Categorie: Alledag Pagina 41 van 262

Een druk weekend maakte dat we er zondagmorgen voor kozen om niet naar de kerk te gaan.
Toen ik beneden kwam zat Gerard al te luisteren naar de viering vanuit de Catharinakerk: ik kreeg er flarden van mee, maar ging ondertussen ook douchen en opruimen.
Ik had me voorgenomen om een andere dienst te bekijken: de afscheidsbijeenkomst van René Aalfs, hij overleed de vrijdag voor Pinksteren.
Op de dag van de plechtigheid kon ik niet aanwezig zijn, want ik moest die middag werken: ik verving mijn collega die die middag ging trouwen op het stadhuis in Groningen.

René was de man van Enny Aalfs die ik ken van de kerk: ze zingt graag mee in het ‘Af&Toe-koor’.
Het is bevreemdend om zo’n viering achteraf te beleven, maar het is wel fijn dat we tegenwoordig gebruik kunnen maken van de moderne technieken die ‘aanwezigheid zonder er bij te zijn’ mogelijk maken.

Een fijn huwelijk, een liefdevolle band met de kinderen en stapelgek met de kleinkinderen: dat is wat ik er uit haalde.
Dat was ook al duidelijk geworden in het blog dat Enny schreef als ‘Lezer van de maand’ in september 2022, hierbij een link naar haar verhaal.
‘De liefde’ stond centraal die middag en er werd in grote dankbaarheid teruggekeken op een vol en rijk leven, waarin veel gezorgd én gedeeld was. Een vrolijke, loyale man die volgens zijn kinderen, nooit helemaal volwassen was geworden. Een avontuurlijke huismus.
Toen de kinderen vertelden dat hun vader altijd druk was met hout verzamelen deed me dat denken aan het lied van Daniël Lohues ‘Holt veur op ’t vuur’ en dat was nou precies het lied dat na de toespraak van de kinderen gedraaid werd.

Ontroerend was het dat in de gebeden aandacht werd gevraagd voor Louisa, de vriendin van Enny, die eind vorige week werd opgenomen in het ziekenhuis; haar toestand is zorgelijk. Louisa zingt ook graag ‘Af&Toe’ mee en is sopraan én bibliothecaris van onze cantorij; zaterdag had ik nog een kaartje voor haar op de bus gedaan. Zo grijpt alles in elkaar en is alles met iedereen verbonden; vooral op het kerkelijk erf wordt dat soms even duidelijk.

René zal erg gemist worden door zijn gezin.
Wat maar even weer helder is na zo’n viering, is het antwoord op de vraag: “Wat is belangrijk in het leven?”
Niet je status, niet je bezit, maar wat je hebt betekend voor de ander.
Je inzet voor en betrokkenheid bij de mensen om je heen: daarmee ben je anderen tot zegen, daarin vind je ook je eigen geluk.

Ook even luisteren naar het lied over het hout van Daniël Lohues?
Hierbij een link naar dat nummer. 

“Wat wil je van ons op je verjaardag?”
Die vraag werd het afgelopen jaar door onze dochters steeds beantwoord met: “Iets voor in de tuin bij ‘de Luie Tuinman’.
We besloten de aanvragen te bundelen en gisteren togen we met een deel van ons gezin naar Ruinen.
Daar waren we met elkaar al eens eerder geweest, daarover schreef ik in juli 2020 het blog ’25 Tuinen in Ruinen’.
We begonnen met een kopje thee op het sfeervolle terras van het tuincafé.

We lieten de tuinen waar we ons vorige keer zo aan vergaapt hadden even voor wat ze waren, we kwamen per slot van rekening voor het kopen van planten.
En dan blijkt dat de dames hun tuin-genen niet van mij hebben.
Gerard loopt met zijn dochters bij tafels vol plantjes langs, overleggend “wat nou handig is daar en leuk op een balkon en potten misschien en zus en zo zaadjes en stekjes en….”
Na tien minuten zocht ik een bankje op.
Zoek het maar even uit met elkaar.
Ik ontdekte dat ik met de nieuwe lens in mijn oog de verschillende bomen in de verte kon onderscheiden en verder genoot ik vooral van de zon en het getut van de meiden met plantjes en potjes.

Er zijn daar niet alleen planten, maar je vindt daar ook brocante: curiosa, semi-antieke tweedehands spulletjes.
Op de tafeltjes en in de kasten op het tuinterras staat van alles dat ook te koop is en op een zolder met oud glaswerk vond ik werkelijk een pareltje voor op onze salontafel/in een groot bloemstuk: zie afbeelding links.
Een ander pareltje was de foto die ik maakte van een hommel die zich tegoed deed aan een paars bieslook-bloemetje.

Ook als je helemaal niks met tuin en planten hebt is een bezoek aan ‘de Luie Tuinman’ in Ruinen een feestje.
Hierbij een link naar hun website. 
Kijk dan maar eens naar de foto’s van het tuincafé: als je daar zit met je kopje thee is het net zo heerlijk als het er uitziet op de afbeeldingen.

In het begin leken onze schilderijen nog op elkaar, maar hoe langer we zaten te schilderen, hoe anders het werd op ieder doek.
Wat ik het meest lastig vond was het aanbrengen van een nieuwe laag verf op een vorige laag.
We gebruikten olieverf en dat droogt natuurlijk niet snel.

Klein voorbeeldje: we hebben donkergroene bomen geschilderd; daarna knijpt meneer Ross een klodder knalgele verf (Yellow Ochre) op zijn palet, mengt dat met een heel klein beetje groen en zegt: “Now it’s time for a delicate little touch….”
Bij hem ontstonden prachtige, lichtgroene accenten op het doek, maar bij mij was het noch delicaat noch little.
Ook ’the magic’ ontbrak, dat lag denk ik aan mijn mengkunsten op het palet, want, zei Rob “A great deal of the magic occurs here, on the palet!”
Het werd op Robs voorbeeld nog oranje en lichtbruin, maar toen was ik al afgehaakt.
De opdracht “Add a little details to your painting” heb ik niet meer gedaan, want alles wat ik toevoegde werd alleen maar een grotere knoeiboel. Het was klaar. Voor mij tenminste.

Het resultaat van onze schildermiddag was verbluffend.
Vooral de werken van de dochters zijn prachtig geworden.
Hiernaast zie je de vier schilderijen: als je op de afbeelding klikt komt hij groter in beeld.
Die van mij is de meest linkse, die waar de verrichtingen het minst zijn bijgewerkt (lees: waar de little details niet meer zijn aangebracht.)
Wonderlijk dat we toch allemaal dezelfde video hebben gezien!

Ook aan de slag met Bob Ross?
Hierbij een link naar de video die wij hebben gedaan: ‘The grandeur of summer‘.

“Wat gaan we met die schilderijen doen?” was de grote vraag na afloop van de schildersessie. 
“Laten we ze hier in Casa Grada ophangen! Op de plek van die lelijke poster van Winnie the Pooh” was de suggestie.
Gerard liet er geen gras over groeien.
Toen de verf was opgedroogd (1 juni) hing hij de schilderijen op de overloop tussen twee slaapkamers in.
Met een aantekening in de ‘Informatiemap Casa Grada’ dat de kunstwerken boven door ons zelf gemaakt zijn.

Wat ontzettend leuk om dit samen met onze dochters te doen!
Ondanks ’the little accidents’.
Deze link kregen we na afloop van Jon op onze telefoon; ‘a few words from the man himself’.

“Ik weet iets leuks voor onze Ladies day” zei Frea twee maanden geleden.
Gerard ging op de zaterdag voor Pinksteren iets met de mannen doen en de vrouwen zouden ook iets voor zichzelf bedenken.
“We gaan een schilderij maken met een YouTube-video van Bob Ross. Ik zorg voor de doeken, de verf en andere benodigdheden.”
Bob Ross was in mijn universum nog niet opgedoken, dus ik zocht van te voren op internet wie dat was en wat we gingen doen.
Het leek me veel te moeilijk voor mij, maar volgens Frea ‘kon iedereen dit’, dus ik liet me verrassen.

Zaterdag de 27e mei was het mooi weer, dus we prepareerden de buitentafel voor het schilderevenement: oude kleden erover, allemaal een mini-ezeltje om het doek op te zetten, verf, kwasten en andere benodigdheden, het zag er allemaal heel echt uit.
Bob heeft een groot palet van plexiglas om verf op te mengen, maar dat was veel te duur voor onze middag.
“We hebben geen palet” vertelde Frea, “daarvoor moeten we eigenlijk een stuk glad karton hebben”
O, dat hadden we nog wel. We hadden al een paar six-packs bier genuttigd, daar zat geschikt karton omheen.

Bob sprak ons geruststellend toe. Het zou allemaal niet moeilijk worden, we hoefden alleen maar te doen wat hij deed.
Eerst moesten we het hele doek wit schilderen en daarna begon hij bovenin met blauw.
Het halve doek moest blauw. Zorgelijk vroeg ik: “Ja maar……. er komen toch ook bergen en bomen op?”
“Ja, dat doe je er later overheen”
Ik moet niet alles willen begrijpen: gewoon doen.
We lieten steeds een klein stukje video afspelen en dan moesten wij eerst weer doen wat Bob deed.

Kleuren met fantastische namen als Prussian Bleu en Van Dyke Brown moesten we mengen op ons pallet.
Voor mij was het één grote training in geduld.
Ik was steeds zomaar klaar met de aanwijzingen van Bob, terwijl de anderen hun verrichtingen nog langdurig ‘bijwerkten’.
Ondertussen hadden we af en toe last van onverwachte windvlagen die onze schilderijen omver bliezen, wat zorgde voor grote paniek soms.
“Hij waaide tegen mijn kwast aan!” Zwarte vlek midden op het doek.
“Hij viel op de kop op het gras…” Was er zomaar een lawine ontstaan op de besneeuwde helling van de berg.

Maar Bob bleef rustig.
“We’re not making mistakes. We just have happy little accidents”.
Hij schilderde zwierig ‘happy little clouds and happy little trees’ en toverde met groot gemak wolken en bomen op het schilderij.

Ik probeerde ik ook zo’n boom te verven, maar vond het heel eng: zomaar zo’n donkergroene streep in de blauwe lucht….maar het werkte!
“Its hard to see things when you are too close” zei Bob. “Take a step back and look.”
O ja. Beter.

Benieuwd hoe het verder ging met onze schilder-strapatzen?
Morgen deel 2 van de ‘Happy little accidents’.

Het snijden van kaas is in ons gezin een bron van discussie.
Dat meningsverschil dateert al uit de tijd dat ik nog thuis woonde.
Mijn moeder sneed de kaas altijd zo dat het op een bootje leek. De kanten/korsten bleven omhoog staan en het binnenste zachte gedeelte werd dan uitgehold. Mijn vader ergerde zich daar, als hij in het weekend thuis was, groen en geel aan.
“Wat he’st weer een bootie van die keze maakt. Most de kaanten d’r geliek bij metnemen!” mosterde hij dan aan tafel.

Zo als zo vaak: de geschiedenis herhaalt zich. Als Gerard en ik samen thuis zijn wordt de buiten- en binnenkant van de kaas gelijkmatig weggesneden, maar zodra de kinderen ook aan tafel zitten is het mis. Hoppa. Gelijk wordt de kaas weer uitgehold door de mee-eters. Ik kan het niet laten om daar dan wat van te zeggen: “Jonges. Wat is dit nou weer…..” Schoonzoon Wim kan zich niet voorstellen dat wij over zoiets onbenulligs als het snijden van kaas zo afgemieterd kunnen zeuren. “Weet je wat” zei hij jaren geleden eens tijdens een gezamenlijke brunch “dan stel je toch gewoon een kaascoach aan!’
Hij had gelijk.
Ik nam mij destijds voor om het er niet meer over te hebben.
Als iedereen weg is snij ik de kanten weer recht.

Maar zoals altijd komen zulke meningsverschillen altijd weer bovendrijven; afgelopen weekend zaten we in Casa Grada regelmatig met elkaar om de tafel en werd de kaas weer danig mishandeld.
“Ja, dat komt van die stomme kaasschaaf hier” vond de één.
“En van die botte schilmesjes die alle kanten opgaan” vond de ander.
“Het ligt aan die oude kaas, die brokkelt en valt vanzelf al uit elkaar!”
“Bovendien: wat een gezeur. Deze kaas hebben wij meegenomen en ik vind “BAAS OVER EIGEN KAAS!”
“Ja. Eigen kaas = eigen keuze!”
Jon deed tenslotte ook nog een duit in het zakje.
Het Drentse woord voor kaas is keze.
Toen Kees de kaas in handen had gehad, had Jon het over ’the worst case scenario’…..

Inmiddels  zijn de stellen weer vertrokken naar hun eigen woonplaats en wordt de kaas weer keurig recht afgesneden.
Maar scheve kaas mét iedereen om de tafel heeft toch mijn voorkeur.

Vandaag een blog in de categorie ‘Grabbelton’. Vorige week moest ik bij het UMCG zijn; het was mooi weer dus ik ging op de fiets.  Bij Hoogkerk was het fietspad onder de A7 door afgesloten, dus ik werd op het fietspad richting Stadspark gestuurd.  Daar was ik al heel lang niet meer langs geweest! Eind mei is natuurlijk een mooie tijd om door zo’n park te fietsen en ook die dinsdagmiddag was het prachtig. Het park is al meer dan 100 jaar oud en is destijds aan de stad geschonken door de rijke industrieel Scholtens. Op de afbeelding links het park op dinsdagmorgen met op de achtergrond het puntje van het Gasuniegebouw.

Een kussen in de buitenstoel achter ons huis werd lelijk, er vielen gaten in de stof van de hoes: die had dus een nieuw hoesje nodig.  Bij Atelier 6a in Leek  haalde ik drie tinten grijs haakkatoen en maakte een nieuwe hoes in de wafelsteek. Nu kunnen we er weer even tegen…. 

Zaterdagmorgen voor Pinksteren overkwam me iets leuks in het kader van deze website.  Ik liep met Gerard in de Jumbo in Westerbork en werd aangesproken door een mevrouw die ik niet kende.  “Hé, de mevrouw van het blog!” riep ze en ik reageerde blij verrast. “Wat leuk om je te ontmoeten!” Ze had niet goed geweten of ze mij nu wel of niet aan moest spreken, maar ik zei “Tuurlijk!” Het is voor mij heel leuk om lezers te ontmoeten. Er zijn in mijn netwerk al best veel mensen die meelezen en ook in andere delen van Nederland wonen volgers van deze website, maar die spreek ik natuurlijk nooit. Deze lezeres woonde in Westerbork. Zij vond natuurlijk de verhalen vanaf het Timmerholt herkenbaar,  maar genoot eigenlijk van alles: “Ook de verhalen van jullie gezin met de dochters vind ik erg leuk!” We konden ook gewoon ‘plat praoten want zij kwam oorspronkelijk uut Grunn’n dus wij kletsten zo een einde vot met ’n beiden’.  

De ontmoeting kleurde mijn dag; die was al behoorlijk gekleurd door de Gradagen die we met z’n achten doorbrachten op het Timmerholt. Die zaterdag bijvoorbeeld ging Gerard met de schoonzonen mannendingen doen en met de dochters had ik in het kader van Ladies day een Bob Ross schildermiddag. Mét een Waninge High Tea.  Foto’s en een blog hierover later deze week. 

Af en toe bezoek ik iemand in De Hullen, een zorgcentrum hier in Roden.
We kletsen een poosje, drinken koffie/thee en doen samen een spelletje in het restaurant.
Meestal is dat restaurant helemaal leeg tussen 14.00 en 16.00, maar de laatste keer dat ik er was zat het achterste deel helemaal vol: er werden bloemstukjes gemaakt.
Kennelijk is dat alleen leuk voor vrouwen, want er was geen man te bekennen.

Het was een vrolijk geroezemoes; er liep een mevrouw die koffie en thee rondbracht en er waren twee dames die hielpen bij het maken van de bloemstukjes.
Wij haalden de Triominos-stenen uit de doos en begonnen aan ons spelletje.
Achter ons zat een groepje vrouwen, waarvan er één steeds hetzelfde melodietje zong.
Laaa la la laaaa…….
Het was niet eens heel luid, want met een zaal vol bloemschikkende vrouwen is het natuurlijk niet stil, maar ik registreerde het melodietje in mijn achterhoofd.

We schoven driehoekje aan driehoekje en ik noteerde de punten.
Laaa la la laaa…… zong de mevrouw achter ons.
“Wat is dat toch voor liedje” dacht ik “ik ken het ergens van…’
Bij de uitgang van het zorgcentrum naast het restaurant parkeerde een rouwauto; een meneer in een onberispelijk grijs pak stapte uit met een aantal kleden over zijn ene arm en een map met papieren onder zijn andere arm.
Een aantal dames was klaar met het bloemstukje en de organisatie begon alvast op te ruimen en pakte een stofzuiger.
Wat een vervelend lawaai; mijn gastheer en ik konden elkaar amper verstaan.

Het melodietje klonk ook weer, zij het met andere klinkers en medeklinkers.
Laaaa di da daaaa…..
Daaa da di daaaaa
Maar het bleef deze keer niet bij die twee regels, het ging verder met Laaaa la laaaaa en toen wist ik het.
Stille nacht.
In mei.
Daarom duurde het zo lang voor ik het lied kon plaatsen.
De zingende mevrouw kwam door de bloemstukjes kennelijk in kerstsferen.

Iedereen doet ontzettend zijn best; er wordt veel georganiseerd en iedereen is lief voor de bewoners.
Maar ik werd kriegel van het alom gebezigde, opgewekte toontje en het irritante ‘laaa la la laaa’ achter me.
Het is ondanks alle goede bedoelingen een deprimerende omgeving.
Degene die ik bezoek zit met een gezonde geest in een lichaam dat halfzijdig verlamd is door een herseninfarct, nu 12 jaar geleden.
Toen ik hem vroeg of hij veel contact had met zijn medebewoners reageerde hij: “Nee, met de meesten lukt dat niet meer.”
Je hoeft bovenstaand verhaal maar te lezen en je begrijpt waarom ik halverwege de middag denk: “Ik mag hier om 16.00 uur weer weg……”
Die keuze heeft niet iedereen.

Na de staaroperatie was ik natuurlijk razend nieuwsgierig naar hoe ik zou zien.
Met mijn rechteroog had ik voor de operatie minder dan 50% zicht; als ik mijn linkeroog dicht deed zag ik alles dubbel, als ik mijn beide ogen gebruikte moest mijn linkeroog dus hard werken om het zicht te corrigeren.

Gistermorgen rond 07.30 uur mocht ik het kapje er af halen. Ik keek ik naar mezelf in de spiegel en zag weer goed.
Maar het was ook nog niet helemaal goed… het is een beetje lastig uitleggen, maar in het telefonische controle-gesprek dat ik gistermorgen had met de verpleegkundige van ‘Oogheelkunde’ van het WZA werd uitgelegd dat het ongeveer 24 uur duurt voordat je ogen weer aan elkaar gewend zijn.
“Uw linkeroog heeft heel hard moeten werken om uw rechteroog te corrigeren, dat is nu ineens weggevallen, dus de hersenen moeten even wennen aan de nieuwe situatie.” Daarom mag je ook de eerste dag niet autorijden en moet je met het inschenken van koffie goed opletten dat je niet naast het kopje schenkt: het dimensionele beeld is nog niet helemaal goed.

Inmiddels is het vrijdagmorgen. Gisteren heb ik rustig aan gedaan en vanmorgen wilde ik weer mijn pilates/yoga-oefeningen doen, maar bedacht “Ik mag twee weken  niet sporten en zwemmen, hoe zou dat met deze oefeningen gaan?”
Voordat ik de oefeningen ging doen nam ik telefonisch contact op met de polikliniek Oogheelkunde in Assen
Dat was maar goed ook.
“Wat zijn dat dan voor oefeningen?” vroeg de verpleegkundige.
Ik legde uit dat niet alles even heftig was, maar planken, opdrukken en buikspieroefeningen zitten er ook bij.
Ik werd streng toegesproken.
“U moet rustig aan doen, mevrouw!”
En bewegen op muziek dan?
“Als u wilt bewegen dan gaat u maar een stukje wandelen, maar u moet beslist rustig aan doen.”

Duidelijk.
Rustig aan.
😉

En het zien?
Het is prachtig, mensen.
Ik zie mezelf weer scherp in de spiegel en ook buiten zie ik de bomen en wolken weer duidelijk.
Het schijnt dat op je eigen lens in de loop van de jaren een troebel waas komt, dat alles wat minder helder maakt.
Daar merk je niks van, totdat je in je ene oog een nieuwe lens krijgt.
Als ik naar een wit papier kijk met het rechteroog afgedekt is het minder wit dan wanneer ik kijk met het linkeroog afgedekt.
Het is een nuance-verschil, maar toch; vergelijk het met een oude en een nieuwe fot0.

Over foto’s gesproken: vanmorgen kreeg ik met de post een kaart van onze vrienden uit Assen.
“Moi Ada, ik moest erg lachen om je blog ‘Woeste Willem’ en ben op zoek gegaan naar een passend kaartje. Er zal een wereld voor je open zijn gegaan. Succes met het druppelen!”

Dat druppelen gaat trouwens een stuk gemakkelijker want ik zie het oog-gootje waar de druppel in moet nu duidelijk!
’s Nachts moet het kapje op en ik moet nog drie weken druppelen.
En rustig aan doen.
Aye aye.