Categorie: Muziek Pagina 29 van 37

18 januari: Jullie zijn het zout der aarde.

Door Ada

Op 18 januari 2016

Vorige week donderdag (7 januari) ging de Cantorij repetitie niet door in verband met de ijzel. Jammer vind ik dat altijd. Cantrix vond het ook jammer, temeer omdat we voor ons volgende optreden (gisteravond in de Vesperviering) maar twee repetities hadden. Waarvan er dus één uitviel!

Afgelopen donderdagavond was die ene repetitie en we moesten hard werken. Cantrix had van te voren al gewaarschuwd ‘dat het misschien wel 22.00 uur kon worden’, dus één van de oudere leden had de VOR-bus die haar altijd terugbrengt een half uur later besteld.
We hadden de kerstmuziek nog in de mappen, dus het duurde even voordat iedereen de goede stukken had. Alt naast mij had van één lied niet alle bladen gekregen. “Ik heb alleen maar een achterkant”. Alt voor haar zei: “Ach, ein schöner Rücken….’, waarop bas naast mij aanvulde “kann auch entzücken!”
Soms heeft het allemaal niets met muziek te maken.

Voortvarend jasten we door het programma heen en de repetitie verliep boven verwachting. Cantrix komt niet uit Drenthe, maar geeft wel Drentse complimenten. “Het valt me nog niet tegen!” is dan zo’n beetje het hoogst haalbare: we moeten wel scherp blijven. Dat we om 21.30 uur toch al klaar waren was eigenlijk het grootste compliment. Het oudere lid moest toen alleen wel een half uur op de VOR-bus wachten…..

Gisteravond was dus de vesper. De cantorij heeft prima gezongen. In zo’n dienst vallen de puzzelstukjes altijd op hun plaats. Wij zingen liederen en in de vesper blijkt dat ze precies passen bij de inhoud van de viering. In één van de lezingen uit Mattheus zei Jezus: “Jullie zijn het zout der aarde.” Naar aanleiding daarvan las iemand een Tsjechisch sprookje voor dat ging over zout. Nou ben ik erg van de sprookjes, dus dit vergeet ik nooit meer.
Benieuwd naar het sprookje? Klik hier ( zout ) voor mijn eigen interpretatie van het verhaal over de koning die drie dochters had.

Ennuh….over vandaag>>>: ik heb het er niet over.

Reageren

14 januari: Wat heeft de angst met ons gedaan?

Door Ada

Op 14 januari 2016

In Muziek

Gerard en ik kijken graag naar ‘de slimste mens’.
Gisteravond keken we naar de aflevering van dinsdag via ‘Uitzending gemist’.
Maarten van Rossem zit daarbij als enig en onafhankelijk jurylid. Hij zegt soms hele nare dingen (over Drenthe bijvoorbeeld), maar soms ben ik het ook roerend met hem eens.
Gisteravond ging het over een uitspraak van president Roosevelt tijdens zijn inauguratie-rede in maart 1934: “The only fear we have to fear is fear itself.” (De enige angst waar we bang voor moeten zijn is de angst zelf.)
Van Rossem zei hier over: “Deze uitspraak is zeer passend bij de angstmachine die we in deze tijd hebben aangezet.”

Vandaag kwam het lied “Alles wat ademt” van Rob de Nijs op de radio.
In 1985 had De Nijs een hit met dit lied, ik had het al een tijd niet gehoord.
Tot vandaag dus.
Mij trof de zin: bang voor elkaar, dreigen ze met de hel, wat heeft de angst met ons gedaan, laat alles wat ademt in vrede bestaan.
Dertig jaar geleden. En nog steeds actueel. Ik moest gelijk weer aan de ‘angstmachine’ van Van Rossem denken.

Hierbij een link >>> naar een YouTube versie van het lied.
Bij dit filmpje wordt de tekst afgebeeld naast mooie foto’s van bloemen, dieren, kerken, kaarsen en mensen. Het rare is dat die beelden mij meer raken dan de beelden van oorlog, terrorisme en haatzaaierij die we bijna dagelijks zien in het journaal.

Reageren

9 januari: Adèle versus Dylan.

Door Ada

Op 9 januari 2016

In Muziek

Gisteravond 20.35 uur.
Breiwerkje: check.
Koffie met notenkoek: check.
Endeavour: ….kwam er niet op!
Het stond in de gids, het stond in de krant, het stond zelfs op de Belgische teletekst.
Jammer. We keken daarom maar naar de eerste aflevering van Flikken Rotterdam.
Spannend. Maar Rotterdam is geen Oxford.
Over de muziek wil ik het helemaal niet hebben.

Over muziek gesproken: vanmorgen zaten we samen aan de zaterdagmorgen-koffie.
Frank Boeyen was hoofdgast bij Grand Café Kranenberg (Radio 2) en één van zijn favoriete liedjes was Adèle met “Make you feel my love”.
Mooi, mooi, mooi.
Boeyen vertelde dat het een cover was, het nummer was oorspronkelijk van Bob Dylan.

O?!?

Wist ik niet. Dus ik zoeken op You tube. Ik vond een uitvoering van Dylan >>> , gekoppeld aan een zwart-wit filmpje van Charlie Chaplin.
Het is altijd leuk om het origineel en de cover naast elkaar te zetten.
Luister en vergelijk. Mijn voorkeur gaat uit naar Adèle >>>.
En naar Endeavour.

Reageren

5 januari: Schaatsen op de snelweg.

Door Ada

Op 5 januari 2016

In Muziek

Wel een wekker gezet vanmorgen voor de eerste werkdag na de kerstvakantie.
Maar met in het achterhoofd al het idee: “Als het ijzelt en het niet vertrouwd is ga ik niet”.
Ik ging niet.
De mens wikt, het weer beschikt.

Maar wat nou als je kerstvakantie in Nederland om is en je vliegtuig vertrekt om 12.30 uur vanaf Schiphol om je naar Londen te brengen?
En in Londen om 15.30 uur een (reeds betaalde) trein klaar staat om je naar Nottingham te vervoeren?
“Papa…”
Smekende blik.
“Er rijden geen bussen. En alle treinen hebben vertraging.”
Papa was een held vandaag.
Om 07.30 uur vertrokken ze, hij bracht Frea naar Lelystad waar (qua weer) niets aan de hand was.
Het kind was eerder op Schiphol dan papa weer bij mama aan de koffie zat.
Papa kan alles. Zelfs met CODE ROOD van het KNMI voor het hele Noorden door Drenthe, Groningen en Friesland rijden.

Kind uit Leeuwarden nodigde uit ons om ergens aan mee te doen: “It giet oan: Elfstedentocht op de snelweg in Friesland!” Lolbroek.

Wat heb ik gedaan met mijn onverwachte vrije dag? Van de zenuwen en de onrust over de ‘reis vol gevaren’ van man en dochter ben ik hard aan het werk gegaan. Kamers opgeruimd, bedden verschoond, stof gezogen en voor twee dagen eten voorbereid.
Vanmiddag heb ik een digitaal foto-album klaargemaakt, bijgewerkt tot 4 januari 2016!
Tijdens het werk kwam op mijn MP-3 speler Aafje Heynis voorbij met “Bist du bei mir”.
Daar kan ik niet bij doorwerken, ben even gaan zitten. Luister via deze link >>> naar deze prachtige uitvoering, dan begrijp je wat ik bedoel.
Einde middag kregen we een appje van Frea: Thuis!

Reageren

20 december: Met een lied op de lippen.

Door Ada

Op 20 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Een bijzondere viering vanmorgen in het Martiniziekenhuis. We werkten met de Catharinacantorij mee aan de kerkdienst voor patiënten, familieleden en andere belangstellenden. Complete bedden en rolstoelen met infuusstellages werden binnengereden.

Het is een gewone viering met liederen, lezingen en gebeden, maar door de setting is het bijzonder. Een beetje beladen zelfs. Maar ook hier ontbrak de broodnodige humor niet. De ouderling begon: “We zitten in de adventsweken. Tijd van verwachting. We verwachten nog een bed, dus we wachten nog even.”

De vierde kaars werd vanmorgen aangestoken; het licht wordt steeds sterker op weg naar kerst. Het ging vanmorgen over Maria, die aartsengel Gabriel op bezoek krijgt en haar vertelt dat ze moeder zal worden van de zoon van God.
Op zich een blijde boodschap, maar voor Maria viel het allemaal niet mee.
De voorganger vertelde dat het ook niet meevalt als je in het ziekenhuis komt te liggen.
Geduld, wachten en loslaten. Je moet je overgeven aan iets wat je niet zelf in de hand hebt. Je moet je neerleggen bij het feit dat je niet alles in je eigen leven zelf kunt bepalen. In het ziekenhuis is dit aan de orde van dag, het maakt mensen onzeker en kwetsbaar.
Maria laat ons zien dat dit soort situaties in een mensenleven vragen om moed en vertrouwen: biedt dergelijke moeilijkheden het hoofd, blijf niet te lang in bitterheid en teleurstelling hangen, accepteer wat je overkomt en wees blij met alle hulp die je wordt geboden. Verwonder je over al het goede wat je ondanks alle narigheid nog ten deel valt: een vriendelijk woord of de zon op je gezicht, het zijn de kleine dingen die je kracht geven en je er weer bovenop helpen. Een troostrijke preek.

Na de overdenking zongen we ‘Zolang wij adem halen”, een prachtig lied met o.a. de tekst:
“Al is mijn stem gebroken, mijn adem zonder kracht,
het lied op andere lippen draagt mij dan door de nacht.”
Vanmorgen werd het lied gezongen door mijn lippen, dat is in het afgelopen jaar wel eens andersom geweest. (zie 30 november 2014 >>>)

De dominee sloot de viering af met het gedicht “Venster van de ziel’, ik vond op het internet een pagina >>> waar het helemaal staat.
De laatste regel is: We moeten een venster zijn, waardoor Gods liefde in de wereld straalt.
De ene keer straalt het vanuit jouw ziel naar de ander, een andere keer straalt het vanuit andermans ziel naar jou.
Soms zingen jouw lippen, soms zingen andere lippen voor jou.

Reageren

18 december: Tijd sparen in flesje.

Door Ada

Op 18 december 2015

In Muziek

Gisteravond na de Cantorij miste ik mijn horloge.
Thuis speurde ik alles na waar ik langs gelopen was, maar geen horloge. Gisteravond laat stuurde ik nog een mailtje naar de koster: “Ligt mijn horloge misschien nog ergens in De Deel?” Vanmorgen mailde ze terug. “Gevonden!”

Hij lag buiten, naast waar mijn fiets had gestaan. Vanmiddag fietste ik even naar De Brink om hem op te halen. Wat heerlijk dat ik hem weer heb. Het is niet eens een hele dure, maar ik had hem gekocht van verjaardagsgeld van vorig jaar.
Wat kun je dan blij zijn om zulke kleine dingen. Nu heb ik ‘de tijd’ weer om m’n pols.

Dit (voor mij) waardevolle moment van de dag brengt mij bij een prachtig liedje over tijd: Time in a bottle van Jim Croce.
Eén van de liedjes waar ik altijd op stem voor de Top 2000.
Jim Croce schreef dit lied in 1970 toen zijn vrouw hem vertelde zwanger te zijn van hun zoon.
Het nummer werd pas na 1973 bekend, nadat Jim Croce stierf in een vliegtuigcrash. De tekst, die gaat over leven en dood en de tijd die voorbij gaat, werd extra beladen na zijn overlijden. Hierbij een link naar het nummer op You Tube >>>. De tekst komt in beeld.

Als je toch tijd zou kunnen sparen in een flesje ……..

Reageren

16 december: Wapens in de zegen.

Door Ada

Op 16 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente, Muziek

Vanavond werkten we met de Catharinacantorij mee aan een viering van de PKN-gemeente in de Noorderkroon. Met de spaghetti nog achter in de hals meldde ik mij om 18.15 uur voor het inzingen.
Altijd lastig zingen in zo’n zaaltje. Het zingt veel ‘zwaarder’ dan in een kerk, bij het eerste lied leek het wel of er zand in de motor zat.
Gaandeweg knapte het wel op. Cantrix schroefde het tempo een beetje op zodat het wat gemakkelijker ging en over het algemeen ging het prima vanavond.

Wel altijd warm in zo’n verzorgingscentrum. De alt naast mij verzuchtte na afloop dat ze beter een korte broek aan had kunnen doen. Dat vond de rest niet zo’n goed idee.
Het zijn altijd aangename bijeenkomsten. Omdat de mensen die zo’n viering bezoeken
over het alg kerststal emeen ouderen zijn, worden er veel bekende kerstliederen gezongen en ook het kerstevangelie wordt in de oude versie voorgelezen: “En het geschiedde in die dagen….” Het brengt voor mij altijd de sfeer van vroeger even terug.

Eén van de mooiste liederen vond ik vanavond het ’Eer zij God in onze dagen’: we kennen het inmiddels goed. Heerlijk om dat lied vierstemmig door elkaar heen te zingen. Vanavond stond ik voor de tenoren en hun ‘glohohoria’ wisselt af met dat van de alten, nu hoorde ik pas goed hoe mooi dat in elkaar overloopt.
Toch was het niet de muziek die mij het meest raakte vanavond, dat was de zegen.
Na afloop vroeg ik aan de voorganger, Astrid Mekes, de tekst.

God, Gij zijt het die ons nieuw kunt maken.

Zegen ons met kalmte tegen crisis.
Zegen ons met moed tegen onzekerheid.
Zegen ons met rustig inzicht tegen bange voorspellingen.
Zegen ons met creativiteit tegen berusting
Zegen ons met opgewektheid tegen bedruktheid
Zegen ons met humor tegen boosheid
Zegen ons met weerbaarheid tegen moeilijke dagen

God, Gij die ons nieuw kunt maken,
zegen ons met het licht van Kerstmis
en zegen ons met een nieuwe toekomst. Amen.

Met alle bovengenoemde emoties hebben Gerard en ik het afgelopen jaar te maken gehad.
En ik zou haast zeggen: wie niet?
Deze zegen reikt ons de wapens aan waarmee we het leven zoals dat op ons afkomt te lijf kunnen gaan.

We kregen deze zegen vanavond mee.
Wat een cadeau.

Reageren

12 december: The most wonderfull time of the year.

Door Ada

Op 12 december 2015

In Muziek

Gistermorgen in de auto op weg naar het UMCG zong Andy Williams “It’s the most wonderfull time of the year.”
Vind ik ook. Na Sinterklaas begin ik voorzichtig hier en daar kerstversiering aan te brengen. Eergisteren maakte ik iets nieuws van iets ouds. Dit najaar had ik blauw – paarse hortensia’s gedroogd. Verder had ik van mijn moeder twee oude pieken gekregen, zij heeft al jaren geen kerstboom meer in huis. Glimmend rode pieken. Die zette ik in een glazen accubak en vulde de ruimte er tussen met de hortensia’s en rode kerstballen van verschillende dikte.

Kerstboom, kerstkaarten, kerstlichtjes, kerstmuziek: ik geniet in deze periode. Afgelopen week hoorde ik the Eagles weer met “Please, come home for christmas”. Uit 1978.

Dit was ‘m.

Voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn eerste radio-cassetterecorder.
Gekocht op mijn 17e voor 180 zelf-verdiende guldens. Verdiend met grasmaaien, oppassen bij de buren en rollers zetten. Ik voelde me schathemeltje rijk. Met een portemonnee vol beduimelde bankbiljetten en munten ging ik naar een electronica-winkel in Assen en kwam thuis met een doos met de felbegeerde radio-cassetterecorder.

Het eerste liedje dat ik opnam was dus van The Eagles.
Als ik het hoor zie ik mezelf weer zitten met de gebruiksaanwijzing in de ene hand en twee vingers op twee knoppen: “dan REC en PLAY tegelijk indrukken”
Het eerste liedje op het eerste bandje. Onvergetelijk.
Het eerste bandje heb ik onnoemelijk veel afgespeeld. Na The Eagles kwam ‘Trains and boats and planes” van Billy J Kramer en de Dakota’s.
Altijd als ik de laatste bellen van the Eagles hoor ben ik even verbaasd dat er een ander liedje komt: in mijn brein zitten die twee liedjes aan elkaar geklonken. Het is nog erger dan het Pavlov-effect……
Luister in deze most wonderfull time of the year nog maar eens naar de vier verdrietige eagles met hun kerst-smartlap. Sneu hoor. ‘My baby’s gone, I have no friends….’ >>>

Reageren

10 december: Zingen maakt blij.

Door Ada

Op 10 december 2015

In Alledag, Cantorij Roden, Muziek

Gistermiddag hebben Gerard en ik al een half uur gewandeld en vanmiddag heeft hij lampjes opgehaald bij Blokker en ze gelijk in de buitenkerstboom gehangen.
Toen was hij ook wel moe, maar we kunnen toch concluderen dat het iedere dag een stukje beter gaat. Morgen gaan we voor een controleafspraak naar het ziekenhuis, dan horen we meer over hoe het nu verder zal gaan.

Vanavond wandelde ik naar de Deel op de Brink, waar ik niet moest zijn.
De cantorijrepetitie was namelijk in Op de Helte, dus ik moest snelwandelen door het dorp, maar dat is in deze kersttijd beslist geen straf.
Het zijn drukke tijden voor de Catharinacantorij. Tijdens de repetitie vanavond zongen we liederen voor drie diensten de komende periode. Veel bekende liederen, dus het zingen is erg plezierig.

Het lastigst is nog steeds het al eerder genoemde Eer zij God in onze dagen/Gloria dat we volgende week gaan zingen in de Noorderkroon.
Nadat we het een keer hadden gezongen vroeg cantrix: “Wat doen die tenoren daar nou?” “Ja, in excelcis!” antwoordde een tenor naar waarheid. Maar de ene excelcis was niet gelijk aan de andere excelcis dus dat gaf wat verwarring. Het kwam goed gelukkig. Naast mij merkte iemand op ” Hier zullen ze nog lang over spreken bij de Noorderkroon!”
Ik waag het te betwijfelen…

Voor de pauze legt een sopraan altijd haar bril op de stoel, die vervolgens na de pauze altijd gered wordt door de bassen vlak voordat ze er op gaat zitten.
Eén lied vinden we eigenlijk niet zo leuk om te zingen.
Maar dat zeggen we niet.
Een alt roept daarover tegen een bas “We zingen je lievelingslied!” waarop de bas in kwestie bromt dat hij meerdere lievelingsliederen heeft, maar dat die over het algemeen niet in het liedboek staan.

Eigenlijk was ik moe toen ik vanavond om 19.00 u richting centrum Roden liep.
Maar zingen doet iets wonderlijks met je: samen zingen maakt blij.
En daar knapt een mens van op! Dit mens tenminste wel.

Reageren

30 november: The Lovin Spoonful.

Door Ada

Op 30 november 2015

In Alledag, Kerk & gemeente, Muziek

Rechtstreeks vanuit het
Het nieuwe bloed van gisteren is goed aangeslagen. Het HB-gehalte was onder de 5.0 gezakt, maar dat zat vandaag weer op 5.9.
Dat uitte zich vandaag in iets meer energie en iets meer eetlust.
Het infuus met de zak sondevoeding zit er nog aan, maar de zaalarts sprak er vanmorgen al over dat deze ‘vloeibare biefstuk’ de langste tijd heeft gediend. Ik hoop dat de stijgende lijn morgen doorzet en dat ik mij dan nog wat minder moe voel, want dat was ik vandaag toch nog wel.

Naast de yoghurt is Brintapap een nieuwe ontdekking voor het geval het slikken nog problemen blijft geven, zoals dat nu nog het geval is.
Gelukkig heb ik die Brinta als kind goed leren eten en ik vond het eigenlijk ook nog wel weer lekker ook. Morgen hopelijk met nieuwe energie weer op!

Ondertussen aan de Boskamp:

Gistermorgen woonde ik de dienst bij in de Catharinakerk.
1^e adventszondag. Er stond een prachtige krans op het doopvont (veel mooier en imposanter dan die van mij) waarvan de 1^e kaars werd aangestoken en het was een fijne viering. We zongen veel bekende adventsliederen, o.a. Op U mijn heiland blijf ik hopen en Hoe zal ik U ontvangen. We hoorden het verhaal van Zacharias, die in de tempel van de engel Gabriël te horen krijgt dat hij op z’n oude dag nog vader gaat worden. Hij is daarna tot de geboorte van Johannes (de Doper) met stomheid geslagen. Verhaal lezen? Zie >>>>

Al vele malen heb ik over dit verhaal preken gehoord, maar ds. Van Beijeren bracht gistermorgen een voor mij nieuwe zienswijze op dit verhaal naar voren. Eén aspect van de boodschap was dat wij in deze weken voor kerst een beetje zouden moeten ‘vasten’ voor wat betreft het praten. ‘En vergeet daarbij de ‘social media’ niet’ dacht ik er achteraan.

We tetteren wat af in deze tijd, . Het kan wel wat minder met al die woorden.
Daar moest ik over nadenken: hoe ga ik dat in de praktijk brengen?
Praten, beppen, teuten, bijkletsen: allemaal dingen die ik graag doe.
Vanmorgen luisterde ik naar Radio 5, toen kwam er een nummer van The Lovin Spoonful voorbij. “Darling be home soon>>>” zingen ze.
De laatste zin van het refrein is: “For the great relief of having you to talk to…”
(voor de grote opluchting dat ik jou weer heb om tegen te praten).

Beetje dubbel dus in deze dagen……

Reageren