De waarde van de dag

Tweede advent.
Twee kaarsen branden.
In de kerk* keken we vanmorgen naar de tweede wegwijzer, die wijst naar links richting de paaskaars.
We zijn op weg naar het licht.
De guirlande is groen, de kleur van hoop. Het is een eenvoudige guirlande gemaakt van thuja, gewoon coniferengroen. Wat je doet hoeft niet altijd heel bijzonder te zijn. Doe de gewone dingen op je levenspad.

Dat kwam vanmorgen ook terug in de viering.
Het ging over ‘wegwijzer’ Johannes de doper en ons werd gevraagd na te denken over zulke wegwijzers die in ons leven belangrijk zijn geweest.
Verder was er aandacht voor het woord, de taal.
Dominee Sijbrand van Dijk wees ons op ons eigen taalgebruik.
Troost je? Of pook je met je woorden de ‘rel-del-del’ nog even een beetje meer op?
Zoek je met je woorden verbinding of jaag  je met je woorden de ander op de kast?
Schep je met je woorden een toekomst: “We zouden misschien…..” “Is dit wat….” of sluit je met je cynisme de toekomst af: “Nee man, dan wordt toch niks.”

Hoe kijk je eigenlijk naar de wereld: met vertrouwen of met achterdocht?
Als je iemand die je niet kent in de buurt van je huis ziet lopen, denk je dan “O, dat is de postbode zeker…” of denk je “Heb ik de deuren van mijn huis wel goed afgesloten?”
Wat je zegt en hoe je het zegt doet er toe.
Eigenlijk was de preek een aanvulling op de woorden die horen bij de eenvoudige, groene guirlande: wat je doet hoeft niet altijd bijzonder te zijn; doe de gewone dingen op je levenspad. En laat daarbij wat je zegt en hoe je het zegt voor anderen geen struikelblok maar een handreiking zijn.

Meer weten over de liturgisch schikking in onze kerkgebouwen in deze weken?
Hierbij een link naar het blog over de 1e zondag van Advent.

In het blog ‘Elf jaar‘ dat ik schreef in september 2022 vertelde ik over Ger, een oude vriend in verzorgingshuis ‘de Hullen’ die ik af en toe bezoek.
Zijn vrouw Gerda woonde sinds een half jaar ook in de Hullen en ze trokken daardoor weer vaker met elkaar op.
Gisteren zou een feestdag voor hen zijn: op 6 december 1963 waren ze getrouwd, dus ze zouden hun 60-jarig huwelijk vieren.
De bloemen en het gebak waren besteld, de nieuwe feest-kleren lagen al klaar.
Vorige week dinsdag is Gerda plotseling overleden en gistermiddag, woensdag 6 december, was de afscheidsplechtigheid.

Ger en ik kennen elkaar van het Rodens Christelijk gemengd koor waar ik van 1989-1994 op zat.
Hij zong bas, ik alt.
We zaten samen in het bestuur: hij penningmeester, ik secretaris.
Gerda kende ik eigenlijk niet, maar ik zag haar natuurlijk wel voorbijkomen op de foto’s en hoorde over haar vertellen in de verhalen.
Toen ik Ger gistermiddag condoleerde zag ik een gebroken man.

In de kerk zat ik achteraan tussen mensen die niet gewend waren aan het kerkelijk gebeuren; ik was de enige in ‘mijn buurtje’ die zong.
Dat voelt altijd wat ongemakkelijk: zingen in een emotionele setting met om je heen allemaal zwijgende mensen.
Maar ik zong wel, vooral omdat Ger en ik elkaar altijd vonden en vinden in de muziek.
In de dankdienst zagen we twee uitvoeringen van stukken uit de Messiah van Händel.
Dat waren opnames uit 2009 van de Christelijke Oratoriumvereniging Groningen, waar Ger toen lid van was.
Ergens in de registratie zag ik hem ineens staan: een fitte zeventiger, de partituur voor zich, geconcentreerd zijn bas-partij zingend.
Het ontroerde me; dat was twee jaar voor zijn herseninfarct, dat hij maar nauwelijks overleefde. Daarna konden ze niet meer samen wonen.

Hun zoon vertelde gistermiddag dat Ger op hun trouwdag zijn vrouw altijd rode rozen gaf, één roos voor ieder huwelijksjaar.
Ook nu stond er een grote vaas met 60 rozen bij de kist: 47 rode en 13 roze.
De 13 roze rozen stonden voor de jaren die ze noodgedwongen gescheiden moesten doorbrengen.
De roze gingen met Gerda’s kist mee, de rode bleven bij Ger, die werden na de plechtigheid uitgedeeld aan kinderen, kleinkinderen en familie.

“Opeens is alles anders” zei een geëmotioneerde zoon in zijn dankwoord.
Dat is altijd zo als iemand zo plotseling overlijdt; het leven wordt nooit meer zo als daarvoor.
In dit jaar zijn er veel mensen in mijn omgeving overleden; gelukkig niet allemaal heel dichtbij, maar genoeg om af en toe te denken ‘Nu is het wel even klaar met afscheid nemen’. Steeds als ik weer een blog schrijf over wat een afscheid met me heeft gedaan realiseer ik me hoe kwetsbaar we zijn.
Marcus Aurelius, een Romeinse keizer uit de 2e eeuw na Christus zei het al: “Je zou je leven nu kunnen verliezen. Laat die gedachte bepalen wat je doet, wat je zegt en wat je denkt.
Memento Mori.

Er waren meer mensen niet dan wel, maar toch was het weer erg geslaagd, onze Holy Stitch-bijeenkomst gistermiddag.
27 namen heb ik op papier, met z’n dertienen zaten we in een kring.
Alie had gezorgd voor heel veel lekkere Sinterklaas-lekkernijen en we bespraken met elkaar wat we aan het doen zijn op handwerkgebied.

We hadden gistermiddag even een gast in ons midden: Saakje, de hulpkoster die voor koffie/thee zorgde.
Zij had van Sjoukje een mooie tas gekregen met een geborduurde, zwarte labrador er op. Daar zat een mooi verhaal bij, waarvan ik vond dat de hele groep het even moest horen.
Saakje en Frans hebben sinds een tijdje een nieuwe hond: een zwarte labrador.
Dat was een hulphond, die bij een mevrouw was geweest die het psychisch heel zwaar had, maar hij voldeed eigenlijk niet meer: er moest een nieuw baasje voor hem gezocht worden.
“Ik wil hem eerst drie weken op proef” had Saakje gezegd “want we hebben ook een oude kat en ik wil niet dat die geen plek in huis heeft door een enthousiaste hond”. Ze vertelde dat ze na een paar dagen eigenlijk al ‘om’ was “ik ken mezelf als het om dieren gaat”: de hond was een grote lieverd en de kat en hij konden best samen in één huis. Nu wilde Saakje die vorige eigenares van de hond graag een cadeautje geven en ze had aan Sjoukje gedacht, die de prachtigste dingen maakt met haar borduurmachine. Hiernaast zie je het resultaat. De ‘ooohs’ en ‘aaaah’s’ waren niet van de lucht. Wát een origineel cadeau heb je dan!
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Maar dat was natuurlijk niet het enige dat voorbijkwam.
Tijdens het rondje ‘wat-ben-je-aan-het-doen’ ging er een stapeltje kaarten mee: iedereen kreeg een zelfgemaakte kaart van Sijcolien. Ze vertelde ons ook nog iets over de techniek die ze daarvoor gebruikt had. Meer weten? Lees dan het gastblog dat ze ooit schreef op deze website.
Alie las een lieve vredeswens voor voor iedereen en ze had voor mij een bijzondere kaart gemaakt: daarop zat een zelfgehaakt engeltje.
Dat hadden ze op de vorige bijeenkomst gemaakt; daar kon ik toen niet bij zijn, nu kreeg ik toch zo’n engeltje…leuk!*

Geke maakte van de gelegenheid gebruik om iets te vertellen over het vrijwilligerswerk waar zij zich in deze weken in verliest: spellen uitzoeken, controleren en aanvullen voor de Roder Boekenmarkt. Ze vertelde over de enorme groep vrijwilligers die allemaal een klein stukje werk op zich nemen, waardoor het een activiteit wordt die niet alleen energie kost, maar ook heel veel oplevert aan contacten én voldoening.
Daarom maak ik met de afbeelding rechts vandaag ook een beetje reclame: namens Geke van harte welkom!

Troostdekentjes, trui en sloffen van hetzelfde garen, onderzetters, engeltjes, winterpoppen, een schommelezel: er was weer genoeg te bekijken en te delen: we steken wat af met elkaar!

*Ook zo’n engeltje maken? Hierbij een link naar het YouTube-kanaal van Wolldusa: daarop laat een Duitse mevrouw steek voor steek en handeling voor handeling zien hoe je zo’n ‘Schütz-engelchen’ maakt. Ook als je het Duits niet machtig bent is het volgens mij wel te doen: goed kijken en gewoon doen wat zij doet.

Gistermiddag om 17.10 uur was de aflevering van Petrus in het land vanuit Roden. We waren heel benieuwd naar het resultaat van twee dagen filmen.

Wij vonden dat Roden heel goed uit de verf kwam. Allereerst de groep vluchtelingen en de vrijwilligers die hen begeleiden, maar ook de eeuwenoude Catharinakerk kwam mooi in beeld met het najaarslicht vallend door de boogramen. Dominee Walter Meijles is een geboren artiest, die speelde zijn rol fantastisch en ook Koop Daling, klusjesman van onze PKN gemeente, kon goed duidelijk maken waarom ook dit werk belangrijk is en zorgt voor verbinding  in onze gemeente. Hij zei het zo: ‘Je brengt een uurtje door in de kerk, maar de zingeving strekt zich eigenlijk uit over de rest van de week’.
Onze Holy Stitch kwam wel in beeld, maar heel kort. Dat was van te voren ook al gezegd: “We weten niet wat we van dit materiaal gaan gebruiken voor de uitzending.”
Wát een positief beeld werd geschetst van dit aspect van onze gemeente.
Na een week waarin we de echo van het gebral van Geert Wilders nog horen over ‘asielzoekers die onze huizen inpikken’  en ‘grenzen dicht voor gelukszoekers’ is dit een voorbeeld van hoe het ook kan.
Samen.
Vanmorgen vierden we in de kerk de 1e zondag van Advent. Voor en na de dienst tijdens de koffie klonk vooral door dat men trots is op wat de groep vrijwilligers bereikt met liefde, aandacht en geduld. Wil je uitzending ook zien? Klik op de volgende link: ‘Petrus in het land’ in Roden 

Onze cantorij werkte mee aan deze viering, waarin de eerste kaars werd aangestoken.
Ook was er aandacht voor het liturgisch bloemstuk dat in de weken voor kerst op het podium staat bij het thema ‘Ga je mee?’
Dit wordt uitgebeeld met 4 wegwijzers.
Iedere zondag komt een andere wegwijzer aan bod, die richting geeft.
Samen vormen de 4 wegwijzers een ster , die met Kerst zal schijnen.
De weg wordt aangegeven met een guirlande, die elke zondag van andere materialen is gemaakt.
Vandaag wijst de eerste wegwijzer naar beneden.
De weg die we gaan is donker
De guirlande is gemaakt van bruin beukenblad.
Bruin is de kleur van soberheid, inkeer en verlies.
Het afgevallen blad herinnert ons aan de zomer, de tijd dat het nog licht was, maar ook aan onze nietigheid, de tijd van verlies, maar…….. er is hoop.
Rechts een afbeelding. Je ziet de wegwijzers en voor de preekstoel brandt de eerste kaars. (erop klikken voor een vergroting).
Op het Instagram-account van deze website vind je een foto van het adventsstuk.

Op mijn alt-plekje op de achterste rij had ik al mijn aandacht nodig bij de muziek. En bij Karel.
We hadden sommige muziek pas laat gekregen en ik had niet alles op volgorde in mijn map zitten.
Maar het slotlied zat er goed in en was hartverwarmend: hierbij de tekst.

Dat je de weg mag gaan die je goed doet,
dat je opstaat wanneer je valt,
dat je mens mag worden in Gods ogen
en die van anderen.
Weet dat de aarde je draagt,
dat je gaat in het licht
en de wind je omgeeft.
Dat je de vruchten van je leven proeft
en gaat in vrede.