Categorie: Alledag Pagina 195 van 265

3 oktober: Het virus (6): Uitgewoed en uitgeblust.

Door Ada

Op 3 oktober 2017

Vorige week genoten we van een heuse ‘Indian summer’.
Boven de 20 graden in september.
Gerard kwam aan het begin van die week met de mededeling dat hij nog een halve zak briketten had. “Zullen we nog één keer iets bakken in de tuinhaard?”

Woensdagavond leek het meest geschikt; we genoten rond 18.00 uur van een speklapje en kipsate in onze kapschuur op Waninge – plaza.
Op de achtergrond hoorden we de geluiden van het feest in Roden; de laatste stuiptrekkingen van ‘het virus’.
Na de zaterdag van de optocht hadden we er weinig meer van meegekregen; de Rodermarkt ging dit jaar aan ons voorbij. Donderdagavond werd de feestverlichting afgebroken en opgehaald. Het laatste stukje krenten brood nam ik mee naar mijn werk en bij de Jumbo waren de Drentse bollen vervangen door pepernoten.

Gelukkig hebben we de foto’s nog. Mijn swingend-koortje-collega Ilse, waarvan op de foto alleen maar een stukje van haar paarse jurk te zien was, kwam zondagmiddag even langs met een USB-stick met foto’s gemaakt door haar man Henk. En kiek nou toch ies!
(Klik op de foto’s voor een vergroting)

Reageren

2 oktober: Bijna Z.O.Z.

Door Ada

Op 2 oktober 2017

In Kerk & gemeente

Het was al vol in de Catharinakerk toen wij gistermorgen binnenkwamen. Er was nog plaats in ‘het Herengestoelte’: de zogenaamde Kymmelbank waar de bewoners van Mensinge altijd zaten. Bert (die er al zat) en ik waren het er roerend over eens dat het volkomen terecht was dat wij in deze bank zaten.
Voelde goed. Zat wat minder trouwens. ……

Hinsz-orgel in de Catharinakerk Roden

Het dreigde even een ‘z.o.z.-dienst’* te worden.
Er was bij het orgel iets met de toevoer van lucht; zonder lucht geen adem, zonder adem geen orgelmuziek. Vlak voor we de aanvangspsalm zouden inzetten hoorden we een klein riedeltje noten. Opluchting alom.

In de viering stond de gelijkenis centraal van de vader die aan zijn twee zonen vraagt om in zijn wijngaard te gaan werken. De ene zoon zegt “Nee!” maar krijgt achteraf spijt en gaat toch. De andere zoon zegt “Ja, dat is goed, vader” maar gaat bij nader inzien toch maar niet. Jezus vraagt aan de Farizeeën en schriftgeleerden welke van de twee zonen de wil van de vader heeft gedaan.
Jezus vertelt deze gelijkenis tijdens een discussie met de Farizeeërs. Zij hebben de macht over het volk maar Jezus heeft autoriteit, hij wint steeds meer terrein en de schriftgeleerden zien hem als een bedreiging. De predikant zei hierover: “Macht is gebaseerd op angst, autoriteit op respect. En in sommige gevallen liefde.”

Zeg je wat je doet?
Doe je wat je zegt?
Sta je voor je eigen normen en waarden en draag/straal je dat uit?
Wat mij is bijgebleven uit het verhaal van de voorganger is de opmerking dat je altijd op je schreden kunt terugkeren. Dat je niet meer alles in orde kunt maken, maar dat je wel andere keuze’s kunt maken.
In het gebed vroeg hij aandacht voor de toestand in de wereld.
“Dat de milde mensen mogen winnen van de harde koppen.”
Met afgrijzen zie ik dan ‘de harde koppen’ van Trump en Kim Jung Un in mijn hoofd, maar die harde koppen zijn alom vertegenwoordigd, ook in Roden en Groningen.

Na de preek waren we blij dat het orgel het weer deed, want Arjan Schippers speelde een prachtige versie van het lied Shaloom Chaweriem in het kader van ‘Israëlzondag’.
Na afloop wensten we de mensen om ons heen een fijne zondag en wandelenden naar huis. Een beetje stram van het deftige zitten. Volgende keer weer op een gewone stoel.

*z.o.z. = zonder orgel zingen.

Reageren

1 oktober: Tulipani

Door Ada

Op 1 oktober 2017

In Alledag

Mantelzorg is iets dat heel stiekem begint en heel langzaam steeds meer tijd, energie en aandacht vraagt. In de zorg rondom mijn moeder ga ik nu 4 à 5 keer in de week een aantal uren naar haar toe. Wat de meeste energie kost is om aan te zien hoe ze heel langzaam achteruit gaat. We doen allemaal heel dapper, maar het valt niet mee.

Zaterdagavond zaten Gerard en ik om 19.00 uur bij een pizzeria in Groningen en later op de avond gingen we naar de film; we zagen “Tulipani”, een Nederlands/Italiaans/Canadese co-productie, geregisseerd door Mike van Diem. We hebben ons kostelijk vermaakt. Het is een tragikomische film over de jonge Zeeuwse boer Gauke die na de Watersnoodramp in 1953 op de fiets naar Italië vertrekt om daar in een klein Italiaans dorpje tulpen te gaan verbouwen. De film begint in 1980 als de moeder van Anna overlijdt. Zij wil graag dat haar as wordt uitgestrooid in Italië en eenmaal in het dorpje aangekomen ontvouwt zich het verhaal van Gauke, de vader van Anna.

Het is een komedie, want we moesten soms lachen. Het is een sprookje, want sommige dingen konden helemaal niet of waren ronduit onrealistisch en het was een drama, want de maffia deed vreselijke dingen. Maar het was een onderhoudende film en het liep goed af want ‘ze kregen elkaar’. Wie elkaar kregen laat ik in het midden, want anders bederf ik de film voor mensen die hem nog gaan zien.

Voor mij was het ‘even weg van de zorgen’. Een ander zou rustig op de bank gaan zitten, maar ik knap gewoon ontzettend op van leuke dingen doen.
De zorgen blijven toch wel.

Reageren

30 september : Geen Jan Smit…!

Door Ada

Op 30 september 2017

In Alledag

Al heel lang zijn wij donateur van de stichting Alzheimer Nederland.
Drie keer per jaar valt het blad ‘Alz….’ in onze brievenbus.
Ik lees het altijd even door. Herkenbare situaties. We hebben het zelf meegemaakt met mijn schoonmoeder en vanaf de zijlijn zagen we wat de ziekte aanrichtte in het huwelijk van mijn tante Trijn en oom Wim.

Op de voorpagina van het nummer van september 2017 staat een foto van Hans Klok met z’n moeder; maar mijn oog viel op een klein fotootje van Erik Scherder met de tekst “Muziek is goed voor het brein.”
Erik Scherder is een professor die in Jip & Janneke-taal uitlegt hoe ons brein werkt. En wat de ouderdom met ons brein doet. Maar ook hoe je je daar tegen kunt wapenen. Bewegen, bewegen, bewegen, bewegen. Dat is zijn belangrijkste advies. Daarover schreef hij al het boek “laat je brein niet zitten.” Het bewuste artikel dat bij het fotootje van de voorkant hoort ging over zijn nieuwste boek: “Singing in the brain”. Een klein stukje uit het artikel. In de hersenen blijken de gebieden ‘ lange termijn geheugen’ en ‘muziek’ relatief lang in tact te blijven. Als iemand met Alzheimer muziek uit zijn jeugd hoort, worden beide gebieden actief. Soms wekken nummers van toen ook dierbare herinneringen op aan die periode. Zo kunnen mooie momenten worden herbeleefd.
(Voor de lezers van het Dagblad van het Noorden: Daniël Lohues schrijft in de krant van vandaag een prachtige column over wat muziek met je doet.)

Wij hebben daar ruimschoots ervaring mee. Wat dan altijd wel belangrijk is, is dat mensen iets hebben met de muziek die je zingt. In het huis waar mijn schoonmoeder zat was een mevrouw die heel erg van klassieke muziek hield. Ze liep er regelmatig bij weg als wij zongen: ‘ik ken die liedjes allemaal niet!’
Behalve die ene keer toen ik mijn accordeon bij me had; ik speelde een bekend stukje van Mozart. Ze kwam er bij zitten, wiegde mee op de maat en neuriede de melodie mee. We konden zien dat ze er oprecht van genoot.

Voor de toekomst heb ik nogal wat noten op zang. Ik moet er toch niet aan denken dat mensen dan met mij muziek van Gerard Joling, Gordon, Jannes of Jan Smith gaan zingen…….

Reageren

29 september: Dress red day

Door Ada

Op 29 september 2017

In Alledag

Vandaag is de “Dress red day” van de Hartstichting.
Met deze speciale dag wordt aandacht gevraagd voor hart- en vaatziektes bij vrouwen.
(voor meer info zie: Dress red day >>>). Bij een hartinfarct reageert een vrouwenhart anders dan een mannenhart, dus als vrouw krijg je andere signalen. Dat is nog niet zo heel lang bekend. De wetenschap is er heel lang van uit gegaan dat wat voor een mannenhart geldt ook voor een vrouwenhart opgaat, (een mens is een mens), maar men kwam er achter dat dit maar ten dele waar is.

Er is meer onderzoek nodig en met deze speciale dag probeert men dit probleem onder de aandacht te brengen.
Zelf ben ik een voorbeeld van dit probleem.
In 2004 was ik al maanden erg snel moe en had ik bij inspanning last van mijn longen. Dacht ik. Ik had het benauwd en kon niet veel lucht inademen. Toen ik na een fietstocht weer amechtig op de bank lag vertrouwde Gerard het niet en belde een ambulance. “Ik denk aan iets met het hart” zei hij.

Lang verhaal kort: het waren mijn vaten. Bij mijn hart zat een ader zo goed als dicht; er werd een stent geplaatst en ik kon weer verder. Na 2004 heb ik wel weer vaker een infarct gehad, (door een erfelijke vaatziekte), maar ik herken nu de signalen onmiddellijk, dus ik loop er helemaal niet meer mee door: ik trek direct aan de bel.

Door deze ervaringen draag ik de Hartstichting en de ‘Dress Red Day’ een warm hart toe.
Vanmorgen deed ik een rode blouse aan en nam een zak rode bieten uit eigen tuin mee naar mijn werk.
Bij het koffie-apparaat zette ik de zak bieten neer (we hebben veel te veel bieten in de tuin) met een briefje er bij.
In het kader van de “Dress Red Day” vandaag gratis rode bieten uit eigen tuin.
Meer info? Vraag er naar bij Ada.

Om 10.00 uur was de zak al leeg.
Of ik volgende week nog wel drie porties mee wil nemen voor andere collega’s die achter het net visten.
Tuurlijk.
Heb ik toch maar mooi 10 keer het verhaal van de “Dress Red Day” kunnen vertellen.

Reageren

28 september: Handige broer!

Door Ada

Op 28 september 2017

In Alledag

Gistermorgen aan het ontbijt had ik geen internet op mijn tablet.
Maar toen was het nog vroeg, ik dacht “Misschien een storing” en ging naar mijn werk.
Toen ik gisteravond na een bezoek aan mijn moeder thuis kwam was er nog steeds geen internet. Het is afschuwelijk om te constateren hoe afhankelijk we in onze maatschappij zijn van internet.
Gelukkig heb ik 4G op mijn telefoon, dus ik had wel internet, maar iets eenvoudigs als dit blog bijhouden lukt dan al niet.
De televisie deed het ook niet.
Ineens heb je heel veel tijd over.

Gisteravond stuurde Gerard een bericht aan mijn broer.
“Mijn router is helemaal dood, moet ik een nieuwe aanschaffen?”
Vanmiddag kwam mijn broer.
Dat de televisie het niet deed had niks met de router te maken.
We hadden niet de goede bron ingesteld. Ik vraag me dan af: hoe kwam hij dan op die andere bron? Een stumper ben ik op elektronisch gebied.

1966: Onze computerheld met z’n trekkertje. Toen las ik hem nog voor…..

Maar de router en internet, dat was een heel ander verhaal. Mijn broer loopt dan van de meterkast naar de computer, stelt af en toe een vraag en praat vervolgens regelmatig tegen ons computerscherm. Schoonzoon Cees kwam intussen ook langs en bemoeide zich er ook tegenaan. De mannen kunnen het goed vinden, gezamenlijke hobby’s en interesse’s doen een hoop…..

Om 19.40 uur was het klaar.
Eigenlijk had ik me er al bij neergelegd dat het pas zaterdag weer hersteld zou zijn, want dan zou Gerard een nieuwe router kopen. Maar dat was achteraf niet nodig
Opgelucht en blij zat ik om 20.00 uur achter mijn toetsenbord.
Bedankt Henk!

Klik hier 6 februari >>> voor het verhaal bij de foto over de Donald Duck bij ons thuis.

Reageren

27 september: Onthand. Geen internet

Door Ada

Op 27 september 2017

In Alledag

Noodgedwongen een kort blogje vandaag: we hebben geen internet.
Via Gerard’s laptop kan ik wel inloggen, maar het is te veel gedoe met teksten en foto’s kopiëren.
Ik ben dus even off-line…….

Reageren

26 september: Op een grote paddestoel…..

Door Ada

Op 26 september 2017

In Alledag

Gistermiddag moest ik mijn fiets ophalen van Fietsenmaker Stuurwold.
Hij trapte zwaar en hij moest een kleine beurt.
Het stukje naar fietsenmaker loop ik dan.
Mijn wandeling voerde langs het Nijlandspark: vanuit de verte zag ik al afzetlint om de bomen gespannen.
Ik kijk teveel detective’s, want ik dacht gelijk: crime scene?

Maar nee. Het gras tussen de bomen stond vol met paddestoelen.
Het gekke is: als dat nu gewoon van die bruine paddestoeltjes waren geweest, dan had daar geen lint gehangen.
Dan werden daar honden uitgelaten en kon iedereen erdoorheen banjeren.
Maar het waren geen bruine paddestoeltjes, het waren vliegenzwammen.
Deze paddestoel spreekt tot de verbeelding.
“Op een grote paddestoel, rood met witte stippen’.
Al vanaf dat je een peuter bent in dit land wordt je wijsgemaakt dat paddestoelen rood zijn en witte stippen hebben.

Zo’n heel veldje met allemaal vliegenzwammen vind ik dan ook prachtig.
Iemand had het lint er omheen gespannen en daar een briefje aan gehangen: “Voorzichtig, denk om de paddenstoelen!”
Doen we.
Heel voorzichtig maakte ik de foto’s op deze pagina en vervolgde mijn wandeling naar de fietsenmaker.
Met een liedje in mijn hoofd dat er niet meer uitging; welk liedje zou dat toch zijn geweest…….

Reageren

25 september: Een viering in Hoogersmilde.

Door Ada

Op 25 september 2017

In Alledag

Vorige week kregen we een apje van schoonzus Ali. Ze nodigde ons uit voor de viering van gistermorgen in de PKN-gemeente in Hoogersmilde. Zij werd bevestigd in het ambt van ouderling /scriba. Om 09.20 uur schoven we aan in een bank naast Henk, PKN-lid en fervent mannenkoor-bas.
“Moi!”
Het voelt na 28 jaar nog steeds zo vertrouwd in Hoogersmilde.

Het was een mooie viering; startzondag & afscheid en bevestiging van amtsdragers. Er was veel familie en we zongen bekende liederen. Tijdens het gebed kreeg ik het te kwaad; de voorganger vroeg expliciet aandacht voor de uitzichtloze situatie van mijn moeder.
In Roden kent niemand mijn moeder, in Hoogersmilde daarentegen kent iedereen haar. En ons. Zo is dat nou eenmaal in een klein dorp.

Wie wint de gouden pollepel?

Na de viering was er koffiedrinken in ‘de Schakel’.
In het kader van ‘ de strijd om de Gouden pollepel’ waren en tien taarten ingeleverd, die we allemaal mochten proeven en beoordelen. Eigenlijk zouden we na de viering gelijk naar mijn moeder, maar we kwamen niet gemakkelijk weg, want ‘veel familie, veel lieve belangstelling en veel te gezellig’. En Gerard wou natuurlijk ook die taarten proeven.

Bloemen van de kerk.

Toen we bij mijn moeder aankwamen zaten daar Aart en Janet aan de koffie. Ma kreeg de bloemen uit de kerk en dit echtpaar kwam die bloemen brengen. Ze zijn van onze leeftijd, we hadden elkaar jaren niet gezien, dus ook bij Ma was het gezellig.
Na de zaterdag van de optocht (voor mij een oase van plezier en ontspanning in een moeilijke en verdrietige tijd) was ik weer helemaal opgeladen voor mijn mantelzorgtaken.
De post, de was, boodschappenbriefje, de afwas: gisteren namen we alles voor de komende week met haar door. Dinsdag een gesprek over de hulp in de huishouding, woensdag de aanleg van de definitieve ‘alarmering’. Er steeds weer haar geruststellen: “Ja mam, ik ben er dan ook bij. ”

Het moeilijkst is steeds het weggaan.
Haar alleen achterlaten.
Gelukkig woont ze in Hoogersmilde, waar de mensen om haar heen een oogje in het zeil houden.
Yvonne van Coöp Meintjes kwam van de week bij haar om iets te brengen en vertelde dat als mijn moeder iets nodig heeft, dat ze dan alleen maar hoeft te bellen.
Ze komen de boodschappen aan huis brengen.
Zo is dat in een klein dorp.

Reageren

24 september: Te lange benen en een spiekbriefje.

Door Ada

Op 24 september 2017

In Alledag

Zaterdag stond volledig in het teken van de Rodermarktparade.
’s Morgens om 08.30 uur zat ik al achter de computer om de liedjes nog even door nemen. Voor de zekerheid maakte ik een spiekbriefje. Om 10.45 uur werden we verwacht in de Bijkeuken. De paarse jurk lag al klaar; maar toen ik hem aantrok staken mijn lange benen er 20 cm onderuit. Ilse, mijn cantorij – buurvrouw had een groene robe die te lang was, maar toen we hadden geruild van kleur was het precies goed.

Anouk, Merel, Carmen, Ilse en ik werden geschminkt en schrokken van onszelf in de spiegel: wat bruin! Maar eenmaal buiten in de stralende zon was het gek genoeg lang zo bruin niet meer. Rond 13.15 uur stonden we al op ons plekje op de wagen. De rugsteuntjes waren gelukkig in hoogte verstelbaar, ze konden alleen niet op hoogte vastgezet worden. Dat betekende dat we na ieder swingend liedje tijdens het klokgelui onze steuntjes weer onopvallend moesten ophijsen…..
De danspasjes die we hadden afgesproken konden we niet uitvoeren: daarvoor zaten we te vast aan de steuntjes, we hadden te weinig bewegingsvrijheid.

De kerk in het midden!

We hadden het er ook zonder het dansje maar druk mee. Tussen de liedjes door hadden we twee en een halve minuut rust (dan hoorde je klokken luiden en ‘speelde’ de organist) en dan moest er weer ‘gezongen’ worden. We kregen hartverwarmende reacties uit het publiek. Soms applaus, soms riepen de mensen iets en af en toe stonden er een aantal PKN-gemeenteleden in een groep die juichten als de wagen langskwam. De muziek werkte ook aanstekelijk: er werd meegezongen en meegeklapt met de liedjes en mensen begonnen spontaan te bewegen en mee te deinen als ze iets bekends hoorden.

Om 15.45 uur reden we de Ceintuurbaan weer op. Carmen en Merel, die voor ons stonden, kregen gaandeweg de optocht steeds meer plezier in het bedenken van hand- en arm gebaren. “Zullen we nog een rondje doen?!”
Nou, nee. Ilse en ik liepen langs de optocht terug naar de Bijkeuken om de jurk en het kraagje in te leveren. Rond 16.15 u liep ik daar weer weg. Over een kwartier zou de avondploeg al weer voor de deur staan.
Het was ontzettend leuk, het was ontzettend vermoeiend en ik heb er heel erg van genoten: wat een sfeer en wat een mooi weer. De eerste keer dat de kerk meedeed aan de Rodermarktparade mag beslist een succes genoemd worden!

klik hier >>> voor een item & foto’s op de site van onze PKN-kerk
Hierbij een link de kerk in het midden naar een kort filmpje van onze wagen.

Gisteravond bekeek ik de avondparade vanuit het publiek en later op de avond ging ik met dochters en schoonzonen een half uurtje ‘schuiven’ (zie 4 oktober >>>) op de kermis.
Heerlijk. Wat een TOPDAG!

Reageren