De waarde van de dag – Pagina 292 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

14 augustus: Lied gemist.

Door Ada

Op 14 augustus 2017

Gistermorgen in de viering van onze PKN-gemeente hoorden we twee verhalen die te maken hadden met zee en verdrinking. Het eerste verhaal uit het oude testament ging over Jona, die door God naar Ninevé wordt gestuurd. Hij ziet dat niet zitten, vlucht op een boot naar Tarsis, maar wordt tijdens een storm (nadat het lot is geworpen) als ‘schuldige’ overboord gezet en opgeslokt door een grote vis.
Voor de kinderen was er een filmpje met een liedje van Elly & Rikkert, maar het geluid deed het niet.
Liedje toch graag horen? Klik hier >> voor een video op YouTube.

Mattheus vertelt in het nieuwe testament dat Jezus over het water loopt. De discipelen in hun boot denken een spook te zien, maar zodra Petrus Jezus herkent stapt hij in vertrouwen uit de boot en ‘loopt’ naar Jezus toe. Als hij vlak bij hem is dreigt hij te verdrinken, maar Jezus pakt zijn hand en redt hem.
Voorganger Astrid legde mooie verbanden tussen beide verhalen en wees ons op de verwijzingen naar de Psalmen die Jona in zijn nood uitroept.
De essentie van haar verhaal was: vertrouw op God bij storm en tegenwind.
Ook al zinkt de moed je in de schoenen: houdt moed, zijn naam is Ik ben er, hij laat je nooit alleen.

Het slotlied was lied 416, Ga met God. Mooi lied, maar ik had graag bij deze viering het zeer toepasselijke ‘O, eeuw’ge Vader, sterk in macht’ willen zingen (het Engelse origineel heet ‘Eternal Father’), waarbij de laatste zin is ‘wil verhoren onze bee, voor hen die zijn in nood op zee’. Dat zei ik zacht in de oren van Dick en Jannie die voor mij zaten, ik weet dat zij dat lied ook erg op prijs stellen. Het heeft een melodie waarbij je vanzelf een brok in je keel krijgt. Je kent het vast wel , hierbij een link naar een Youtube-filmpje >>> (orgelspel vooraf duurt wel wat lang….)
“Dat staat niet in het nieuwe liedboek” bromde Dick achter zich.
Huh? Waarom niet?
Eenmaal thuis zocht ik op internet naar meer informatie.
Het is inderdaad niet meer opgenomen in het nieuwe liedboek.
Ik vond wel heel veel informatie met filmpjes enzo op deze Kerkliedwiki-website; beslist de moeite waard om daar even op te kijken.

Uit mijn oude liedboek haalde ik dit lied en plakte het achter in mijn nieuwe liedboek.
Samen met Dick beginnen we vandaag met de actie: “het zeelied staat niet in het liedboek maar kan wèl op de beamer!”
Zegt het voort.

Het tweede en derde couplet van het slotlied heb ik overigens gemist.
Morgen vertel ik waarom in het blog ‘Zoveel sleutels……’

Reageren

13 augustus: Je leeft maar één keer.

Door Ada

Op 13 augustus 2017

In Lezen

Vorig weekend werden de Oranje Leeuwinnen Europees kampioen voetbal.
Gerard zat die zondagmiddag op het puntje van zijn stoel; hij genoot er van, het was een finale-waardige wedstrijd. Ik wil niet vervelend doen, maar er zijn heel veel wedstrijden geweest met voetballende mannen waaraan hij veel minder plezier beleefde……
Maar dit terzijde. Ik hou niet van voetbal. Ook niet als het vrouwen zijn, dus ik zat in de tuin in de zon met een mooi boek.

Voor de zomer had ik bij Daan Nijman wat boekenbonnen ingeleverd en daar had ik o.a. “Je leeft maar 1 keer” van Fausto Brizzi gekocht. De wervende tekst “van de auteur van 100 gelukkige dagen” zei me niks.

Het is een eigentijds boek.
Dit staat er over op de achterflap:
Als je boven de 40 bent en niemand kijkt naar je om – wat doe je dan? Diego, succesvol advocaat in Rome, bevindt zich in een midlifecrisis. En hij weet dat het zijn eigen schuld is.
Hij besluit het roer om te gooien en mensen uit zijn omgeving te gaan helpen. Zo lijmt hij de ruzie tussen twee vrienden en bezorgt hij zijn zoon een vriendin. Maar wat hij ook doet, alles heeft onverwachte gevolgen. En die leveren bijzondere verrassingen op. En misschien zelfs wel liefde.

Brizzi schrijft op een humoristische manier over een moeilijk onderwerp: een depressie. Soms zit je met tranen in de ogen vanwege in-trieste momenten en twee zinnen later schiet je weer in de lach omdat zijn manier van schrijven zo grappig is.
Het is moeilijk om te lezen hoe het voelt als je depressief bent. De onverschilligheid, het vluchtgedrag, je leest hoe de hoofdpersoon langzaam afglijdt en tot het dieptepunt zakt.
Maar het wordt allemaal redelijk droog en geestig beschreven, je wordt er beslist niet chagrijnig van; sterker nog, ik heb genoten van dit boek. Het speelt in Rome, in een door en door Italiaanse setting en je verveelt je geen moment.
Het boek laat zien wat echt belangrijk in het leven.
Eén zin sprong er voor mij uit: ‘Het leven is een opstel dat je meteen in het net moet schrijven.’
Maar niemand schrijft foutloos.

Binnenkort maar eens bij de bibliotheek informeren naar ‘100 gelukkige dagen’.
Van de auteur van ‘Je leeft maar 1 keer’.

Reageren

12 augustus: Koen aan …. dag!

Door Ada

Op 12 augustus 2017

In Alledag

Afgelopen donderdagmorgen liep ik om 07.00 uur voordat ik naar m’n werk ging te zoeken naar m’n schoenen. Uiteindelijk vond ik ze naast het nachtkastje.
Toen ik ze, eenmaal beneden, aandeed zei ik tegen Gerard: “Koen aan…dag!”

Het is een overblijfsel van het allereerste spraakgebruik van onze oudste dochter Frea. Met haar beleefde ik voor het eerst het wonder van een heel klein kindje dat stukje bij beetje een taal leert.
Eén van de eerste woordjes die ze zei was dies.
“Dies” was een spuugdoekje. Ze kreeg iedere morgen een nieuwe; de ‘dies’ sleepte ze de hele dag met zich mee. We deden er ‘kiekeboe’ mee en ze leerde er mee lopen. Oma zat op haar hurken en gooide de ‘dies’ naar mama, waarop Frea kraaiend van de pret waggelend van de één naar de ander liep.

Papa, mama, oma, opa, kakkak (de ganzen in de wal van de vaart), boek, au, waai (lawaai, had ze een hekel aan) en bah! (Vies). De eerste keer dat ze sneeuw zag vallen stond ze in opperste verbazing voor het raam en riep ‘ Bah!’
Ik volgde haar ontwikkeling op de voet en genoot er van.

Donderdag kreeg ik het ‘Koen aan….dag!’ niet meer uit m’n hoofd. Ik zag steeds het

Koen aan…..

opgewonden peutertje Frea voor me. ‘Koen aan….dag!’ was haar eigen interpretatie van ‘we gaan naar buiten, leuk!’ Ze wurmde haar voetjes in de sandaaltjes (schoen aan) en wist: we gaan weg! (dag)
Dat kon van alles zijn. Naar de hertjes in Smilde. Of naar ‘opoma’. Of naar de slager of de SRV-man.

Taal. Het blijft een wonder. Tegenwoordig spreekt ze beter Engels dan Nederlands. Maar het blijft haar moedertaal.
En ze weet nog precies wat ik bedoel als ik zeg:
“Koen aan…..dag!’.

Naschrift: op de avond van de publicatie van dit blog kreeg ik van haar een app.
“Koen aan….pub!”

Reageren

11 augustus: Jarig!

Door Ada

Op 11 augustus 2017

In Alledag

Vandaag is mijn blog jarig: het wordt 3 jaar. Mijn eerste blog schreef ik op 14 augustus 2014, ( zie >>>) Dat deed ik toen bij ‘Blogse’ onder de naam ‘Handwerken en meer’.
Maar het werd steeds meer ‘meer’ en steeds minder handwerken, zodat ik na een jaar begon met een eigen website bij WordPress onder de naam ‘de Waarde van de dag’. Die website lanceerde ik op 4 september 2015 (zie >>> ).
In september 2016 besteedde ik aandacht aan het twee-jarig bestaan van mijn site ( zie Sharing the joy >>>) en vandaag dus drie jaar een dagelijks blog.

In de loop van de jaren is het aantal onderwerpen gegroeid en ook het aantal lezers groeit heel langzaam maar gestaag.
Het elke dag plaatsen van een blog is een gewoonte geworden die helemaal is ingeweven in mijn dagelijkse leven. Als me iets opvalt maak ik even een aantekening en soms verzeil ik situaties waarvan ik dan al weet: dit gaat een leuk blog opleveren.
En heel soms zóu ik een heel leuk verhaal kunnen schrijven, maar dan doe ik het niet.
Omdat het kwetsend zou zijn voor de betrokkenen.
Of omdat niet alles met iedereen gedeeld hoeft te worden.

Toen we drie weken in Canada waren schreef ik om de twee, drie dagen een blog over onze belevenissen. Het was maar goed dat ik dat vanaf het begin had gedaan, want na drie weken was ik heel veel dingen van het begin al weer vergeten!
Men zegt niet voor niets: ‘Wie schrijft die blijft’.

De ‘Gastblogs’ die ik in 2016 heb geïntroduceerd worden erg gewaardeerd, maar de leveranciers zijn nog niet zo scheutig met nieuwe pennenvruchten.
Er was nog wel een schoonzoon die opperde een gastblog te willen aanleveren.
Over hoe moeilijk het is om om te gaan met ons gezin. “Mijn leven met de Waninge’s” zou het dan gaan heten.
Ik kijk er naar uit!

Afgelopen zondag overkwam me iets bijzonders. We zongen in de Norg tijdens de openluchtdienst (zie 7 augustus j.l.)) en tijdens het koffiedrinken kwam een mevrouw met me kennismaken. Ze was een vaste volger van mijn blog en vond het leuk om mij ‘in real life’ te zien. Vond ik ontzettend leuk! Wat zij vooral uit mijn blog haalde: het genieten van de gewone, alledaagse dingen die zo vaak de waarde van mijn dag bepalen.
En dat is waar ik na deze derde verjaardag gewoon mee doorga, namelijk het beschrijven van mijn waarde van de dag: ‘een alternatief voor de waan van de dag’.

Reageren

10 augustus: Het leven laat zich niet regisseren.

Door Ada

Op 10 augustus 2017

In Alledag

The big sick. Zo heette de film waar Gerard en ik zaterdagavond heen gingen. Als je de titel intikt bij Google translate maakt die er “de grote zieken” van.

Het is een tragikomische verfilming van een waargebeurd verhaal.

Kumail woont in Chicago; hij treedt op als stand-up-comedian en is Uber-taxichauffeur. Tijdens een van zijn optredens leert hij de studente Emily kennen. De twee besluiten samen naar huis te gaan en worden na verloop van tijd verliefd op elkaar.

De Pakistaanse moslimfamilie van Kumail probeert hem door middel van zogenaamde spontane etentjes te koppelen aan een geschikte Pakistaanse vrouw. Daardoor durft Kumail zijn Amerikaanse vriendin niet voor te stellen aan zijn ouders, tot grote ergernis van Emily.

Wanneer Emily vervolgens getroffen wordt door een mysterieuze ziekte en in coma raakt, komt Kumail voor het eerst in contact met haar ouders, Beth en Terry, die hem in eerste instantie wantrouwen. Tijdens enkele moeilijke, intensieve en ongemakkelijke weken waarin hij Beth en Terry beter leert kennen, realiseert Kumail zich steeds meer dat hij gevangen zit tussen aan de ene kant zijn Amerikaanse identiteit en zijn eigen plannen en aan de andere kant de toekomst die zijn Pakistaanse familie voor hem heeft uitgestippeld.

De film duurde meer dan twee uur en had geen pauze; geen minuut heb ik me verveeld.
Ik heb gelachen en ik heb gehuild.
Kumail zit tussen twee vuren in. Het is ronduit zielig om te zien hoe zijn moeder haar best doet om Pakistaanse meisjes te vinden en het is stuitend om te zien hoe Kumail daarmee omgaat. Het is het eeuwenoude verhaal van de liefde die zich niet laat tegenhouden door menselijke grenzen.
Of het nou gaat om een moslim en een christen, of om (zoals in het geval van mijn ouders in de jaren ’50) hervormd en gereformeerd.
Deze film laat zien dat het verzwijgen van de waarheid voor ‘de goede vrede’ op de lange termijn geen stand houdt. Verder wordt heel subtiel in beeld gebracht dat ook het voeren van regie op het leven van je kinderen of anderen niet een goede strategie is.
Het leven laat zich niet regisseren.

Reageren

9 augustus: Meerkoetkuikens & gebak.

Door Ada

Op 9 augustus 2017

In Alledag

Vanmorgen liep ik met collega Jacquelien naar de warme bakker.
We zijn vandaag verhuisd naar een nieuwe werkplek en we vonden dat een goede reden om de collega’s (en onszelf) te trakteren.
Onderweg kwamen we langs een vijver waar een moeder meerkoet apetrots met haar twee kuikentjes op een nest zat.
In augustus! Jacquelien vermoedde dat het wel een ’tweede broedsel’ zou zijn.
Wij waren helemaal vertederd en daalden af in het hoge gras om foto’s te maken.

Bij de bakker kocht ik Deense krakelingen, aardbeienschelpjes en roomcroisants en een half uur later zaten we met een groepje collega’s aan de koffie.

“Wat is de reden van deze traktatie?”
“Onze nieuwe werkplek!”
Niets bijzonders eigenlijk; we verhuisden naar een andere kamer met meer licht en meer ruimte, maar we vonden het toch een reden om deze dag een feestelijk tintje te geven.
Bovendien waren Jacquelien en ik weer eens samen aan het werk: dat is bijna nooit. Wij hebben een duo-baan en zij werkt op de dagen dat ik er niet ben.
We zijn een goed geölied team; we bellen minstens twee keer in de week voor overdracht, mailen elkaar veel en zo heel af en toe zien wel elkaar. Vandaag dus ook!

We waren vanmorgen mooi op tijd aanwezig om de handen eens flink uit de mouwen te steken: kast uitpakken, verhuizen, schoonmaken, stofzuigen, kortom genoeg te doen.
Toen we de kamer binnenliepen bleek dat de kast en de bureau

Gebak!

laden allemaal al verhuisd waren. Collega Rien had dat al voor ons gedaan! Koesteren zo’n man.
Dus toen waren we binnen een uur al helemaal ingericht.

We waren het er over eens dat de meerkoetjes, het gebak , de nieuwe werkplek én Rien de waarde van onze dag in hoge mate hadden bepaald: topdag!

Reageren

8 augustus: “All inclusive”

Door Ada

Op 8 augustus 2017

In Alledag

In deze maanden viert bijna iedereen vakantie. Ondanks het feit dat onze vakantie al meer dan een maand achter ons ligt doe ik ook nog van harte mee aan het vakantie vieren. Vorige week fungeerde ons huis als een soort Bed & Breakfast voor mijn tante, de jongste zus van mijn vader.
Op dit blog vertelde ik al vaker over onze gezamenlijke dagjes uit en de zorgen rondom haar dementerende man. (zie 7 februari >>>)
Na zes jaar was de situatie thuis onhoudbaar geworden; enkele weken geleden is hij opgenomen in een beschermde woonvorm.

Jarenlang mantelzorger zijn, het is loeizwaar. “Kom een paar dagen bij ons logeren” stelde ik haar voor “kun je bijkomen en kunnen wij van elkaars gezelschap genieten.”
En dat deden we.

Woensdagmiddag 2 augustus zat ik met haar en mijn moeder op een zonovergoten terras op de Brink in Diever met op tafel voor ieder van ons een bolletje roomijs, warme kersen en een toef echte slagroom.
Donderdag zochten we met z’n tweeën Carlijn op in Leeuwarden. We maakten een lange wandeling door de stad, bezochten winkeltjes, kochten onderbroeken en sokkenwol, dronken koffie, thee, wijn en een lekker broodje en eindigden op het platje achter Carlijn’s studentenkamer.

Vrijdag sliepen we lekker uit en boemelden we wat door Roden. Markt. Daan Nijman. Samen koffiedrinken aan onze keukentafel.

…. paars en wit ….

Vakantie-technisch gezien niet bijzonder.
Geen ongerepte koraalriffen of eindeloze gletsjers.
Maar voor mijn gevoel wel ‘all inclusive’: samen gezellig op z’n tijd eten & drinken, lange gesprekken voeren en veel tijd en aandacht voor elkaar.
Zonder plastic armbandje van het resort …… en ook lang zo duur niet!
Ik kreeg een boeket voor ‘de goede zorgen’ dat ik zelf mocht samenstellen: ik koos voor de kleuren paars en wit. Het staat al een aantal dagen te geuren op mijn aanrecht; zo geniet ik nog even na van deze bijzonder waardevolle vakantie!

Reageren

7 augustus: Een mens’lijk gezicht.

Door Ada

Op 7 augustus 2017

In Kerk & gemeente

Ieder jaar werken we een zondagmorgen mee aan een openlucht IKR-dienst in de bossen van Norg. (zie 14 augustus>>> voor een verslag van 2016.).

Vanuit alle windstreken komen de kerkgangers; de gemeente bestond gistermorgen uit zo’n 150 gelovigen met uiteenlopende achtergronden qua kerk en geloof, maar die grenzen verdwijnen als we op de plastic stoeltjes op de zanderige bosgrond zitten.

‘Broodnodig’ was het thema van de viering, waarin Ineke Hoffman voorging.
Na het inzingen gingen we nog even een kop koffie drinken in de unit.
Daar lag al een groot wittebrood te wachten, dat één van de medewerkers in onvervalst Fries de uitspraak ontlokte: “Wat mot d’r mei die bôle?!’
De voorganger combineerde in de viering het manna dat het volk Israël kreeg in de woestijn (in het oude testament) met de uitspraak van Jezus in het nieuwe testament: “Ik ben het brood des levens.”
‘Die bôle’ werd meegenomen door de kinderen naar hun kindernevendienst even verderop in het bos en wij hoorden dat Jezus bedoelt dat wij niet kunnen leven van brood alleen.
Wij hebben verdieping nodig en hij vergelijkt zichzelf met brood; levensbrood.
Het gaat hierbij niet om maagvulling, maar om voeding voor je geestelijk leven.

De vakantie is bij uitstek geschikt om eens uit de ‘rat-race’ van het dagelijks leven te stappen en na te denken over hoe je in het leven staat.
Ineke gebruikte een mooie beeldspraak: “Jouw ‘levensbrood wordt doorkneed en doordesemd met gist, daar groei je van. Deel uit van wat je zelf ten deel valt, wees dat brood voor de mensen om je heen. Luister, sla een arm om iemand heen, help en hou niet alles krampachtig voor jezelf.”

Wij sloten ons optreden af met een lied dat mooi bij het thema van de dienst aansloot: ‘Behoed en bewaart u ons lieve God’ (een vertaling van La paz de señor).
De tekst van het tweede couplet is:
Behoed en bewaart u ons, lieve God , wees met ons in al het lijden.
Wees warmte en licht, een mens’lijk gezicht, nabij ons in donk’re tijden.

Die warmte en dat licht, dat mens’lijk gezicht, dat zijn wij.
Dat hadden we predikant net horen zeggen.

En toen was er koffie; altijd bere-gezellig.
We stonden met elkaar in het zonnetje te genieten van de koffie en van de gesprekken met elkaar. Er waren vrienden, er waren cantorijleden, er waren buren, gemeenteleden, zoals ik al schreef: mensen uit alle windstreken.
Eén van de gemeenteleden vertelde dat haar man 90 was geworden en dat ze met kinderen, klein- en achterkleinkinderen een feest had gehad.
“Het hele volkje verzamelde zich op Nienoord….”.
Wat een zegen als je op je 90e met je eigen ‘volkje’ nog zo kunt genieten van je verjaardagsfeest!

Reageren

6 augustus: De noorderzon scheen. Dennis, deel 2

Door Ada

Op 6 augustus 2017

In Lezen

De noorderzon scheen

(deel 1 van Dennis nog niet gelezen? zie >>>)
Heel af en toe kreeg ik nog wel eens een vraag “Hé, was jouw vader toen niet spoorloos verdwenen? Ooit nog wel eens iets gehoord?” Nee. Tot 3 maanden geleden.

Ik was bij Mam. Die zit altijd stipt om 20.00 uur voor het journaal en ik zat op de bank te pielen met m’n telefoon.
Opeens schreeuwde Mam: KIJK! DENNIS KIJK! PETER! PAPA!
Er was een flatgebouw ingestort in Nairobi, Kenia en Mam dacht dat ze Pap zag bij de hulpverleners. Hij keek even in de camera maar draaide zich onmiddellijk weer om.
Wel dertig keer hebben we het stukje bekeken. Mam was er van overtuigd dat ze Pap had gezien, maar de man die ze aanwees was wel erg mager en grijs. De trekken in zijn gezicht kwamen me wel enigszins bekend voor, maar hij leek niet op de papa zoals ik hem op mijn netvlies had staan.

Mam was in alle staten. Ze belde die avond nog haar hele netwerk aan familie en vrienden op. Ze moesten allemaal het Journaal terugkijken want ze had Peter gezien. En inderdaad: er waren meer mensen die Pap in die hulpverlener herkenden.

Mijn oom Wim (de broer van Pap) en ik hebben actie ondernomen. Informatie gevraagd over dat ingestorte flatgebouw, contact gezocht met de Keniaans ambassade, inlichtingen gevraagd over de hulpverleners en kwamen uit bij Artsen zonder Grenzen.
De man die wij bedoelden heette Piet. Hij deed alles op het gebied van computers voor AZG, maar die bewuste dag was het alle hens aan dek geweest, vandaar die hulpverlener-rol.

Vier dagen later had oom Wim een huilende Piet aan de telefoon. En oom Wim kon ook niet meer stoppen met huilen. Ze spraken af dat Wim naar Afrika zou vliegen voor een ontmoeting met Piet, die dus Peter bleek te heten. Dat is nu bijna 3 maanden geleden.
Bij stukjes en beetjes kwam het hele afschuwelijke verhaal boven water.
Pap was twintig jaar geleden gevlucht voor de sleur van het gezinsleven in de hoop een ander leven te beginnen als een ander persoon. Hij was begonnen op IJsland, maar vond rust noch duur. Hij werd geplaagd door schuldgevoel, had heimwee en had na een half jaar al spijt van zijn stap. Maar hij durfde niet meer terug. Hij schaamde zich verschrikkelijk voor wat hij zijn gezin en zijn familie en vrienden had aangedaan.

IJsland was het begin geweest van een reeks landen waar hij los-vaste baantjes en los-vaste relaties had gehad. Gedreven door wroeging vond hij na vijftien jaar dat hij in ieder geval nog iets nuttigs met zijn leven moest doen. Daarom had hij zich vijf jaar geleden aangemeld als manusje van alles op computergebied bij Artsen zonder Grenzen. Voor een minimumloon is hij met zijn expertise van onschatbare waarde voor de organisatie.

Pap is inmiddels weer een paar dagen in Nederland geweest en we zijn als gezin weer met elkaar herenigd. Maar ‘one happy family’ zullen we niet meer worden. Er is te veel gebeurd.
Eén ding had hij al die twintig jaar bewaard en ook meegenomen: een wollen kinderhandschoentje voor een jongetje van zes. Mam moest hartverscheurend huilen: daar had ze twintig jaar geleden samen met mij nog heel lang naar gezocht…….
Pap en Mam hebben afgesproken dat ze allebei in eerste instantie hun gewone leven weer oppakken. Ze zullen met elkaar gaan skypen en met gesprekken proberen die twintig jaar te overbruggen en weer nader tot elkaar te komen. Volgend jaar, als iedereen aan het idee gewend is en de scherpe kantjes er wat af zijn komt Pap een week naar Nederland.
Wie weet.

Klik hier De Noorderzon scheen-Dennis voor een PDF met deel 1 en deel 2 van het verhaal van Dennis in één document

Dit is het einde van de verhalenreeks naar aanleiding van het lied ‘de Noorderzon scheen’.
In deze drie verhalen komt er na twintig jaar weer contact, maar er is ook een scenario denkbaar waarbij Peter nooit terugkomt.
Verder is er is nog één personage uit dit verhaal niet aan het woord geweest en dat is dochter Naomi.
Mocht er iemand onder mijn lezers zijn die een verhaal wil schrijven over wat er volgens hem/haar is gebeurd of over hoe Naomi dat heeft beleefd, dan zou ik dat erg leuk vinden.
Neem dan contact met me op door te klikken op ‘een reactie plaatsen’.
Dan geef ik je mijn emailadres en kun je je verhaal opsturen.

Reageren

5 augustus: De noorderzon scheen. Dennis, deel 1

Door Ada

Op 5 augustus 2017

In Lezen

De noorderzon scheen

Dennis
(nog niet gelezen wat hieraan vooraf gaat? zie >>>)

Wij zijn in Alkmaar een beetje ‘bekende Nederlanders’.
Wij waren het gezin waarvan de vader op een dag zomaar verdween.
De vader waar iedereen naar had gezocht. De vader waar naar was gedregd; misschien was hij in het kanaal gevallen? De vader die nooit meer terugkwam.

Het heeft de gemoederen in onze stad behoorlijk bezig gehouden. Het is natuurlijk ook een intrigerend verhaal.
Pap kwam op een avond niet thuis om te eten.
Het was op een maandag, want mijn zus moest die avond nog naar badminton. Mam mopperde, wachtte nog een hele tijd of hij alsnog zou komen en begon toen toch maar met ons te eten.
Man, wat was ik daar blij om: ik had bere-honger!

Toen wij ‘s avonds naar bed gingen was pap er nog niet weer. Mam stelde ons gerust. Er was vast iets op papa’s werk en hij was kennelijk niet in de gelegenheid om te bellen. Ze kuste ons welterusten en ik ging gewoon slapen.
De volgende morgen was er van de rust bij mama niks meer over. Ze was heel erg bezorgd om papa. Ze had de politie al gebeld maar er waren geen meldingen van ongelukken of zo.

Mam bracht Naomi en mij naar school en zei tegen juf: “Peter kwam gisteren niet thuis voor het eten, hij is de hele nacht weggebleven: ik ben vreselijk ongerust”.
“Hij komt in de loop van de dag vast wel weer opdagen met een lul-verhaal. Sterkte hoor!”
Het werd een nare, onrustige week. De politie kwam heel vaak met mama praten. Of ze ruzie hadden gehad? Of mama dacht dat papa ontvoerd zou kunnen zijn?
Mijn kinderbrein ging met al die suggesties aan het fantaseren en daar ben ik eigenlijk nooit meer mee opgehouden. Alle scenario’s zijn honderden keren de revue gepasseerd, maar het meest voor de hand liggend was dat hij dood was. Hij werd na een aantal jaren in ieder geval dood verklaard om dingen als hypotheek en verzekeringen af te kunnen handelen.

In Alkmaar was paps verdwijning the talk of the town. Er is met man en macht naar hem gezocht maar na de hype van de eerste maanden zakte de media-belangstelling voor ons gezin langzaam weg. We kregen ontzettend veel hulp vanuit onze omgeving. Op school werd een actie voor mam en ons gehouden, want qua financiën was het ineens heel moeilijk geworden. Verder waren opa en oma heel veel bij ons en ik begreep later dat die mam ook steunden met geld. Mam is de klap nooit meer te boven gekomen. Ze viel in het begin kilo’s af en die zijn er niet meer bijgekomen. Ze veranderde van een vrolijke, vriendelijke moeder in een stille en zorgelijke vrouw.
Ze vond een baan, ze zorgde goed voor ons, maar je kon goed merken dat de glans van haar leven af was. Er kwam geen nieuwe man in haar leven; ze stond er eenvoudigweg niet voor open.
Voor ons ging het leven ook gewoon door. Als kinderen ben je kennelijk flexibel. Ik fantaseerde over van alles wat er met pap gebeurd zou kunnen zijn, maar legde me er op den duur bij neer dat hij was overleden.
Heel af en toe kreeg ik nog wel eens een vraag “Hé, was jouw vader toen niet spoorloos verdwenen? Ooit nog wel eens iets gehoord?” Nee. Tot 3 maanden geleden.

Morgen deel 2 van het verhaal van Dennis:
Ik was bij Mam. Die zit altijd stipt om 20.00 uur voor het journaal en ik zat op de bank te pielen met m’n telefoon.
Opeens schreeuwde Mam: KIJK! DENNIS KIJK! PETER! PAPA!

Reageren