De waarde van de dag

39 jaar geleden gaven Gerard en ik elkaar op deze dag het ja-woord.
Wij vierden die trouwdag zoals iedereen in onze sociale kring dat destijds deed: eerst het officiële gedeelte in het gemeentehuis in Smilde, daarna vroegen we Gods zegen in de Hervormde kerk in Hoogersmilde en ’s avonds vierden we een enorm feest met iedereen die destijds een rol speelde in ons leven.
Ik denk er met veel genoegen aan terug: we hadden een prachtige dag en we hebben er van genoten.

Ieder jaar halen we het foto-album nog even naar beneden en bladeren we door onze herinneringen.
En ieder jaar moeten we constateren dat er weer een aantal mensen zijn overleden die aanwezig waren op onze trouwdag.
Toen de laatste zus van mijn moeder overleed in december vorig jaar heb ik naar mijn neef wat foto’s opgestuurd voor het In Memoriam.
Eén van de foto’s was die van de hele familie van mijn moeder op het bordes van het gemeentehuis met ons als bruidspaar in het midden. geflankeerd door mijn trotse ouders.
De sluier had ik dicht om mijn schouders getrokken; het waaide namelijk best hard en als ik de sluier losliet kon je de mensen achter mij niet zien.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Er zitten meer van die foto’s in dat boek.
De hele familie van mijn vader bijvoorbeeld en die van Gerard’s vader.
De familie van Gerards moeder was er niet bij op die dag, in die familie was dat niet zo de gewoonte.
Er is een groepsfoto van het gezin waar Gerard uit komt, toen al een heel bordes vol en een foto van mijn ouderlijk gezin; dat stak wat magertjes af bij al die groepen: het bruidspaar, mijn vader en moeder en mijn broer.

Als mensen tegenwoordig trouwen gaat dat heel anders dan wij toen deden.
Je kunt tegenwoordig zelfs een ‘weddingplanner’ inhuren, om de dag tot in de puntjes voor te bereiden.
Wij organiseerden het destijds gewoon zelf.
Weinig toeters en bellen, geen grote bruidstaart en geen balonnenboog.

De jurk hangt nog in de kast, evenals het trouwpak.
We kunnen ze nog wel aan, maar ze kunnen niet meer dicht.
Het trouwboeket heb ik lang bewaard, maar heb ik in verdorde staat op den duur weggegooid.
De trouwbijbel hebben we nog, maar we lezen al lang uit een andere vertaling.
Het trouwboekje ligt, mét de vermelding van de geboorte van drie dochters, in een doos met belangrijke stukken.
De ringen dragen we nog allebei; de inscripties zijn wat vager geworden en die van mij is al eens wat ruimer gemaakt.

Vanavond vieren we deze memorabele dag met een etentje voor twee.
Verheugen we ons op.
We zijn na 39 jaar namelijk nog steeds niet uitgepraat.

Andere blogs over deze dag:

Een vervelend jongetje 2019

Hier wordt gewacht 25 maart 2017

‘Ja!” 25 maart 2015

Als je ziek bent kijk je ineens heel anders tegen het leven aan.
Waar ik anders altijd tijd tekort kom, heb ik dezer dagen een overvloed aan tijd.
Maar ik kom tot niks.
Moe. Zie afbeelding.
Ik dwing mezelf om kleine klusjes te doen; als ik een bak aardappels uit de kelder heb gehaald moet ik eerst weer zitten om bij te komen van inspanning.
Een lichaam dat niet goed functioneert: dat was al een tijdje niet meer aan de hand.
De hartoperatie in 2018 was de laatste keer dat mijn leven vanwege gezondheidsproblemen helemaal werd stilgezet.
Dit is gelukkig een stuk minder erg en ook veel minder langdurig: ik ga nu uit van een week.

Alles waar ik me normaal mee bezig houd wordt afgezegd: werk, sport, koffieafspraken en clubjes.
Gisteren was mijn zwager jarig: na twee jaar corona kon die verjaardag eindelijk weer gevierd worden, konden wij er niet bij zijn.
Gerard gaat dan namelijk niet alleen, het is leuker om een keer met z’n tweeën te gaan; potje klaverjassen met z’n vieren is ook leuk.
Op mijn werk hebben we grote problemen om het secretariaat bemand te houden: drie zieken en één collega op vakantie in een warm land.
Eerlijk gezegd: ik laat het los.
Het helpt niet om me zorgen te maken, op dit moment ben ik niet van toegevoegde waarde.
Volgende week maar weer ‘met mekaar met de bek op het stuur’.

Ook het huishouden, waar ik anders redelijk consequent in ben, laat ik even voor wat het is.
Iedere dag zet ik een warme maaltijd op tafel en ik zet af en toe een wasmachine aan.
Gerard doet nog wat kleine dingen tussendoor en de rest komt wel weer.
Net als mijn werk: ik laat het los.

Stacy Starlight in 1999

Wat is dan met zo’n lamlendig lichaam de waarde van de dag?
Dochters die even bellen en de dag wat minder lang maken.
Het heerlijke weer, waar ik nu even van kan genieten in een tuinstoel uit de wind in zon.
Schoonzus (van de jarige zwager) die nog even wil bijpraten nu we niet op de verjaardag komen.
Eén van de leukste dingen van de dag was de reactie van Roos op een blog uit 2020 over ons kinderkoor.
Je vindt haar reactie aan de rechterkant van mijn website.
Roos speelde de hoofdrol in de musical ‘Op zoek naar het licht’; met verve leefde ze zich in in de rol van Stacy Starlight.
Krijg je aan het einde van zo’n lamlendige dag de groeten van miss Starlight herself!

Wil je het bijbehorende blog uit 2020 over het kinderkoor waar Roos zulke goede herinneringen aan heeft nog eens lezen?
Hierbij een link: ‘Wenkbrauwen als dirigeerstok’.

Een paadje over het grasveld naar het terras aan het water; dat was één van onze wensen voor ons huis op het Timmerholt in Westerbork.
Dan loopt het niet zo vies in met gemaaid gras en regen.

Het afgelopen weekend hadden we Casa Grada geblokt voor een aantal klusjes en een schoonmaak.
Via een collega wist Gerard in de buurt van het Timmerholt ‘een mannetje’ dat hem wel aan tegels kon helpen.
En een kruiwagen.
En een aanhangwagen.
En geel zand.
Handig!
Vrijdag kwamen al twee schone zonen met helpende handen en vrijdagavond lag het pad er in.
Zaterdag kwam de rest van het kroost; toen gingen we gangs met de hogedrukspuit en werden alle gordijnen geklopt en gelucht.
Op de afbeelding links zie je het paadje én de wapperende gordijnen.

Naast het paadje wilden we ook graag kleine lampjes op het terras bij het water.
Daar zie je namelijk geen hand voor ogen als het donker is, maar wij willen daar wel graag zitten, ook als het donker is.
Als we daar even wilden zitten, moesten we  eerst zorgen dat er in ieder geval een lichtpuntje (kaarsje)  was, anders kon je daar niet zomaar met een dienblad naar toe.
Afgelopen zomer daalden we ’s avonds al een paar keer tastend af naar het water, blij dat we zonder vallen en struikelen konden gaan zitten.
Gerard kocht drie lampjes met een eigen zonne-accu; als we weer naar Westerbork gaan monteren we twee aan elke kant van het terras en één bij het trapje.

Zaterdagmiddag zaten we met z’n achten om de grote tafel voor een lunch.
We deden niet moeilijk: kadetjes, krentenbollen, knakworsten en cup-a-soup.

Voor zaterdagavond hadden we ook nog plannen, maar daar zette de griep een streep door.
De zondag met het prachtige weer bracht ik binnenshuis/in bed door.
Dit blog schrijf ik op maandagmorgen en het is nog niet best.
Straks even lekker douchen en dan eerst maar weer onder de wol..

‘Slap in den lendenen, niet in staat eenige arbeid te verrichten.’.
Dat is de toestand waarin ik mij sinds vanmiddag bevind.
Keelpijn, zere botten en een algeheel gevoel van malaise.
Sorry, geen volwaardig blog vandaag.

Morgen is het de 20e, dan is het podium altijd voor de ‘Lezer van de maand’; dat blog staat al klaar.

Maandag KWW.
Kiek’n wat ’t wordt.

Maandag vertelde ik aan iemand dat ik deze week een ’tante-dag’-had; met tante Trijn naar tante Ann.
“O, heb je corvee?” was de reactie.
Zo had ik er nou nog nooit naar gekeken.
De dames waar ik gisteren een dag mee optrok zijn eigenlijk geen familie van elkaar, maar zijn ‘schoon-schoon-familie’; zij zagen elkaar vroeger twee keer per jaar in de volle woonkamer van mijn ouders op de verjaardagen.
Ann was getrouwd met een broer van mijn moeder, Trijn is de zus van mijn vader.
Inmiddels is er (na het overlijden van oom Albert en tante Lammie in december)  van de hele grote kringen familie bijna niemand meer over, alleen zij tweeën.

Om 09.35 uur was ik in Klazienaveen, om 10.15 uur in Hoogeveen.
Koffie met appelgebak.
Drankje-hapje.
Uitgebreid bijpraten.
Hoe het is om weduwe te zijn; waar loop je tegenaan. Wat doe je wel? Wat niet?
Trijn is geboren in 1945, Ann in 1946.
Naar aanleiding van de coronavaccinaties herinneren ze zich de vaccinaties die zij als schoolkinderen na de oorlog kregen, o.a. tegen polio.
“Daar moest je voor in je rij staan voor zo’n tent. Zag je daar ineens een zuster. Spannend!”
Ann vertelt dat ze bij het zien van de beelden uit Oekraïne heel vaak moet denken aan haar jeugd in het kapotgeschoten Arnhem van na de oorlog.
Hoe lang het duurde voor alles weer was opgebouwd.
Over een ongeluk met een handgranaat waar haar buurjongetje op stuitte bij het graven in het bos: hij overleefde het niet.
We halen herinneringen op en ik geniet van verhalen van vroeger die ik nog niet eerder had gehoord.
Trijn vertelt hoe zij vroeger op bezoek ging bij haar oma Pasveer en hoe ze daarvan genoot.
Ook ik ging als kind bij die oma (mijn overgrootmoeder) op bezoek, maar ik verveelde me er eerlijk gezegd stierlijk.

Tussen de middag gaan we lunchen in het centrum van Hoogeveen.
Als ik het parkeerkaartje koop schrik ik me rot: “Is het al twee uur?!?”
Was ik zomaar een uur kwijt…..
We bestellen alle drie zoete witte wijn en klinken op ons.
Op wat er nog wel is en waar we van genieten.
We bestellen ook alledrie kroketten met wit brood.
En dit allemaal zonder schuldgevoel.

Eigenlijk was ik te laat weer terug in Klazienaveen; ik rij liever niet in de spits, maar dat lukte gisteren niet.
Om 18.10 uur reed ik onze oprit weer op.
Maar corvee?
Welnee.