Vanmorgen las ik de krant bij het ontbijt.
Op de voorpagina stond de kop: “Snelwegblokkade zet Pieten-discussie op scherp.”
Dit blog gebruik ik eigenlijk nooit voor actualiteit, voor ‘pro of anti’.
Vandaag herhaal ik alleen de krantenkop.
Naast die krantenkop zet ik een gedichtje van een moeder van jonge kinderen.
Die moeder heet Merel Morre, ik schreef al eens eerder een blog over haar. (zie >>>).
Pepernoodoproep.
Vandaag graag verwondering gespannen snoet de monden vol van suikergoed dat allemaal heel graag vandaag
maar geen verwonding gespannen voet de monden vol van hoe het moet dat vandaag eens niet
Kleuterschool Hoogersmilde, 1965
Merel zette het gedichtje zaterdag, op de dag van de intocht van de Goedheiligman, op Twitter met de titel: een vraag voor vandaag.
Gisteren plaatste ze nog een tweet over dit onderwerp. Zou Sinterklaas eigenlijk nog wel in volwassenen geloven?
Vandaag was de uitvoering van het koraalmotet “Wachet auf ruft uns die Stimme” in Zuidlaren.
Rond 9 uur zat iedereen keurig in het zwart op z’n plek en konden we beginnen met inzingen.
Spannend vond ik het.
Met de Catharina-cantorij in Roden heb ik ettelijke malen meegewerkt aan een viering en toch was het deze keer heel anders. Maandenlang heb ik me geconcentreerd op de noten, de tekst, de loopjes en de inzetten van het stuk. In de repetities ging het over de manier van zingen, de uitspraak, de ademhaling. Van haver tot gort kende ik de woorden en de muziek.
En vanmorgen was ik gewoon gast-gemeentelid en was het gewoon een kerkdienst.
Vanmorgen was er net zoals andere zondagen gehannes met het aansteken van de kaars (die even weer uitging), gemeentezang, gesprekje met de kinderen en de gebeden.
Kleine dingen je opvallen. De dominee die na een mooi lied, gezongen met de hele gemeente, zegt: “Hij troont op de lofzangen van zijn volk!” Ja, denk ik dan, zo voel ik het ook.
Het koraalmotet was helemaal geïntegreerd in de liturgie.
In dit blog ga ik niet helemaal uitleggen hoe het precies ging.
Wil je precies weten hoe het ging? Hieronder kun je klikken op een MP3-bestand waar de hele viering op staat. (Alleen het koraalmotet beluisteren? Het begint bij 00.43 min.)
Het stuk dat voor de dienst door het orkestje wordt gespeeld is ‘Triosonate in G minor’ van A. Vivaldi en tijdens de collecte wordt ‘Wachtet auf ruft uns die Stimme’ (van vader Johan Sebastian Bach) uitgevoerd door orgel en viool. En evenals in Roden werd ook hier weer onbekommerd door de mooie muziek heengepraat……
Het was fantastisch om in zo’n groot koor mee te werken aan deze cantate-dienst.
Van ‘gast-gemeentelid’ werd ik ‘alt in het koor’ en moest het knopje even om.
Kop d’r bij. Opletten.
De uitvoering was mooi, al ging niet alles zoals het hoorde; of zoals we het hadden afgesproken.
In het laatste stuk misten de sopranen een inzet, maar de andere stemmen zongen hun partij wel gewoon door en de sopranen pakten het wel weer op. Waarschijnlijk hebben alleen de ‘kenners’ het gehoord.
Maar voor mij is een perfecte uitvoering niet het belangrijkst.
Vanmorgen vielen alle stukjes van de puzzel van de laatste maanden op hun plaats in deze viering. Bach werd onderdeel van de eredienst; zoals het ook oorspronkelijk bedoeld was.
Het stuk waar we in het Duits zo druk mee waren geweest werd aan het eind van de viering in het Nederlands gezongen. In ‘Op waakt op, zo klinkt het luide’ kwamen alle thema’s even weer voorbij: de bruidegom, de wachters op de toren, het avondmaal en het toekomstvisioen.
Wat een belevenis, zowel religieus als muzikaal.
Na afloop zeiden we als projectkoorleden tegen elkaar: “Tot de volgende keer!”
Wat mij betreft hoeft dat niet lang te duren.
(zie >>> voor deel 4 en de rest van de blogs de serie ‘Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf’)
PS: wil je de viering niet alleen horen maar ook zien, kijk dan op Kerkomroep.nl>>> , Zuidlaren, 19 november Dorpskerk en klik op ‘kijken’.
Gistermiddag toen ik thuis kwam zat er een verrassing mijn brievenbus: een playmobil-poppetje. Huh? Wat moeten wij nou…… o, wacht eens even: het is mijn prijs!
Die prijs had ik gewonnen met mijn stelling. Daar heb ik op 5 november een heel blog aan gewijd (zie >>> ). In het daarin genoemde gesprek tijdens de koffie na de kerkdienst had ik tegen Wim mijn stelling al uitgesproken. “Wijsheid begint met respectvoor de Heer.”
Die tentoonstelling was die middag voor het laatst en Wim vond dat mijn stelling nog binnen de sluitingstermijn viel.
Mijn prijs is een echt collectors item.
Het is een playmobil poppetje dat Luther voorstelt.
Gisteravond zette ik hem in elkaar. Als bijlagen waren er een zwarte cape, een zwarte hoed/muts, 2 witte manchetten, ganzenveer en een bijbel.
Toen zag Luther er net zo uit als op het plaatje.
Wat een leuke prijs!
Er zijn nog negen andere mensen die deze prijs hebben gewonnen. Daarover stond afgelopen dinsdag een artikeltje in ‘De Krant’. Daarin werden alle stellingen die zijn ingeleverd genoemd én er was een foto van Wim met een aantal prijswinnaars.
Ben je benieuwd naar de andere stellingen en de foto?
Klik dan op onderstaande afbeelding, dan komt hij groter in beeld en kun je de tekst lezen.
(twee keer klikken, anders springt hij naar de andere afbeeldingen…)
Aaltje staat er niet op.
Die zat op dat moment in Apeldoorn!
De waarde van de dag kan iets heel simpels zijn. Gisteren waren dat de twee dingen uit de titel van dit blog.
De weken rijgen zich aaneen na het overlijden van ma, gisteren een maand geleden. Minstens twee keer in de week rijd ik naar Hoogersmilde en pak de Yaris vol spullen uit haar huis. Thuis zoek ik het allemaal uit en zorg dat alles een goede bestemming krijgt.
Daarmee zijn mijn dagen naast werk en huishouden behoorlijk vol.
Een morgen geen wekker en uitslapen voelt dan als een grote luxe.
Tot kwart over negen!
Gisteravond begon RTL 8 tot mijn grote vreugde met het uitzenden van het tweede seizoen van Inspector Morse.
Opgenomen in Oxford eind jaren 80. Via de digitale ontvanger kan ik bij een serie de opname zo instellen dat alle afleveringen van een seizoen worden opgenomen. Zo mis ik nooit Blauw Bloed, Met het mes op tafel, Verborgen verleden, Hendrik Groen en nog een aantal andere favoriete TV-programma’s.
En daar zat ik dan gisteravond; met mijn breiwerk op de bank te genieten van een nog niet zo oude Morse met een piepjonge Lewis.
Deze aflevering, ’the Wolvercote Tongue’, had ik nog niet gezien; 30 jaar geleden had ik minder tijd voor televisie kijken en had je nog geen ‘uitgesteld kijken’.
Toen had je ook nog geen computers en geen mobiele telefoons.
Trage televisie is het.
Morse met z’n klassieke muziek.
Z’n drank.
Z’n onhandigheid met vrouwen.
Z’n snobisme op het gebied van literatuur en geschiedenis.
Heerlijk.
Volgende week donderdag weer!
Dinsdagavond zaten we bij onze Franse juf om de keukentafel.
Iedereen had een verhaaltje voorbereid. Een leerling vertelde dat hij wel een week spierpijn had gehad na het snoeien van een boom. Genadeloos was het commentaar van een medeleerling: “Pas de condition!”
Toen deze studiebol zelf aan het woord kwam wilde hij zijn verhaal kracht bij zetten met een foto. Hij opende zijn telefoon en moest even terug scrollen door wat foto’s heen. Kennelijk waren die foto’s ‘op het randje’ van wat betamelijk is.
“Die lui van de biljartclub sturen ook maar van alles.” verontschuldigde hij zich. Zijn buurman, die meekeek op het schermpje zat plaatsvervangend te blozen; verder kreeg niemand die foto’s te zien. ….
Bij de vragen over de tekst bleek dat iemand de tekst wel heel vluchtig had gelezen. Iets met klok en klepel.
Juf constateerde dat wij geen haar beter zijn dan de jonge leerlingen bij haar in de klas. “Comme une vrai eleve!” merkte ze fijntjes op. (als een echte leerling).
Ook ik viel door de mand.
We hadden de les moeten beluisteren en doorlezen.
Maar voor luisteren gunde ik me geen tijd, lezen vond ik wel voldoende.
Tijdens de les vroeg ik “Spreek je dat uit als Wiefie of Waaifaai?”
Gelijk werd ik afgestraft.
“Oh, dan heb je het niet beluisterd!”
Betrapt. Mea culpa.
Net als vroeger proberen we met zo min mogelijk moeite ons huiswerk te doen.
En vangen we elkaar de vlooien af.
We worden wel ouder maar het kind in ons zit er ook nog steeds.
En de puber kennelijk ook!
Gisteren waren we op bezoek in Apeldoorn bij neef Jan en nicht Janny.
Voor hen was het bloemstuk met de hyacinten en ik nam ook het theeservies van mijn moeder mee.
Er was weer genoeg om te bepraten.
Zo’n zondag ervaar ik als een oase van rust in de drukke periode waarin we nu zitten.
De reis naar Apeldoorn duurt een uur en drie kwartier en daar geniet ik al van, vooral als ik zelf niet hoef te rijden. Met Gerard stabiel achter het stuur zit ik met m’n breiwerk naast hem; we evalueren wat dingen die de laatste tijd gebeurd zijn en zien ondertussen het Drentse landschap in mooie herfstkleuren overgaan in Overijselse en op het laatst Gelderse streken.
In Apeldoorn is er vervolgens koffie met iets lekkers, we doen een glaasje en vertellen elkaar over de gebeurtenissen van het afgelopen half jaar en ondertussen bekijken we elkaars foto’s. Janny had heerlijke champignonsoep en lasagne voor ons klaargemaakt.
Het smaakt allemaal lekkerder alleen al omdat iemand anders voor je gekookt heeft.
Ze verraste ons met het toetje: roomijs met kletskoppen en frambozen, gepresenteerd als een artistiek torentje op een schoteltje.
Een ideetje uit een AH-folder.
Grote yum!
En heel eenvoudig om te maken: je maakt beslist een goede beurt bij je gasten als je dit nagerecht serveert.
Heerlijk toetje, heerlijke dag.
Bijna 20 centimeter gebreid…..
Vanaf begin november zijn we bezig het huis van mijn moeder leeg te halen.
Het doet me meer dan ik op voorhand had gedacht.
Er zijn heel wat instanties waar je terecht kunt met je oude spullen.
De kleding bijvoorbeeld verdeelde ik in drie stapeltjes.
1. mooie kleding, die gaat naar het Heymanscentrum (waar mijn kantoor is) voor de tweede hands kledingmarkt
2. Goede kleding, die gaat naar het Leger des Heils en
3. Oude afgedragen spullen, die kunnen gewoon weg.
Woensdagavond had ik alle kleren door mijn handen gehad, donderdag bekeek ik met mijn tante Trijn een fotoboekje van de laatste 15 jaar van mijn moeder.
Zag ik al die kleren weer voorbijkomen. Bloesjes in Oostenrijk. Shirtjes in Frankrijk.
Jassen, truien……..emoties komen op momenten dat je het niet verwacht.
Voor boeken is het nu een goede tijd. Die breng ik allemaal naar de inzameling voor de Roder boekenmarkt. Die wordt dit jaar gehouden op donderdag 28 en vrijdag 29 december. Vorige week bracht ik een aantal dozen naar het gebouw waar men al druk bezig is met sorteren: leuk sfeertje! Dan zie je pas hoeveel vrijwilligers al maanden van te voren druk bezig zijn met uitzoeken en prijzen. Voor meer informatie over de Roder Boekenmarkt zie >>> .
Er staat trouwens een erg origineel uithangbord voor het gebouw, zie foto links.
Wat wij niet willen houden aan huisraad breng ik naar Het Goed of ik zoek er een liefhebber voor. Het theeservies bijvoorbeeld dat op 7 november op ‘Aaltjes marktplaats’ stond ging naar de zus van nicht Janny en mijn moeders CD’s gaan naar de dagbesteding op een afdeling van mijn werk.
Zaterdag bracht ik weer een paar tassen met spullen naar de vestiging van Het Goed in Roden . Dan loop ik ook altijd even binnen in de winkel; dit keer viel mijn oog op een blauwe schaal. Leuk! Kon ik goed gebruiken.
Waarvoor? Lees je morgen in het blog: ‘Herfst. En een beetje lente…!’
Vandaag deel 3 in de serie blogs die ik schrijf over het projectkoor dat een cantate van J.F.C. Bach gaat uitvoeren. (zie >>> voor deel 2 en 1)
Afgelopen zondagmorgen ging het in de viering in Roden over de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes.
De tekst van het eerste deel: ‘Wachet auf ruft uns die Stimme’ is geïnspireerd op dit verhaal uit Mattheus 25. We zingen zinnen als: “Wo seid ihr, klugen Jungfrauen? Steht auf, der Bräutgam komt! Stehet auf, die Lampen nehmt!
Zondagavond was de één na laatste repetitie. Volgende week nog een keer oefenen en zondag 19 november wordt het uitgevoerd.
Het zingen gaat goed. De noten en de tekst zitten er goed in, we hebben al een keer met het orkest geoefend en we zitten nu in de fase van de afwerking.
Wim slaat geregeld af. Bijna iedereen stopt dan met zingen, alleen de bassen zien Wim niet goed en zitten er vaak zo lekker in, dat ze nog vrolijk één of twee maten doorhummen. Wim trekt alleen maar met z’n wenkbrauwen.
Ik denk dat hij veel denkt en heel weinig zegt……
Wachet auf!
Met engelengeduld legt hij voor de zoveelste keer uit dat we het laatste ‘mahl’ van Abendmahl niet moeten aanhouden, maar sommigen onder ons praktiseren het spreekwoord “de aanhouder wint”.
“Dat wil ik kort. Niet nagalmen.”
De sopranen moeten in een bepaalde regel steeds ‘Wachet auf’ zingen met steeds rusten er tussen. “Wakker worden dames! Of moet die wekker soms op snooze!”
De alten hebben moeite met een bepaalde inzet. “Kijk naar mij, ik geef aan” stelt Wim ons gerust. Een alt geeft aan dat ze voor die inzet luistert naar de sopranen.
“Kijken naar mij en luisteren naar de sopranen hoeft elkaar niet in de weg te staan…..”
Het is heerlijk om met z’n allen dit stuk in te studeren.
Wij genieten en Wim geniet. Een paar weken geleden zei hij na de repetitie: “Ik voel mij als een spinnende kater op dit moment!” Dat zegt genoeg. We kijken allemaal uit naar de uitvoering.
Dit gaat plaats vinden in een viering van PKN-gemeente in Zuidlaren.
Het stuk is helemaal geïntegreerd in de liturgie van die zondagmorgen.
“Omdat de preek zo centraal staat in een viering lijkt het of dat het belangrijkste is, maar dat is niet altijd zo” legde de dirigent zondagavond uit. Op 19 november staat dit koraalmotet centraal en de predikant/liturg, Ds. R.J. ten Have, zal steeds voorafgaand aan het uit te voeren deel een korte inhoudelijke toelichting geven. Dat heet een Liedpredigt. Het is een vorm van een Christelijke preek, die in plaats van een tekst uit de bijbel de tekst en de melodie van een geestelijk lied in het middelpunt zet en aan de gemeente uitlegt.
Ook benieuwd? Je bent van harte welkom! 19 november, 10.00 uur in de Dorpskerk in Zuidlaren.
Zo heel af en toe zetten we wel eens wat op Marktplaats.
Gerard vindt dat leuk om te doen en weggeven kan altijd nog.
De afgelopen dagen zijn we bezig om de woning van mijn moeder op te ruimen.
Een tijdrovende, soms emotionele, maar vooral ook leuke klus.
We komen van alles tegen en alles vindt eigenlijk zijn weg wel.
Mijn moeder was erg zuinig op haar spullen en we kunnen veel mensen blij maken met haar huisraad. Ook voor haar kleren hebben we een goede bestemming gevonden.
Voor één onderdeel heb ik nog geen liefhebber kunnen vinden.
Mijn moeder had een mooi theeservies.
10 kopjes en schoteltjes, een melkkannetje, suikerpotje en een theepot.
Nog helemaal gaaf, nog helemaal compleet.
Maar in tegenstelling tot mijn moeder heb ik helemaal niets met serviesgoed etc.
Zelf heb ik vanaf het begin van ons huwelijk een boerenbontservies; sterk, decoratief en altijd te verkrijgen.
Soms heel geliefd als servies, een decennium later weer vreselijk uit de tijd, maar altijd lekker praktisch.
Even terug naar het theeservies.
Mijn schoonzus, mijn kinderen: geen belang bij.
“Ouderwets, neemt veel ruimte in, wat moet ik er mee?”
Naar Het Goed dan?
Eigenlijk gaat me dat aan het hart.
Daarom vandaag op mijn website een oproep op Aaltje’s marktplaats:
Wie doe ik een plezier met dit servies?
Je mag het gratis hebben: voor mij is het voldoende als iemand het krijgt die het mooi vindt, het gebruikt en er goed voor zorgt.
Je kunt reageren via de reactiemogelijkheid hieronder.
Hoofd-koster Didy Weistra nam gistermorgen afscheid in een viering in Op de Helte.
In de dienst voorafgaand aan dit afscheid stond de gelijkenis van de 5 wijze meisjes en 5 dwaze meisjes centraal. (zie >>> voor het verhaal uit de basisbijbel).
Een lastig verhaal. De vijf meisjes die niet voor reserve-olie hadden gezorgd konden geen olie lenen van de wijze meisjes en mochten aan het eind van het verhaal niet naar binnen voor het feest; de bruidegom kende ze niet eens.
Maar is ons vanuit de bijbel niet altijd geleerd dat je moet delen wat je hebt? En als je niet mee kunt komen in de maatschappij omdat je niet snel of slim bent kun je toch in de kerk je eigen plekje verwerven? Als kind vond ik dat de domme meisjes oneerlijk werden behandeld; ik vergat nogal eens wat (boeken, gymkleren, blokfluit). Als ik bruidsmeisje zou zijn in dit verhaal was ik vast zo’n oliebol die geen olie bij zich had.
Vanmorgen vertelde voorganger Meijles dat de olie in het verhaal uit jezelf komt.
Dat je ‘olie/brandstof verzamelt’ in je leven door hoe je in het leven staat, door je manier van leven.
Dat als je je laat leiden door de wijsheid en de liefde van God, dat je dan de juiste beslissingen neemt en niet alleen voor jezelf leeft. Als je zo je licht laat schijnen bij alles wat je doet, geef je de liefde, de goedheid en de wijsheid van God door. Die ‘verzamelde olie’ komt uit jezelf en kun je dus niet delen.
Wat een eye-opener.
Het afscheid van Didy was erg leuk. Er werd geacteerd, gezongen, er was een mooi bloemstuk gemaakt en er waren warme toespraken met o.a. een hilarische verwijzing naar de stofzuiger-slang die Eva was beloofd in het paradijs (“op uw buik zult gij gaan en stof zult gij eten…!”). Het leukst vond ik de powerpoint gemaakt door mijn website-collega Zwanny. Wat een humorvol overzicht van de carrière van deze top-koster!
Na afloop sprak ik Didy nog even. Natuurlijk namen we geen afscheid, ze blijft nog
hulp-koster voor 8 uren in de week, dus we komen elkaar nog regelmatig tegen. Ze zei: “Dit werk kun je alleen maar doen met medewerking van heel veel andere gemeenteleden en door jullie allemaal heb ik het altijd met heel veel plezier gedaan!”
Bedankt Didy.
