Categorie: Cantorij Roden Pagina 5 van 7

Cantorij van de PKN-Roden

27 maart: De steppe zal bloeien

Door Ada

Op 27 maart 2016

Vanmorgen, op de morgen van Paaszondag, sloten we in onze gemeente de Paascyclus af met een wonderschone dienst.

Gisteravond hadden Gerard en ik de Paaswake gemist, want Gerard’s jongste broer werd vijftig en dat werd uitbundig gevierd. Met familie, vrienden, een borrel en een chinees buffet. De vriendengroep van het stel kennen wij ook uit Hoogersmilde en we hadden hen een tijdje niet gezien. Met mijn schoonzusjes besprak ik dat ze allemaal zo oud geworden waren……. even verderop zeiden de vrienden waarschijnlijk hetzelfde over ons!

Terug naar de viering van vanmorgen. We werkten met de Catharinacantorij mee en moesten dus al om 09.00 uur in de kerk zijn. Na zo’n feest én met een uur minder vanwege de zomertijd was dat best vroeg. Maar beslist de moeite waard.
In de viering werden het scheppingsverhaal, een tekst uit Jesaja 51 en het opstandingsverhaal (deze morgen uit het Johannes-evangelie) door elkaar heen gevlochten en de cantorij omzong het met bijpassende muziek. De bloemen die vrijdagavond bij het kruis waren gelegd stonden nu her en der verspreid in de kerk.
Heel verrassend was het lied “De steppe zal bloeien”, lied 608 uit het nieuwe Liedboek. Meestal sterft dit in schoonheid omdat de gemeente nooit zo goed weet waar de rusten zitten en waar moet worden doorgezongen. Zo niet vanmorgen. Cantrix Erica dirigeerde en gaf duidelijk aan hoe het gezongen moest worden. Erwin Wiersinga zat achter het orgel en begeleide het met een

Mee naar huis

waterval aan noten op het historische Hinzs-orgel. En toen werd het zomaar een spirituele belevenis die mij tot tranen toe ontroerde.

Aan het einde van de dienst sprak de voorganger de wens uit dat we zouden opstaan net als Jezus.

Opstaan uit onze onverschilligheid, opstaan tegen onrecht en liefdeloosheid.
Bij de uitgang kregen we een narcis, zodat we iets van de viering mee naar huis zouden nemen.
‘De steppe’ nam ik in ieder geval mee naar huis, dat zong nog lang door in mijn hoofd.
Hierbij een link naar een pagina van de website kerkliedwiki >>> met meer informatie over het lied.

Reageren

4 maart; “Een kwartier, hè.”

Door Ada

Op 4 maart 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Met alle positieve punten met betrekking tot zingen nog in m’n hoofd (zie blog gisteren) wandelde ik gisteravond weer naar de cantorij-repetitie.
In deze periode voor Pasen hebben we het er maar druk mee: we werken mee aan de vieringen op Witte donderdag, Goede vrijdag en Paasmorgen. Dat betekent heel veel liederen, een stuk of vijf repetities en hard werken. De meeste liederen hebben we al eens gezongen. Maar dat betekent niet dat we ze zo weer zingen. In bedekte termen probeerde cantrix ons duidelijk te maken dat we thuis ook iets zouden kunnen doen.
Ik zag denkbeeldige tekstballonnetjes boven sommige hoofden. “Huiswerk!?!”

Gisteravond zongen we alle muziek voor de Witte donderdag. Mooie muziek. Alleen het tafelgebed biedt niet veel uitdaging. Eén-stemmig en weinig variatie. Wat cantrix de opmerking ontlokte: “We hebben wel eens een moeilijker tafelgebed gezongen.” Waarop iemand zei: “Ja. En mooier.”

Eén lied ging heel beroerd. Lacherig zongen we het uit, het was echt niet om aan te horen. Cantrix liep ñaar het keyboard, sloeg het akkoord aan en riep opgewekt: ” We zijn wel op toon gebleven!”
Na een uur zingen was het om half negen pauze. Koffie. Dat is ook altijd een zeer genoeglijk deel van de cantorij-avond, dat eigenlijk altijd langer duurt dan de vijftien minuten die er voor staan.
Meestal staat onze cantrix dit oogluikend toe, maar vanavond kregen we vooraf de boodschap mee: “Een kwartier, hè!”

Dat is gelukt. Het tweede kopje werd in recordtempo naar binnen gewerkt en we hebben het hele repertoire voor 24 maart doorgezongen.
Ondertussen had ik nog grote pret met de mensen om mij heen bij het pakken van een begintoon…….toen we zouden inzetten lukte dat even niet.
Het woord ‘klieren’ viel in dit verband. Mea culpa.
Met een collega-alt wandelde ik terug naar huis.
We waren het roerend eens: zingen is goed voor je hart, je longen én je humeur!

Reageren

19 februari: Sing, sing a song.

Door Ada

Op 19 februari 2016

In Cantorij Roden, Muziek

Gistermorgen hoorde ik het liedje “Sing, sing a song” van the Carpenters.
De boodschap van dat lied is ZING JE LIED!
“Don’t worry that it’s not good enough for anyone else to hear, just sing, sing a song”
(Maak je geen zorgen of wel goed genoeg is voor een ander om naar te luisteren, gewoon je lied zingen!)

Dat hebben we gisteravond weer naar hartelust gedaan. Onze cantrix is op vakantie, dus we hadden geen cantorij-repetitie. Met een aantal leden van de cantorij hebben we elkaar opgezocht en gezongen. Voor de lol. Vorig jaar op 8 mei >>> vertelde ik al over zo’n avond.
Gisteravond waren we met z’n vieren. Eerst hebben we een canon ingestudeerd en gezongen die één van ons graag wilde zingen. Een engelse canon uit de vroege middeleeuwen: Sumer is acoming in >>>.
Na de koffie hebben we liedjes gezongen uit mijn ‘zangmap’.
Surabaja van Anneke Grönloh.
Streets of London van Ralph McTell
Middellandse zee van Anita Berry.
Wooden hart van Elvis Presley.
Whispering hope. Home on the range.
En nog veel meer. Onder begeleiding van drum & gitaar.

Halverwege de avond ging de deur naar de studeerkamer van de echtgenoot van de alt waar we te gast waren open. Aan het eind van de avond vertelde hij dat hij had genoten en zelfs af en toe had meegeneuried. “Ik dacht zelfs dat ik Nina en Frederik hoorde…..”
Dat was die Middellandse zee.
Niet te verwarren met Listen to the ocean.
Dat gaan we de volgende keer doen!

Reageren

8 februari: Ook met u…..

Door Ada

Op 8 februari 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Met de cantorij werkten we gistermorgen mee aan de viering in de Catharinakerk. Het was de laatste zondag voor de veertig dagen tijd (zie 18 februari >>>). Vier weken voor de uitvoeringszondag krijgen we als koor de muziek en in een maand tijd wordt het allemaal ingestudeerd. Het ging deze keer wat moeizamer dan andere keren: onbekende stukken, niet gemakkelijk in het gehoor liggende muziek, lastige partijen….. we hebben hard moeten werken. Maar gistermorgen kwam alles goed: Arjan Schippers was de organist en met zijn begeleiding werd de muziek toegankelijker en de uitvoering mooier.

Er is altijd wel iets in zo’n viering wat me raakt. Gisteren waren dat zinnen die we iedere zondag (soms gedachteloos) uitspreken.
De predikant zegt:”De Heer zij met u” en de gemeente zegt dan: “Ook met u zij de Heer.” Gistermorgen stond het ook weer in de orde van dienst en voordat hij het uitsprak zei de voorganger ineens: “Dat ìs wat! Dat we dat elkaar mogen toewensen!”
Door die ’trigger’ is het ineens minder vanzelfsprekend.

De schriftlezing was uit Jesaja en ook nu maakte de predikant een onverwachte move. Jesaja ontmoet God en krijgt een opdracht. De dominee las voor: “En Jesaja zei: O, God! O nee, dat zei hij niet. Hij zei: “Wee mij, want ik kan het niet….”. De rest van de schriftlezing ging aan mij voorbij, want ik moest denken aan het Engelse “O, my God!” dat iedereen tegenwoordig maar te pas en te onpas roept. Als er een carnavals-praalwagen in het publiek valt. Als er een bekende Nederlander is overleden. Als de mascara is uitgelopen. “Oh, my God!” is heel hip & trendy tegenwoordig bij de jongere generaties. Er is zelfs een OMG emoticon (zie afbeelding rechts).

Ik ben wel benieuwd wat de reactie zou zijn als je dan zou zeggen: “Ook met u zij de Heer” of “de Heer zal met je zijn”.
Vroeger stond dat op de rand van onze muntstukken……

Het slotlied eindigde vanmorgen met de zin: “Hij zal onze voeten richten op de weg van de vrede”.
Daarna kregen we de zegen mee; ook met u zij de Heer!

Reageren

18 januari: Jullie zijn het zout der aarde.

Door Ada

Op 18 januari 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vorige week donderdag (7 januari) ging de Cantorij repetitie niet door in verband met de ijzel. Jammer vind ik dat altijd. Cantrix vond het ook jammer, temeer omdat we voor ons volgende optreden (gisteravond in de Vesperviering) maar twee repetities hadden. Waarvan er dus één uitviel!

Afgelopen donderdagavond was die ene repetitie en we moesten hard werken. Cantrix had van te voren al gewaarschuwd ‘dat het misschien wel 22.00 uur kon worden’, dus één van de oudere leden had de VOR-bus die haar altijd terugbrengt een half uur later besteld.
We hadden de kerstmuziek nog in de mappen, dus het duurde even voordat iedereen de goede stukken had. Alt naast mij had van één lied niet alle bladen gekregen. “Ik heb alleen maar een achterkant”. Alt voor haar zei: “Ach, ein schöner Rücken….’, waarop bas naast mij aanvulde “kann auch entzücken!”
Soms heeft het allemaal niets met muziek te maken.

Voortvarend jasten we door het programma heen en de repetitie verliep boven verwachting. Cantrix komt niet uit Drenthe, maar geeft wel Drentse complimenten. “Het valt me nog niet tegen!” is dan zo’n beetje het hoogst haalbare: we moeten wel scherp blijven. Dat we om 21.30 uur toch al klaar waren was eigenlijk het grootste compliment. Het oudere lid moest toen alleen wel een half uur op de VOR-bus wachten…..

Gisteravond was dus de vesper. De cantorij heeft prima gezongen. In zo’n dienst vallen de puzzelstukjes altijd op hun plaats. Wij zingen liederen en in de vesper blijkt dat ze precies passen bij de inhoud van de viering. In één van de lezingen uit Mattheus zei Jezus: “Jullie zijn het zout der aarde.” Naar aanleiding daarvan las iemand een Tsjechisch sprookje voor dat ging over zout. Nou ben ik erg van de sprookjes, dus dit vergeet ik nooit meer.
Benieuwd naar het sprookje? Klik hier ( zout ) voor mijn eigen interpretatie van het verhaal over de koning die drie dochters had.

Ennuh….over vandaag>>>: ik heb het er niet over.

Reageren

20 december: Met een lied op de lippen.

Door Ada

Op 20 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Een bijzondere viering vanmorgen in het Martiniziekenhuis. We werkten met de Catharinacantorij mee aan de kerkdienst voor patiënten, familieleden en andere belangstellenden. Complete bedden en rolstoelen met infuusstellages werden binnengereden.

Het is een gewone viering met liederen, lezingen en gebeden, maar door de setting is het bijzonder. Een beetje beladen zelfs. Maar ook hier ontbrak de broodnodige humor niet. De ouderling begon: “We zitten in de adventsweken. Tijd van verwachting. We verwachten nog een bed, dus we wachten nog even.”

De vierde kaars werd vanmorgen aangestoken; het licht wordt steeds sterker op weg naar kerst. Het ging vanmorgen over Maria, die aartsengel Gabriel op bezoek krijgt en haar vertelt dat ze moeder zal worden van de zoon van God.
Op zich een blijde boodschap, maar voor Maria viel het allemaal niet mee.
De voorganger vertelde dat het ook niet meevalt als je in het ziekenhuis komt te liggen.
Geduld, wachten en loslaten. Je moet je overgeven aan iets wat je niet zelf in de hand hebt. Je moet je neerleggen bij het feit dat je niet alles in je eigen leven zelf kunt bepalen. In het ziekenhuis is dit aan de orde van dag, het maakt mensen onzeker en kwetsbaar.
Maria laat ons zien dat dit soort situaties in een mensenleven vragen om moed en vertrouwen: biedt dergelijke moeilijkheden het hoofd, blijf niet te lang in bitterheid en teleurstelling hangen, accepteer wat je overkomt en wees blij met alle hulp die je wordt geboden. Verwonder je over al het goede wat je ondanks alle narigheid nog ten deel valt: een vriendelijk woord of de zon op je gezicht, het zijn de kleine dingen die je kracht geven en je er weer bovenop helpen. Een troostrijke preek.

Na de overdenking zongen we ‘Zolang wij adem halen”, een prachtig lied met o.a. de tekst:
“Al is mijn stem gebroken, mijn adem zonder kracht,
het lied op andere lippen draagt mij dan door de nacht.”
Vanmorgen werd het lied gezongen door mijn lippen, dat is in het afgelopen jaar wel eens andersom geweest. (zie 30 november 2014 >>>)

De dominee sloot de viering af met het gedicht “Venster van de ziel’, ik vond op het internet een pagina >>> waar het helemaal staat.
De laatste regel is: We moeten een venster zijn, waardoor Gods liefde in de wereld straalt.
De ene keer straalt het vanuit jouw ziel naar de ander, een andere keer straalt het vanuit andermans ziel naar jou.
Soms zingen jouw lippen, soms zingen andere lippen voor jou.

Reageren

16 december: Wapens in de zegen.

Door Ada

Op 16 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente, Muziek

Vanavond werkten we met de Catharinacantorij mee aan een viering van de PKN-gemeente in de Noorderkroon. Met de spaghetti nog achter in de hals meldde ik mij om 18.15 uur voor het inzingen.
Altijd lastig zingen in zo’n zaaltje. Het zingt veel ‘zwaarder’ dan in een kerk, bij het eerste lied leek het wel of er zand in de motor zat.
Gaandeweg knapte het wel op. Cantrix schroefde het tempo een beetje op zodat het wat gemakkelijker ging en over het algemeen ging het prima vanavond.

Wel altijd warm in zo’n verzorgingscentrum. De alt naast mij verzuchtte na afloop dat ze beter een korte broek aan had kunnen doen. Dat vond de rest niet zo’n goed idee.
Het zijn altijd aangename bijeenkomsten. Omdat de mensen die zo’n viering bezoeken
over het alg kerststal emeen ouderen zijn, worden er veel bekende kerstliederen gezongen en ook het kerstevangelie wordt in de oude versie voorgelezen: “En het geschiedde in die dagen….” Het brengt voor mij altijd de sfeer van vroeger even terug.

Eén van de mooiste liederen vond ik vanavond het ’Eer zij God in onze dagen’: we kennen het inmiddels goed. Heerlijk om dat lied vierstemmig door elkaar heen te zingen. Vanavond stond ik voor de tenoren en hun ‘glohohoria’ wisselt af met dat van de alten, nu hoorde ik pas goed hoe mooi dat in elkaar overloopt.
Toch was het niet de muziek die mij het meest raakte vanavond, dat was de zegen.
Na afloop vroeg ik aan de voorganger, Astrid Mekes, de tekst.

God, Gij zijt het die ons nieuw kunt maken.

Zegen ons met kalmte tegen crisis.
Zegen ons met moed tegen onzekerheid.
Zegen ons met rustig inzicht tegen bange voorspellingen.
Zegen ons met creativiteit tegen berusting
Zegen ons met opgewektheid tegen bedruktheid
Zegen ons met humor tegen boosheid
Zegen ons met weerbaarheid tegen moeilijke dagen

God, Gij die ons nieuw kunt maken,
zegen ons met het licht van Kerstmis
en zegen ons met een nieuwe toekomst. Amen.

Met alle bovengenoemde emoties hebben Gerard en ik het afgelopen jaar te maken gehad.
En ik zou haast zeggen: wie niet?
Deze zegen reikt ons de wapens aan waarmee we het leven zoals dat op ons afkomt te lijf kunnen gaan.

We kregen deze zegen vanavond mee.
Wat een cadeau.

Reageren

10 december: Zingen maakt blij.

Door Ada

Op 10 december 2015

In Alledag, Cantorij Roden, Muziek

Gistermiddag hebben Gerard en ik al een half uur gewandeld en vanmiddag heeft hij lampjes opgehaald bij Blokker en ze gelijk in de buitenkerstboom gehangen.
Toen was hij ook wel moe, maar we kunnen toch concluderen dat het iedere dag een stukje beter gaat. Morgen gaan we voor een controleafspraak naar het ziekenhuis, dan horen we meer over hoe het nu verder zal gaan.

Vanavond wandelde ik naar de Deel op de Brink, waar ik niet moest zijn.
De cantorijrepetitie was namelijk in Op de Helte, dus ik moest snelwandelen door het dorp, maar dat is in deze kersttijd beslist geen straf.
Het zijn drukke tijden voor de Catharinacantorij. Tijdens de repetitie vanavond zongen we liederen voor drie diensten de komende periode. Veel bekende liederen, dus het zingen is erg plezierig.

Het lastigst is nog steeds het al eerder genoemde Eer zij God in onze dagen/Gloria dat we volgende week gaan zingen in de Noorderkroon.
Nadat we het een keer hadden gezongen vroeg cantrix: “Wat doen die tenoren daar nou?” “Ja, in excelcis!” antwoordde een tenor naar waarheid. Maar de ene excelcis was niet gelijk aan de andere excelcis dus dat gaf wat verwarring. Het kwam goed gelukkig. Naast mij merkte iemand op ” Hier zullen ze nog lang over spreken bij de Noorderkroon!”
Ik waag het te betwijfelen…

Voor de pauze legt een sopraan altijd haar bril op de stoel, die vervolgens na de pauze altijd gered wordt door de bassen vlak voordat ze er op gaat zitten.
Eén lied vinden we eigenlijk niet zo leuk om te zingen.
Maar dat zeggen we niet.
Een alt roept daarover tegen een bas “We zingen je lievelingslied!” waarop de bas in kwestie bromt dat hij meerdere lievelingsliederen heeft, maar dat die over het algemeen niet in het liedboek staan.

Eigenlijk was ik moe toen ik vanavond om 19.00 u richting centrum Roden liep.
Maar zingen doet iets wonderlijks met je: samen zingen maakt blij.
En daar knapt een mens van op! Dit mens tenminste wel.

Reageren

20 november: Een Drent? In het Fries?

Door Ada

Op 21 november 2015

In Alledag, Cantorij Roden

Rechtstreeks uit het
Precies een week geleden ben ik opgenomen. Ik zal niet zeggen dat de tijd is omgevlogen maar eigenlijk is het best snel gegaan. Gisteren zat ik even in het dagverblijf de ochtendkrant te lezen. Een meneer en mevrouw uit Friesland (duidelijk te horen aan hun tongval, nou) werden ook even in het dagverblijf opgevangen.

Meneer had een oproep gekregen dat hij donderdagmorgen moest verschijnen. Maar ze hadden enige tegenslag op de afdeling: iemand die zou worden ontslagen kreeg toch nog het bericht van de arts dat hij een dag langer moest blijven. De vraag was of de meneer uit Friesland wel kon worden opgenomen.
“We moeten waarschijnlijk hier in dit dagverblijf ook even het intake gesprek voeren en daarna kijken we verder.”
Ik stond op om naar m’n kamer te gaan, waarop mevrouw zei: “Maar heeft u wel een kamer waar u naar toe kunt?”
O ja hoor, maakt u zich geen zorgen om mij.

Het zal je gebeuren. Je wordt verwacht en dan nog is er geen plaats op de overvolle afdeling. Want wat bleek? Vanmorgen zat ik weer mijn krantje te lezen en het zelfde echtpaar kwam weer binnen. Ik had bijna plaatsvervangende schaamte. “Dus u bent weer naar huis gestuurd gisteren?” Ja dus.

En ik bijna verontwaardigd zijn over het feit dat ik op de woensdag voor de 12^e november geen telefoontje kreeg….. en nu een hele kamer voor mij alleen.
Gelukkig trof ik meneer vanmiddag uit zijn 1 persoonskamer komende op de gang.
“It giet oan, meneer?”
“Ja krek nou!” Ik was blij voor hem. Het kleurde een beetje mijn dag.

Over mijn vorderingen kan ik kort zijn. Het gaat heel stabiel , maar ik moet rekening houden met dalende bloedwaarden en de voorspelling is dat ik daar nog wel het e.e.a. van zal merken. Wy sille sjen. Er is ook nog maar een week om.

Ondertussen aan de Boskamp

In deze spannende tijden probeer ik de ‘vaste dingen’ zoals yoga, zwemmen, Franse les en cantorij zoveel mogelijk door te laten gaan. Meestal kom ik terug van deze activiteiten met meer energie in mijn lijf dan toen ik er heen ging.

Gisteravond zongen we met de Catharinacantorij alle liedjes door voor drie komende diensten waar we aan meewerken. Veel. Volgens onze cantrix gingen we ‘speed-daten’ met alle liederen: even ‘doorzingen & proeven’. Sommige liederen waren heel bekend. We gaan naar Kerst toe en we zongen tot mijn grote vreugde o.a Stille nacht, Nu sijt wellecome en Eer zij God in onze dagen.
Die titel zegt misschien niet zo veel, maar het is het lied met het eindeloze Gloo hohohoho hoo hohohoho hoo hohohoho horia. Waarvan de bas naast mij van te voren al opmerkte dat er een ‘onmogelijk gloria’ bij de baspartijen zat.

Acht jaar zit ik nu bij dit koor en ik had de altpartij van dit lied nog nooit gezongen.
Collega-alt en ik vinden het een uitdaging. Dat betekent dat het nog niet heel goed ging.
Het was een heerlijke repetitie. Veel gezongen en veel gelachen.
Een tenor had een vervelende hoest.
Iemand vroeg: “slokje water”?
Een alt veronderstelde dat een emmer misschien beter was.
Waarop een andere tenor riep dat het toch zeker geen kameel was….

Plezier. Dat is het woord dat de hele lading dekt.
Plezier in het zingen en plezier met elkaar.
Broodnodig in tijden waarin het allemaal niet mee zit.

Reageren

15 november: Kyrië eleison. En wéér ijsblokjes.

Door Ada

Op 15 november 2015

In Alledag, Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vanmorgen zongen we met de Catharinacantorij in de Catharinakerk.
Afgelopen donderdagavond hadden we het tweede deel van de repetitie al even in de kerk gezongen om te oefenen met organist Ad van Nes. Met jassen aan en sjaals om, want voor die drie kwartier gaat de koster de kerk niet helemaal verwarmen.
Er was één lastig lied bij: daarbij zong de dominee een solo. Dat stond wel op het muziekblad, maar dat hadden we nog niet geoefend: het hele koor zong alle coupletten.
Tot donderdagavond.

“De eerste regel van het 1^e couplet en de 3^e regel van het laatste couplet wordt door de dominee gezongen. Dat doe ik dus nu even.” vertelde onze cantrix.
Maar dat is wel heel lastig voor vijftig plussers. Prompt zong de helft van het koor mee met de solo bij het eerste couplet. “O nee, solo… !”
Ook vanmorgen tijdens het inzingen zong een gedeelte van de cantorij weer blijmoedig de solo mee. “O sorry, solo…!”
Op het ‘moment suprème’ vanmorgen ging het goed.

Het was een mooie viering. Vanmorgen vond ik het Kyrië het meest indrukwekkend.
Het Kyrië is een gedeeltelijk gezongen gebed om ontferming. De predikant spreekt de woorden uit die bij dit gebed horen en de gemeente beantwoordt dit met het zingen van “Kyrië eleison”. Dat betekent “Heer, ontferm u over ons’.
“Het is moeilijk om te bidden met de aanslagen in Parijs op ons netvlies.” zei de voorganger daar vanmorgen over. Zelf zat ik daar met spanning in het lijf om de behandeling van Gerard. We zongen het Kyrië vierstemmig met het koor en het gaf me steun om dit zo met elkaar te zingen.

Vorige week zondag had ik het Kyrië van Rossini gezongen in Aduard.
Zelfde woorden.
Compleet andere beleving.

Gistermorgen luisterde ik naar Knooppunt Kranenbarg op Radio 2. De gewone programmering was vervallen naar aanleiding van de terroristische aanslagen in Parijs.
Mensen mochten zelf hun liedkeuze doorgeven.
Het lied bij uitstek bij dit soort gelegenheden vind ik “Kyrië eleison” van Herman van Veen. Het stond niet op de playlist, daarom breng ik het graag onder de aandacht van mijn lezers: hierbij een link naar het you tube-filmpje >>>
Luister naar de tekst en laat de woorden op je inwerken. Bij elke zin heb je wel een beeld.
Kyrië eleison.

Rechtstreeks uit het

Vandaag een zelfde dag als gisteren (voor mij althans) met één verschil… ik kon via kerkomroep de kerkdienst beluisteren en Ada zong mee in de cantorij. Het voordeel was dat ik de viering die om half tien begon even stop kon zetten toen er een verpleegkundige langs kwam voor de mij inmiddels bekende rituelen: bloeddruk meten, bekende vragen, heeft u nog ergens pijn en niet te vergeten heeft u nog ontlasting gehad in de afgelopen 24 uur? Om 10.20 uur begon de 2e chemokuur met de ijsblokjes om de mond te koelen. Tussentijds weer verder met het beluisteren van de viering waarin ik mij gedragen voelde door bijvoorbeeld de liederen en gebeden. Na de viering was er iemand thuis nog even een lief mailbericht gaan schrijven voor mij. Dat alles voelde goed en vertrouwd. Na de chemo had ik toch aanzienlijk meer last van misselijkheid dan gisteren. Gelukkig leidt bezoek dan af en heeft men extra medicatie gegeven tegen de misselijkheid.

Morgen heb ik een rustdag. Dinsdagmorgen om 11.00 uur worden de goede stamcellen weer via het infuus teruggebracht. De verpleegkundige gaf aan dat dit een belangrijk moment is waar menigeen naar uit heeft gekeken. Of Ada daar ook bij wilde zijn, want voor zoiets maken ze graag uitzondering voor wat betreft bezoekuren.
Natuurlijk hebben wij daar ook naar uitgekeken en Ada is erbij. We vieren het samen. Hulde voor deze verpleegkundige en haar collega`s. Dinsdag meer hierover. Slaap lekker!

Reageren