Categorie: Muziek Pagina 22 van 39

21 mei: Maak joe waor.

Door Ada

Op 21 mei 2017

19 mei stond al vanaf december in mijn agenda.
De Nieuwe Kolk Assen, voorstelling “Moi” van Daniël Lohues.
We vertrokken mooi op tijd, want we wilden nog een kop koffie drinken in het Theater- café. Voor de kazerne stonden we in de file. Huh? In Assen?
Het was de laatste avond van de wandelvierdaagse. Bij de Witterbrug stond het zwart van de mensen. De gemeente Assen vond het kennelijk niet nodig om een alternatieve route aan te geven; we mochten het zelf bedenken. Assen zat op slot; iedereen wilde zijn/haar familie bij de finish met bloemen verwelkomen. Met de auto. Die finish was bij ‘de Nieuwe Kolk’….daar stond een een fanfarekorps te toeteren.
Zucht.

We hebben het gered en het was alle moeite meer dan waard. Deze keer had ik de CD van te voren niet gekocht, dus wat we hoorden was bijna allemaal nieuw.
Mensen, wat had ik weer een fantastische avond.
Lohues wist me vanaf het begin te boeien; hij neemt je mee zijn wereld in.
Erica. Pappe en mamme. Ome Henk en tante Neel die naar Canada emigreerden. Leven op een dorp. Irritatie over ‘dikke snakkerds’ in de kroeg. Westerlingen die loof van suikerbieten voor sla aanzien…..het ene moment sla je je op de knieën van het lachen, vijf minuten later lopen de tranen van ontroering je over de wangen.

Dat komt enerzijds door de muziek en de teksten, anderzijds door wat er op dit moment in ons leven gebeurt. ” Maak joe waor” zingt Lohues. Zit niet steeds te blazen over wat je allemaal van plan bent, maar maak het waar. In mijn gedachten ben ik dan bij dochter Harriet, die dit weekend moederziel alleen in Londen verbleef om op straat saxofoon te spelen. “Dat wil ik m’n hele leven al een keer doen” zei ze een aantal weken geleden “en nou ga ik het doen ook!”
Vrijdagmiddag kregen we een appje. Ze had het ontzettend naar de zin; het ging prima in Londen. Ze had al 30 pond verdiend…..
En bij onze jongste Carlijn, die in het laatste half jaar van haar opleiding zo dapper haar stage vervult bij het wijkteam van de gemeente Leeuwarden. Daar wordt ze geconfronteerd met alle facetten van het leven in de vorm van o.a. verslaving, ouderdom en verwaarlozing. Dan is 23 nog jong.
En bij de oudste Frea die haar promotie-doel donderdag bereikte.

Tranen in Assen. Van ontroering en van trots. Op onze meiden die doen wat ze zeggen. Honderden mensen zitten bij Lohues in de zaal, ieder met z’n eigen verhaal, ieder met z’n eigen achtergrond. Wat hem en zijn publiek bindt is onze Nedersaksische cultuur.
Het Drentse spreekwoord Doe zo a’j zeggen, dan lieg ie niet (ik ken het uit de serie Bartje) wordt door Lohues mooi bezongen in het lied: ‘Maak joe waor.’ Hierbij een link >>>.

Reageren

20 mei: Goede herinneringen.

Door Ada

Op 20 mei 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

orde van dienst 21 mei

Donderdagavond was de laatste Cantorij-repetitie, zondag werken we voor de laatste keer mee aan een viering van de PKN-gemeente en nemen we afscheid van onze dirigente Erica.
We waren allemaal een beetje druk van ‘ongewonigheid’.
Cantrix Erica moest ons er herhaaldelijk bij halen; “jullie zingen dit slordig” “dit ging niet gelijk!’ en meer van dit soort terechtwijzingen riep ze.
Rommelig is een goede omschrijving. We zongen wat te hard en niet geconcentreerd in het begin van de repetitie. Later ging dat gelukkig een stuk beter, maar het had alles te maken met ‘de laatste keer’.

Wij hadden als verrassing voor Erica een afscheidslied gemaakt. Dat was een tekst op de melodie van ‘Zolang wij ademhalen’, een lied dat wij allemaal wel kunnen dromen.
Vierstemmig dromen.
Iedereen had de tekst hiervan gekregen, behalve Erica.
Toen Erica aankondigde dat we Zolang wij ademhalen gingen zingen, pakten wij allemaal de tekst van het afscheidslied voor onze neus en gingen dat voor haar zingen.
Ze was blij verrast! Door de commotie was het na twee coupletten niet meer helemaal zuiver en toen we met een derde couplet wilden beginnen sloeg ze af.
“Nu eerst even weer op de goede noten. Als jullie iets voor mij zingen moet het wel mooi zijn!’ Ik vermeldde het al eerder: het is een goede dirigente!

Zondag gaan we het nog een keer voor haar zingen tijdens de afscheidslunch.
Eigenlijk had ik gedacht dat deze laatste keer emotioneel beladen zou zijn, maar dat was geenszins het geval.
De alten-rij was in tweeën gesplitst: collega Ilse en ik zaten op de achterste rij bij de mannen. Wij werden spottend ‘het alten-filiaal’ genoemd. De filiaalhouders maakte het niet uit, het plezier was er niet minder om.

Na afloop stonden we nog even na te praten en zelfs voorzitter Jaap, die toch moeite had met het opheffen van de Catharinacantorij, gaf aan dat hij het nu goed kon afsluiten.
“We hebben er met z’n allen naar toegeleefd. We weten al een tijdje dat het stopt, nu kan ik me er ook goed bij neerleggen.”

De tekst van het laatste couplet van ons afscheidslied is:
De Catharina-cantorij houdt op met haar bestaan
want Erica gaat met pensioen, ’t is haar tijd om te gaan.
Wij zullen het gaan missen, het zingen in De Deel,
maar goede herinneringen zijn er gelukkig veel!

Die goede herinneringen gaan we koesteren.
In november is de eerste reünie: het staat al in mijn agenda!

Reageren

18 mei: Hou van mij maar niet….

Door Ada

Op 18 mei 2017

In Muziek

Gisteren op de fiets kwam er op mijn MP-3 speler een kort liedje voorbij.
Het is een opname van een optreden van Noortje Herlaar en Maarten Heijmans bij Pauw.
Ze waren daar in 2014 om aandacht te vragen voor de serie ‘Ramses’, een docu-drama over Ramses Shaffy. Van dat kleine stukje optreden op Youtube heb ik een MP-3 documentje gemaakt.

Gerard en ik hebben de serie over Ramses Shaffy en Liesbeth List destijds met groot plezier gevolgd. Mooie muziek, goed verhaal, goede acteurs. Het liedje dat ik gisteren weer hoorde heet ‘Duet’.
Het duurt maar 1 minuut en 40 seconden.
Het mooist vind ik de regel ‘hou van mij maar niet…’.
Dat is namelijk wat ik onthouden heb van die serie over Ramses: het was een prachtige, talentvolle man met een enorme uitstraling en een overweldigende persoonlijkheid.
Liesbeth List zei er over: “Je moest wel van hem houden”.
Maar hij had daarnaast ook een complex karakter en het was heel moeilijk om een relatie met hem te hebben. In “Pastorale” zingt hij de beroemde zin: “Je kunt niet houden van de zon!’ List heeft later gezegd dat ze dat een goede vergelijking vond. Ramses was als een zon, je kon er niet te dicht bij komen.

Met dit verhaal in mijn hoofd luister ik naar dit liedje
“Hou van mij maar niet, ’t is een treurig liedje.
Liedje van verdriet, hou van mij maar niet”.
Luister naar de twee uitvoeringen van het kleine liedje “Duet” en let ook vooral op de mooie overgangen naar een andere toonsoort in de instrumentale begeleiding.

Hierbij een link naar een video met de uitvoering van Herlaar en Heijmans in 2014, Het is een deel uit het programma ‘Opium Night live’ uit maart 2013

en vervolgens een link >>> naar de versie van Shaffy en List uit de jaren ’60:

Reageren

16 mei: Gastblog Gerard. Disco-jongen snuift ’the blues’ op in Grolloo.

Door Ada

Op 16 mei 2017

In Gastblogs, Geschiedenis, Muziek

Iedereen die mij een beetje kent zal zeggen: “Gerard! Jij uit eigen vrije wil naar een museum!?!’
Nou niet overdrijven zou ik willen zeggen, alsof ik nooit in een museum kom.
Vorig jaar heb ik in Delft nog de plek opgezocht waar Balthasar Gerards Willem van Oranje vermoordde.
Maar nee, ik loop niet vaak voorop naar een museum.
En ja, ik sta meestal wel weer als eerste buiten; zeker in het buitenland.
Maar als ik iets heb met het onderwerp en ze weten mijn aandacht als bezoeker vast te houden, dan kan ik enthousiast zijn.

Zo ging het afgelopen weekend ook in het Cuby & the Blizzards museum in Grolloo.
Mijn interesse werd eind vorig jaar gewekt door collega Jan Postema. Hij is één van de vrijwilligers die zich inzet voor het C&B-museum.
Ik raakte met hem in gesprek over Grolloo en werd enthousiast door zijn passie voor Grolloo en voor de Blues. Op een verjaardag vroeg ik mijn broer Jan naar Cuby, of hij daar in zijn jonge jaren iets mee had? Nou ja… of ik even tijd had om te luisteren. En hij moest natuurlijk altijd nog een keer naar Grolloo.

En zo kwam het dat ik afgelopen zondagmiddag samen met broer Jan naar Bluesstad Grolloo afreisde. Jan is bijna acht jaar ouder dan ik en als kwajongen kreeg ik wel eens verhalen te horen hoe het er aan toeging in de bar/dancings van Appelscha, Rolde en Zuidlaren, om maar een paar te noemen. In de tijd van de nozems en snelle brommers was die jeugd van toen lang niet altijd even braaf.
Die verhalen kregen we ook in het Cuby museum te horen én te zien.
Al heeft Harry Muskee maar kort in Grolloo gewoond, hij heeft onuitwisbare sporen nagelaten. Mooie oude films werden vertoond en in iedere kamer werd andere muziek afgespeeld die zelfs voor mij heel aangenaam in het gehoor lag.
We konden luisteren naar verhalen van oud-managers en gitaristen.
Verhalen van Johan Derksen, de grote animator van het Bluesfestival Grolloo.
Voor mij was het mooi om te horen hoe de beide Jannen oude herinneringen deelden over een café-baas die in de jaren zeventig de lucht van wierookstokjes associeerde met het gebruik van wiet. En daarom iedereen er uit wilde schoppen, maar dat vervolgens niet voor elkaar kreeg.
Harry Muskee, die niets met drugs had en daar vervolgens weer gedoe over kreeg met de beste gitarist ooit, Eelko Gelling.

En dan de “Plee list” van Cuby die wil ik jullie niet onthouden.
Klik hier: filmpje Plee list Cuby humor toch!! Ik kwam gewoon ogen en oren te kort. Er was zoveel moois te zien en horen, dat het zelfs voor mij als jongen van de disco-generatie genieten was.
Ik was weer even die kwajongen die de verhalen van z`n grote broers hoorde.
Mooi man.

Reageren

11 mei: Donderdagavond.

Door Ada

Op 11 mei 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Sinds 2007 is de donderdagavond voor mij Cantorijavond.
Als ik werd uitgenodigd voor iets anders op donderdagavond dan ging ik daar niet heen.
Als er een verjaardag was ging ik eerst een uur zingen en daarna gingen we naar de koffie met gebak: het feest begon ook wel zonder mij.
Vanavond komen we niet bij elkaar, want cantrix Erica heeft een weekje vakantie.
Dat is best gek, kennelijk ook voor Gerard.
Gisteravond vroeg hij: “Ben je morgenavond thuis dan?”
Hij had gerekend op een avond alleen: Ajax speelt vanavond namelijk een wedstrijd.
“Geen zorgen, ik stoor je niet en ik verveel me niet” verzekerde ik hem.

Volgende week donderdag is de laatste repetitie-avond.

….. paginagroot artikel…..

Langzaam zijn we gewend aan de gedachte, dit is het laatste seizoen (zie 28 maart >>>).
Vanmorgen bij de koffie viel Kerknieuws in de brievenbus.
In het midden staat een paginagroot artikel over het einde van de Catharinacantorij.
Van de hand van onze onvolprezen voorzitter Jaap.

Hij beschrijft de geschiedenis van onze cantorij, het is een mooi verhaal geworden.
Een prachtige foto van ons koor in rode tinten (ter gelegenheid van Pinksteren) staat onder het artikel.
Jaap besluit zijn verhaal met deze woorden:

Zondag 21 mei zingen wij voor de laatste keer in de Catharinakerk. Het stemt ons met weemoed maar

2008: Catharinacantorij 25 jaar

het is onvermijdelijk. Er is geen aanwas van jongeren die graag zingen, maar we kijken terug op een heel mooie periode waarin we met z’n allen de lofzang hebben mogen laten klinken in de gemeente van Roden – Roderwolde en wij hopen dat u allen er ook van genoten hebt. Een groet namens de Catharinacantorij!

Hiernaast een foto van de cantorij zoals we altijd stonden te zingen in de Catharinakerk. (klik er op voor een vergroting). Nog één keer zal dat dus gebeuren: zondag 21 mei nemen we afscheid van cantrix Erica en van de cantorij.

Op de volgende donderdagavond zonder koorrepetitie zal ik me ongetwijfeld ook niet vervelen.
Maar ik zal het wel missen!

Reageren

22 april: Geen Franse les.

Door Ada

Op 22 april 2017

In Muziek

“Wanneer schrijf je weer eens over je Franse les?” vroeg laatst iemand.
Tja, dat gaat een beetje lastig….. dit eerste half jaar van 2017 deed ik even niet mee met de jongens en meisje van het Fransje klasje.
Op m’n werk was ik gevraagd voor wat extra uren, die met name op de dinsdag vielen.
Dan was ik laat thuis en had ik geen energie genoeg voor ‘converser et ecriver en francais’.

Het vervelende is dat de Franse taal dan ook wel heel snel wegzakt in je brein.
Frans hoor je bijna niet om je heen; wel heel veel Engels.
Vanaf september haak ik weer aan op de dinsdagavond.

Maar dat betekent dat ik iets anders niet kan doen: zingen in een cantorij.
Nu de Catharina-cantorij ophoudt te bestaan wilde ik overstappen naar de Op de Helte-cantorij, maar zij gaan hun repetitie-avond verzetten van de vrijdagavond naar de dinsdagavond. Dat betekent dat ik moet kiezen tussen twee liefdes: Franse les en zingen.
In eerste instantie kies ik dus voor de Franse les. Zingen kan ook in een ander koor of met een klein groepje. Of met Gerard.

Vandaag een lied over de liefde: L’histoire d’un amour.
Ooit heb ik dit gezongen op een talentenavond. Voor ik ging zingen vertelde ik dat dit lied verschillende talenten en liefdes van mij bij elkaar brengt: zingen, gitaar spelen, de Franse taal en natuurlijk mijn liefde voor Gerard.
Het is een lied van Dalida uit 1957, hierbij een link naar haar uitvoering.

Voor mijn lezers die het Frans niet machtig zijn en denken “Daar begin ik niet aan, ik begrijp de tekst toch niet” heb ik de tekst vertaald. Klik hier L’histoire d’un amour voor een PDF met de Franse tekst met een vertaling ernaast.
Op internet vond ik een filmpje >>> waarop Dalida dit lied zingt.
Zonder violen en harp, alleen met een piano.
Een beetje krakerig en doffig; maar wat een stem en wat een uitstraling!

Reageren

15 april: Zingen in de Stille Week.

Door Ada

Op 15 april 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Donderdagavond zongen we met de Catharinacantorij in de Witte Donderdag viering. Dinsdagavond hadden we een extra repetitie om het allemaal nog even door te nemen. Vanavond zingen we ook nog in de Paaswake om 22.00 uur, daarvoor hadden we vanmorgen om 10.00 u een extra repetitie. We kunnen dus rustig spreken van een overdosis cantorij in deze Stille Week.

Maar overdosis of niet: ik geniet er van. Voor de Catharinacantorij is dit namelijk de laatste keer dat we meewerken aan de Paascyclus. Daar staan we niet constant bij stil, maar het is mijn hoofd wel aanwezig.
We hebben nog steeds de gebruikelijke (on)gein onder elkaar tijdens de repetities.
‘Tenoren! Jullie waren niet geprepareerd.’ zei cantrix dinsdagavond bijvoorbeeld.
Bij geprepareerde tenoren zagen collega-alt en ik de beelden al op ons netvlies.
Bij één lied hebben de tenoren en de sopranen de solo.
‘Tenoren, kom hier maar bij de sopranen staan’
Het klonk goed, dat zou in de viering ook zo moeten; maar hoe doen we dat dan? “Misschien met een transportband?” opperde één van de leden. “Of een tillift?” suggereerde iemand anders.

Donderdagavond was Erwin Wiersinga de organist.
Hij kwam voorafgaand aan het inzingen schuldbewust melden dat hij de muziek voor deze viering op zijn nachtkastje had liggen, maar dat de envelop plotsklaps was verdwenen. Cantrix leende hem haar muziek. Een sopraan vroeg zich af wie er dan allemaal toegang hadden tot Erwin s slaapkamer…..maar Erwin liet zich daar verder niet over uit.

Vanmorgen zagen we elkaar dus weer.
De alten hadden het zwaar. Bij één lied was een inzet moeilijk.
Als we het alleen met de mannen zongen ging het goed, maar zodra de sopranen meededen werd het lastig.
“Jullie moeten je oren naar achteren richten!” was het advies.
Gaan we doen.
Zoals altijd is het hele cantorij-gebeuren in deze week voor Pasen een wonderlijke combi van gewijde muziek, ginnegappen om rake opmerkingen, mooie vieringen die bol staan van rituelen en samen zingen op ongewone tijden.
Dat is de charme van het zingen bij een cantorij.

Reageren

13 april: 63. Choral en 72. Choral

Door Ada

Op 13 april 2017

In Muziek

Vandaag is het Witte Donderdag. In deze Stille Week wil ik altijd één keer de hele Matthäuspassion beleven. Meestal gebeurt dat ‘life’ met koor en orkest, maar dit jaar niet; het was er gewoon niet van gekomen om ergens kaarten te regelen.

Gisteravond was ik alleen thuis; Gerard had koor repetitie.
Rond kwart voor acht installeerde ik me voor de computer en zocht op YouTube de Matthäus Passion op, de uitvoering van Herreweghe.
Op het toetsenbord lag de partituur met aantekeningen bij de altpartij.
Zo organiseerde ik dit jaar mijn privé -Matthäus.
Twee uur en drie kwartier duurde de uitvoering.

Gisteravond was ik alt in het koor en ik genoot van het meezingen met de prachtige koralen; en van de mooie melodielijnen die de altpartij heeft.
Toen Gerard thuiskwam zat ik nog midden in het slotkoor “Wir setzen uns mit Tranen nieder.” In m’n eentje thuis beleef ik de Matthäus Passion heel anders dan in de Oosterpoort, of tijdens een scratch. Ik drink ondertussen koffie, zit tijdens de aria’s ontspannen te borduren en moet tussendoor even naar de wc.

Op dit magistrale stuk raak ik nooit uitgekeken.
Een van de mooiste koorstukken wordt gezongen nadat de evangelist heeft gezongen dat Jezus de geest heeft gegeven.
“Wenn ich einmal soll scheiden”. Ooit hoorde ik het, fluisterzacht, uitgevoerd door het Bach-koor Holland. Voor mij is het altijd weer een ontroerend moment in de Matthäus.

In deze stille week wil ik graag de aandacht vestigen op deze mooie koraal.
Het heeft dezelfde melodie als “O, Haupt voll Blut und Wunden”, maar het wordt een stuk lager uitgevoerd en de zetting is anders.
Hieronder van beide stukken de eerste strofe uit de partituur en een uitvoering.
Beluister ze maar eens achter elkaar:

link >>>

Reageren

31 meert: As is alles wat nooit was.

Door Ada

Op 31 maart 2017

In Muziek, Streektaol

As het eem kan gaot Gerard en ik hen de veurstelling van Daniël Lohues as e weer een neie CD uutbracht hef.
In mei zit wij in De Neie Kolk tussen het publiek in Assen.
De neie CD “Moi” he’k nog niet kocht, dat doe ik dan wel, ik laot mij eerst verrassen.
De tweede keer dat wij Lohues life zagen was in Börger in theater ‘de Rotonde’. Een klein zaaltie vergeleken bij de Stadsschouwburg en de Neie Kolk, maor ik heb d’r goeie herinnerings an.
Wij zaten op de vierde rij van het podium af en ik haar het gevuul asof wij bij hum op vesite waren. D’r stunden een paar stoelen op het podium, een vleugel en wat gitaren.

Het programma hiette Allennig III. De bijbeheurende CD hadden wij nog niet heurd en ik zat die aomnd op het puntie van de stoel um maor niks te missen.
Wat mij bijbleem is van die aomnd in Börger is het lied: “As ’t anders gaon was”.
Weer zun typische, filosofische tekst van Lohues. Het lied giet over het woordtie ‘As’.
Wat was d’r gebeurd as het anders gaon was. Daor mugt wij graag over fantaseren.

As mien va en moe niet vanuut Oldenzaal naor Hoogersmilde verhuusd waren, was ik nou misschien wel een Tukker west. Met net zun mooi accent as schoonzeun Cees.
As ik niet bij de cantorij gaon was in 2007 haar ik nou niet bij Lentis warkt, want ik weur in 2008 secretaresse van de alt die naost mij zat op ’t koor.
Mien va kun het vrogger ok mooi zeggen. “As ik joe niet haar en gien grote eerappels, dan mus ik van nood kleine eerappelties eten!”
“As is verbraande turf” zeg een Drent.
Drent Lohues hef van dat gegeven een prachtig lied maakt.

Let naost de tekst ok ies op het pianospel tussendeur; het döt haost een beetie klassiek an.
Hierbij een link >>> naor zien uutvoering.

As is alles wat nooit was, of ’t is overbleem
van wat ooit in vuur en vlam, warmte of hef geem.
Bedenk het maor.

Reageren

28 maart: Het werd even stil op de jaarvergadering.

Door Ada

Op 28 maart 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

In februari houden we met de Catharina-cantorij op een reguliere repetitie-avond na de pauze de Jaarvergadering.
Dat zijn altijd genoeglijke bijeenkomsten; er zijn notulen, er is een jaaroverzicht, een financieel verslag, de cantrix doet een evaluatie en we bespreken wat huishoudelijke dingen zoals het jaarlijkse instapje. Niet heel spannend natuurlijk, we drinken samen een kop koffie/thee en hebben het vooral gezellig.

Op 23 februari, nu al weer meer dan een maand geleden, hadden we weer zo’n jaarvergadering. Wel genoeglijk, maar wat al een tijdje in de lucht hing: het was onze laatste jaarvergadering.
Cantrix Erica heeft aangegeven dat ze na Pinksteren stopt met het dirigeren van ons koor.
Dat wisten we al vanaf september 2016. Het bestuur is nog naarstig op zoek gegaan naar een vervang(st)er, maar dat is niet meer gelukt.
Dat betekent dat wij op 21 mei voor het laatst meewerken aan een viering. Na die viering zullen we afscheid nemen van Erica en zal de Catharinacantorij worden opgeheven.

Toen onze voorzitter deze mededeling deed bleef het lang stil.
Dat is op ons koor zeer ongebruikelijk.
Hij vroeg om een reactie.
Ja, wat moet je dan zeggen?
Ons oudste lid zei'”Ik ben het er niet mee eens. Ik wil niet dat de cantorij stopt. Het is iets waar ik iedere week erg naar uitkijk en ik geniet altijd heel erg van het samen zingen.”
Zij vertolkte de gevoelens van ons allemaal.

Maar we moeten wel reëel blijven. We zijn een kwetsbaar clubje geworden.
Er zijn te weinig mannen, het is moeilijk om de bezetting op peil te houden.
Daarbij worden we met elkaar ouder, de stemmen worden minder sterk en (zoals iemand tijdens de jaarvergadering zei) we kunnen beter stoppen een zelfgekozen moment.
Het is nog veel triester als een koor langzaam uit elkaar valt en je dan gedwongen wordt om het bijltje er bij neer te leggen.

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2015

Voorzitter Jaap en secretaris Essina vonden het een moeilijke avond.
Met z’n tweeën hebben ze vanaf het begin de Cantorij-kar getrokken.
“Jaap is mijn zelfbenoemde broer die ik graag had willen hebben” zei Essina hierover.
Zo trokken ze jaren samen op. Met plagerige opmerkingen over en weer en een stevige portie humor loodsten ze ons koor door bijna 34 jaar repetities en vieringen.
Hier is een groot compliment op zijn plaats.
Ook cantrix Erica die 13 jaar de Catharinacantorij heeft gedirigeerd wil ik hier graag even in het zonnetje zetten.
Zij heeft er voor gezorgd dat het koor op een acceptabel niveau is blijven zingen.
Ze legde de lat niet te hoog en zei vaak: “We kunnen beter voor ‘iets minder moeilijk’ kiezen en het dan goed uitvoeren.” Zo zongen we de laatste tijd wat vaker éénstemmig en waagden we ons niet meer aan ‘heel hoog’ of ‘heel complex’.
En als we al wel eens een moeilijk stuk hadden, dan oefenden we thuis en waren trots als het dan met alle hens aan dek toch lukte.

We sluiten een tijdperk af.
Tien jaar heb ik deel uitgemaakt van dat tijdperk.
Het was mij een aangenaam genoegen.

Reageren