De waarde van de dag

Zondag 4 juli beloofde lelijk te verregenen; tot het begin van de middag zaten we heerlijk in het zonnetje met een kop koffie en een goed boek/vishengel, maar Buienradar beloofde na 14.00 uur grote plenzen water. Niet fietsen, niet wandelen dus, maar we bedachten iets anders waaraan ik mijn hart kon ophalen: we bezochten slot Loevestein

Rond 14.00 uur  doemde het kasteel al op vanachter  de immense muren.
Eenmaal binnen kregen we bij het toegangskaartje een grote sleutel aan een keycoard om de hals; die had je nodig voor het beluisteren en bekijken van informatie. Het kind in mij vindt dat al prachtig.

Het eerste deel van de bezichtiging was gesitueerd in het kazernegedeelte van de vesting.  In vitrines lagen dingen die waren opgegraven op het terrein van Loevestein: een mooi chronologisch overzicht van de ontwikkeling van de mensheid in dat gebied.
In het slot waan je je vijf eeuwen terug in de tijd.  Loevestein is natuurlijk het meest bekend door de ontsnapping van Hugo de Groot in een boekenkist.  Dat was in maart van dit jaar 500 jaar geleden; ter gelegenheid  daarvan was er een tentoonstelling over De Groot ingericht.

…zaal met de stemmen….

We begonnen onder in de gewelven van het slot en kwamen ondertussen van alles te weten over het slot en zijn bewoners.  In de ruimte waar Hugo de Groot twee jaar gevangen zat stond een schilderij van hem en werd zijn geschiedenis  in beeld en geluid verteld.  Een van de mooiste dingen van deze  tentoonstelling was ‘de zaal met de vele stemmen’.  In glazen bollen las je informatie over wat Hugo de Groot heeft betekend op het gebied van oorlogsrecht,  de vrijheid van godsdienst/meningsuiting,  het internationaal recht, het publiekrecht en het zeerecht. Over al die onderwerpen kon je kopstukken op dat gebied ( o.a. André Kuipers over de ruimte) horen vertellen over de grote invloed die het gedachtegoed van Hugo de Groot nog steeds heeft.
Wist ik allemaal niet. In mijn brein was alleen die boekenkist blijven hangen, terwijl de man die daaruit ontsnapte één van de grootste, internationaal erkende  Nederlandse geleerden was.

Op de zolder konden we onze sleutel gebruiken voor verhalen van andere mensen die in of om het slot woonden.  Je klimt op smalle trapopgangen waar op de uitgesleten reden al eeuwenlang voetstappen worden gezet en je loopt door sober aangeklede ridderzalen. In een van de zalen zat een vrouwelijke gids die mooie verhalen kon vertellen.  Je kon zien dat ze genoot van wat ze aan het doen was.  Kinderen konden met alle vragen bij haar terecht. “Kregen kinderen in de middeleeuwen echt bier en wijn te drinken?” “Ja.  Maar toen was alles heel anders dan nu…. ” Toen ik haar even alleen sprak vertelde ze dat ouders haar vaak vertelden dat ze niet wisten dat geschiedenis zo leuk kon zijn.  Het is maar net hoe je het brengt. Hierbij een link naar de website van Slot Loevestein.

Loevestein verdient een compliment voor hun inspanningen om het verhaal van het slot én Hugo de Groot onder de aandacht te brengen en te houden.  s Avonds bij het eten zei Gerard: “Je hebt je sleutel nog om…”

Ik heb hem nog. Hij hangt aan ons prikbord in de woonkeuken. Een mooi souvenirtje; het herinnert me steeds even aan die verregende zondag die uiteindelijk zo’n mooie reis door de Nederlandse  geschiedenis opleverde.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tien delen.

Twee keer in de geschiedenis van deze website heb ik een blog geschreven onder de titel ‘Stom!’
Af en toe moet ik mijn frustraties even kwijt. Hierbij een link naar deel 1 uit 2015 en deel 2 uit 2018.
Vandaag een tegenhanger van die twee blogs: een blog over kleine dingen waar ik blij van wordt.
‘Bliede’ in het Drents.

Op ons ‘2x 60’-feest kreeg ik van vriendin Sinet een ‘bij-cadeautje’: een koelkastmagneet van het programma ‘Goeiedag Haandrikman’.
Zij had meegedaan aan het spelletje ‘Vroeger of later’ en kreeg naast andere prijzen ook dit hebbedingetje.
Nou zit onze koelkast ingebouwd in onze keuken, dus daar zitten geen metalen vlakken aan, maar hij past ook heel goed bij ons koffieapparaat!

De eerste keer dat ik er weer werd uitgehaald voor een steekproef na het scannen van de boodschappen kreeg ik het vijfde stickertje op het stroopwafelspaarkaartje.
Het blije gevoel toen ik de winkel uitliep kwam niet door het stickertje, maar door de opluchting dat ik niet weer ‘even naar de kassa’ moest.

Twee brieven lagen er na onze vakantie in onze brievenbus van het Bevolkingsonderzoek Noord.
Als 60-plusser mag je regelmatig meedoen aan preventieve bevolkingsonderzoeken.
De ene brief vertelde dat er geen tekenen van darmkanker waren waargenomen in de ontlasting en de andere gaf aan dat er geen verontrustende zaken waren aangetroffen in het uitstrijkje.
Wij weten dat gezondheid niet iets vanzelfsprekends is, dus ik werd even heel blij van die post.

In de loop van de jaren heb ik van mijn tante Trijn nogal wat handwerkspulletjes van mijn oma Vrieswijk gekregen.
Voor een projectje met heel dun garen zocht ik uit haar erfenis vier dunne breinaalden, nr. 2.5.
Nu zit ik te breien met oma’s naalden; ze overleed toen ik 9 was, 51 jaar geleden.
Door die naalden is het net of ze weer even heel dichtbij is.

Zondagmorgen bij het koffiedrinken na de kerkdienst sprak ik Sijcolien.
Ze had even gekeken naar de ‘dekensteek’ naar aanleiding van het blog over het dekentje voor Jacquelien, maar vond het nog wel lastig.
Ze vertelde dat ze ook bezig was met kleine haakwerkjes voor kerstkaarten.
“Dat doe ik met filmpjes op het YouTube-kanaal ‘Maak het met Miranda’, waar ook die engeltjes destijds op stonden.”
Miranda heeft een online-handwerkcafé en zit gewoon twee uur te haken en vertelt ondertussen wat je moet doen.
Sijcolien stuurde me twee links:
– een video voor het maken van een ijspegeltje, een randje en een kerstbal en
– een video voor het haken van kleine kerstdecoraties om op te hangen of te versturen in een kerstkaart.
Hiernaast de afbeelding die Sijcolien meestuurde van wat ze al heeft gemaakt.
Leuk!

Daar zou ik zo mee willen beginnen, maar ik heb al een ‘haakding’, een ‘breiding’ en een ‘borduurding’ onderhanden.
Meer dingen mag niet van mezelf, anders begin ik aan tien dingen en maak ik niks af.
En dat is dan gelijk het eerste item op het toekomstige blog  ‘Stom! 3’: dat er te veel leuke handwerkdingen zijn en dat ik daar niet genoeg tijd voor heb.

Hoe kennen wij elkaar?
Ik ken Ada van de basisschool ‘de Haven’ en voornamelijk het kinderkoor waar Marit (mijn zusje) opzat.
We zijn naar heel wat optredens geweest in Roden voornamelijk in ‘Op de Helte’ en de katholieke kerk.
Daarna via haar dochter Harriët, we hebben samen belijdenis gedaan.
Tegenwoordig via de kerk en we lezen samen de boekenreeks ‘de 7 zussen’.

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben geboren en getogen in Steenbergen op de boerderij in de jaren 80.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Op dit moment zit ik werkeloos thuis, maar ik doe nog wel heel veel vrijwilligerswerk om bezig en bij te blijven.
Zo zit ik al ruim 20 jaar bij het Rode Kruis en ook bij Stichting Herdenken Noordenveld.
Daarnaast ben ik vorig jaar begonnen bij de bibliotheek.
Ook ben ik vrijwilliger bij Havezathe Mensinge, die is gelukkig ook net weer open.
Verder zit ik in het ‘Beamteam’ van de kerk en maak ik de pagina ‘Ondersteboven’ van Kerknieuws

Wat wil je graag met de lezers delen?
Na dik een jaar binnen heb ik weinig te doen gehad, omdat alles op zijn gat lag door corona; langzaam begint alles weer.
Voor mij ook weer het begin van alle vriiwiligers werk.

De bieb, waar ik vorig jaar ben begonnen net 2 weken voordat alles dicht ging, was een tijdje gedeeltelijk open en is sinds een dikke maand weer volledig open voor publiek.
Dat heb ik wel gemist; de reuring van mensen, de kinderen die vrolijk boekjes uitzoeken.
Verder mag steeds beetje bij beetje wat meer. Het onder de mensen zijn en weer van alles doen heb ik wel gemist.

Tijdens de corona-tijd ben ik ook nog verhuisd.
Niet bij mijn ouders in, wat sommige mensen dachten.
Dat verhuizen was ook wel lastig, want in april was alles alleen op afspraak open.
Maar…… ik ben over en geniet nu van mijn nieuwe huis!

Wat ik met de lezers wil delen is een recept van een favoriet gerecht in onze familie: spinazietaart met ricotta en pijnboompitten.

Dit heb je nodig:
– 1 eetlepel olijfolie
– 600 gram spinazie
– 4 eieren
– 250 gram ricotta
– half potje zongedroogde tomaten, fijngesneden
– 75 gram Parmezaanse kaas, geraspt
– 1 rol hartige taartdeeg, koelvers of 5/6 plakjes bladerdeeg (diepvries)
– 2 eetlepel pijnboompitten
– een quichevorm/springvorm

Dit moet je doen:
– Verwarm de oven voor op 200 graden
– Verhit de olijfolie in een koekenpan en laat de spinazie handje voor handje slinken in de pan.
– Klop de eieren los en roer de ricotta, tomaten en de helft van de Parmezaanse kaas erdoor, beetje zout en peper naar smaak toevoegen.
– Schep de spinazie in een zeef, druk het vocht er uit en roer de spinazie vervolgens door het ricottamengsel.
– Bekleed de bakvorm met het taartdeeg en prik er een paar keer in met een vork.
– Schenk het spinazie-ricottamengsel erover en bestrooi het met de overige Parmezaanse kaas en de pijnboompitten.
– Bak in de oven in 35 minuten gaar en goudbruin.

Nog een paar opmerkingen:
Voor de ricotta kun je ook cottacheese gebruiken (200 gram)
Verder strooi ik altijd een beetje paneermeel over de bodem en ook over de taart als de pijnboompitten en kaas er op zitten.
Zongedroogde tomaatjes vind ik erg lekker: ik doe er gewoon een heel potje in.
Wel van te voren laten uitlekken en droogdeppen.
Als extra toevoeging kun je er nog zonnebloempitten bij doen,  die zijn wat goedkoper dan pijnboompitten.

Eet smakelijk!

Er was al weer genoeg ‘stof’ voor deel 20 in deze serie.

Van Sijnie Bouter kreeg ik een foto van een bord dat bij het pontje van Woudrichem naar slot Loevestein stond; erg leuk.

Van Theo van Beijeren kreeg ik twee mooie anekdotes voor deze blogserie:
In Leeuwarden preekte een dominee over Simson en vertelde gloedvol over de manier waarop Delila hem probeerde te verleiden.
Ze maakte zich prachtig op en deed een schitterend collier om. Alleen daar ging de predikant de mist in; hij verhaspelde wat hij wilde zeggen:
eerst zei hij dat Delila een prachtig “kreng stralen” om had gedaan. Toen hier en daar iemand in de lach schoot, probeerde hij zich te verbeteren en zei: “een straal krengen”. Inmiddels werd overal gelachen. Uiteindelijk kwam hij hij eruit: “ze deed een prachtige streng kralen om”… Maar toen kon hij de rest van zijn preek wel vergeten.

Een andere anekdote ‘uit de oude doos’:
een collega-predikant ging ’s avonds voor in de gevangenis van Leeuwarden, een speciale dienst voor gedetineerden. Alleen had hij niet goed gekeken naar het slotlied, een avondlied: ‘k Wil U o God mijn dank betalen’. Dat eindigt met de woorden: ‘breng ik, voor elke dag mijn hier gegeven, U hoger, reiner loflied toe’.
Hij zei het maar eerlijk: “Dit kan ik jullie natuurlijk niet laten zingen. Ik stel voor dat jullie zelf het slotlied kiezen.”
Eén van de gedetineerden wist het meteen:  ‘Ik zie een poort wijd openstaan’! (Joh. de Heer 140).

De vader van Mathieu van der Poel over de precieze gang van zaken in de Tour de France:  “Zo’n puntje precies ben ik nou ook weer niet.”
Nog een verspreking bij de Tour: Dionne de Graaf haalt in ‘de Avondetappe’ het werpen van een blik en het schijnen van een licht door elkaar.
“Danny, wil jij je kennersblik laten schijnen over deze kwestie?”

Carola Schouten zegt in het Journaal dat ze ‘conclusies gaat leren’ uit lessen uit het verleden.
Vriendin Irene van Carlijn had ook weer een paar leuke:
“Ik ben met de boter in neus gevallen.”
“Je slaat de kop op de spijker!”

Een nicht zat met haar zoontje van 5 in de auto en zag bij het afslaan een fietser over het hoofd.
Flink remmen, het ging net goed. Raampje open.
“Sorry meneer, ik zag u over het hoofd!”
“Ja, rij maar gauw door met je haast!”
“Nou ja zeg, ik bied toch mijn excuses aan, flapdrol!”
Raampje dicht.
Zoontje: “Mama! Hoe weet jij nou dat die meneer Flapdrol heet!”

Toen wij op een avond in onze vakantie een wandeling maakten over de stadswallen van Willemstad, zagen we deze reiger.
De tekst was gewoon in het Nederlands….. waarschijnlijk een buitenlandse reiger.

Wordt in jouw omgeving een spreekwoord helemaal verkeerd gebruikt? Of zegt iemand onbedoeld iets heel grappigs? Geef het aan mij door.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 19, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Kijk ook af en toe even op het Instagram-account Treintaal.
Daar lees je o.a. deze uitdrukking: ‘Ik zie groen licht aan het eind van de tunnel…’

Het nieuws dat de laatste dagen tot ons komt houdt me meer dan anders bezig.
De beelden die ik zie, de reportages die ik hoor.
Het verwoestende water, zoveel doden in Duitsland en België, het overlijden van Peter R. de Vries die op klaarlichte dag op straat werd neergeschoten, de verontrustende berichten over het coronavirus.
Het spookt al maar door mijn hoofd, het wakkert angst en onzekerheid aan en ik voel me machteloos.

Nee, ik heb geen roos op straat gelegd vandaag.
Ik zet een foto van een roos die in onze tuin staat te pronken op mijn blog.
Een roos van onmacht.