Categorie: Sweet memories Pagina 1 van 5

Vandaag is het 23 oktober, de geboortedag/verjaardag van mijn moeder.
Een datum die nooit weer uit je hoofd gaat.
Gewoonlijk komt zo’n datum op een dag niet zo heel vaak voorbij, maar op mijn werk is dat natuurlijk wel zo.
Cliënt in zorg begindatum: 23 oktober 2023
Terugbelverzoek: maandag 23 oktober 2023
Aanvraag nieuwe laptop: d.d. 23.10.2023.
Kan ik voor vanmiddag nog een vergaderruimte regelen? Wat is de datum van vandaag?

Mijn moeders sterf- en begrafenisdag  (16 oktober 2017 en 21 oktober begrafenis) zitten niet in mijn systeem; de eerste jaren nog wel, maar dat slijt in de loop van de jaren.

Maar op de 23e oktober is ze de hele dag in mijn achterhoofd aanwezig.
Je ouders blijven je ouders ook al zijn ze al jaren overleden.
Ze spelen ook nog steeds een rol in mijn leven, al was het alleen maar door de duizend-en-één-dingen die ik van hen heb geleerd en de goede herinneringen die ik heb aan de tijd die we samen hebben doorgebracht.

Afgelopen zaterdag las ik in de krant een overlijdensadvertentie van iemand die was getrouwd met een Zwitserse en in die in Zwitserland was overleden. De aankondiging van zijn overlijden werd gedaan door zijn echtgenote in het Duits.
Dit stond boven zijn naam:

Mit dem Tod 
eines geliebten Menschen
verliert man vieles
niemals aber
die gemeinsam verbrachte Zeit.

Zo is het.
Sweet memories.

Op Instagram vind je een foto van mijn moeder met één van onze dochters op de arm.

Vroeger waren onze dochters lid van de bibliotheek en gingen we iedere drie weken naar de bieb om boeken te ruilen.
Soms hadden we dan een boekje dat bij onze dames erg populair was en dat herhaaldelijk werd meegenomen.
Eén zo’n boekje was ‘Prins Assepoets’: het sprookje van Assepoester, maar dan omgedraaid.
Met een sprikkerig prinsje dat alle huishoudelijke klusjes moet doen voor zijn macho-broers, met een stoethaspelig toverfeetje met maffe toverspreuken en met in plaats van glazen muiltjes een superstrakke spijkerbroek die alleen prins Assepoets past. Hilarisch boekje, erg van genoten met elkaar.
Eén toverspreuk bleef in ons gezinsgeheugen hangen: “wat je willie wat je wauto, dit lege blikje wordt een auto”.
Die zin komt nog wel eens voorbij op feesten en partijen.
Jaren heb ik gezocht naar het boekje, maar ik kon het nooit meer ergens vinden.
Eén keer had ik een vraag uitgezet op Marktplaats, maar nooit meer iets van gehoord.
Het boekje raakte in de vergetelheid, op die ene toverspreuk na.

Gisteren consumeerden we mijn verjaardagscadeautje dat ik kreeg van Gerard: een etentje bij Shufu Cuisine.
Daar had ik een blog over kunnen schrijven, maar dat zou een kopie worden van het blog van ons vorige etentje daar.
Daarom hierbij een link naar : “Mag ik eens proeven?”, een verslag vanuit dit restaurant uit 2021, toen we daar waren ter gelegenheid van Gerards 60e verjaardag.
Van de kinderen kreeg ik een abonnement op het tijdschrift ‘Saar’ voor 2 jaar: wat een leuk cadeau!
“En als je straks thuis komt hebben we nog een klein cadeautje” werd mij beloofd.

Eenmaal thuis op de bank kreeg ik een klein pakje.
Het was het prentenboekje ‘Prins Assepoets’!
We lazen het gelijk weer door en het was weer net zo leuk als dertig jaar geleden.
Het komt in de kast te staan bij de andere boekjes waar zoveel goede herinneringen aan kleven.
Sweet memories.

En verder was het weer een gezinsbijeenkomst zoals anders.
Met chocoladezoenen bij de koffie/thee en een ‘gevulde plank’ bij de borrel.
Met verhalen uit Groningen en Almelo waar ik altijd erg van geniet, maar soms ook niets van begrijp.
Gisteren kwam een dochter met een lange reep stof, die ze op een bepaalde manier om de hand van een andere dochter vouwde.
“Kijk. Dan zit hier de caviakont en dan vouw ik dit hier zo omheen en dan moet daar een soort knoopsgat…”
Hè?
“Ja, ik ben bezig met het bedenken van een soort cavialuier, want Beer (hun cavia)  wil heel graag op de bank lopen, maar hij piest de hele tijd dus nu bedenk ik daar iets voor.”
Ondertussen gaat er een telefoon van hand tot hand waarop een afbeelding staat van een Chihuahua met een klein luiertje om en roept een schoonzoon: zo’n ding heet een ‘incontinentie en loopsheidbroekje’.
Zo’n gezinbijeenskomst.
Dan is het af en toe bezigen van een toverspreuk toch helemaal niet raar…..

Op onze zolder staat een kartonnen doos waar ‘PASEN’ op staat.
Als de paasdagen er aan komen haal ik die doos van zolder en versier ons huis met spulletjes die ik in in het verleden heb verzameld.
Eigenlijk koop ik nooit iets op dat gebied. Wat in de dozen zit hebben we gekregen in bloemstukken en als cadeautjes; verder heb ik ook nog veel dingen bewaard die de kinderen vroeger op school hebben gemaakt.  Ook alle eieren die we in de loop van de jaren beschilderd hebben worden ieder jaar weer in hun eierdozen opgeborgen; er staat op dit moment een grote, glazen accubak vol eieren voor ons kamerraam.

Voor de grote ramen in de woonkeuken heb ik dit jaar drie hangers hangen, die onze dochters nog hebben gemaakt op de basisschool.
Twintig tot dertig jaar geleden.
De werkjes lagen onderin de doos, de laatste jaren hing ik ze niet meer op.
Nu ze er weer hangen doet het me erg aan vroeger denken.
Toen wilde ik bijvoorbeeld geen paastak in huis, ik vond de kerstboom 1x per jaar wel genoeg.
Waarom zou je met Pasen ook nog een boom in huis halen?
Op de donderdag voor het Paasweekend in 1991 kwam de vierjarige Frea opgetogen uit school: ze hadden allemaal een paastak van de juf gekregen!
De kuikentjes die er in hingen had ze zelf geprikt.
Zeg dan maar eens dat je zo’n paastak eigenlijk niks vindt…..
Eén zo’n geprikt kuikentje zit nog in de doos; als ik hem even oppak kan ik een glimlach niet onderdrukken.
Die paastak was nog maar het begin: ieder jaar werd de paasversiering bonter en uitbundiger, met dank aan de meesters en de juffen die steeds weer iets anders bedachten.
Ook die raamhangers dus!

Op dit blog zie je afbeeldingen van wat er voor het keukenraam hangt: een ovale ei-hanger met een gevouwen kuikentje er in, een hanger met een ei en een kuiken in opeenvolgende stadia en kartonnen hanen met eierschalen. De hanen zijn blauw en de eieren groen, maar dat kreeg ik door het licht niet goed op de foto.
Wat waren ze trots als ze met hun werkjes uit school kwamen: die kregen een ereplaatsje bij ons voor het raam!
Sweet memories.

Het woord ‘afstudeervakantie’ slaat op een vakantie die een student neemt als de studie is afgerond.
Meestal een feestvakantie waarin de student in kwestie even helemaal uit zijn bol kan gaan.
In ons gezin hebben wij als ouders onze dochters zo’n afstudeervakantie aangeboden.

…..drie fotoboeken….

Wie mijn blog al even leest weet dat de laatste afstudeervakantie met Carlijn was in augustus van dit jaar: zij koos voor Gotland.
13 blogs schreef ik er maar liefst over.
Toen we het op oudejaarsavond hadden over het hoogtepunt van 2021 stond ‘Gotland’ bovenaan.
Na de reis naar Gotland kwam ik op het idee om voor alle drie de dochters een ‘Afstudeervakantie-boek’ te maken.
In mijn hang naar structuur heb ik vanaf het moment dat wij digitaal gingen fotograferen (2006) alle foto’s gearchiveerd in jaren en kwartalen, zodat ik de foto’s die gemaakt zijn bij specifieke gebeurtenissen vrij eenvoudig kan opzoeken.

In de avonduren van oktober en november maakte ik drie fotoboeken, voor iedere dochter één, die we met een toepasselijk gedicht aan de dames cadeau gaven op het Sinterklaasfeest.
De beelden van Gotland stonden natuurlijk nog op mijn netvlies, maar de foto’s van de andere twee vakanties bekeek ik met heel andere ogen; met het bekijken en uitzoeken van de foto’s kwamen ook de herinneringen terug.
Frea nam ons in 2011 mee naar Granada, de stad waar zij tijdens haar studie een half jaar gewoond had.
Harriët koos in 2014 voor Kroätie. Zij had daar met een band tijdens een rondreis een serie optredens verzorgd en was erg onder de indruk geweest van de natuur in dat land.

Toen we met onze oudste dochters na hun studie op reis gingen bestond deze website nog niet, dus heb ik er ook geen blogs over geschreven.
Nu de herinneringen door het maken van de fotoboeken weer naar voren zijn gehaald ga ik dat alsnog doen.
Geen dertien blogs, maar één of twee verhalen met de hoogtepunten.

Drie afstudeervakanties.
De dochters gingen niet uit hun bol op de manier die bedoeld wordt in de eerste alinea van dit blog; als ouders meegaan wordt het sowieso een heel ander verhaal.
Geen wilde feesten, maar wel regelmatig lekker uit eten, geen drinkgelagen, maar wel terrasjes en gezellige avonden, geen katers, maar mooie dingen bekeken met elkaar en uitgebreide gesprekken gevoerd met z’n drieën.
Als we tegenwoordig een vakantie met de kinderen doorbrengen, dan is dat met de hele club, 8 personen.
We hoeven daarvoor geen huisje meer te huren, we reserveren af en toe Casa Grada in Westerbork.
Nieuwe gezinstradities worden in het leven geroepen en we genieten met volle teugen van wat ons in deze fase van ons leven ten deel valt.
Aan het begin van ieder jaar maak ik een fotoboek van het jaar daarvoor.
Want digitaal archiveren is belangrijk, maar ik zit toch het liefst met een album op schoot door onze herinneringen te bladeren.
Even genieten van onze sweet memories.