De waarde van de dag

Gistermorgen werd ik thuis opgehaald door collega Renny: we hadden een zogenaamde ‘Verbindingsdag’ van ons werk.
Rond een uur of tien werden we in Zuidlaren verwacht in de Ontmoetingskerk op het Lentisterrein voor het eerste gedeelte van die dag: bespreken van de toekomstplannen voor onze afdeling binnen Lentis, een praatje van Rob, projectmanager E-health, over digitale handigheden die het leven van iemand met dementie kunnen veraangenamen en een rondje ‘Wie is wie’.
Dat vind ik altijd het leukste onderdeel: kennismaken met collega’s die je regelmatig telefonisch spreekt, waar je dingen voor regelt en aanvraagt, maar die je eigenlijk nooit ziet.
Voor de lunch had ieder team iets meegenomen, dus rond een uur of één zaten we gezellig te eten en met elkaar te teuten.

Daarna gingen we met elkaar ‘noar Stad’: we werden in bioscoop Pathé verwacht voor het gezamenlijk bekijken van de film Human Forever.
We werden als VIP’s ontvangen! We konden een flesje frisdrank kiezen en we kregen een zak popcorn mee, je kon kiezen tussen zoet of zout.
We zagen de documentaire Human Forever.
Dit vond ik er over op internet:

De 24-jarige humanitaire activist Teun Toebes heeft een missie: de kwaliteit van leven van mensen met dementie verbeteren. Hij woonde al jaren op de gesloten afdeling van een verpleeghuis als hij besluit deze missie naar een hoger niveau te tillen.
In een avontuurlijke driejarige reis over vier continenten en door 11 landen neemt Teun je mee op een ontwapenende indrukwekkende zoektocht rond de wereld, waarin hij op zoek gaat naar antwoorden voor de toekomst.

Samen met zijn goede vriend en filmmaker Jonathan de Jong, onderzoekt hij hoe er in andere landen wordt omgegaan met dementie en wat we van elkaar kunnen leren om de toekomst mooier en inclusiever te maken. Omdat het aantal mensen met dementie de komende twintig jaar zal verdubbelen, is deze zoektocht geen vraag, maar een noodzaak. 

De film is ontroerend en tegelijk ongemakkelijk.
Eigenlijk is het een oproep om mensen met dementie te blijven zien als mensen.
En ook om ze niet meer op te sluiten in instellingen. De film houdt ons als samenleving een spiegel voor.
Mensen met dementie worden gereduceerd tot hun ziekte; zodra de diagnose is gesteld plaatst men mensen met dementie buiten de samenleving. In de ‘gouden kooi’ ligt de nadruk op veiligheid en het uitbannen van risico’s; dat heeft grote gevolgen voor de kwaliteit van leven. Voor welzijn en kwaliteit van leven hebben we een andere aanpak en inrichting van de zorg nodig.

Daar zat ik met m’n bakje zoete popcorn en een flesje cola zero.
Wat ik zag schuurde.
Het was herkenbaar: mijn schoonmoeder en ome Wim gingen diezelfde weg en ik ben nog niet vergeten hoe moeilijk dat was.
Een hele bioscoopzaal vol casemanagers, artsen en psychologen die allemaal werken met mensen met dementie.
Eigenlijk hadden we het er na de film even over moeten hebben met elkaar, maar daar was jammer genoeg geen gelegenheid meer voor.
We waren in ieder geval allemaal onder de indruk van Teun Toebes, humanitair activist.
Tot gisteren wist ik helemaal niet wat dat was.
Jij ook niet?
Kijk maar eens op zijn website!

“Wat doen we dan aan de muur? Een grote poster of zo? Of een schilderij?”
Had ik het eergisteren al over de rustgevende koeien in de sauna-slaapkamer, in onze eigen slaapkamer in Casa Grada wilden we ook iets anders aan de muur.
Tot mijn grote genoegen ontdekten we op de website van ‘Werk aan de muur’ een afbeelding van een Drents hunebed.

Het was een foto van het hunebed bij Havelte: dat vonden we heel goed passen in ons Drentse vakantiehuis. (klik op de afbeelding voor een vergroting)
De wanddecoratie werd bij ons bezorgd in een groot, langwerpig pak. Het ‘doek-met-foto’ zat er in, vier delen van een aluminium lijst en een zakje met schroeven en klemmen. We moesten het ding zelf dus nog wel in elkaar zetten.
Dat ging eigenlijk verrassend goed.
Er zat een link bij naar een instructievideo en een QR-code die je kon scannen voor duidelijke uitleg.
Ik zeg het maar eerlijk: dan ben ik blij met twee handige mannen (Gerard en Cees) die dat onder voor hen verhelderend overleg en instemmend gemompel in een mum van tijd voor elkaar hadden.
“Zo. Hij hangt.”
Volgende klus.

De muren zijn gesausd in een bijpassende kleur en we zijn erg blij met het eindresultaat.
Wij kozen voor een oer-Drentse afbeelding, maar je kunt voor een leuk kunstwerk aan de muur te kust en te keur.
Hierbij een link naar de website waar wij deze poster kochten.
Wij hebben een foto aan de muur die gemaakt is door Dafne Vos.
Dit schrijft ze er zelf over:
Een sfeervol heidelandschap met hunebedden en een prachtige grote ronde boom in Havelte in Drenthe, Nederland.
De foto is genomen vlak voor zonsopkomst. De lucht kleurt hierdoor mooi oranje/roze.
De foto is genomen in de winter maar door het gebruik van de warme kleuren heeft het beeld toch een warme sfeer.

Hierbij een link naar de pagina met de afbeelding van het hunebed, waar je ook meer werken van haar kunt bekijken.

Met het blog van gisteren was wel duidelijk: ik ben er weer.
Dat wil zeggen, ik kon er het weekend lekker bij zijn en heb genoten van de gezelligheid met ons gezin.
Vrijdagmiddag moest ik nog regelmatig even zitten en waren er gelukkig andere handen die Gerard hielpen.
Verder zat ik het weekend regelmatig lekker met m’n breiwerkje en was ik blij dat koffiezetten/vaatwasser uitpakken/tafel dekken door anderen werd gedaan. Twee ochtenden heerlijk uitgeslapen en zaterdag en zondag konden we in een lagere versnelling; zo gleden we ontspannen het weekend uit.

Van de sneeuwbalstruik die in Westerbork in de tuin staat nam ik een paar takjes mee voor op tafel én we kregen een bijzonder cadeautje van Harriët omdat de voorjaarsklus in Casa Grada klaar was: een gehaakte bloem. Het is een bloeiende lelie mét een bloem in de knop er bij.
Ze had al eens foto’s laten zien van waar ze mee bezig was. Zo had ze al eens een roos gemaakt en deze lelie was dus voor ons; wát een origineel cadeau! Het bloemetje kan alleen niet in Westerbork blijven staan want
a. dan zien we hem bijna niet
b. dan wordt hij misschien door de schoonmaakploeg meegenomen, want ‘hoort niet bij inventaris’.
De lelie staat nu bij de sneeuwbalbloemetjes te ‘shinen’ op onze keukentafel als aandenken aan ons Casa-Grada-weekend.
Even leuk om te delen: zaterdagmiddag zaten de drie dochters naast elkaar aan de thee. Eentje was aan het borduren en de andere twee waren genoeglijk aan het haken. Ik zat met mijn breiwerkje een paar stoelen verderop en maakte natuurlijk een foto.
Het heeft even geduurd, maar inmiddels houden ze alledrie van verschillende vormen van ‘nuttige handwerken’.

Vanmorgen stond voor het eerst sinds twee weken weer een wekker: 06.25 uur.
De plicht roept.
De familievideobanden kunnen vooreerst de kast weer in.

In november schreef ik een blog onder de titel ‘Najaarsklus geklaard’; toen had Gerard beide badkamers in Casa Grada onderhanden genomen.
Maar de renovatie-plannen waren toen nog maar half uitgevoerd, het tweede deel van de klus stond gepland voor januari /februari 2024.
De vloerbedekking op alle slaapkamers werd vervangen door PVC met ‘parketlook’, we kochten nieuwe slaapkamergordijnen en voor 2 kamers nieuwe bedden. Daarvoor gingen we in zee met het wooncentrum in Westerbork met de pakkende slogan ‘Hoezo tobben, direct naar Dobben‘.
Inmiddels hebben de mannen van Dobben de gordijnen opgehangen, de PVC gelegd en de bedden geplaatst.

Intussen had Gerard voorbereidende werkzaamheden gedaan: alle slaapkamers sauzen en op de saunakamer zou meer ruimte worden gemaakt, zodat het stapelbed kon worden vervangen door twee één-persoonsbedden.
Links zie je een foto van de saunakamer zoals die er eerst uitzag.
Rechts de sauna, links het stapelbed met daarachter een inloopkast waar we onze eigen spullen in wegzetten.
Die inloopkast is er uitgehaald, er is een vloertje gestort op de plek waar de inloopkast was, de kamer is gesausd en we hebben er een koeienbehangetje in geplakt; het huisje staat per slot van rekening in Drenthe op de plek waar vroeger weilanden waren. Bovendien schijnen koeien een rustgevend effect te hebben. Rechts zie je de foto die ik vanmiddag maakte: zo ziet het er nu uit. Ik heb natuurlijk niet zo’n speciale camera en ook het zonlicht werkte vandaag niet mee…… maar het is duidelijk: het geklim op het stapelbed voor ons en voor onze gasten is voorbij!
Op een grotere slaapkamer heeft Gerard aan één kant een nieuwe kast voor onze eigen spullen gemaakt.
En tenslotte: op iedere slaapkamer nieuwe stopcontacten en nieuwe, dimbare nachtlampjes.

Feestgebak!

Wat een klus mensen! We zijn blij dat het klaar is.
Afgelopen weekend bivakkeerden we met ons hele gezin in het geheel vernieuwde Casa Grada.
We vierden daar ons jaarlijkse ‘Februari-is-stom-feest’, dat we voor deze gelegenheid een langere naam gaven: “Het-februari-is-stom-en-blij-dat-het-klaar-is-feest.” Vrijdag waren we nog druk met de laatste kleine klusjes, maar verder was het feest niet heel veel anders dan voorgaande jaren: als we met ons gezin samenzijn hoeven we niet heel veel te organiseren.
Zaterdagmiddag was er feestgebak en verder: spelletjes doen, beetje fröbelen/handwerken, bijpraten en met elkaar genoeglijk ongezond snacken, dit jaar bij Bert’s Snackcorner in Westerbork.

Benieuwd naar de vorige edities van dit gezinsfeest? Hierbij een link naar de editie 2023, onderaan dat blog vind je een overzicht van de vorige vijf.

Gisteren was het doel van de dag: kleren en schoenen aan, paar kleine boodschappen doen en eten koken.
Vandaag is het donderdag en was het doel: voor het eerst weer de pilates/yoga-ochtendoefeningen doen, was opvouwen/ophangen en ook eten koken. En om 13.30 u het eerste uitje van deze week: halfjaarlijkse controle bij de tandarts.
Het lukt eigenlijk goed, maar wat tegenvalt is de vermoeidheid.
Na een behaald doel moet ik eerst weer zitten.
De conditie is na bijna twee weken griep behoorlijk weggezakt: als ik met een volle wasmand bovenaan de trap sta ben ik buiten adem.
Maar ik hoef ja verder niks, dus ik krummel mooi wat om.
Mailbox bijwerken.
Blogje schrijven.

Inmiddels zit ik tussen de doelen door te genieten van de derde familie-videoband en neem af en toe een pepermuntje uit het doosje dat Janny, mét een lieve beterschapskaart, in onze brievenbus had gedaan; waarvoor dank!
Ook dank voor alle beterschaps-appjes, -telefoontjes, -mailtjes en kaartjes die ik kreeg: een medicijn waar je echt van opknapt.

Maandagmorgen ging Gerard’s wekkerradio om 06.30 uur. 
Er klonk een flard van het lied ‘Can I get there bij candlelight’ van David Mc. Williams. 
Toen was de radio ook al weer uit en ik bedacht slaapdronken: “O ja. Jan van Veen is overleden.’
Dat had ik die avond daarvoor nog meegekregen via de NOS-app.
Meer weten? In zijn programma ‘Volgspot’ haalt Hylco Span herinneringen op met één van zijn collega’s Tineke de Nooij. 

Het bracht me even terug naar de jaren ’70, de tijd dat Jan van Veen zijn programma ‘Candlelight’ presenteerde op de maandagavond op Hilversum 3.  Toen had je nog geen horizontale programmering, maar was de week verdeeld in dagen: AVRO-maandag, VARA-dinsdag,  TROS-donderdag enzo; we kunnen ons er nu niets meer bij voorstellen. 
Als pubers vonden wij die gedichten van het programma van Jan van Veen werkelijk om te gíllen!
Geen haar op ons hoofd die bedacht om een gedicht in te sturen, stél je voor.
In Hoogersmilde was wel een meisje dat een gedicht had ingestuurd trouwens; die was helemaal super verschrikkelijk verliefd op Jan, maar die zag haar niet staan en had inmiddels al verkering met een ander meisje. 
Iedereen wist dat.
We hadden het er ook over onder elkaar: “Heb je het gisteren ook gehoord bij Candlelight? Dat gedicht over de onbereikbare Jan?”
Jemig. 
Als je toch zo wanhopig bent dat je daar een gedicht over schrijft. 
En dan ook nog opstuurt naar de radio.

En verder waren de romantische en soms smachtende gedichten, de zijige violen van Mantovani en de zalvende stem van Jan aan mij niet besteed.
Sterker nog: samen met mijn broer zat ik huilend van het lachen bij de radio bij de persiflage van het gedichtenprogramma door André van Duin en Ferry de Groot in hun Dikvoormekaar-show. 
Van Duin creëert met een zwoele stem de sfeer van Candlelight en ondertussen probeert meneer de Groot op de achtergrond met een gratis aansteker van de NCRV (die het natuurlijk niet doet) kaarsen aan te steken. Als ze eindelijk branden blijken het druipkaarsen te zijn (ja, was een aanbieding..) en ontstaan er op de gedichten overal kaarsvlekken.  “De eerste keer dat je me…kaarsvlek….”

Als je op internet zoekt met de zoekterm ‘Candlelight Dikvoormekaar’ kun je het fragment terugluisteren; hierbij een link. 
Eén van de symptomen van de griep die mij overviel was een nare hoest. 
Toen ik dit stukje vanmorgen terugluisterde moest ik weer zo  ontzettend lachen, maar de hoest nam het over….ik bleef er bijna in. 
“DE GROOT! Dit is een hartstikke duur programma. Dan koop je toch niet van die goedkope joekelaars!”

Sorry Jan.
Je hebt duizenden mensen een groot plezier gedaan met je programma, maar het was niet voor mij bedoeld. 
Het enige wat ik er leuk aan vond was het lied dat ik noemde ik de eerste alinea en ik vond het als 15-jarige ontzettend STOM dat Rob de Nijs er in 1976 ‘Zet een kaars voor je raam vannacht’ van maakte. 
Ook even luisteren naar de Engels versie? Klik hier voor een video op YouTube.