Mathilde) naar het recept.

…. kopietje…..

Alsof er geen internet bestaat haalde Ben een boek uit een rij kookboeken, ‘Het grote Vegetarische kookboek’ heette het; hij draaide voor mij even een kopietje (!) uit.  Daar weet ik wel raad mee hoor,  want op mijn aanrecht staat sinds jaar en dag een blauwe A4-map vol met kopietjes en recepten uit tijdschriften.

Onze courgetteplanten doen het goed,  maar oogsten duurt nog even.  Maar als we courgettes krijgen dan ga ik dit recept uitproberen.

Nodig:
– 30 gram boter
– 1 teentje knofloof
– 1 dl witte wijn
– 100 gram gorgonzola, verkruimeld
– 3 dl room
– mespunt zwarte peper
– 500 gram witte of groene tagliatelle
– 2-3 eetlepels versgeraspte Parmezaanze kaas
– beetje peterselie om te gareneren

1. Smelt de boter in een braadpan, Voeg courgette en knoflook toe e bak tot de courgette gaar is, Roer, wijn, kaas, room en peper erdoor. Laat alles 10 minuten sudderen.
2. Kook de tagliatelle in 6-8 minuten beetgaar. Spoel hem af onder de warme kraan en laat hem uitlekken.
3. Stort de pasta weer in de pan. Voeg de saus toe en verwarm de pasta nog een keer een paar minuten. Bestrooi hem met Parmezaanse kaas en peterselie en serveer.

Punt 3 werd gisteravond door Ben en Mathilde niet uitgevoerd. We kregen een lepel tagliatelle op ons bord met daarop een lepel courgette met saus. De Parmezaans kaas en peterselie werden apart in schaaltjes op tafel gezet.

Ik hoop dat de slakken onze courgetteplanten met rust laten…..

Reageren

21 juni: Bloemen – Mozaiek.

Gisteren haalde ik collega Jacquelien op voor een jubileum-etentje met een collega. Zij was op dat moment in het huis van haar zus en ze liet ons nog even de tuin zien. Zus Marianne heeft groene vingers; de tuin zag er uit als een klein paradijsje.  In een schaduwrijke overkapping hing een zelfgemaakt mozaïek met halve kopjes en kommetjes waar kleine plantjes in zaten.

Met open mond stond ik er bij. “Heeft ze dit zelf gemaakt?! ”
Ja dus. Zelf bedacht en ontworpen. Kopjes en schaaltjes verzameld op rommelmarkten en kringloopwinkels, vervolgens doorgezaagd,  steentjes uitgezocht, scherfjes op maat gemaakt en met engelengeduld opgeplakt. Ik stond er bij en ik keek ernaar.. ….en ontdekte van alles.

Een klein dekseltje met bloemetjes,  een paar oortjes, verschillende plantjes; ik was stil van bewondering.
Wat een creatieveling en wat een mooi uitgewerkt idee; kan zo in zo’n glossy tijdschrift!
Klik op de foto’s voor een vergroting, dan haal je dit kunstwerk nog iets dichterbij.
En dan heb je die prachtige tuin nog niet eens gezien…….

Reageren

20 juni: Klik klak.

Gisteren en vandaag was er op Radio 5 aandacht voor een tentoonstelling in het Nationaal Onderwijs Museum >>> in Dordrecht.
De tentoonstelling heet ‘RAGES. Van zweeptol tot spinner’; vanmiddag was de feestelijke opening. Gistermiddag bij ‘Bert op 5′ ging het over flippo’s, knikkers en pokemon. Leuk. Daar was vooral de generatie van mijn kinderen druk mee.
Vanmorgen besteedde Jeroen van Inkel ook aandacht aan rages op het schoolplein en hij vertelde dat hij vroeger een KlikKlak had.

Eergisteren had ik het al over een laatje dat openging, bij de verhalen die vanmorgen bij Van Inkel voorbij kwamen ging er een hele kast open: 1971. Zo’n KlikKlak had ik ook, als één van de eersten bij ons op school. Weet je niet wat een KlikKlak is? Hierbij een link naar de YouTube-video Klik klak rage 1971.

Bij ons op het schoolplein van de Christelijke Nationale School in Hoogersmilde (lees hierbij het blog Klas van de week >>> uit 2016)  had je naast rages (speldjes sparen, sleutelhangers) ook spelletjes die soms ineens weer helemaal populair werden. Iemand nam een springtouw mee en twee dagen later werd er alleen nog maar touwtje gesprongen. Met de bijbehorende liedjes, o.a. In spin, de bocht gaat in.
Elastiektwisten (zie foto links) was ook zo’n spel wat jaarlijks een plein-opleving beleefde en ook kaatseballen kwam regelmatig terug. Ik had drie kleurige ballen in een gehaakt netje.   Als jong basisschool kind keek ik huizenhoog op tegen de meisjes uit hogere klassen die met vier en soms met vijf ballen tegelijk konden kaatsen tegen de blinde muur van de school.
Verder had je nog tollen, bliklopen, hinkelen op zelf getekende cijferblokken, ‘Schipper mag ik overvaren’, ‘Vissie-net’ “Stand in de mand en de bal is voor…..”, tikkertje en verstoppertje.

Vanmiddag onder het eten had ik het er met Gerard over. Alle dingen die ik noemde had hij eigenlijk niet veel gedaan. Hij was altijd alleen maar aan het voetballen. En als wij aan het kaatseballen waren tegen de blinde muur van de school, dan stonden we de voetballers in de weg, omdat de blinde muur grensde aan het speelveld. Als hij al op het plein speelde probeerden ze de bal van het ene in het andere fietsenhok te schoppen.

Soms vragen we ons hardop af of we wel in dezelfde klas zaten, zo verschillend zijn onze herinneringen.
Net als mannen komen ook jongetjes van Mars……

Reageren

19 juni: Geen lunch bij IKEA.

Nu ik aan het revalideren ben heb ik tijd om met mijn dochters leuke dingen te doen.
Vanmorgen na het fietsen & gymen in het Martiniziekenhuis dronk ik nog een kop koffie met collega’s en daarna zou ik naar IKEA voor koffie met de meisjes en ik had bedacht dat we daar dan ook wel zouden kunnen lunchen.

Goed idee, doen we niet. Het kwam beter uit om bij Carlijn thuis bij elkaar te komen, dus om 11.30 zaten we samen aan de ‘Minty Morocco’-thee. Gezellig.
Voor de lunch reed ik dus gewoon weer naar Roden.
Er stond nog rabarber in de koelkast, gisteren gekookt.
En  we hebben verse aardbeien in de tuin.
Ook zonder IKEA had ik een heerlijke lunch.
De tuin doet het bijzonder goed dit jaar. Vorige maand aten we al spinazie en op dit moment eten we sla en zomer-andijvie. De fruitbomen hebben weinig te lijden gehad van de vorst; zoals het er nu uitziet hebben we dit najaar weer handappels, moesappels en  stoofpeertjes!

….. stoofpeertjes!

Reageren

17 juni: Indringende vragen en weinig tijd.

‘In de wolken’ was het thema van de viering vanmorgen in Op de Helte.
Een ‘Ik-zie-jou’-viering dus er waren veel kinderen in de kerk.
We beginnen zo’n viering al in de hal: van Nienke en Sijcolien kregen we koffie, thee of ranja en het was al direct gezellig.

Zo’n viering is anders dan anders; losser, meer beeld, minder tekst.
Twee korte schriflezingen waren er maar ook een lezing uit het prentenboek “Hemels”, over poes Ming die wakker wordt in een mistige wereld en denkt dat dat misschien wel de hemel is!

Dit weekend had een deel van onze PKN-gemeente gekampeerd op de weilanden rond de boerderij van de familie Holman; dat was erg geslaagd geweest. De voorganger refereerde nog even aan een spannend verhaal over ‘mist bij het hunebed’, waarbij een paar meisjes op de eerste rij nog hardop griezelden. Nu hou ik van spannende griezelverhalen en ik hoopte dat verhaal vanmorgen in de kerk ook te horen, maar helaas: dan had ik maar moeten kamperen.
Dan had ik ook mee kunnen doen met het instuderen van het lied “Zie de zon, zie de maan’ met boomwhackers, gekleurde plastic buizen die allemaal een andere toon voortbrengen.
(Wat zijn boomwackers? Hierbij een link naar een informatiefilmpje van Team Talento >>>)
Met dit soort activiteiten in een viering ontstaat er altijd een wat losse/vrije sfeer, waardoor het lijkt alsof we wat minder vast zitten aan een vooraf vastgestelde orde van dienst.

In een hoekje in het kerkgebouw staat een grote kindertafel, waar tijdens dit soort vieringen de jongsten kunnen spelen. De dominee had daar vanmorgen wat van zijn eigen speelgoed bij gezet: een playmobil-kerk. Daar hoorde ook geluid bij: een wat blikkerig playmobil-klokgelui en playmobil-orgelspel. Volgens mij hebben niet veel mensen dat gehoord maar ik wel, ik zat namelijk op de achterste rij vlak voor dat speelhoekje…….

Er was geen preek vanmorgen, maar de predikant stelde voor om met onze buurman/vrouw in gesprek te gaan over drie geloofsvragen:
– Wat was jouw Godsbeeld in je kindertijd?
– Heb je wel eens een Godservaring gehad?
– Wanneer was je achteraf gelukkiger dan je op dat moment dacht?
We kregen daarvoor enkele minuten; dat is natuurlijk veel te kort voor zulke geloofsvragen. Met mijn gesprekspartner had ik daar wel een uur over kunnen praten!
Trouwens: zo’n gesprek met een ander gemeentelid is soms wel net zo leerzaam als een preek.

Op het orgel/piano speelde vanmorgen Arjan Schippers. Toen we de kerk uitliepen speelde hij ‘Papa’ van Stef Bos; het is immers vaderdag vandaag.
Prachtig hoe Arjan altijd de juiste instrumentale toon weet te vinden!

Reageren

16 juni: Eigenlijk……

Eigenlijk zouden we gisteren stamppot rauwe andijvie met spekjes eten.  Gerard zou gistermiddag nog even een zak aardappels halen en ik zou een verse worst bakken en de eerste verse andijvie uit de tuin halen.

Maar de dag vulde zich met van alles en nog wat met op het laatst van de middag nog een fietstochtje naar Peize en een bezoekje aan een Havenstappers-echtpaar. Het was natuurlijk weer erg gezellig.

Eigenlijk was het na de terug-fietstocht al redelijk laat en eigenlijk ‘had ik toen de piepe wel uut’.

Eigenlijk kon die andijvie ook wel even wachten.

Om zes uur wandelden we naar het centrum van Roden en gingen lekker uit eten bij het nieuwe restaurant La Plaza.

Una picola sorpresa.
Een kleine verrassing.

Eigenlijk hebben we de andijvie niet gemist.

Reageren

15 juni: Bedrijfsarts. Weer een stapje.

Vanmorgen had ik na het revalidatie-sportclubje een afspraak met de bedrijfsarts. Volgende week heb ik er drie maanden opzitten na de operatie. Zelf had ik gedacht dat ik na die drie maanden weer topfit zou zijn, maar het woordje top komt niet overeen met de realiteit. En in tegenstelling tot vorige revalidatietrajecten kriebelt het ook nog niet voor wat betreft het werk.

Dat heeft niet zo zeer met mijn toestand maken,  maar meer met het feit dat de manager waar ik al tien jaar voor werk een andere baan heeft gekregen. Fantastisch voor haar.  Jammer voor mij en Lentis. Als ik weer achter mijn bureau ga zitten heeft zij al afscheid genomen; ik moest op z’n minst erg wennen aan het idee.

De bedrijfsarts en ik spraken vanmorgen af dat ik de revalidatie eerst afmaak en dat ik in de laatste twee weken voor een paar uren in de week weer naar het werk ga.  De eerste keer kan ik dan koffiedrinken met de collega die mij nu vervangt; zij is die week voor het laatst en kan mij dan bijpraten over de laatste stand van zaken. Op 20 juli zien de bedrijfsarts en ik elkaar weer en zal er een reïntegratieschema worden opgesteld en besproken.

Goed plan.
Gaan we doen.
Voorlopig ga ik nog even genieten van dit laatste stukje van de revalidatie.  Vanmorgen liep ik even binnen bij collega’s van een bevriend secretariaat omdat ik een uur moest overbruggen tussen het gymnastieken en de dokter.
“Wat zie je er goed uit. Uitgerust en lekker bruin in het gezicht !”
Zo is het.
De drukte van een gewoon gevuld dagelijks leven is al even weg, dus ik ben helemaal tot rust gekomen en rust is kennelijk een heel goed medicijn.
Maar over vier weken ben ik volgens mij ook wel weer toe aan wat reuring!

Reageren

Pagina 175 van 264

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén