De waarde van de dag – Pagina 252 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

10 oktober: Geborduurde kunst voor de ZWO-kalender. Of toch niet?

Door Ada

Op 10 oktober 2018

Zaterdagmiddag moest ik even in Op de Helte zijn; mijn oog viel op de kunstwerken aan de wand. “O, de schilderijen voor de ZWO-kalender hangen er al!” Benieuwd liep ik alle kunstwerken, gemaakt door kunstenaars uit onze gemeente, bij langs.
Het mooist vond ik een groot borduurwerk in zwart-wit, dat ‘verhalen uit de bijbel’ vertelde. Miniatuur-borduurwerkjes die allemaal een bijbelse voorstelling uitbeelden.
Ik zag Jacob met de ladder naar de hemel, David die zingt bij zijn harp voor Saul en nog veel meer.

Samen met Dea stond ik te kijken welke bijbelse voorstellingen er nog meer te zien waren.
“Wat een mooi kunstwerk” zei ik. “Wat fijn dat er eens zo’n groot borduurwerk op de kalender staat!”
“Maar deze komt niet op de kalender. Tiny Ouwinga heeft twee kunstwerken ingeleverd en het schilderij dat zij heeft gemaakt bij het jaarthema VRIJHEID is ook prachtig, dat komt dit jaar op de kalender” antwoordde Dea.

Jammer ja.
(klik op de foto voor een vergroting, dan zijn die roze punten weg).
Maar toen ik het andere schilderij had gezien moest ik Dea ook wel gelijk geven. Heel mooi en heel passend bij het thema.
‘Maar dit borduurwerk blijft hier eerst wel hangen” werd mij nog gezegd.
Ben je in Op de Helte, ga er dan eens bij staan. Het hangt links naast de grote ingang van de kerkzaal. Kijk eens of je ook wat bijbelverhalen herkent.
Er is een bestaand patroon voor dit borduurwerk, maar het bijzondere van deze merklap van Tiny is, dat ze er zelf wat beelden aan heeft toegevoegd.
Adam en Eva in het paradijs bijvoorbeeld. En Jezus met de vrouw bij de put. Het hijgend hert uit Psalm 42 maar ook de heilige Catharina en het doopvont van Bentheimer zandsteen dat in de kerk op de Brink staat.

Van Tiny kreeg ik een kopie van de beschrijving van de orginele merklap (niet het kruissteekpatroon).
Als je op de afbeelding klikt wordt hij nog wel wat groter, maar om te lezen wat er staat moet je dan wel of een goede bril hebben óf een vergrootglas.

In de bloemenrand onder het schilderij heeft Tiny de volgende tekst geborduurd:

Het is nacht
en stil
en ach ik wil
zo graag weer met je praten

onze lieve Klaas Edze Harm.

Reageren

9 oktober: Niet meer zoas vrogger.

Door Ada

Op 9 oktober 2018

In Streektaol

Vandeweke waren wij op een begrafenis van een familielid in een Drents dörp.
Het was een relatief grote begrafenis en het volk kun amper allemaole in het gebouw.
Nao de dienst is het gebruukelijk dat alle anwezigen achter de liekwagen anloopt naor het karkhof dat een beetie buuten het dörp lig.
De begrafenis weur leid deur een in die omgeving bekende uutvaartleider op leeftied, gepokt en gemazeld in het vak. Maor ok wel wat afstompt volgens mij. Dat iene met een zwaor accent prat vin ik gien enkel bezwaor, maor binnensmonds praoten en de zinnen ofraffellen, dat is niet zoas het heurt.

“Na het verlaten van deze ruimte lopen wij vervolgens in alle rust en stilte naar de begraafplaats.” Kennelijk was dat niet tot iederiene deurdrungen. Veur oons leupen twee vrouwluu en twee mannen die mekaar duudelijk een poos niet spreuken hadden: geanimeerd keuvelend leupen ze met in de stoet. Sums keek d’r ies iene verstoord achterumme, maor ze hadden het niet iens in de gaten. Gezellig.

Nao de teraardebestelling leup de familie deur een haag van mensen hen weer naor de uutgang, de uutvaortleider veurop. Hij herkende hier en daor wat mensen langs de kant en reup op een gegeven moment: “Gelukkig hebt we d’r goed weer bij, mensen!”
Dat geleuf ie toch niet. De familie lup verdrietig achter hum an an hij is bliede dat het mooi weer is. Beroepsdeformatie. Die man möt dit wark niet meer doen liekt mij.

Toen de stoet trogge leup naor de karke mussen wij een brugge over en daornao de weg oversteken. D’r veul een klein gattie in de optocht en een automobilist die stun te wachten zag zien kans schoon, deurkruuste de rouwstoet en vervolgde zien weg.
“Wat ’n goffert!” zee de man veur mij.
“Ze wit tegenwoordig niet meer hoe het heurt!”

Volgens mij wit ze wel hoe het heurt, maor doet ze d’r niet meer zoveel op uut.
Wij bent tegenwoordig allemaol drok en wij moet ok aal maor communiceren.
Veur het condoleren van de familie en veur de koffie mussen wij natuurlijk ok lang wachten, het personeel was amper berekend op zu’n grote groep. Buut’n stunden d’r al weer een paar met de telefoon an ’t oor te zuchten en op ’t halosie te kieken. “Ja, het loopt wat uit, vier uur lukt niet!”

Ik snap best dat het allemaole niet meer giet zoas vrogger.
Maor ie kunt je fatsoen toch wel holden?

Reageren

8 oktober: De Zandprinses.

Door Ada

Op 8 oktober 2018

In Kerk & gemeente

We hadden het als PKN-gemeente overal rond geroeptoeterd: zondag 7 oktober geeft de Zandprinses een voorstelling in de ‘Ik zie jou viering’ in Op de Helte.

We waren gistermorgen al voor half tien in de kerk, maar toen zaten er al mensen.
Om tien uur was de kerk afgeladen vol: de kinderen kwamen op lage bankjes voor de gemeente te zitten. De viering begon zoals altijd met afkondigingen en een lied, maar daarna was de Zandprinses aan de beurt: zij tekende met zand op een grote lichtbak die was aangesloten op de beamer en in de kerk zagen we wat ze tekende.

Ze tekende de schepping. We zagen licht en donker, water en land, vissen, vogels, landdieren en tenslotte mensen. En een slang en een appel. Geboeid zaten we allemaal te kijken. Af toe riep er een kind wat we zagen “Hé een boom!”
Benieuwd naar de foto’s? Op onze PKN-site >>> zijn ze te bewonderen.
Wat was het prachtig! Een ‘zandverhaal’ met een boodschap.
We zongen vanmorgen mooie, lichte liederen en wat is dat een feest met zo’n volle kerk!

Maar wat raakte mij nou het meest in deze viering?
Niet de mooie zandtekeningen, niet het zingen, maar een klein meisje op de eerste rij dat spontaan ging dansen. We zongen staande als slotzang het lied ‘De Heer van de dans’ en bij het refrein deed ze een stapje naar voren en danste blij een paar keer rond. Daarna keek ze om en zag dat

‘Dansje in de kerk’. Website: Marius van Dokkum

niemand meedanste, maar het deerde haar niet.
Steeds als we het refrein zongen deed zij haar danspasjes.
Wij zijn dat verleerd, mensen. Als wij dansen lijkt het op de Engelse premier May die houterig beweegt op Dancing Queen.
Het ontroerde me, dat onbevangen kind voor bij het podium.
Het deed me denken aan die tekening van Marius van Dokkum, zie de afbeelding hiernaast.
Hierbij een link naar de website van Marius van Dokkum >>>

Een onvergetelijke viering.
Dankzij het meisje maar natuurlijk ook dankzij de Zandprinses, hierbij een link naar haar website.
De Zandprinses >>>
Kijk op die site bij ‘Galerij’ eens naar de video “Oosterscheldekering”.
Wat een kunstenares!

Reageren

7 oktober: Even ‘off line’.

Door Ada

Op 7 oktober 2018

In Alledag

Vrienden uit Haren nodigden ons uit of wij een keer kwamen eten. “Dan kunnen we gelijk dat spel eens gaan doen!” ‘Dat spel’ is Sint Petersburg, een spel waarbij je arbeiders koopt, gebouwen en edellieden. Je bouwt als het ware met elkaar de stad Sint Petersburg; geld en punten kun je verdienen en je raadt het al: diegene die de meeste punten heeft verdiend is de winnaar. Zaterdagavond ging het dan eindelijk gebeuren.

Ietwat onnozel begin je dan aan zo’n spel, omdat je niet precies weet hoe het werkt. Na twee rondes kreeg ik al door dat ik niet goed geïnvesteerd had, iets wat je daarna eigenlijk niet meer goed kunt maken. Met weinig arbeiders verdien je namelijk weinig roebels en met weinig roebels kun je geen gebouwen en edellieden kopen. Net als in de echte wereld eigenlijk….. niet verwonderlijk dus dat ik vierde werd en Gerard derde.

Maar dat is natuurlijk helemaal niet belangrijk. We hebben het spel leren kennen en ik overweeg om het te vragen voor mijn verjaardag, zodat we het bij ons thuis ook kunnen spelen. Dan nodigen we het Harense stel uit voor een maaltijd én revanche; dat doen we natuurlijk niet voordat we met z’n tweeën flink geoefend hebben

Wat een ontspannen avond hadden we. Bijpraten met een drankje en wat knabbels, een heerlijke vegetarische maaltijd en uitgebreid de tijd nemen om een spel uit te leggen en te spelen; dit alles zonder beeldschermen waar we tegenwoordig bijna niet meer zonder lijken te kunnen.
Het blijkt goed te kunnen.
Even off-line, een aanrader!

Reageren

6 oktober: Iran in Assen.

Door Ada

Op 6 oktober 2018

In Geschiedenis

Fotowand met een afbeelding van Persepolis.

Een tentoonstelling in het Drents Museum: als het kan ga ik er heen. Er is altijd wel iemand die met mij mee wil, donderdagmiddag was dat Gerard. Deze tentoonstelling heet ‘Iran; bakermat van de beschaving’.

Die tentoonstellingen worden altijd in dezelfde ruimte opgesteld, maar die ziet er iedere keer weer heel anders uit. Deze keer was het heel mooi aangekleed met een grote fotowand, panelen in de vorm van sierlijke bogen met glas in lood en wanden met Perzische tapijten. We begonnen bij potten en gebruiksvoorwerpen uit de periode van 10.000 jaar voor Christus en we eindigden bij versierd glas uit 500 na Christus, gemaakt in een tijd dat er in Europa nog geen glas was. Vanuit de eeuwen daar tussenin zagen we prachtige sieraden, gouden en zilveren drinkbekers, tabletten met de eerste vormen van schrifttekens, wapens, borden: we kregen een duidelijk beeld van de rijkdom en hoge standaard van deze cultuur. Vóór de Griekse beschaving en vóór de Romeinen strekte het enorme rijk van de Perzische vorsten zich al uit over het Midden Oosten.

We bekeken een film over het land Iran nu en verder kon je via een koptelefoon luisteren naar verhalen van Iraniers die in Nederland wonen. Hiernaast zie je een foto van het pronkstuk van de tentoonstelling: een massief gouden rhyton, een drinkbeker.
Ik stond erbij en ik keek er naar. Fascinerend vind ik het idee dat 2500 jaar geleden een vorst dit in zijn handen heeft gehad en eruit heeft gedronken. Puur goud. Ergens las ik dat Darius I waarschijnlijk dezelfde persoon is als Darius de Mediër die voorkomt in het bijbelboek Daniël.
Stel je voor……..

Naast de wisselende tentoonstelling is er natuurlijk ook de vaste collectie van het Drents museum. De sieraden van de prinses van Zweeloo, het meisje van Yde, de kano van Pesse: ettelijke keren heb ik het al gezien en altijd vind ik het weer prachtig. Nergens vind je zo’n mooi overzicht van onze vroege Nederlandse geschiedenis als in Assen. Zelfs niet in het museum van Oudheden in Leiden, want dat is meer gericht op de internationale archeologie. We liepen ook nog door de stijlkamers en bekeken even vluchtig de afdeling waar Tjerk Vermaning werd belicht. Ik bladerde door het gastenboek; de affaire roept nog steeds controversiele gevoelens op. Van “Wat een mooie tentoonstelling, goed dat het nog eens voor het voetlicht wordt gebracht” tot “Het is toch verschrikkelijk dat die notoire leugenaar opnieuw zoveel aandacht krijgt! ”

Het Drents museum.
Als Drentse ben ik er trots op.
Ben je er nog nooit geweest?
Dan he’j wat mist!

Ook nog naar ‘Iran’? Hierbij een link naar de website van het Drents museum >>>
met meer informatie. De tentoonstelling loopt nog tot 18 november.

Reageren

5 oktober: Té mooi weer…

Door Ada

Op 5 oktober 2018

In Alledag

Voor mensen die ’s avonds om 19.00 uur benieuwd zijn naar het blog van de dag komt dit verhaal iets te laat. Het was namelijk vandaag té mooi weer.
Op de fiets ging ik naar het yogaclubje in Roderesch en Gerard kwam me daar ophalen voor een fietstocht richting Lieveren. We wilden gaan kijken naar de stuw die is gebouwd in het Oostvoortse diep tussen Lieveren en Donderen aan de Nijlandseweg.
We begrepen er niks van. Er stonden geen bordjes, we zagen alleen maar een nieuw uitgegraven ‘meanderend’ diepje. Eenmaal thuis zocht ik op internet of ik daarover iets kon vinden en waarrempel: ik vond een item van RTV Drenthe waarin het allemaal wordt uitgelegd. Hierbij een link naar die pagina met tekst én een verhelderend filmpje >>>.

We fietsten terug naar Lieveren en gingen op zoek naar de nieuwe visstrappen achter het Sterrebos, daarover lazen we de afgelopen week in de regionale pers.
(zie Nieuwe vistrap Sterrebos officieel geopend>>>).
Het zag er allemaal heel anders uit! (klik op de foto voor een vergroting) Het riviertje was omgeleid; vroeger bruiste het over de trappen onder het bruggetje door, nu bruist er niets meer. Het water kabbelde vandaag rustig door de nieuw gegraven bedding. Misschien is dat wel anders als er veel regen is gevallen, het is nu natuurlijk al twee weken droog geweest. Naast die nieuwe bedding stonden prachtige bloemen te geuren in de najaarszon. Een mevrouw die daar op een bankje zat vertelde dat dat ingezaaid was met een speciaal bloemzaadmengsel uit Exloo.

Na het fietsen gingen we heerlijk achter het huis in het zonnetje zitten. Kopje thee, Linda, even het hoofd achterover, tukkie doen met de zon in het gezicht.
Toen moesten we ook nog even een potje tafeltennissen.
Het was gewoon té mooi weer.
We hebben er tot de laatste zonnestralen van genoten; toen de zon achter ons dak verdween ging ik koken.

Reageren

4 oktober: Hou je van zoet of hartig?

Door Ada

Op 4 oktober 2018

In Alledag

De eerste woensdag in oktober staat al een aantal jaren in mijn agenda als ‘Tantes en nichten-dag“. Sinds mijn moeder er niet meer is zijn we nog met z’n drieën. Ik nam een dag vrij van m’n werk en was met de koffie in Klazienaveen bij tante Trijn; nicht Anja kwam bijna tegelijkertijd aangereden. Gezellig!

Op zo’n dag komt mijn moeder nog regelmatig in de gesprekken voorbij; ik had mijn fotoalbum mee, daarin komt het hele proces van ziek zijn, afscheid, overlijden en opruimen in foto’s en herinneringen voorbij. Met mijn familie deze dingen delen is heel anders dan met mijn collega’s of vrienden. Zij stonden het dichtst bij mijn ouders en het samenzijn zo’n dag is voor ons veel meer dan koffiedrinken en bijpraten. We koesteren even onze ‘Vrieswijk-genen’, al heten we alle drie al jaren anders.
Na de koffie brachten we met z’n drieën een bezoek aan oom Wim die in een beschermde woonvorm in Klazienaveen woont; hij lijdt aan Alzheimer, een groot verdriet in het leven van tante Trijn. (lees hierbij het blog Opa Toetoet raakt de weg kwijt)

Proeverij in ‘de Witte Olifant’

Tante Trijn nam ons tussen de middag mee naar een proeverij in ‘de Witte Olifant’ in Klazienaveen. Ik wist al wat we gingen doen, maar voor Anja was het een verrassing.
Zij had vorige week een app van tante Trijn gekregen met de vraag: ‘Hou je van hartig of zoet?” Hartig, had ze geantwoord, in de veronderstelling dat ze dan iets hartigs bij de koffie zou krijgen dat door onze tante zelf gebakken was.
Maar bij de koffie kregen we een plakje ‘Olle wief’. Ook lekker en heerlijk vers.
“O, dan is dat baksel vast mislukt’ dacht Anja. “Beter maar geen aandacht aan besteden”
Kan gebeuren immers.
Toen we ’s middags aan de hartige hapjes zaten ging bij haar ineens een lichtje op. “Oooh….. dat bedoelde je met hartig of zoet!”

Wij hebben gelachen, gepraat, een traantje weggepinkt en heerlijk gegeten.
Een bijzonder waardevolle dag.
Volgend jaar is de eerste woensdag op 2 0ktober.
Staat genoteerd.
Lees hier het blog over die dag: “Bint jullie Vrieswijken?”

Reageren

3 oktober: Eenzaam.

Door Ada

Op 3 oktober 2018

In Alledag

Vandaag een verhaal dat ik hoorde van iemand waar ik blij van werd.

Vorige week had ik een koffieafspraak met ex-collega Tiny.
Ze ging in 2015 met pensioen, maar bleef actief als vrijwilliger.
Ze werd o.a. secretaresse van het koor waar ze bij zingt en werd ‘surveilleerder’ bij tentamens en examens.
Vorig jaar kwam er nog iets bij.
Ze had informatie meegenomen van een kraampje van ‘Welzijn in Noordenveld’ over de week van de eenzaamheid.
Het WiN zocht vrijwilligers om eenzame mensen te bezoeken en Tiny meldde zich aan.
Ze kwam in contact met een oudere dame in Roden, waar ze kennis mee maakte.

Het duurde wel even voordat de dames aan elkaar gewend waren, maar de twee-wekelijkse bezoekjes werden steeds gezelliger.
De mevrouw in kwestie had geen kinderen en kwam oorspronkelijk niet uit deze streek, ze was destijds om het werk van haar man naar het Noorden gekomen.
Tiny stimuleerde haar om wat contacten buiten de deur te zoeken en inmiddels gaat ze twee keer per week een ochtend naar de dagopvang, waar ze zich prima vermaakt en geniet van de contacten met anderen.

De Konditorei. Foto: Winkelhart Roden

In het voorjaar moest mevrouw een nieuwe bril.
“Maar hoe kom ik in het dorp? Fietsen durf ik niet meer.”
Tiny maakte voor haar een afspraak met Eyewish op een dag dat zij ook kon en met de auto bracht ze haar naar de opticien.
“Maar dan wil ik je kilometers wel vergoeden!”
“Ik weet nog iets beters” had Tiny geopperd.
“We gaan een lekker kopje koffie drinken in de Konditorei en u betaalt!”

Maar dat was een goed idee!
Met z’n tweeën zaten ze te genieten van koffie met iets lekkers.
“Hier ben ik nou toch nog nooit geweest, woon ik al zo lang in Roden!”
Toen liepen ze samen nog even door de Hema, kochten nog een vestje en kwamen tot de conclusie dat het een leuk uitstapje was geweest.
Een afspraak bij de opticiën wordt een uitstapje.
Hoe simpel kan het zijn.

Deze week is het Week tegen de eenzaamheid >>>.
In de media wordt aandacht gevraagd voor eenzame mensen in onze maatschappij en dat zijn echt niet alleen maar ouderen.
Bovenstaand verhaal illustreert dat alles begint bij aandacht.
Kijk eens om je heen.

Reageren

2 oktober: Kallem aon met leve doorgoon.

Door Ada

Op 2 oktober 2018

In Muziek

Maandagmorgen 11.00 uur. De eerste huishoudelijke klussen zijn klaar en ik zit met een kop koffie achter m’n beeldscherm de website van de kerk bij te werken.
Op de luidsprekertjes de Arbeidsvitaminen, Radio 5.
Benny Neyman komt voorbij en ik hoor flarden van zinnen voorbij komen:

‘Doodgewoon met leven doorgaan, laat maar waaien, laat maar gaan”

“Je moet je eigen lasten leren dragen
Dan valt het achteraf misschien wel mee
Wat heeft het nou voor zin te zitten klagen
Kom, waai maar lekker met het leven mee”

De kerkdiensten van a.s. zondag, de linkjes en de afbeeldingen liet ik even voor wat het was. Het was niet eens een mooi lied, het was de tekst die me raakte.
Doodgewoon met leven doorgaan.
Zondagmiddag sprak ik op een feestje een familielid dat bij de uitvaart was geweest van één van de jongens die omkwamen bij het dodelijke ongeluk in Assen van twee weken geleden. Twee jonge levens eiste dat ongeluk en zondagmiddag ving ik door de verhalen even een glimp op van al die andere levens die ook onherstelbaar beschadigd zijn door dit ongeluk.
‘Doodgewoon met leven doorgaan’ is dan een dooddoener.
Alle woorden schieten trouwens in zulke situaties te kort.

Als ik het op mijn eigen leven betrek: ik probeer wel te leven zoals in het liedje wordt bezongen. Proberen niet te teveel te blijven in hangen in wat je in het leven aan nare dingen overkomt en vooral benadrukken wat wel goed gaat. Stilstaan bij geluksmomenten maar daarbij ook de tijd nemen voor het verwerken van verdriet.
‘Doodgewoon met leven doorgaan’ betekent soms ook: even niet zelf zwemmen, maar je met de stroom/tijd mee laten drijven.

Zo zit ik dan te mijmeren bij mijn toetsenbord.
Inmiddels is er weer een ander liedje op de radio.
‘I love you because’ gezongen door Jim Reeves met die prachtige stem van hem.
Mmmmmm.
Mooi.
Waar was ik ook al weer mee bezig?
Wie ging er zondag ook maar weer voor?
Een prinses? Oh ja: zondag is de Zandprinses>>> in Op de Helte!

Toen ik voor dit blog wilde linken naar het lied “Laat maar lekker gaan” van Benny Neyman, ontdekte ik dat het eigenlijk een Maastrichts lied is. ‘Kallem aon met leve doorgoon” ……op internet vond ik alleen maar de Limburgse versie. Veule mooier ok nog es.
Hierbij een link naar een YouTube video met het nummer en een link naar een PDF dat ik heb gemaakt Laot mer lekker goon met de Limburgse tekst van het lied met daarnaast de Nederlandse tekst; een vertaling mag je het niet noemen.

Reageren

1 oktober: Een tussenzang.

Door Ada

Op 1 oktober 2018

In Kerk & gemeente

Als ik als kind klaagde over de lengte van een preek op zondagmorgen, dan placht mijn vader te zeggen dat dat reuze meeviel. Nee, dan vroeger in zijn jeugd! Vroeger waren de preken zo lang, dat er halverwege een ’tussenzang’ werd ingelast om eventeel aanwezige dufheid te verdrijven. Als je zingt wordt je als gemeentelid immers zelf weer even actief!

Gistermorgen moest ik even aan de jeugd van mijn vader denken.
Onze voorganger Astrid Mekes gebruikte een (voor mij) geheel nieuwe vorm van een overdenking. We lazen een gedeelte uit Nummeri (waarin Mozes 70 oudsten aanstelt) en het gedeelte uit Marcus, waarin Jezus in gesprek gaat met zijn discipelen over wie het belangrijkst is. (Klik hier voor het gedeelte in de Basisbijbel>>>)

De predikant behandelde een klein gedeelte uit de voorgelezen bijbelgedeelten, waarna we steeds één vers zongen van het lied “Laat ons bidden uit gemis” uit de bundel Tussentijds.
Indringend was het.
Omdat je steeds na een paar minuten luisteren weer een toepasselijk couplet gaat zingen, ben je sterk betrokken bij wat er wat wordt gezegd en wat er daarna wordt gezongen.

Eén strofe licht ik er uit:
Jezus neemt bij de vraag over wie het belangrijkst is een kind bij zich en zegt: ‘Als je de belangrijkste wil zijn, moet je de minst belangrijke worden. Je moet een dienaar worden van alle anderen.”
Daarna zongen we het lied:
Laat ons bidden voor het kind
dat zijn leven pas begint;
voor de kind”ren aller landen
van wie God de namen weet,
dat hun toekomst niet zal stranden
op de klip die oorlog heet.

Wat mij betreft blijft het niet bij dit ene experiment!
Er zit wel een klein, triviaal nadeel aan. Als je gewend bent om aan het begin van de preek een pepermunt in je mond te doen, zit je na drie minuten te zingen met die pepermunt tegen je wang aan gedrukt…………

Tijdens de collecte trakteerde organist Arjan Schippers ons op een fantastisch orgelstuk. Na afloop vroeg ik of de titel van zo’n stuk ook op de beamer geprojecteerd kan worden, dan weten de mensen ook waar ze naar luisteren. Het antwoord was: “Ik bereid dat niet voor…. liederen, sfeer en thema willen het stukje nog weleens veranderen.”
Wat een kunstenaars zitten er toch op die orgelbankjes bij ons in de kerk; koesteren die mannen.

Reageren