Vandeweke waren wij op een begrafenis van een familielid in een Drents dörp.
Het was een relatief grote begrafenis en het volk kun amper allemaole in het gebouw.
Nao de dienst is het gebruukelijk dat alle anwezigen achter de liekwagen anloopt naor het karkhof dat een beetie buuten het dörp lig.
De begrafenis weur leid deur een in die omgeving bekende uutvaartleider op leeftied, gepokt en gemazeld in het vak. Maor ok wel wat afstompt volgens mij. Dat iene met een zwaor accent prat vin ik gien enkel bezwaor, maor binnensmonds praoten en de zinnen ofraffellen, dat is niet zoas het heurt.

“Na het verlaten van deze ruimte lopen wij vervolgens in alle rust en stilte naar de begraafplaats.” Kennelijk was dat niet tot iederiene deurdrungen. Veur oons leupen twee vrouwluu en twee mannen die mekaar duudelijk een poos niet spreuken hadden: geanimeerd keuvelend leupen ze met in de stoet. Sums keek d’r ies iene verstoord achterumme, maor ze hadden het niet iens in de gaten. Gezellig.

Nao de teraardebestelling leup de familie deur een haag van mensen hen weer naor de uutgang, de uutvaortleider veurop. Hij herkende hier en daor wat mensen langs de kant en reup op een gegeven moment: “Gelukkig hebt we d’r goed weer bij, mensen!”
Dat geleuf ie toch niet. De familie lup verdrietig achter hum an an hij is bliede dat het mooi weer is. Beroepsdeformatie. Die man möt dit wark niet meer doen liekt mij.

Toen de stoet trogge leup naor de karke mussen wij een brugge over en daornao de weg oversteken. D’r veul een klein gattie in de optocht en een automobilist die stun te wachten zag zien kans schoon, deurkruuste de rouwstoet en vervolgde zien weg.
“Wat ’n goffert!” zee de man veur mij.
“Ze wit tegenwoordig niet meer hoe het heurt!”

Volgens mij wit ze wel hoe het heurt, maor doet ze d’r niet meer zoveel op uut.
Wij bent tegenwoordig allemaol drok en wij moet ok aal maor communiceren.
Veur het condoleren van de familie en veur de koffie mussen wij natuurlijk ok lang wachten, het personeel was amper berekend op zu’n grote groep. Buut’n stunden d’r al weer een paar met de telefoon an ’t oor te zuchten en op ’t halosie te kieken. “Ja, het loopt wat uit, vier uur lukt niet!”

Ik snap best dat het allemaole niet meer giet zoas vrogger.
Maor ie kunt je fatsoen toch wel holden?