Categorie: Alledag Pagina 89 van 263

Er was weer veel te beleven op het gebied van onze Nederlandse taal: een kleine bloemlezing van wat we met elkaar verzameld hebben.

Een vrouwelijk familielid maakte een zeer vermoeiende periode door.
“Man ik ben zo moe,  ik loop op m’n achterste benen.”

Op mijn werk had ik het met collega Renny over deze blogserie.
“O, dan heb ik er ook nog wel één. In mijn poesie-album van vroeger schreef een klasgenootje het eerste couplet van ‘God heb ik lief’.
“God heb ik lief want die getrouwde Heer…..”

Nog een anekdote van de werkvloer.
Onze afdeling Team290 heeft als doelgroep mensen met dementie en Alzheimer.
Een casemanager was bij een mevrouw langs geweest die alles aan elkaar loog.
In de overdracht werd dat als volgt beschreven: “Mevrouw gaat flexibel met de feiten om.”

Van de drama-serie ‘Swanenburg’ heb ik gesmuld.
Daarover las ik een recensie op internet.
De schrijver vond het ook een geweldige serie. Hij wilde kennelijk duidelijk maken dat de vader in dat gezin de scepter zwaaide en dat alle gezinsleden bij hem onder de plak zaten.
Hij gebruikte veel minder woorden en had het over  ‘een familie waar vader Jack de plak zwaait’.
Ook vertelt hij dat gaat om een ‘welstellende familie’.

Op de radio wordt iemand geïnterviewd, die vindt dat we ons goed moeten realiseren hoe ernstig de situatie rond corona is.
“We moeten er goed van doordrenkt zijn…..”

Vriendin van Carlijn, Irene, hoorde iemand iets zeggen over een persoon die veel te ver was gegaan in een situatie.
Ze gebruikte daarbij een samenvoeging van de uitdrukkingen ‘van God los’ en ‘van de pot gerukt’.
“Dan ben je toch ook helemaal van God losgerukt!”

Een collega van Gerard, ZZP-er, voert een gesprek over zijn eigen tarieven en de tarieven die andere ZZPers vragen.
Op een gegeven moment zegt hij: “Nee, dat kan ik natuurlijk niet doen, want dan snij ik mezelf in de portemonnee.”

Dochter Harriët hoorde iemand zeggen: “We zitten allemaal in hetzelfde beschuitje!”

Mozes? Of Mohammed?

Gerard werd op z’n werk gebeld door een collega elders in het land.
Gerard had eigenlijk naar een bijeenkomst gemoeten, maar had afgezegd.
“Als Mozes niet bij de berg komt, moet de berg maar bij Mozes komen” declameerde de collega.
Sommige mensen kunnen de koran en de bijbel kennelijk niet goed uit elkaar houden…..

De laatste verspreking is van een schoonzus op een verjaardag.
Er gebeurden die avond een paar dingen tegelijk, waardoor iets wat gezegd was niet bij iedereen was doorgedrongen.
“Dat hebben we door de obstinatie niet opgemerkt..”

Hoor je een leuke verspreking? Of gooit iemand wat uitdrukkingen door elkaar? Meld het even.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 20, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Natuurlijk mag je ook kijken op het instagram-account Treintaal, 
maar daar is sinds Nederlands maar dan anders deel 20 (twee maanden geleden) niets nieuws bijgekomen.

Zou ze er mee gestopt zijn?

De rondleiding in de grot (zie 7 jaar een geheime grot)  was al om 14.00u; we besloten daarna nog naar het noorden van Gotland  te rijden.
Daar helemaal bovenin ligt het eiland Fårö waar je met een gratis pontje naar toe kan.
Carlijn zat achter het stuur toen we aan kwamen rijden.
“Hoe gaat dat dan op zo’n pont?”
Wisten wij ook niet precies natuurlijk.
We stonden vooraan in de rij en in de verte zagen we de pont al aankomen. In de zomermaanden gaat die boot toerloos heen en weer en dan kan het heel druk worden.
Onderweg zagen we al van die ‘Eftelingbordjes’: “Als je hier staat moet je nog een uur wachten.”
Het wees zich allemaal vanzelf.
Ook in het Zweeds snapten we wel tot waar we mochten doorrijden op de boot.

Fårö (eiland van varende mensen)  is iets kleiner dan Texel. We reden eerst naar de oostkant van het eiland en ook nu reden we weer een weg op totdat die ophield. We kwamen bij een parkeerplaats bij een vuurtoren en zochten de kustlijn op.
Rotsen, keien en rauken. Kristalhelder water.
Prachtig was het weer.
(klik op de foto’s voor een vergroting)

Vervolgens reden we naar de westkant van Fårö; het Sudersandstrand.
Maar dat was bijzonder: daar zag de kust er compleet anders uit, met duinen en een zandstrand, net zoals bij ons in Nederland.
En waar het eiland verder niet echt heel toeristisch oogt, was hier een groot resort met huisjes en een camping aan gekoppeld.

Wij hadden gedacht dat op een eiland overal wel viskraampjes te vinden zouden zijn,  waar we onderweg een gebakken visje konden scoren,  maar dat was helemaal niet aan de orde, zelfs niet bij het resort.
Maar daar hadden ze wel een hippe strandtent waar we heerlijk op het terras hebben gezeten in de avondzon.
Met tapas.
Gotland hoort per slot van rekening gewoon bij Europa,  dus hebben ze er ook Japanse loempia’s en mini taco’s.

PS: de allerberoemdste rauken op Gotland zijn ook op Fårö te vinden, maar die hebben wij niet van dichtbij gezien.
Toen wij bij de vuurtoren aan de oostkust waren zagen we ze in de verte aan de overkant, maar toen wisten wij nog niet dat dat de allerbekendste rauken van Gotland waren. Wij hebben in die paar dagen zoveel rauken gezien, dat we die ene wel konden missen…
Wil je er toch graag een afbeelding van zien? Hierbij een link naar een wikipedia-artikel over rauken.

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste

Zondagavond, weer thuis na een weekend Westerbork, bleef ik na Heel Holland Bakt hangen op NPO 1 en zag Carry ten Napel in gesprek met AB Oosterhaus en Gor Khatchikyan.
Gor is een Armeens-Nederlandse arts en daarbij ook schrijver en spreker.
Hij werd een bekende Nederlander omdat hij in 2012 het VPRO-programma ‘Premier gezocht’ won.
Dat had ik niet gezien, dus ik kende hem nog niet.
Tijdens de coronacrisis trad hij weer op de voorgrond door zijn vlogs in het programma #Frontberichten over zijn werk als ‘Spoedeisendehulp-arts’ in het Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein.

Het gesprek met Carry was ontspannen.
Een enthousiaste, bevlogen man.
Was met zijn ouders gevlucht uit Armenië.
Hij had het moeilijk gehad in Nederland.
Zo vaak afgewezen.
Altijd het gevoel gehad er niet bij te horen.
Hij had ook altijd de droom gehad om iets te kunnen betekenen voor Nederland.
Door zijn vlogs met verhalen uit de IC van het ziekenhuis sprak hij Nederlanders aan en gaf hij corona een gezicht.

“Mijn droom werd werkelijkheid in de nachtmerrie die corona heet.”

Die woorden bleven haken in mijn hoofd.
Wát een verhaal en wát een inspiratiebron, die Gor.
Niet stoppen met dromen dus als je een nachtmerrie hebt gehad.
Dan kun je van gelukszoeker geluksbrenger worden.

Een mens vergeet wel eens wat.
Aan het begin van de zomer merkte dochter Harriët op dat ze eigenlijk mijn blog wel wilde volgen, maar dat ze het eigenlijk altijd vergat.
“Kun je niet iets instellen dat ik lid kan worden of zo? Dat ik iedere dag een seintje krijg als er weer wat op staat?”
“Ja, maar dat is iedere dag om 19.00 uur, steeds hetzelfde.”
“Klopt, maar ik denk er niet aan, dus lees ik het niet.”

Aan mijn website-mentor Theo vroeg ik of zoiets kon op mijn website.
“Nou…”
Heel verhaal, maar echt lid worden kon niet.
“We kunnen wel de rss-feed-plug installeren, dan kunnen mensen die dat willen met een rss-feed-ondersteuner iedere dag een seintje krijgen.”
Voor mijn sprak hij in raadselen, maar hij ging de plug installeren.

Halverwege de zomer zei Harriët: “Het werkt! Ik heb die rss-feed op mijn telefoon; iedere dag komt er een melding en nu volg ik je iedere dag!”
Mooi.
Dat was de bedoeling.

Aan het eind van de zomer (afgelopen weekend dus) vroeg Harriët of ik wilde weten hoe dat werkte met die rss-feed.
“Misschien hebben andere lezers daar ook wel belang bij.”
Ja, daar zou ik wel een blog aan kunnen wijden, maar dan moet ik het eerst zelf snappen.
Op zaterdagmorgen gingen we samen aan tafel zitten en werd ik bijgepraat.
“Als jij die rss-feed-app zelf op je telefoon zet, dan weet je hoe het werkt en kun je het uitleggen aan de lezers.”

Eerst legde ze uit wat het is.
De RSS-reader is een app die je gebruikt om de rss-feed (die Theo had geinstalleerd) te kunnen lezen.
De feed is het seintje dat wordt gegeven vanaf mijn website.
De RSS-reader is, net als Word,  een soort leesprogramma.
Je moet die RSS-reader eerst downloaden.

Zo ga je te werk:
– zoek in je Google Play Store naar ‘rss-reader’.
– dan kies je voor het oranje vierkantje (het wifi-symbooltje erin).
– installeren
– openen
– bij rss feed toevoegen vul je in  adawaninge.nl  (zonder www.)
– klik op maak
– app afsluiten door op het kruisje te klikken.

Je krijgt nu om 19.00 uur boven in je scherm (waar ook de icoontjes van een nieuwe WhatsApp of email staan)  een melding in je RSS-app.
Als je daarop klikt komt het blog van die dag tevoorschijn; als je het hele blog wilt lezen moet je op het blog klikken.
Links bovenin zie je drie liggende streepjes, in dat menu zie je wat hebt gelezen en wat nog niet; het wijst zich verder vanzelf.
Hierboven heb ik één app beschreven, maar er zijn er veel meer.
Als je bijvoorbeeld een Apple-telefoon of tablet hebt staat deze app niet in de store, dan kun je voor een andere reader kiezen.

Dit blog is mede mogelijk gemaakt door Harriët en Theo: dank je wel!

Als Huisje 96 niet verhuurd is en we hebben niet te veel in de agenda staan,  dan gaan we er zelf heen.
We hadden afgelopen weekend wel heel veel geluk: ėn het huisje was vrij ėn het was heel mooi weer.

Dat hadden we nog niet heel veel gehad,  dat mooie weer.
Meer dan 20 graden: weer om buiten in een stoel te soezen en de zon op je huid te voelen.
Lekker buiten eten en koffiedrinken en ’s avonds met een warme trui  aan bij een citronellakaarsje op  het terras te zitten.
Het is daar dan aan het  meer heel stil. Er zijn geen grote wegen in de buurt en je hoort alleen de eenden en meerkoeten rommelen en spetteren, af en toe spartelt er ergens een vis (er zitten grote karpers in dat meer, het is een visvijver)  en af en toe hoor je in de verte  mensen praten.
We hoorden zelfs het ritselen van een egeltje onder de heg: toen we gingen kijken zat hij heel stil op het paadje naast het gras.

De waan van de dag is daar even weg.
In het huisje is geen klok,  dus je hebt soms geen idee hoe laat het is.
Borduren,  lezen, vissen: even geen sociale verplichtingen.
De dochters kwamen ook nog even langs,  al dan niet met schoonzoon en voegden zich gemakkelijk  in het trage ritme van de dag.

De afgelopen maand was het huisje permanent verhuurd,  dus wij waren benieuwd  of er ook iets in het gastenboek was geschreven.
Helemaal niets!  Jammer ja.
We gaan het in ieder geval zelf gebruiken als een soort ‘Casa Grada-dagboek’;  wanneer waren we er en met wie.
Dit weekend kookte ik de traditionele gruuntesoep met worst.
Het recept daarvan zette ik in het gastenboek met de flard van de tekst die Daniël  lohues zingt in het lied ‘Hier kom ik weg’:

Ruumte smoort de drokte, stilte  gef  rust, 
ik ben me d’r  niet alle dagen hielmaol  van bewust, 
hoe graag ik hier mag wezen, gruuntesoep met worst,
leven hier helpt met zo goed as drinken tegen de dörst.

De gasten zijn per slot van rekening wel in Drenthe.
Beetje indoctrinatie mag best.

Vandaag neem ik mijn lezers mee naar 1948 naar het dorpje Lummelunda op Gotland.
Drie jongens van 13 jaar, Örjan, Percy en Lars,  gaan vissen in een riviertje en leggen hun tassen op de rots achter zich.
Als ze na het vissen hun tassen weer pakken zien op de plek waar het riviertje uit de rots komt een kleine ingang van een grot.
Nieuwsgierig als ze zijn gaan ze op onderzoek uit.
Binnen is het pikkedonker en ze besluiten om de volgende dag weer af te spreken en een kaarsje mee te nemen.
Met het kaarslicht zien ze de contouren van de binnenkant beter en ze verkennen met z’n drieën de grot stukje bij beetje; maanden verstrijken en de jongens vertellen aan niemand wat ze hebben ontdekt en wat ze aan het doen zijn.

Op een gegeven moment raakt er tijdens een bezoek aan de grot een steen los en ontstaat er een kleine opening, waar de drie pubers nét doorheen kunnen.
Ze komen nu een heel stuk verder in de grot, maar aan het einde van die grotkamer stuiten ze op een meer.
Met een kaarsje op een rubbervlot verkennen de jongens het meer; ze gaan er zelfs in…..

Het duurt tot 1955, zeven jaar na de eerste ontdekking van de grot, dat de jongens hun geheim aan de buitenwereld vertellen.
Dat kwam omdat Leander Tell, een bekende Zweedse speleoloog (kenner van grotten) de ingang van de grot had onderzocht en had geconstateerd dat je niet verder kon komen dan 40 meter.
De jongens wisten wel beter en nodigden de geleerde uit om met hen mee te gaan om te bekijken wat zij al hadden ontdekt.
Maar……Leander was te dik: hij paste niet door het gat! Een half jaar heeft hij een streng dieet gevolgd om met de jongens mee te kunnen naar binnen en de rest van de grot te zien.
Daarna werd het onderzoek overgenomen door de Zweedse Speleologenvereniging; inmiddels is er meer dan 4 kilometer aan grot verkend, in kaart gebracht en geïnspecteerd.

Dit verhaal hoorden en zagen we toen we tijdens onze vakantie op Gotland deze Lummelunda-grotten bezochten.
Voor de rondleiding in de grot aan kregen we de film ’the Cave’s discovery’ te zien, waarin twee van de drie jongens hun verhaal vertelden en waarin we zagen hoe ze de grot in hun jeugd hadden verkend.

In de grotten was het koud, zo’n 7 graden.
De gids liet ons zien waar de drie jongens destijds waren geweest, wat ze hadden ontdekt en hoe ze de ruimtes noemden die ze hadden gevonden.
Naast en onder ons hoorden en zagen we de rivier stromen, die in de loop van eeuwen die holtes in de berg had veroorzaakt en we zagen mooie druipsteenformaties.

Toen ik later aan de gids vroeg waarom er maar twee van de drie mannen in de film te zien waren, zei hij: “Dat zal ik je straks buiten vertellen, het is nogal een ‘complicated story’, een ingewikkeld verhaal.”
Het bleek dat die Zweedse onderzoeker Leander Tell met de credits van de ontdekking van de grot aan de haal was gegaan.
Hij had veel verdiend aan de exploitatie van de grotten en had daarbij de drie jongens niet meer genoemd; dat was voor de drie jongens een bittere pil geweest en ze hadden er dan ook heel lang niets mee te maken willen hebben hebben, één van hen wilde daarom zelfs niet meewerken aan de film.

De gids vertelde dat zij bij iedere bezoeker altijd het verhaal van de ontdekking van de drie jongens benadrukken en dat ieder bezoek aan de grot begint met de film van hun verhaal.
Als postuum eerbetoon.

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste

De eerste dag na onze aankomst op Gotland, woensdag 18 augustus,  gingen we ’s middags op onderzoek uit.
Doel 1: de VVV in Visby opzoeken.
Is er een plattegrondje?
Zijn er stadswandelingen?
Wat moeten we beslist zien op Gotland?
Toen ik die vraag stelde aan de medewerkster bij de balie riep ze: “EVERYTHING!” en ze omcirkelde op het kaartje enthousiast alle punten waar we naar toe moesten
We constateerden wat spijtig dat we maar zes dagen hadden,  maar we gingen ons best doen.
We planden voor donderdag 19 augustus om 11.00 uur een stadswandeling en besloten om alvast even te gaan kijken bij ’the caves’ die ook een cirkeltje op het kaartje hadden gekregen.
We maakten een afspraak voor een rondleiding in die grotten voor donderdag om 14.00 uur en keken vervolgens op het plattegrondje van Gotland: waar staat het volgende cirkeltje?
We gingen naar een kustgebied in het Noorden.

Wat ik nog niet vaak heb gehad in het buitenland: ik kon teksten op bordjes niet lezen.
Zelfs in Marrakech stond er naast het Arabisch vaak wel een Franse of Engelse vertaling bij, maar dat is in Zweden lang niet altijd het geval.
“Wat is een raukfält?”
Engelse vertaling: raukfield. Dan weet je nog niks.
Op weg naar de kust zagen we ineens een bord Rauken met een pijl naar links. “Oh! Het zijn van die uitstekende rotsen.”

… onderweg naar de jonge vrouw….

Rauken zijn uitstekende rotsformaties van rifkalksteen die op Gotland zijn te vinden.
490 miljoen jaar geleden is er een groot koraalrif gevormd in het gebied van Gotland. In de loop van de millennia is er een ophoping ontstaan van sponzen en koralen die op den duur in keihard rifkalksteen veranderde. De bizarre vormen zijn ontstaan ​​na de laatste  ijstijd door erosie en uitspoeling. De zachte delen verdwenen in de loop van de eeuwen en de rauken bleven over. In die rauken vind je nog veel fossielen die goed bewaard zijn gebleven, zowel in de rots zelf als in de omgeving. Daarover in een later blog meer.

We reden aan de hand van het VVV-kaartje naar de kust naar het punt waar de weg ophield; we parkeerden de auto bij een haventje en liepen langs de kustlijn.
We ontdekten dat we heel dichtbij de grootste rauk van Gotland waren, we zagen hem in de verte al staan.
Eigenlijk moet ik ‘haar’ zeggen, want ze heette Jungfrun, jonkvrouw/maagd in het Nederlands.
Onderweg naar de jonge vrouw toe konden we af een toe een blik werpen op de kust en de zee.
(klik op de foto’s voor een vergroting).
We maakten foto’s van het mooie uitzicht, van onszelf (met de zelfontspanner, altijd weer lachen) en van de schone jonkvrouw en verbaasden ons over die grote punt rots die zo maar uit de berg leek op te rijzen.

Achteraf weten we: we ain’t seen nothing yet……

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste