Categorie: Alledag Pagina 41 van 298

Als het gaat schemeren vliegen er bij ons achter het huis altijd een paar vleermuizen.
Kleintjes.
Fascinerend vind ik ze; als we ’s avonds buiten zitten zien we ze fladderen.
Ook wel een beetje griezelig……. vrienden lieten laatst foto’s zien van een vleermuis die per ongeluk in hun slaapkamer was gekomen en daar aan het plafond hing. Brrrr.
Maar ik had zo’n beestje nog nooit in het echt gezien.

Daar kwam donderdagmiddag verandering in.
Die middag had ik ‘Catharinakerk-gids-dienst’ en ik was sleutelbewaarder: dan moet je de deuren openen, opstarten en ook weer afsluiten.
Toen ik met de kolossale sleutel de grote voordeur van de kerk opende, zag ik iets in het gras liggen.
Een klein, dood vleermuisje.
Wat een prachtig diertje…..
Ik maakte een foto van hoe hij in het gras lag (rechts) en haalde iets van een papiertje van binnen; het werd een wit, rond koffiefilter voor het grote koffiezetapparaat van de kerk. Daarmee draaide ik hem om waardoor de vleugeltjes uitgespreid werden.
Kijk nou hoe bijzonder!
Als je op de afbeeldingen klikt komen ze groter in beeld.
De oortjes waren als papier zo dun, het lijfje was zacht en harig als van een hondje en de pootjes leken op die van een vogeltje; het had geen veren maar een soort ‘vlieghuid’, opgespannen tussen zijn voor- en achterpootjes en zijn staart.
Fascinerend, ik zei het al.

Maar ik kon natuurlijk niet met het vleermuisje in een koffiefilter uit het kastje van de koster in mijn handen blijven staan.
“Moet in de groene container” zei één van de omstanders gedecideerd.
Maar die hebben we daar niet bij de kerk…..
“Ik neem hem wel mee, ik werk er thuis wel mee af” en vervolgens werd het koffiefilter als een soort lijkwade om het beestje heengevouwen en verdween het geheel in een fietstas.

Toen waren de eerste gasten er ook al.
“Welkom! Mag ik u een pepermuntje aanbieden?”
“Jazeker; als ik maar niet naar een preek hoef te luisteren……vroeger duurden die altijd langer dan zuigen op één pepermuntje!”
En zo was mijn middagje ’toeristendienst’ al weer begonnen: het leukste vrijwilligerswerk dat er is.

Het kantoor waar ik werk staat aan de rand van de stad Groningen naast het Martiniziekenhuis.
Vanuit Roden fiets ik de stad in en bij de eerste stoplichten die ik tegenkom kan ik al afslaan naar de Laan Corpus den Hoorn.
Ook met de auto ben ik er zo: snelweg op, 1e afslag, 1e rotonde rechtdoor dan ben ik er al.

Op woensdag 21 augustus moest onze (lees: mijn) Yaris worden opgehaald van de Kwikfit-garage, die had een APK-beurt gehad.
“Dan helpt het vast als ik jou ’s morgens even heenbreng”  zei ik die dinsdag daarvoor tegen Gerard.
Nou, dat was zeer zeker het geval, dus om 07.30 uur stapten we die woensdagmorgen samen in onze (lees: zijn) Kia richting de garage.
Die zit aan het Damsterdiep.

Ik zal niet in details treden maar dat is een vervelende reis ’s morgens rond achten.
En ik weet dat het in Randstad heel gewoon is dat je meer dan de helft van je reistijd stil staat, maar bij ons is dat anders niet aan de orde, dus daar moet ik op z’n minst aan wennen.
Daar komt nog bij dat ik geen ochtendmens ben.
Zoals gewoonlijk stond Radio 5 aan, maar die kon ik opeens niet meer horen, want Gerard had hem even zacht gezet.
“Dit vind ik altijd zo’n stom onderdeel…..”
Op de heenweg reden we nog verkeerd, moesten we keren, maar om 08.00 uur hadden we de garage bereikt.
Toen moest ik nog weer naar de andere kant van de stad.
Met Radio 5 op standje burengerucht, zonder dat er iemand anders aan de knopjes zat, reed ik dwars door de binnenstad richting mijn werk.
Wat zijn er dan veel vrachtauto’s op de weg!
Moeten die allemaal in de binnenstad zijn?
En wat een fietsers ja! Die doen ook maar wat, laat ze uitkijken.
Ja hoor, als ik voor het stoplicht kom aanrijden, springt hij natuurlijk weer op rood.
Met een glimlach moet ik aan mijn vader denken, die kilometers omreed omdat hij een hekel had aan stoplichten.
Als ik voor het station langs rijd denk ik aan de tijd dat ik bij Christine Brons werkte op het A-Kerkhof en dat ik met de bus naar de stad ging.
Ik zie groepen mensen op de bus wachten prijs ik me gelukkig dat ik nu een auto tot mijn beschikking heb.
Nait soezen Aoltje.

Exact om 08.29 uur zette ik de auto op de parkeerplaats.
“I wanna knohohoooow, have you ever seeeeen the rain…” tetterde Creedence Clearwater Revival in mijn oor.
Ja, regen heb ik wel eens gezien, maar die morgen gelukkig niet.
En die ellendige rit door de binnenstad had ik ook overleefd.
Mijn collega’s waren al wat bezorgd: waar blijft ze toch, er zal toch niet…..
Opgewekt stapte ik ons kantoor binnen.
“Goedemorgen! Koffie..?”

Toen ik in 1983 uit huis ging nam ik mijn muziek mee: mijn radio-cassetterecorder en een doosje vol cassettebandjes.
LP’s had ik niet, want bij ons thuis hadden we geen platenspeler, alleen een bandrecorder.
Gerard nam zijn muziek ook mee: bandjes voornamelijk voor in de auto maar voor thuis LP’s en we hadden ook al snel een platenspeler.
Vandaag neem ik je mee naar 1984, toen het album ‘Who’s side are you on’ van Matt Bianco uitkwam.
De band scoorde hits met ‘Sneaking out the backdoor’, ‘Get out of your lazy bed’ en ‘More than I can bear’.
Prachtig: ik vond het aanstekelijke muziek en vooral de stem van Basia Trzetrzelewska was opvallend.

De LP kocht ik en draaide hem zowat grijs.
Een beetje aparte, maar lekkere muziek waar ik blij van werd.
Maar hoe ging het in de tijd?
We kregen kinderen, we gingen verhuizen en de doos met LP’s verhuisde van Smilde mee naar Roden.
En natuurlijk kregen we op den duur ook een CD-speler en toen verhuisde de doos met LP’s naar de zolder.
Toen we die zolder in 2019 grondig opruimden kwamen we ze weer tegen. Daarover schreef ik destijds het blog ‘Leven is als sneeuw‘.
Wat doen we er mee?

We hebben ze weggedaan; we hadden immers ook geen platenspeler meer.
De albums die ik had kan ik afluisteren op Spotify en dat doe ik ook regelmatig.
Terwijl ik dit blog zit te schrijven luister ik naar Matt en Basia die mij terugbrengen naar de jaren ’80.
En o, wat geniet ik er nog steeds van.
Sweet memories.
Ook even luisteren? Hierbij een link naar een video op You Tube van Who’s side are you on?

Herman is met vakantie.
Niet Herman van der Zandt, maar Herman Sandman.
Dat zou een lege plek kunnen opleveren in het Dagblad van het Noorden op pagina 2, want hij verzorgt een dagelijkse column, maar zijn plek wordt iedere dag gevuld door een andere journalist.
In de zaterdagkrant lazen we een column van Inki de Jonge waar boven stond ‘Het F-woord’.

De column ging niet over Feminisme en ook niet over de veelvuldig gebezigde Engelse krachtterm.
Het ging over fatsoen.
Inky begon haar column met het aanhalen van het boek ‘Hoe hoort het eigenlijk?” en citeerde daaruit wat Amy ons over fatsoen wilde vertellen: “Daartoe moeten wij zijn: bescheiden, oplettend, van goede wil, onopvallend, vriendelijk, hoffelijk, hulpvaardig en beheerscht.”
Wat Inky daarna in haar column schrijft over fatsoen in onze hedendaagse maatschappij laat zich raden.
Over mannen die in het openbaar vervoer aan hun gerief komen, over juist niet onopvallend willen zijn en al helemaal niet beheerscht.
Kijk om je heen en luister zou ik zeggen.

Maar even terug naar het boek; op Wikipedia vond ik daarover een interessant artikel.
Het verscheen in 1939 en daarna werd het regelmatig herzien, omdat de maatschappij veranderde en de etiquette en fatsoensregels daarop werden aangepast. Vanaf 1999 wordt het boek geredigeerd door Reinildis van Ditzhuyzen en heeft het een subtitel gekregen: ‘Hoe hoort het eigenlijk? De Dikke Ditz.’
Wil je het artikel helemaal lezen? Hierbij een link naar die pagina.

Op die Wikipedia-pagina staan een aantal ‘aanwijzingen’ uit oudere drukken

Betalen
Er zijn er onder de hedendaagsche jongelui, die het stilzwijgend accepteeren, dat een dame voor zichzelf en soms voor hem medebetaalt, maar de welopgevoede beschaafde man zal dit niet dulden.

Gearmd lopen
Wie volkomen aan de eis der etiquette wil voldoen zal zich in het openbaar niet gearmd vertonen, noch met een lid der eigen sekse noch met een lid der andere sekse. Iets anders is het wanneer een jonge man een oude dame op straat de steun van zijn arm biedt.

Personeel
De chauffeur poetst ook het zilver. Derde meisjes en dagmeisjes delen niet in de fooien.

Reizen
Zij die hotel-etiketten kopen of vragen van hotels waar zij nimmer hebben gelogeerd, om die op hun koffers te plakken en daarmede de indruk van zeer bereisd zijn wekken, doen zich kennen als onbeschaafde lieden.

Roken
Kom nimmer met een sigaar of sigaret in de hand of in de mond een andere dan de eigen woning binnen.

Strandkleding
Moeders die haar dochters toestaan om ten aanschouwe van Jan-en-alleman zich nagenoeg geheel ontkleed in gezelschap van jongelieden in de meest ongewenste houdingen te vertonen, dienden van overheidswege te worden beboet.

Telefoneren
Zij die zich bevinden in een kamer waar iemand telefoneert, dienen uit bescheidenheid dit vertrek te verlaten.

Dus.
Amy zou ons heeeeeel onbeschaafde lieden vinden.
😉

Al voor de 4e keer beleefden we een 24-uurs-sessie met neef Jan en zijn vrouw Janny.
Vorig jaar brachten we een bezoek aan Deventer vanuit hun woonplaats Epe, dit jaar waren wij weer aan de beurt om iets te bedenken.
Niet vanuit Roden, maar vanuit Westerbork.
Dat was de vorige 24-uur die wij organiseerden ook al zo, toen beleefden we een kort avontuur in Orvelte in de IJzertijd.
Deze keer was het prachtig weer, dus zij namen ook hun fietsen mee.
Dat was nog een heel gedoe geweest, want Jan had door een onhandige manoeuvre het autofietsenrek en de daarbij behorende snoeren en stekkers van elkaar gescheiden; dan kun je hem niet meer gebruiken. Gelukkig was er een buurman met net zo’n fietsenrek dat ze mochten lenen.

41 kilometer hebben we gefietst.
Voor een picknick had ik fruit en drinken mee, daarvoor streken we neer op een picknicktafel bij de Zwiggeltersluis.
Even een klein stukje geschiedenis: het is één van de drie sluizen in het het Oranjekanaal, dat 48 kilometer lang is. Het kanaal zou eerst het Middenkanaal gaan heten, maar om Koning Willem III te eren werd het Oranjekanaal genoemd. Het Oranjekanaal loopt van de Drentsche Hoofdvaart bij Hoogersmilde tot de Verlengde Hoogeveensche Vaart bij Klazienaveen.
Er bestaat een hoogte verschil van circa 7 m tussen begin en eind van het kanaal. In 1976 werd het kanaal voor de scheepvaart gesloten.
We lieten ons de picknick goed smaken en fietsten door verschillende landschappen (bos, heide, moeras, weilanden, dorpjes) door Drenthe.
In Grolloo verbaasden we ons: Jan en Janny wisten niet wie Harry Muskee was!
Wij konden met onze 60+ hersenen ook zo gauw niet bedenken met welke popgroep hij beroemd was geworden, maar gelukkig hebben we tegenwoordig allemaal onze encyclopedie bij ons: Cuby & the Blizzards.
Bij Gerry in Grolloo werden we verwend met een Drentse wafel met warme kersen en slagroom.
Mocht je daar nog eens in de buurt zijn: een aanrader!

Voor de warme maaltijd in de avonduren hadden we een tafeltje gereserveerd bij tapas-restaurant La Cubanita in Emmen, waar we in een aantal rondes de lekkerste Spaanse gerechtjes bestelden.
We sloten de dag af met een een goed gesprek bij kaarslicht op ons terras aan het meer.
Na de brunch van zondag zwaaiden we uit.
Jan vertelde dat hij zelf ging proberen om hun fietsenrek en de uit elkaar gerukte stekkers weer te maken; Janny vond dat op voorhand geen goed idee en stelde voor om dat door de garage c.q. fietsenmaker te laten doen.
Gistermorgen kregen we een app van Janny: ‘Wat ik niet voor mogelijk had gehouden is toch zomaar gebeurd….. de snoertjes zijn weer op de juiste manier aangesloten!’
Die Jan; onvermoedde talenten.

Vorige etmalen met dit stel:

2021 – De 24 uur van 

2022 – Boerderij uit de IJzertijd

2023 – Lebuïnus en de vikingen

Het weekend van 16, 17 en 18 augustus was Casa Grada even niet bezet; vrijdagmorgen gingen er mensen uit, maandagmiddag komen er weer nieuwe gasten.
En het werd ook nog heel mooi weer.
“Zullen we dan toch naar Westerbork?” overlegden we vorige week woensdag.
Vrijdag stonden onze dochters op onze kalender, zaterdag hadden we ‘de-24-uur-met’ Jan en Janny afgesproken.
Dat kon allemaal ook prima in Midden Drenthe plaats vinden, dus wij stuurden onze afspraken een app: “Welkom in Casa Grada”.

Er was nog een andere reden waarom even naar Westerbork wilden.
Afgelopen week kregen we de nieuwsbrief van ‘Het Timmerholt’ en we lazen over een nieuwe, enthousiaste parkmanager.
Er komt een nieuw, moderner boekingssysteem en de verouderde kantine had een make-over ondergaan.
Dit stond er over in die nieuwsbrief:
‘Omdat we toch nog een jaartje of 3 door moeten met ons centrum gebouw “met authentieke kenmerken” (opmerking Ada: lees ‘niet meer van deze tijd’)  hebben we besloten de receptie en de kantine/huiskamer een gezellige facelift te geven. Jo van Boven, styliste van kringloop winkel De Waar heeft haar creativiteit en vaardigheden volledig in de strijd gegooid voor een fantastisch resultaat

Wij vonden het een geweldig idee om samen te werken met een styliste uit de kringloop-wereld; vintage is immer helemaal hip en we wilden graag even met eigen ogen zien hoe het was geworden.
Toen we vrijdagmiddag aankwamen gingen we gelijk even kijken. Het zag er heel mooi uit: overal waren hoekjes gecreëerd en het leek op een échte huiskamer waar je graag even gaat zitten voor een spelletje, een boek, of een kop koffie.

Daarna moesten we als de wiedeweerga naar de Jumbo in Westerbork om boodschappen in te slaan voor het weekend. Vrijdagavond aten we mijn befaamde ‘smac-a-roni’ dat we vroeger op de camping of als zaterdagvoedsel nog wel eens tot ons namen.
Weet je niet wat dat is? Lees dan dit blog uit 2015 nog eens: ‘Gouden jaren met macaroni en Smac‘.

Op de 16e augustus (geboortedag van mijn vader) was het fijn om ons gezin even weer om ons heen te hebben.
We kwamen bij elkaar voor de 2e tijdschrift-bespreking: dit jaar bestaat deze website/dit blog 10 jaar en ter gelegenheid daarvan brengen we als gezin een tijdschrift uit. (Meer weten? Lees dan:  ‘Wat wil je weten? )
We bespraken rubrieken, inhoud, opzet, lay-out, hoe dan, wie doet wat en het wordt leuk!
Meer vertel ik er niet over, eind september leggen we de resultaten naast elkaar en gaan we verder.

Morgen meer over het weekendje Casa Grada: wat deden we in die 24 uur met Jan en Janny?
En wat hebben de Zwiggeltersluis, Grolloo en Emmen met elkaar te maken?

Dit is het veertigste blog in deze rubriek en steeds komt er nog van alles aan vermakelijks voorbij op taalgebied.

Irene, vriendin van Carlijn, leverde er maar liefst drie aan; zij krijgt een eervolle vermelding in de serie NMDA-blogs.
Zij kijkt ‘Het Blok’ terug waarin stellen met (meestal) weinig klustalent een appartement moeten verbouwen.
Eén stel heeft er een instructiefilmpje bij gepakt.
Zij: “Dat is wel heel helder uitgelegd zo.” Hij: “Ja. Kind doet de was.”
Daarna stuurde ze deze: “Ik bespreek met iemand de opvoeding van kittens. Volgens mij is het niet te doen. Volgens de ander wel. De tactiek:  het beest de stuipen op de lever jagen.”
Tenslotte nog een anekdote van Irene’s werk: “Cliënt vertelde dat hij was wezen klussen met een man die bijzonder onpraktische en onlogische klussuggesties deed. Man van rond de 80, dus cliënt kwam na een poosje tot de conclusie: die man heeft oldtimer.”
?
Later bleek dat hij Alzheimer bedoelde.

Ook Carlijn had weer een paar leuke ingestuurd.
Iemand wilde vertellen dat iemand in zijn benadering ‘poeslief’ deed en dat hij er ook nog op zijn paasbest uitzag.
Hij maakte er dit van: “Hij was op zijn poesbest!”

Carlijn ging een pakketje ophalen en de man achter de balie gaf haar het pakketje en zei met een uitgestreken gezicht: “….dan heb ik alleen nog een kriebel van u nodig.”
Carlijn: “Het is dat hij nogal zweterig was, anders had ik hem echt even gekriebeld denk ik….”
Verder had ze gehoord dat tijdens de Olympische Spelen iemand had geconstateerd dat de concurrentie ‘helemaal aan snot gereden werd....’

Gerard hoorde tijdens de Olympische spelen een interview met trainers/ondersteuners bij de foilers.
Er was nog een groepje dat niet bij die trainingsgroep van TeamNL hoorde. “Die willen we wel graag onder onze horde nemen.”

Ook mijn ex-collega’s sturen af en toe wat in.
Van Pieky kreeg ik deze: ‘Bericht in HLN Showbizz:  Meghan Markle onder vuur;  ze spelt iedereen de les over klimaat, maar ze maakt zelf gebruik van privéjet.
Ook van Pieky: gelezen in een artikeltje in het Dagblad van het Noorden: Studenten van een koksopleiding moeten ingrediënten verzamelen voor een maaltijd die ze moeten koken en gaan daarvoor naar de markt. Opleider volgt hen met trots en wil zeggen dat ze helemaal in hun rol zitten en tevens goed in hun vel. Hij maakt er één uitdrukking van: “.… ze zitten helemaal in hun vel!”
Gineke zat bij iemand in de trein die vertelde dat ze in Groningen ‘was geboren en opgetogen‘.

We waren op bezoek bij schoonzus en zwager op de camping. Schoonzus vindt dat er eigenlijk een deksel op de skottelbraai moet.
Gerard vindt dat ook, “dus” constateert zij: “Twee gedachten op één buik.

… opnieuw uitvinden?

Collega rondleider in de Catharinakerk ergert zich aan uitspraken van de jeugdzorg over de schadelijke gevolgen die kinderen ondervinden van een scheiding.
“Wat een gezeur, dat weten we toch allang. Al die clubjes moeten steeds het ei opnieuw uitvinden.”

Collega zit te vertellen over haar dochter. Die was het even niet eens met haar vader, die kreeg van haar onder uit de zak: ‘…ze vloog helemaal uit de pan!’

Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders (39) van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Zie je ergens een hele kromme zin?
Zoals bijvoorbeeld één van de dochters naar ons appte: “Iemand nog tips voor als je wc het riool je huis in waait want storm”, waarop een bijdehante schoonzoon de kanttekening plaatste: ‘Nou ff Nederlands’?
Inderdaad: denk aan mij en mijn 41e blog in de serie ‘Nederlands maar dan anders.”

Donderdag hadden schoonzus Ali en ik onze jaarlijkse Aaltje-dag*.
Dit keer was het hoofddoel: Klazienaveen.
Geen oude stad.
Geen bijzonder museum.
Geen koninklijke paleizen.
Wat leidde ons dan naar Klazienaveen?
Tante Trijn en het winkelcentrum.
Toen we in juni onze Royaltydag hadden verbaasde Ali zich over de grootte van Klazienaveen: veel winkels en terrassen.
“Hier wil ik nog wel eens heen!” zei ze en we bedachten dat we dat op Aaltje-dag wel konden doen.
Tante Trijn vond dat ook een uitstekend idee: “Dan komen jullie bij mij koffiedrinken!”
Waar kwam het op uit?
Uitgebreid koffie drinken bij tante Trijn, een lunch bij de Witte Olifant met tante Trijn, nog even fotoboek kijken bij tante Trijn en toen was het al bijna drie uur!

Heerlijke dag gehad.
Natuurlijk hebben we nog even gewinkeld, maar rond vieren moesten we toch wel weer naar huis, want…… we gingen eindelijk met de vrienden in de luchtballon!
Maar we gingen niet: er was toch te veel wind.
Deze keer hadden we ons voorbereid op de teleurstelling: als we niet konden opstijgen zouden we met z’n achten uit eten gaan.
En zo zaten we donderdagavond even na zessen met z’n achten bij ‘het Norgerhout’.

En of we nou met onze groep in een huiskamer zitten, in een bar in Marokko of in een restaurant: altijd net iets te luidruchtig, maar altijd gezellig. Vijf van ons namen het verrassingsmenu en we genoten van wat er allemaal op tafel kwam te staan.
Gelardeerd met verhalen en moppen die eigenlijk niet meer kunnen en dus ook maar niet meer verteld worden.
Maar iedereen moet toch lachen, want alleen al de herinnering aan de mop ‘…of waren het nou kraaien?’ is al hilarisch.
En moppen met een baard die toch verteld worden en een lachsalvo oproepen om dat we ze al weer vergeten waren.
De serveerster begreep trouwens ook helemaal niet waarom zij nou ‘slager’ tegen Oortman moest zeggen……
Weet jij het ook niet? Lees dan nog eens het blog ‘Meinse, meinse, gebruuk joen verstaand toch ies‘.

Sinet vertelde een verhaal van haar werk van heel lang geleden.
“Daar kwam dan een man en die bestelde altijd hetzelfde. “He’j nog eem een deuzie keersies veur mij?”
Natuurlijk was zo’n doosje kaarsjes altijd wel op voorraad, maar de man kreeg in de loop van de tijd een bijnaam.
‘O, daar komt ‘deuzie keersies’ weer aan!’ en er volgde een verhaal over stikken van het lachen met de baas die wegdook en een andere ruimte en daar ruim een half uur bleef wachten, terwijl ze niet door had dat deuzie keersies na vijf minuten al weer vertrokken was…

Toen we vertrokken ontdekten we dat de zoon van oude bekenden uit Hoogersmilde ook in het restaurant zat.
Wij hadden hem niet gezien, maar hij had wel gehoord dat wij er waren.
Als je weet hoe Johan lacht begrijp je dat.

Benieuwd wat we deden op voorgaande Aaltje-dagen?

2023 Aaltjes in Kampen
2022 Aaltje-pad in Smeerling & klooster Ter Apel
2021 Appingedam
2020 Zoutkamp & Peasens-Moddergat
2019 Groningen 
2018 Harderwijk – Marius van Dokkum
2017 Amsterdam –  Hermitage
2016 Deventer stadswandeling
2015  Zwolle stadswandeling

Maandagmorgen.
De wekker staat om 06.25 uur; voordat hij af gaat ben ik al wakker en ik vertrek mét mijn telefoon/wekker naar een andere slaapkamer waar ik ’s morgens mijn pilates/yoga oefeningen doe. Door de knieën, rekken, strekken, ademhalen, pffffff.
Om 06.40 uur zijg ik neer op het bed dat daar staat en ik ‘snel koppen’: Instagram, NOS-nieuws, RTV Drenthe en wat nieuwitems van Google.
Mijn oog valt op de kop ‘Het opgroeiende individu is teveel op een voetstuk geplaatst’.

“Wie zegt dat?” denk ik dan.
Rita Kohnstamm, psycholoog en bladenmaker.
Ze schreef er een artikel over in ‘de Groene Amsterdammer’.
Ik klikte op het artikel.
Meestal verschijnt er dan een banner: ‘dit artikel is alleen voor abonnees’ maar deze keer kon ik het lezen.

Ik las onder andere dit; hierbij citeer ik een stukje uit dat artikel.

Ouders en kinderen zouden door elkaar heen moeten leven.
Het organische proces van rekening houden met elkaar, de vanzelfsprekendheid van het jezelf beheersen ten gunste van een groter geheel.
Als je dat niet meer gewend bent, als een kind een geïsoleerd project wordt, krijg je volwassenen die zich de hele tijd aan elkaar storen omdat ze gewend zijn dat wereld alleen om hen draait.

In Europa lopen individuen nu achter radicale volksmenners aan. Hoe komt dat?
Dat moet met angst te maken hebben. Voor een individu dat zo op een voetstuk geplaatst wordt is het griezelig een veer te laten.
In de tijd van de verzuiling zat ook iedereen in zijn eigen bubbel, maar dat je met elkaar tot een vergelijk moest komen sprak intussen vanzelf. Die bereidheid lijkt nu te zijn verdwenen.
Als kinderen leren dat hun beleving de enige werkelijkheid is, ram je dat er later moeilijk nog uit.
Het individu is zo bang geworden om de wedstrijd te verliezen, dat het anderen liever diskwalificeert dan het risico van een een nederlaag te aanvaarden.

Daar zat ik in de vroegte op maandagmorgen.
Rita legt de vinger op de zere plek.
De hele dag spookten flarden uit haar artikel door mijn hoofd.
Soms is de waarde van de dag iets waar je over na moet denken.