Verhalen die nooit vervelen, je kent ze vast wel.
Jozef die vanuit de put als slaaf wordt verkocht en op het eind onderkoning van Egypte wordt.
Maria uit The Sound of Music, die uiteindelijk trouwt met kapitein Von Trapp en die zingend met hun hele familie het filmdecor uitlopen, weg uit nazi-Oostenrijk.
Een verhaal dat ook nooit verveelt is ‘A Christmas Carol’, geschreven door Charles Dickens in 1843.
Hij bracht het boek uit op 19 december en het was al uitverkocht op de 22e.
Het boek was onmiddellijk een succes, met een verkoop van 6000 exemplaren binnen een week.
In 1843 hè? Maar wat ook een fantastisch verhaal!
Alle aspecten van het leven komen aan de orde; door die drie geesten kijk je in het verleden, in het heden en in de toekomst.
Je kijkt naar de keuze’s die Scrooge heeft gemaakt, maar ondertussen kijk je ook naar eigen leven.
Stel je voor dat ik nog een tweede kans zou krijgen….wat zou ik dan anders doen?
Het verhaal is griezelig, spannend, romantisch en sentimenteel; zo zit je op het puntje van je stoel (als bijvoorbeeld de geest van Marley voorbij komt om Scrooge te waarschuwen), zo zit je bijna in tranen te kijken naar de zielige Tiny Tim.
Het verhaal van de vrekkige Scrooge komt iedere kerst wel voorbij op de televisie, al vele uitvoeringen heb ik in de loop van de jaren gezien.
Eén van de leukste versies vond ik ‘The Muppet-Christmas carol’, die bevolkt wordt door o.a. Waldorf & Statler, Miss Piggy en Kermit en The Great Gonzo als verteller.
Zondagavond zat ik na het journaal op de bank met koffie en een kerstkransje voor een nieuwe uitvoering: Scrooge Live, uitgezonden vanuit Dordrecht.
Het zou er uit gaan zien als een muzikale speelfilm; het verhaal van Dickens was hertaald door het cabaret-duo Velthuis en Kemper.
De twee heren speelden ook gelijk de twee hoofdrollen: Richard Kemper vertolkte Ebenhaezer Scrooge en Remco Velthuis was de verteller.
Het had wel wat van The Passion, het verschil is dat naast dit spektakel ‘Kinderarmoede in Nederland’ onder de aandacht werd gebracht; dus naast het verhaal van Dickens en veel bekende, zingende Nederlanders kregen we tussendoor ook video’s te zien over schrijnende gevallen van die armoede.
Scrooge Live was een zeer vermakelijk gebeuren. Echt grappige teksten, leuke vondsten (John Kraaykamp en Ron Brandsteder als collectantenduo ‘Ronnie en Johnny, want Bonny konnie’) en gezellige muziek, uitgevoerd door een koor en een live-orkest. Simone Kleinsma sprong er voor mij echt uit; haar ‘Geest van het kerstfeest van heden’ straalde aanstekelijk enthousiasme uit, je vroeg je bij haar echt af wie er nou niet van kerstmis houdt.
Het goede doel, Nationaal Fonds Kinderhulp, kreeg ook voldoende aandacht.
Soms was dat wat ons betreft op het randje van wat wij aankunnen, maar het was goed gedaan, het gaat tenslotte om het werven van donateurs.
En natuurlijk liep het allemaal goed af.
“Het kan ook te zoet, hè” riep Scrooge op het laatst.
Ja, dat kan. Maar dat mag wat mij betreft ook met dit verhaal.
Hoe vaak heb ik ‘A Christmas Carol’ nu al gezien?
Heel vaak.
Volgend jaar hoop ik met koffie en een kerstkransje te kijken naar Scrooge Live ’21.
P.S.
….mijn uitzicht….
Vanmiddag was er een opname voor de Kerstpresentatie van Passage en de PCOB in de Catharinakerk, een digitaal alternatief voor de kerstmiddagen die niet door kunnen gaan.
Zes leden van Oranje werkten mee, we hoorden gedichten en een kerstverhaal, het kerstevangelie werd gelezen in verschillende streektalen en Gerard en ik mochten ook een paar liederen zingen.
De Kerstpresentatie is te bekijken/beluisteren op Kerkomroep. : 22 december, Catharinakerk, 14.52 uur.
Je kunt het ook bekijken op YouTube.
Op de afbeelding: mijn uitzicht vanuit de zijbeuk waarin een beetje verstopt deze presentatie bijwoonden.
Let even op de prachtige boog tussen het schip en het koor van de kerk.
Leuk, ging ik ook doen.
Vandaag het nieuwe blog dat ik schreef voor het boek voor de categorie ‘Muziek’
Toen Gerard en ik in maart 1983 trouwden namen we allebei onze eigen LP’s en cassettebandjes mee.
“We komen er uit te zien als wilden” schreef Herman Sandman destijds in april in zijn column over onze haardracht in het dagblad, maar dat viel uiteindelijk erg mee. 
Als nakomertje, mijn broer is 10 jaar ouder en mijn zus 7 jaar, werd ik vooral door hen voorgelezen.
wordt beschreven van twee jongens uit Transvaal, die als zonen van een ‘kafferkoning’ uit Zuid Afrika, in 19e eeuw in Nederland in de kost kwamen. Ook de andere boeken uit deze serie zoals: ‘Hoe de Katjangs op de kostschool van Buikie kwamen’ zouden nu niet meer kunnen. Veel woorden uit die tijd, we hebben het over 1920 tot 1930, zouden nu als zeer discriminerend worden ervaren. De schrijver Schuil, geboren in Franeker in 1875 was o.a. legerofficier in Nederlands Indië. De mentaliteit van die tijd had zijn weerslag in zijn boeken. Als kind is mij dat niet zo opgevallen, ik vond het spannende en avontuurlijke boeken waarbij ik mij vereenzelvigde met de jonge helden, alhoewel ik het wel te doen had met één van de Zuid Afrikaanse jongens, die zich in Nederland heel ongelukkig voelde en veel heimwee had. Nu denk ik hier heel anders over. Discriminatie is uit den boze, maar ik vind persoonlijk wel dat er nu wordt doorgeslagen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het verhaal over het ontslag van trainer Ron Jans in Amerika en dat gesteld tegenover wat de Amerikanen zichzelf denken te kunnen permitteren. Toch is er nog belangstelling voor deze kinderboeken gezien de laatste herdruk in 2018.
Shatterhand’ en vele andere helden was zo spannend, dat alle andere delen werden geleend bij de ‘bieb’ en later zelf gekocht en meermalen gelezen. De vergelijkbare serie, die zich afspeelde in de Arabische wereld met als held Kara Ben Nemsi, kon mij niet boeien. In deze en andere hoofdpersonen kon ik mij niet verplaatsen en dat was een vereiste.
In Engeland zingt men graag christmascarols in de periode voor kerst.