Categorie: Cantorij Roden Pagina 5 van 7

Cantorij van de PKN-Roden

13 mei: Pas in september weer!

Door Ada

Op 13 mei 2016

Gisteravond hadden we de laatste repetitie van de Catharina-cantorij van dit seizoen.
Dat spijt me, want ik geniet altijd van mijn wekelijkse zangavond.
A.s. zondag, 1e Pinksterdag, zingen we in de Catharinakerk, gisteravond moesten er dus nog wat puntjes op de i gezet worden. Behoorlijk wat puntjes zelfs.
Toen ik binnenkwam hoorde ik een alt ‘ouwe zemel’ tegen een tenor zeggen.
Ze bedoelde gelukkig niet die tenor, maar Herman van Veen, maar de toon was al weer gezet.

De viering van a.s. zondag zal veel anders dan anders zijn.
De viering van het Heilig Avondmaal is aan het begin van de dienst, er zal die morgen in veel verschillende talen gezongen worden en midden in de preek zingen wij een lied.
Vroeger (toen er nog heel lang gepreekt werd) was dat in sommige kerken nog wel eens het geval, het werd een tussenzang genoemd.
De muziek voor het lied is geschreven door Anneke van der Heide en de prachtige tekst is van Marijke de Bruijne: “Samen worden woorden taal”.
Ben je a.s. zondag in de Catharinakerk, let dan vooral op de tekst: een echt Pinksterlied!

Het Engelse lied, Eat his bread (dat bij het Avondmaal wordt gezongen) kostte gisteravond nog wel wat moeite, maar na veel herhalen ging het ineens goed. “We hebben tegenwoordig geen kwartjes meer, maar ze kunnen nog wel vallen” vond onze cantrix.
De bassen zongen bij één lied ‘in vele tongen’, dat wil zeggen, meerstemmig. Dat was niet de bedoeling maar iemand op de tweede rij vond dat wel bij Pinksteren passen. “Niks meer aan doen” was haar advies. “Toch nog maar even naar die oefenbestanden luisteren” vond onze cantrix.

Zondagmorgen dus onze laatste activiteit voor de zomervakantie. We kregen zelfs een kledingadvies: kom in het ROOD, de kleur van Pinksteren.
Ik ga het missen op de donderdagavond: de losse opmerkingen, de opgetrokken wenkbrauwen, de gemoedelijke zelfspot en natuurlijk het vierstemmig zingen.
We beginnen pas in september weer……..

Reageren

24 april: Barmhartigheid.

Door Ada

Op 24 april 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Kerkendag. Vanmorgen was er een oecumenische viering met kerkgangers van verschillende kerken in Roden. We werkten met de Catharinacantorij mee aan deze viering: om 09.00 uur stonden we gewassen en gestreken in te zingen. Met een aantal gastzangers die in het kader van Kerkendag met ons meezongen. De dienst begon met een vrolijke noot; toen het rijtje met kerkenraadsleden en predikanten binnen kwam werden ze door een klein jongetje enthousiast begroet. “Hé opa!” Ontdekte hij daar toch zijn bloedeigen grootvader tussen de ouderlingen…

Het thema van de viering was ‘barmhartigheid’. Een ouderwets woord. De voorganger vertelde dat hij als kind dacht dat het iets met ‘armen’ van doen had. Dat je je armen moest gebruiken. Dat vond ik een mooi beeld. Het deed me denken aan de vader van de verloren zoon die barmhartig zijn armen om zijn jongste zoon heen slaat.

Dorstigen te drinken geven

Er was vanmorgen geen preek. De zeven werken van barmhartigheid werden via de beamer aan ons gepresenteerd met steeds twee beelden bij één onderwerp. Het eerste beeld was een deel van het schilderij van De meester van Alkmaar (1504) >>>. De afbeelding links laat het dorstigen te drinken geven zien.
Het tweede was steeds de interpretatie van Ruud Bartlema>>> van datzelfde onderwerp. Beide schilders hebben de 7 werken van barmhartigheid verbeeld.

Het zingen ging goed. Onze cantrix had ons van te voren nog op het hart gedrukt dat zij de ‘verkeersregelaar’ was en dat we dus vooral op haar moesten letten. “En niet wachten op de organist, want dan ben je te laat!”
Ze kweet zich prima van haar taak en ook bij onze deelname aan het avondmaal leidde zij het verkeer in goede banen.

Van te voren had de predikant gezegd dat de viering was ingevuld in de geest van paus Franciscus. Dat kwam tot uitdrukking in mooie liederen en gebeden.
En in de zegen die eindigde met de woorden:
En moge God ons zegenen met zoveel dwaasheid dat we geloven een verschil te kunnen maken in deze wereld,
zodat we doen waarvan anderen zeggen dat het onmogelijk is. Amen.
Benieuwd naar de hele Franciscaner zegen? Klik hier voor een PDF met de tekst: Franciscaner zegenbede

Na dienst was er koffie. Even napraten; gezellig!
Iemand riep iets waarvan hij later opmerkte ‘dat het maar niet op het blog moest.’
Tuurlijk niet.
Stel je voor…….

Reageren

8 april: Klompendans op de cantorij?

Door Ada

Op 8 april 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond zaten er zo maar 7 extra mensen bij de repetitie van de Catharinacantorij.
Op 24 april is namelijk de Kerkendag, dan is er ’s morgens één viering met de gezamenlijke kerken van Roden: katholiek, doopsgezind en protestants. Oecumenisch met een duur woord. Gasten waren daarom welkom om mee te zingen!

Met zoveel nieuwe mensen was er in het begin sprake van rommelige ongewoonte. De leden van het koor moesten voor de repetitie hun muziek van de drie diensten rondom Pasen inleveren. Langs tafels vol met stapeltjes bladmuziek draaide iedereen zoekend om elkaar heen, ondertussen elkaar bevragend: Waar ligt dit? Waar ligt dat? Het moet er voor de gasten uitgezien hebben als volksdansen.
Zonder klompen, met papieren.

Bas naast mij was niet helemaal goed bij stem. In de pauze ging hij naar huis. Bas daar weer naast omschreef beeldend wat er met zijn buurman aan de hand was: ” haals vol snöt en sliem…” Soms heb je niet zoveel behoefte aan details.

Op de muziekbladen die wij krijgen staan altijd aantekeningen van vorige keren dat we het lied zongen.
“Om de beurt ademhalen staat hier!” zei iemand bij ons in de rij.
Het bleek te gaan om een heleboel noten op het woord slaaf.
“Je begint met slaaa…..” zei cantrix “en je eindigt met …aaf”.
En om de beurt ademhalen dus.
Wij zagen onszelf op de achterste rij al een estafettestokje doorgeven. Met onderdrukte pret als gevolg.

Het zingen ging erg goed.
De gasten waren voornamelijk sopranen en het klonk als een klok.
Eigenlijk had ik gisteren een rotdag.
Ik kreeg een mailtje over het overlijden van een relatief jong familielid. Beroerd was ik er van, pakte er de hele middag mee om en kreeg het niet uit m’n hoofd.
Dan is de cantorij een goede afleiding. Zingen verzet de zinnen, de mooie teksten doen de rest.

Reageren

27 maart: De steppe zal bloeien

Door Ada

Op 27 maart 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vanmorgen, op de morgen van Paaszondag, sloten we in onze gemeente de Paascyclus af met een wonderschone dienst.

Gisteravond hadden Gerard en ik de Paaswake gemist, want Gerard’s jongste broer werd vijftig en dat werd uitbundig gevierd. Met familie, vrienden, een borrel en een chinees buffet. De vriendengroep van het stel kennen wij ook uit Hoogersmilde en we hadden hen een tijdje niet gezien. Met mijn schoonzusjes besprak ik dat ze allemaal zo oud geworden waren……. even verderop zeiden de vrienden waarschijnlijk hetzelfde over ons!

Terug naar de viering van vanmorgen. We werkten met de Catharinacantorij mee en moesten dus al om 09.00 uur in de kerk zijn. Na zo’n feest én met een uur minder vanwege de zomertijd was dat best vroeg. Maar beslist de moeite waard.
In de viering werden het scheppingsverhaal, een tekst uit Jesaja 51 en het opstandingsverhaal (deze morgen uit het Johannes-evangelie) door elkaar heen gevlochten en de cantorij omzong het met bijpassende muziek. De bloemen die vrijdagavond bij het kruis waren gelegd stonden nu her en der verspreid in de kerk.
Heel verrassend was het lied “De steppe zal bloeien”, lied 608 uit het nieuwe Liedboek. Meestal sterft dit in schoonheid omdat de gemeente nooit zo goed weet waar de rusten zitten en waar moet worden doorgezongen. Zo niet vanmorgen. Cantrix Erica dirigeerde en gaf duidelijk aan hoe het gezongen moest worden. Erwin Wiersinga zat achter het orgel en begeleide het met een

Mee naar huis

waterval aan noten op het historische Hinzs-orgel. En toen werd het zomaar een spirituele belevenis die mij tot tranen toe ontroerde.

Aan het einde van de dienst sprak de voorganger de wens uit dat we zouden opstaan net als Jezus.

Opstaan uit onze onverschilligheid, opstaan tegen onrecht en liefdeloosheid.
Bij de uitgang kregen we een narcis, zodat we iets van de viering mee naar huis zouden nemen.
‘De steppe’ nam ik in ieder geval mee naar huis, dat zong nog lang door in mijn hoofd.
Hierbij een link naar een pagina van de website kerkliedwiki >>> met meer informatie over het lied.

Reageren

4 maart; “Een kwartier, hè.”

Door Ada

Op 4 maart 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Met alle positieve punten met betrekking tot zingen nog in m’n hoofd (zie blog gisteren) wandelde ik gisteravond weer naar de cantorij-repetitie.
In deze periode voor Pasen hebben we het er maar druk mee: we werken mee aan de vieringen op Witte donderdag, Goede vrijdag en Paasmorgen. Dat betekent heel veel liederen, een stuk of vijf repetities en hard werken. De meeste liederen hebben we al eens gezongen. Maar dat betekent niet dat we ze zo weer zingen. In bedekte termen probeerde cantrix ons duidelijk te maken dat we thuis ook iets zouden kunnen doen.
Ik zag denkbeeldige tekstballonnetjes boven sommige hoofden. “Huiswerk!?!”

Gisteravond zongen we alle muziek voor de Witte donderdag. Mooie muziek. Alleen het tafelgebed biedt niet veel uitdaging. Eén-stemmig en weinig variatie. Wat cantrix de opmerking ontlokte: “We hebben wel eens een moeilijker tafelgebed gezongen.” Waarop iemand zei: “Ja. En mooier.”

Eén lied ging heel beroerd. Lacherig zongen we het uit, het was echt niet om aan te horen. Cantrix liep ñaar het keyboard, sloeg het akkoord aan en riep opgewekt: ” We zijn wel op toon gebleven!”
Na een uur zingen was het om half negen pauze. Koffie. Dat is ook altijd een zeer genoeglijk deel van de cantorij-avond, dat eigenlijk altijd langer duurt dan de vijftien minuten die er voor staan.
Meestal staat onze cantrix dit oogluikend toe, maar vanavond kregen we vooraf de boodschap mee: “Een kwartier, hè!”

Dat is gelukt. Het tweede kopje werd in recordtempo naar binnen gewerkt en we hebben het hele repertoire voor 24 maart doorgezongen.
Ondertussen had ik nog grote pret met de mensen om mij heen bij het pakken van een begintoon…….toen we zouden inzetten lukte dat even niet.
Het woord ‘klieren’ viel in dit verband. Mea culpa.
Met een collega-alt wandelde ik terug naar huis.
We waren het roerend eens: zingen is goed voor je hart, je longen én je humeur!

Reageren

19 februari: Sing, sing a song.

Door Ada

Op 19 februari 2016

In Cantorij Roden, Muziek

Gistermorgen hoorde ik het liedje “Sing, sing a song” van the Carpenters.
De boodschap van dat lied is ZING JE LIED!
“Don’t worry that it’s not good enough for anyone else to hear, just sing, sing a song”
(Maak je geen zorgen of wel goed genoeg is voor een ander om naar te luisteren, gewoon je lied zingen!)

Dat hebben we gisteravond weer naar hartelust gedaan. Onze cantrix is op vakantie, dus we hadden geen cantorij-repetitie. Met een aantal leden van de cantorij hebben we elkaar opgezocht en gezongen. Voor de lol. Vorig jaar op 8 mei >>> vertelde ik al over zo’n avond.
Gisteravond waren we met z’n vieren. Eerst hebben we een canon ingestudeerd en gezongen die één van ons graag wilde zingen. Een engelse canon uit de vroege middeleeuwen: Sumer is acoming in >>>.
Na de koffie hebben we liedjes gezongen uit mijn ‘zangmap’.
Surabaja van Anneke Grönloh.
Streets of London van Ralph McTell
Middellandse zee van Anita Berry.
Wooden hart van Elvis Presley.
Whispering hope. Home on the range.
En nog veel meer. Onder begeleiding van drum & gitaar.

Halverwege de avond ging de deur naar de studeerkamer van de echtgenoot van de alt waar we te gast waren open. Aan het eind van de avond vertelde hij dat hij had genoten en zelfs af en toe had meegeneuried. “Ik dacht zelfs dat ik Nina en Frederik hoorde…..”
Dat was die Middellandse zee.
Niet te verwarren met Listen to the ocean.
Dat gaan we de volgende keer doen!

Reageren

8 februari: Ook met u…..

Door Ada

Op 8 februari 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Met de cantorij werkten we gistermorgen mee aan de viering in de Catharinakerk. Het was de laatste zondag voor de veertig dagen tijd (zie 18 februari >>>). Vier weken voor de uitvoeringszondag krijgen we als koor de muziek en in een maand tijd wordt het allemaal ingestudeerd. Het ging deze keer wat moeizamer dan andere keren: onbekende stukken, niet gemakkelijk in het gehoor liggende muziek, lastige partijen….. we hebben hard moeten werken. Maar gistermorgen kwam alles goed: Arjan Schippers was de organist en met zijn begeleiding werd de muziek toegankelijker en de uitvoering mooier.

Er is altijd wel iets in zo’n viering wat me raakt. Gisteren waren dat zinnen die we iedere zondag (soms gedachteloos) uitspreken.
De predikant zegt:”De Heer zij met u” en de gemeente zegt dan: “Ook met u zij de Heer.” Gistermorgen stond het ook weer in de orde van dienst en voordat hij het uitsprak zei de voorganger ineens: “Dat ìs wat! Dat we dat elkaar mogen toewensen!”
Door die ’trigger’ is het ineens minder vanzelfsprekend.

De schriftlezing was uit Jesaja en ook nu maakte de predikant een onverwachte move. Jesaja ontmoet God en krijgt een opdracht. De dominee las voor: “En Jesaja zei: O, God! O nee, dat zei hij niet. Hij zei: “Wee mij, want ik kan het niet….”. De rest van de schriftlezing ging aan mij voorbij, want ik moest denken aan het Engelse “O, my God!” dat iedereen tegenwoordig maar te pas en te onpas roept. Als er een carnavals-praalwagen in het publiek valt. Als er een bekende Nederlander is overleden. Als de mascara is uitgelopen. “Oh, my God!” is heel hip & trendy tegenwoordig bij de jongere generaties. Er is zelfs een OMG emoticon (zie afbeelding rechts).

Ik ben wel benieuwd wat de reactie zou zijn als je dan zou zeggen: “Ook met u zij de Heer” of “de Heer zal met je zijn”.
Vroeger stond dat op de rand van onze muntstukken……

Het slotlied eindigde vanmorgen met de zin: “Hij zal onze voeten richten op de weg van de vrede”.
Daarna kregen we de zegen mee; ook met u zij de Heer!

Reageren

18 januari: Jullie zijn het zout der aarde.

Door Ada

Op 18 januari 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vorige week donderdag (7 januari) ging de Cantorij repetitie niet door in verband met de ijzel. Jammer vind ik dat altijd. Cantrix vond het ook jammer, temeer omdat we voor ons volgende optreden (gisteravond in de Vesperviering) maar twee repetities hadden. Waarvan er dus één uitviel!

Afgelopen donderdagavond was die ene repetitie en we moesten hard werken. Cantrix had van te voren al gewaarschuwd ‘dat het misschien wel 22.00 uur kon worden’, dus één van de oudere leden had de VOR-bus die haar altijd terugbrengt een half uur later besteld.
We hadden de kerstmuziek nog in de mappen, dus het duurde even voordat iedereen de goede stukken had. Alt naast mij had van één lied niet alle bladen gekregen. “Ik heb alleen maar een achterkant”. Alt voor haar zei: “Ach, ein schöner Rücken….’, waarop bas naast mij aanvulde “kann auch entzücken!”
Soms heeft het allemaal niets met muziek te maken.

Voortvarend jasten we door het programma heen en de repetitie verliep boven verwachting. Cantrix komt niet uit Drenthe, maar geeft wel Drentse complimenten. “Het valt me nog niet tegen!” is dan zo’n beetje het hoogst haalbare: we moeten wel scherp blijven. Dat we om 21.30 uur toch al klaar waren was eigenlijk het grootste compliment. Het oudere lid moest toen alleen wel een half uur op de VOR-bus wachten…..

Gisteravond was dus de vesper. De cantorij heeft prima gezongen. In zo’n dienst vallen de puzzelstukjes altijd op hun plaats. Wij zingen liederen en in de vesper blijkt dat ze precies passen bij de inhoud van de viering. In één van de lezingen uit Mattheus zei Jezus: “Jullie zijn het zout der aarde.” Naar aanleiding daarvan las iemand een Tsjechisch sprookje voor dat ging over zout. Nou ben ik erg van de sprookjes, dus dit vergeet ik nooit meer.
Benieuwd naar het sprookje? Klik hier ( zout ) voor mijn eigen interpretatie van het verhaal over de koning die drie dochters had.

Ennuh….over vandaag>>>: ik heb het er niet over.

Reageren

20 december: Met een lied op de lippen.

Door Ada

Op 20 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Een bijzondere viering vanmorgen in het Martiniziekenhuis. We werkten met de Catharinacantorij mee aan de kerkdienst voor patiënten, familieleden en andere belangstellenden. Complete bedden en rolstoelen met infuusstellages werden binnengereden.

Het is een gewone viering met liederen, lezingen en gebeden, maar door de setting is het bijzonder. Een beetje beladen zelfs. Maar ook hier ontbrak de broodnodige humor niet. De ouderling begon: “We zitten in de adventsweken. Tijd van verwachting. We verwachten nog een bed, dus we wachten nog even.”

De vierde kaars werd vanmorgen aangestoken; het licht wordt steeds sterker op weg naar kerst. Het ging vanmorgen over Maria, die aartsengel Gabriel op bezoek krijgt en haar vertelt dat ze moeder zal worden van de zoon van God.
Op zich een blijde boodschap, maar voor Maria viel het allemaal niet mee.
De voorganger vertelde dat het ook niet meevalt als je in het ziekenhuis komt te liggen.
Geduld, wachten en loslaten. Je moet je overgeven aan iets wat je niet zelf in de hand hebt. Je moet je neerleggen bij het feit dat je niet alles in je eigen leven zelf kunt bepalen. In het ziekenhuis is dit aan de orde van dag, het maakt mensen onzeker en kwetsbaar.
Maria laat ons zien dat dit soort situaties in een mensenleven vragen om moed en vertrouwen: biedt dergelijke moeilijkheden het hoofd, blijf niet te lang in bitterheid en teleurstelling hangen, accepteer wat je overkomt en wees blij met alle hulp die je wordt geboden. Verwonder je over al het goede wat je ondanks alle narigheid nog ten deel valt: een vriendelijk woord of de zon op je gezicht, het zijn de kleine dingen die je kracht geven en je er weer bovenop helpen. Een troostrijke preek.

Na de overdenking zongen we ‘Zolang wij adem halen”, een prachtig lied met o.a. de tekst:
“Al is mijn stem gebroken, mijn adem zonder kracht,
het lied op andere lippen draagt mij dan door de nacht.”
Vanmorgen werd het lied gezongen door mijn lippen, dat is in het afgelopen jaar wel eens andersom geweest. (zie 30 november 2014 >>>)

De dominee sloot de viering af met het gedicht “Venster van de ziel’, ik vond op het internet een pagina >>> waar het helemaal staat.
De laatste regel is: We moeten een venster zijn, waardoor Gods liefde in de wereld straalt.
De ene keer straalt het vanuit jouw ziel naar de ander, een andere keer straalt het vanuit andermans ziel naar jou.
Soms zingen jouw lippen, soms zingen andere lippen voor jou.

Reageren

16 december: Wapens in de zegen.

Door Ada

Op 16 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente, Muziek

Vanavond werkten we met de Catharinacantorij mee aan een viering van de PKN-gemeente in de Noorderkroon. Met de spaghetti nog achter in de hals meldde ik mij om 18.15 uur voor het inzingen.
Altijd lastig zingen in zo’n zaaltje. Het zingt veel ‘zwaarder’ dan in een kerk, bij het eerste lied leek het wel of er zand in de motor zat.
Gaandeweg knapte het wel op. Cantrix schroefde het tempo een beetje op zodat het wat gemakkelijker ging en over het algemeen ging het prima vanavond.

Wel altijd warm in zo’n verzorgingscentrum. De alt naast mij verzuchtte na afloop dat ze beter een korte broek aan had kunnen doen. Dat vond de rest niet zo’n goed idee.
Het zijn altijd aangename bijeenkomsten. Omdat de mensen die zo’n viering bezoeken
over het alg kerststal emeen ouderen zijn, worden er veel bekende kerstliederen gezongen en ook het kerstevangelie wordt in de oude versie voorgelezen: “En het geschiedde in die dagen….” Het brengt voor mij altijd de sfeer van vroeger even terug.

Eén van de mooiste liederen vond ik vanavond het ’Eer zij God in onze dagen’: we kennen het inmiddels goed. Heerlijk om dat lied vierstemmig door elkaar heen te zingen. Vanavond stond ik voor de tenoren en hun ‘glohohoria’ wisselt af met dat van de alten, nu hoorde ik pas goed hoe mooi dat in elkaar overloopt.
Toch was het niet de muziek die mij het meest raakte vanavond, dat was de zegen.
Na afloop vroeg ik aan de voorganger, Astrid Mekes, de tekst.

God, Gij zijt het die ons nieuw kunt maken.

Zegen ons met kalmte tegen crisis.
Zegen ons met moed tegen onzekerheid.
Zegen ons met rustig inzicht tegen bange voorspellingen.
Zegen ons met creativiteit tegen berusting
Zegen ons met opgewektheid tegen bedruktheid
Zegen ons met humor tegen boosheid
Zegen ons met weerbaarheid tegen moeilijke dagen

God, Gij die ons nieuw kunt maken,
zegen ons met het licht van Kerstmis
en zegen ons met een nieuwe toekomst. Amen.

Met alle bovengenoemde emoties hebben Gerard en ik het afgelopen jaar te maken gehad.
En ik zou haast zeggen: wie niet?
Deze zegen reikt ons de wapens aan waarmee we het leven zoals dat op ons afkomt te lijf kunnen gaan.

We kregen deze zegen vanavond mee.
Wat een cadeau.

Reageren