Twee koren, één concert. In Leek waren we gisteravond getuige van een uniek samenwerkingsproject: InBetween en Popkoor Leek verzorgden een dubbelconcert.
Dat is altijd spannend, het zijn twee verschillende koren; (zie 2 maart >>>)
Het concert begon met ‘Air’ van Bach, uitgevoerd door de beide koren. En wat me wel eens overkomt bij mooie muziek: tranen van ontroering overvielen me. Er stonden daar 90 mensen te zingen en het was zo mooi! Alleen begeleid door een contrabas zoemden ze het bekende klassieke werk; wat een verrassend begin!
Wat vooral mooi is aan zo’n dubbelconcert is de afwisseling. Klassiek, pop, jazz, nederlandstalig, Engels, oud, modern: voor iedereen was er wel iets bekends.
InBetween heb ik natuurlijk al heel vaak gehoord, de liederen die zij met hun koor zongen werden prima uitgevoerd en waren een lust voor het oor. We hoorden o.a. het ‘Ombra mai fu ‘ van Händel en ‘Winters Heart’ van Mark Hayes.
Het Popkoor Leek had ik nog niet eerder gehoord, dat was voor mij de verrassing van de avond. Ik zat naast de vader van één van de leden en die was niet een beetje trots; hij humde af en toe enthousiast mee met het popkoor.
Overbekende popmuziek, uitgevoerd door een koor. Je bent zo gewend aan de uitvoering die je altijd hoort op de radio, dat het heel verrassend is om zo’n lied in een heel ander arrangement te horen. Ik was vooral onder de indruk van ‘Africa’ van Toto en ‘My immortal ‘ van Evanescence. Je zag aan de leden dat ze het aan de ene kant heel spannend vonden, aan de andere kant straalden ze ontzettend veel ‘plezier in het zingen’ uit. Ik heb er van genoten.
Twee verschillende koren, twee verschillende presentaties. Allebei in het zwart, InBetween met een lichtblauw accent en Popkoor Leek met een lichtgroen accent.
De kleuren werden overigens mooi geaccentueerd door de belichting.
InBetween in een vaste opstelling. Dat creëert rust en komt de koorklank ten goede.
Popkoor Leek in een steeds wisselende opstelling. Dat geeft afwisseling in het beeld en geeft mogelijkheden om met veel verschillende stemgroepen te werken.
Om te voorkomen dat de twee koren op elkaar moesten wachten bij het op- en afgaan, waren er tussen de wisseling van de koren instrumentale intermezzo’s. Voor de pauze piano en altsaxofoon en na de pauze piano en dwarsfluit. Na vier koorwerken is dat altijd een welkome afwisseling.
Hieronder een foto van de beide koren in actie. Het is een ‘panoramafoto’, als je er op klikt krijg je hem groot in beeld. Je vangt dan ook nog een glimp op van de mooie aankleding van de zaal en de belichting.
Het slotstuk was weer met beide koren samen: “De bestemming’ van Marco Borsato.
Daarbij is een hoofdrol weggelegd voor de tenoren. Gerard had dat thuis al heel veel geoefend. Hij zit dan met zo’n oefenfile mee te zingen; ik kan je verzekeren dat dat niet echt mooi was om naar te luisteren. Hoog en moeilijk. Naar de uitvoering was ik dan ook erg benieuwd, zou de tenorpartij wel tot z’n recht komen?
Met trots en verbazing heb ik zitten luisteren. Wat mooi! InBetween kan dus ook popmuziek zingen……net zoals het Popkoor Leek klassiek kan zingen.
Na zo’n lofzang zou je denken dat het allemaal perfect was gisteravond, maar dat was natuurlijk niet zo. Het zijn twee amateurkoren en dan zijn er vaak kleine dingetjes die mis gaan; een inzet die niet helemaal gelijk is, een microfoon die het niet doet: het is ze vergeven. Van concurrentie was in ieder geval helemaal geen sprake: als er al een winnaar was, dan was dat het publiek. We begonnen met Bach en we eindigden met Borsato; we hebben met elkaar genoten van alles wat daar tussenin zat.
Vanmorgen aan het ontbijt vroeg ik aan dochter en schoonzoon: “Wat vond je het mooiste gisteravond?” Dochter vond Bach het mooist. Schoonzoon, iets minder thuis in de klassieke muziek koos voor ‘die eerste’. Ook Bach dus. En ik?
De koren hadden van te voren afgesproken dat er geen toegift zou zijn, maar wat had ik graag ‘Air’ van Bach nog eens gehoord…….
Vandaag een lied over de liefde: L’histoire d’un amour.
