De waarde van de dag – Pagina 302 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

2 mei: Best al lang verkering.

Door Ada

Op 2 mei 2017

Vandaag is het 37 jaar geleden dat Gerard en ik verkering kregen.
Daar schreef ik twee jaar geleden al eens een blog over. (zie 2 mei 2015 >>>)
Vandaag een foto uit dat eerste jaar.
Een dagje naar de dierentuin in Emmen.
Daar stond aan het begin een fotograaf die je op de foto zette, die je dan later op de dag bij de uitgang kon kopen.
Dat deden we toen nog…..

Gerard had een snor en ik een lichtelijk uitgegroeid permanentje.
19 en 20 jaar.
Wij vieren nog ieder jaar de dag dat we verkering kregen.
Net als Willem Alexander kan ik zeggen: “Ik heb het geluk gehad dat hij zijn leven met mij wilde delen.”

Reageren

1 mei: ‘De eerste dag’ van David Nichols.

Door Ada

Op 1 mei 2017

In Lezen

Op mijn verjaardag kreeg ik van vrienden het boek ‘De eerste dag’ (One day) van David Nichols. Het bleef even liggen, maar na de levens van Jan Six wou ik even wat anders en begon aan dit boek over ‘Em & Dex’.
Het was inderdaad heel wat anders.

Het boek beschrijft steeds één dag uit het leven van hoofdpersonen Dexter Mayhew en Emma Morley, namelijk de 15e juli. Het begint op die datum in 1988.
Ze zijn beiden net afgestudeerd en brengen de nacht met elkaar door. Ze vinden elkaar erg leuk, maar nemen na één dag al afscheid: hij gaat reizen. Ze wisselen hun adresgegevens uit en spreken af om met elkaar in contact te blijven.
Bij het volgende hoofdstuk ben je één jaar verder. Je bent dan benieuwd: hoe is het nu met ze? Wat doen ze nu? Hebben ze iets samen? Na één jaar: nee dus. Ze zijn wel vrienden gebleven maar leiden beiden hun eigen leven.

Iedere keer als er een nieuw hoofdstuk begint stel je jezelf weer dezelfde vragen.
Het was een boek dat ik moeilijk weg kon leggen.
Je bent namelijk steeds erg benieuwd hoe het verder gaat.

Is ze nou samen gaan wonen met DIE vent?
Waaat? Is ’t ie ontslagen?
Huh? Trouwen?
Breekt ze nou eens door?
Wat nou dan? Een kind?

Lachen en huilen, dat deed ik om dit boek.
Je leeft door de jaren heen met Emma en Dexter mee.
Soms zou je ze een schop onder hun kont willen geven en soms zou je een arm om hun schouder willen slaan; je gaat van ze houden, het zijn mensen zoals jij en ik met hoogte- en dieptepunten, lief en leed, domme fouten en successen. Ze hebben relaties met ouders, collega’s, vrienden en doen dat ook niet altijd even handig……eigenlijk allemaal heel herkenbaar.
Ze kunnen niet zonder elkaar en niet met elkaar.
Ik zal niets verklappen, maar er is een moment in het boek dat je een bladzijde hebt uitgelezen en met stomheid geslagen met het boek in je handen zit. En dan is het nog niet uit…..

Mooi boek. Nichols schrijft onderhoudend en humoristisch. En realistisch.
Een ander boek van hem heet ‘Wij’.
Binnenkort maar eens op zoek in de bibliotheek.

Reageren

30 april: Maar weer gewoon aan het werk.

Door Ada

Op 30 april 2017

In Kerk & gemeente

In de viering van vanmorgen stond een gedeelte uit Johannes centraal.
De discipelen zijn ontheemd en onthecht na het overlijden van Jezus. Hoe moet het nu verder? Ze gaan maar weer gewoon aan het werk; vissen in hun geval. (hele verhaal lezen? zie Johannes 21 >>>).
Woensdagavond was er een bibliodrama-avond geweest die ik had gemist waar dit verhaal werd ‘beleefd’. Dat vond ik vanmorgen ook echt een gemis, want tijdens zo’n avond beleef je de schriftlezing heel intens en is de preek daarover altijd erg herkenbaar.
Wij kregen vanmorgen de boodschap mee om niet te blijven hangen in wat was, niet wegzakken in gemis, maar actief op zoek te gaan naar het positieve, naar sporen van licht, hoop en liefde. Een nieuwe morgen, nieuwe kansen. Gooi het maar eens over een andere boeg. En vooral: deel het met elkaar. Vertel elkaar de verhalen die je leven hebben veranderd en deel wat je hebt ‘opgevist’ aan positiviteit.

Het zingen was vanmorgen erg plezierig, we zongen mooie liederen en Erwin Wiersinga was organist; altijd goed. Wel werd mijn stelling ‘altied laidjebouk mit’ weer onderstreept, want één lied verscheen niet op de beamer. We sloten de viering af met het Wilhelmus; vanwege de 50-jarige Koning en de 4&5 mei viering. Dan kriebelt bij mij altijd even de emotie naar boven. Van anderen hoor ik dat ik daarin niet de enige ben.

Na de dienst was er aandacht voor Dirk, die na 19 jaar afscheid nam als hulpkoster. Er was een foto overzicht van wat een hulpkoster zoal doet en de kosters Didi en Nienke zongen een lied, (aangekondigd als “the Cöster-singers”) dat ik mocht begeleiden op de gitaar. Voor we begonnen probeerde ik de gitaar nog even stemmen, maar met meer dan honderd paar ogen op me gericht had ik daar wat te weinig geduld voor, ik liet het bij de bovenste drie. Maar de vierde was niet zuiver. Maar hopen dat niemand het hoort.
Bij koffie kreeg ik een advies van Erwin Wiersinga: hij wees mij erop ‘dat ik die ene snaar in het vervolg ook nog even moest stemmen’. Fijnbesnaarde oren……

Bij de koffie sprak ik iemand die wel naar de bibliodrama-avond was geweest; in het nieuwe seizoen haak ik beslist weer aan. Verder vertelde ze dat ze in mei naar een voorstelling van Daniël Lohues gaat, omdat ze door mijn blog kennis had gemaakt met zijn muziek.
Maar dat is leuk om te horen!

Reageren

29 april: Gesolliciteerd.

Door Ada

Op 29 april 2017

In Kerk & gemeente

Vorige week solliciteerde ik op een advertentie in Kerknieuws. Dit werd gevraagd:

Met spoed gevraagd: rondleiders in de vernieuwde Catharinakerk.
Taak: belangstellende bezoekers iets vertellen over de historie en de bijzonderheden van de Catharinakerk.
Profiel:
– affiniteit met de historie van een middeleeuwse kerk
– Goed met mensen kunnen omgaan en iets kunnen vertellen nav veel beschikbare informatie over de geschiedenis en bezienswaardigheden in de kerk
– In de maanden juli en augustus 4 á 5 woensdag- of zaterdagmiddagen tussen 14.00 – 16.30 uur beschikbaar zijn.

Ik las het en dacht: “Dat ben ik!”
Donderdag stuurde ik een mail dat ik wel belangstelling had, zaterdag voerde ik aan onze keukentafel al een sollicitatiegesprek.
Gistermiddag werd er een groep rondgeleid door voorzitter Hidde van de Stichting Hinz-orgel en ik mocht ter introductie aanhaken.
Samen met de groep hoorde ik het verhaal over de geschiedenis van de Catharinakerk.
Na een algemene inleiding kregen de mensen de gelegenheid om de kerk te bekijken en vragen te stellen. Eigenlijk zou ik me wat afzijdig houden, maar ik kwam aan de praat met iemand die van alles wilde weten over onze PKN-gemeente, over de geschiedenis van Roden, over de bijbel en over de heilige Catharina. We voerden een geanimeerd gesprek; niets anders dan wanneer je na een viering aan de praat komt met een gast-bezoeker in onze kerk.

Natuurlijk moet ik me nog beter ‘inlezen’; ik weet helemaal niets van bouwstijlen, tongewelven en gotische bogen. Maar het begin is er en het smaakt naar meer.
Op zaterdag 15 juli begin ik; 5 middagen sta ik deze zomer ingeroosterd voor de rondleiding. De kerk is in de maanden juli en augustus iedere woensdagmiddag en zaterdagmiddag open voor bezichtiging.
Als je komt kijken vertel ik je alles over de eeuwenoude Catharinakerk >>> op de Brink in Roden.
(voor alle informatie over deze kerk: neem een kijkje op de Catharinkerk-pagina>>> van de website van onze PKN-gemeente.)

Reageren

28 april: Géén oranje-tompoezen?

Door Ada

Op 28 april 2017

In Alledag

Wie gisteren door de Boskamp is gereden of gefietst heeft hem vast gemist: onze vlag hing niet aan het huis. Wij waren namelijk niet thuis op Koningsdag: wij deden een dagje

Tulp met de naam ‘Fabia’

‘bollenvelden en Noordzeestrand’.
“We kunnen ons dagje wel iets verlengen” vond Gerard en boekte een hotelkamer in Bergen aan Zee.

Geen oranje tompoezen maar een wafel met warme kersen en slagroom in Anna Paulowna. Niet slenteren over de vrijmarkt in Roden, maar 30 kilometer fietsen en een lekker broodje in Julianadorp. Wel toepasselijke plaatsnamen op Koningsdag, vonden wij.

Wij houden van het landschap in de kop van Noord-Holland. De kleurige bollenvelden, oude boerderijen, molens, fietspaden door de duinen en niet te vergeten de Noordzee; wat voor weer het ook is, altijd mooi.

de Poldertuin in Anna Paulowna

Dat het Koningsdag was kon je niet ontgaan. Er wordt uitbundig gevlagd in dat deel van Nederland en overal zijn Oranje activiteiten waaraan wordt meegedaan door volwassenen en kinderen met oranje hoeden, sjaals, pruiken etc. Rare jongens die Nederlanders.
Onderweg fietsten we tegen een kanaal aan; we moesten met een pontje! Schipper mag ik overvaren? Voor € 0,50 mochten we met fiets en al mee.
Aan het eind van onze fietstocht maakten we een wandeling door de Poldertuin >>> een mini – Keukenhof in Anna Paulowna. Wat prachtig.

Wortelstamppot eten we altijd op deze dag. Want Oranje.
Maar in Bergen aan Zee eet je ‘Fish & chips’. Want zee.
Om 19.00 u zag ik de samenvatting van Koningsdag op onze hotelkamer.
Dit jaar zonder commentaar van mijn gezinsleden, want de dochters waren niet mee en Gerard sliep…….
We maakten nog een avondstrandwandeling; de zonsondergang was weinig spectaculair, want door de bewolking konden we de zon helemaal niet zien.

Vanmorgen werden we niet gewekt door zingende Drentse merels, maar door krijsende Noord-Hollandse zeemeeuwen en we genoten van het cadeautje bij een hotel-overnachting: een heerlijk ontbijt.

In de bovengenoemde Poldertuin stonden bordjes met zogenaamde ‘Boerengedichten’.
Die op het plaatje hier links sprak me erg aan.

vraag me af waarom
het zo vaak anders moet

Reageren

27 april: Koningsdag.

Door Ada

Op 27 april 2017

In Alledag

Het gebeurt niet vaak dat ik twee dagen achter elkaar over hetzelfde onderwerp blog, maar nu kom ik er niet onderuit. ‘Het interview’ was voor mij het meest waardevolle van de dag van gisteren. Verwacht van mij geen kritisch verhaal, dat laat ik aan de cynische, sarcastische pratende hoofden bij de vaderlandse talkshow over.

Een uur en een kwartier zat ik geboeid te kijken en te luisteren. Verbazing over het prachtige bronzen hoofdje van baby Willem Alexander, gemaakt door Beatrix en het beeldje van diezelfde Beatrix die, druk boetserend, met haar bovenarm haar haar uit haar gezicht veegt.
Luisteren naar het vermakelijke verhaal over Nelson Mandela die zichzelf uitnodigde op hun huwelijk en ook daadwerkelijk kwam.

Ik kan me niet herinneren ooit zo’n persoonlijk interview met een lid van ons koningshuis te hebben gezien.
Voor het eerst was het een echt gesprek, het kwam in ieder geval niet erg geregisseerd over.
Aan de hand van beelden nam Alexander ons mee zijn leven in. Hij vertelde openhartig over zijn puberteit, over de relatie met zijn ouders. Hilversum 3 kwam voorbij en Koot en Bie. Wat herkenbaar!

Later kwam het gesprek op moeilijke periodes in zijn leven. De ziekte en het overlijden van vader Claus, het drama met Friso en de ramp met de MH 17.
Moeilijk om te zien vond ik. Het trekken van zijn mond, het verbijten van de tranen; dat hij het laat zien zegt iets over hoe hij koning wil zijn.
Anders dan zijn moeder. Hij wil zichzelf zijn en daar horen ook emoties bij.

Als het over zijn gezin ging zag je hem stralen. Een trotse vader.
Aan het eind van het gesprek kwam Maxima ter sprake.
“Ik heb het geluk gehad dat zij haar leven met mij wilde delen.”
Voorafgaand aan het gesprek sprak Willem Alexander de wens uit dat in dit interview de nadruk op zijn persoon zou komen te liggen.
Wat mij betreft helemaal gelukt.

Dit blog schrijf ik in de uren na de uitzending.
Ik heb nog geen reacties gezien of gehoord.
Er is vast wel weer iets niet goed.
Te enthousiast. Of ‘over the top’. Of te veel effectbejag.
Of weet ik veel waar men nu weer over valt.

Morgen is het Koningsdag; de koning wordt 50.
Bij ons gaat de vlag uit!

Reageren

26 april: “Zilver op Oranje”

Door Ada

Op 26 april 2017

In Geschiedenis

Gisteravond wandelde ik met vriendin Jeannette door haar woonplaats Woudsend.
Tussen de buien door weliswaar, maar het was heerlijk.
Eerst keken we uit op de weilanden, toen wandelden we langs een jachthaven en vervolgens liepen we door smalle steegjes met kleine winkeltjes en oude huizen.

Wij delen de liefde voor boeken. Gisteren nam ik voor haar het boekje ’50: dingen die ik blijf doen’ van Saskia Noort mee. We horen per slot van rekening bij de doelgroep.
Zij had op haar beurt een paar boekjes voor mij: twee Drentse exemplaren (“die leveren hier in Friesland op de rommelmarkt niet zo veel op….) en een schoolboekje uit de serie “Lectuur voor de jeugd” uit 1923.
Het heet “Zilver op oranje”, ondertitel: Gedenkboekje bij het zilveren regeeringsfeest van H.M. de koningin door G.G. van As (Inspecteur van het Lager Onderwijs) met een woord vooraf van Zijne Excellentie Minister Dr. J. Th. de Visser. (let op titels en hoofdletters….)
“Bij dit boekje moest ik gelijk aan jou denken!”

1923 is bijna 100 jaar geleden. We kunnen ons nu niets meer voorstellen bij de devotie die spreekt uit dit boekje.
Wat een eerbied wordt hier ten toon gespreid.
Over de dierenliefde van Wilhelmina: Een eigenschap die de Koningin van jongsaf heeft getoond wil ik vertellen, omdat ik hoop, dat het jelui een spoorslag zal zijn om in dit opzicht op de Koningin te lijken.

Over de kroning in 1898: Dit was de eerste dag des feestes, de Dag van den Intocht……
De Dag van de Inhuldiging was minder een dag voor allen, wijl de plechtigheid zich binnen de Kerk voltrok, maar een dag van grooter beteekenis.
In de vroegte reeds klonken de tonen van bazuinmuziek over de stad. Zij kwamen aanzweven van de torentransen, zij doortrilden de harten, want het was een feesttoon etc. etc.
Met het boekje kijk ik even terug in de tijd.
Geen Story & Privé, geen paparazzi, geen mediacode.
Je kunt je bijna niet voorstellen hoe anders het allemaal is geworden; voor het vorstenhuis maar ook voor de onderdanen.

Vanavond kijk ik naar het interview met de achterkleinzoon van deze koningin.
50 wordt hij morgen.
Hoort ook al bij de doelgroep van Saskia.
Laat hij ook vooral zijn ding(en) blijven doen!

Reageren

25 april: Kwintet; gelegenheidskoortje van PKN-gemeenteleden

Door Ada

Op 25 april 2017

In Kerk & gemeente

Gisteravond hadden we bij ons aan de keukentafel ‘kwintet-repetitie’.
Op 7 mei is er een Vesper die wordt georganiseerd door de ZWO en wij zijn gevraagd of wij met een gelegenheidskoortje mee willen werken aan die viering.
Al drie keer deden we dat als kwartet, maar niet altijd in dezelfde samenstelling.
(zie 21 maart 2016 >>>)
Vaste bas Jaap kon niet op 7 mei, maar gelukkig was Joop bereid om zijn plaats in te nemen. Verder vroegen we beide sopranen die al eens hadden meegedaan: Nienke en Piety. Die konden allebei, dus nu zingen we met z’n vijven, want Gerard zingt tenor en ik alt.

Vier repetitiemomenten hebben we afgesproken, gisteravond was de derde.
Het thema van de vesper is ‘Sterk en dapper’ en daarbij zingen we een aantal liederen.
Het moeilijkste en het mooiste is Gabriëla’s song uit de film As it is in heaven.
Dat hebben we al eens eerder gezongen; we vinden het een prachtig lied.
(Op internet heb ik gezocht naar het stukje uit de film waarin Helen Sjöholm het zingt, ik kon het alleen vinden met een Duitse ondertiteling, klik hier >>> voor die uitvoering.
Heb je die film nog niet gezien? Foei.)
Het is een moeilijk lied om in te studeren. We oefenen met een keyboard en een blokfluit; vooral in het begin is het zoeken. Niemand van ons is dirigent, maar we kunnen allemaal noten lezen, dus samen komen we er wel uit.

Het kost een hoop energie, het zingen met een klein groepje, maar het is ontzettend leuk!
We zingen veel, maar we hebben ook plezier samen. Gisteravond betichtte ik Gerard ervan dat hij de verkeerde partij zong. “Je zingt met mijn altpartij mee, maar je moet lager!” Was niet zo…… ik zong de tenorpartij met hem mee!
Gisteravond hebben we alle liederen die we zingen helemaal doorgezongen en het ging al heel behoorlijk. Het is een afwisselend repertoire dat we brengen; de gospel “Go down Moses’ zingen we bijvoorbeeld, maar ook het mooie Taizé lied “Laudate Dominum’, waarbij Piety en ik gitaar spelen en Nienke een mooie bovenstem zingt.

Benieuwd naar het resultaat van onze inspanningen?
De vesper is op zondagavond 7 mei om 19.00 uur in kerkelijk centrum Op de Helte in Roden. Welkom!

Reageren

24 april: Oma won!

Door Ada

Op 24 april 2017

In Alledag

De verjaardagen van onze dochters vieren ze niet meer op de traditionele manier. Lees: geen koffie met gebak in een kringetje.
Ze vieren het met hun vrienden, soms in hun studentenkamer en soms in de kroeg.

Mijn moeder wil de dames nog wel graag een cadeautje geven en geeft mij dan een envelop voor de jarige.
Vorige week schreef ik al dat ik over de Paasdagen de ene dag dochter en de andere dag moeder was, gisteren was ik allebei. We hadden de dochters met hun aanhang én mijn moeder uitgenodigd voor een gezellige dag en ‘vierden’ met terugwerkende kracht de verjaardag van Carlijn (maart) en alvast die van Harriët (juni).
Vanuit Engeland stuurde schoonzoon Jon een app’je: “Waar is het feestje? Ver weg…”
Maar gelukkig is er skype, dus ook zij schoven nog even virtueel aan.
Verder speelden ‘de schermen’ gisteren amper een rol; na het middageten was het tijd voor spelletjes: klaverjassen en sjoelen.

Mijn moeder mag dan niet alles meer meekrijgen op het gebied van computers enzo, maar als het gaat om het spelen van spelletjes staat ze haar mannetje.
Ze genoot van het klaverjassen; dat deed ze vroeger heel veel met mijn vader, maar nu haar generatiegenoten om haar heen wegvallen speelt ze dat bijna nooit meer. Ze was het beslist nog niet verleerd!

Bij het sjoelen verbaasde oma iedereen, inclusief zichzelf. Ze gooide 103 en 108 en was daarmee de winnaar van de middag. Bij deze competitie staat iedereen te schreeuwen en worden er aanwijzingen gegeven in welk vakje nog iets moet; alsof de speler dat zelf niet weet. Eén schoonzoon bekogelde mij met een sjoelschijf , de andere raakte in zijn enthousiasme bijna mijn moeders bril.

Om 18.45 uur haalde de taxi haar weer op. Ze had er van genoten. De spelletjes op zo’n dag brengen verbinding tot stand tussen de generaties.
Maar om 19.00 uur moet het wel afgelopen zijn.
Studio Sport.
Tegenwoordig net zo spannend als sjoelen met drie generaties.

Reageren

23 april: Huwelijks-problemen?

Door Ada

Op 23 april 2017

In Alledag

Ieder jaar op 25 maart halen we het fotoboek met onze trouwfoto’s voor de dag.
Afgelopen jaar voor de 34e keer. Als we het boek netjes in de kast hadden laten liggen, dan zag het er nu waarschijnlijk nog keurig uit.
Maar dat deden we niet. We haalden met het boek herinneringen op. We bladerden met de kinderen door het boek op onze trouwdag en zij keken hun ogen uit naar familiefoto’s uit een tijd dat zij er nog niet waren. Opa Boelen en Opa Boer (de vaders van onze moeders) hadden het leuk samen. De groep Waninge-kleinkinderen was nog overzichtelijk. Mijn ouders, destijds oud in onze ogen, waren jonger dan wij nu.

losbladig systeem

Door al het geblader is het boek uit elkaar gevallen; het was een los-bladig systeem geworden. Zonde. Ik ging op zoek naar iemand die het boek weer in elkaar kon zetten. In onze PKN-gemeente is een amateur-boekbinder. Hem vroeg ik om raad, maar hij kon ons niet helpen. Hij was duidelijk: “Dit is een vreemd systeem met dubbele bladen met een lijmrandje er tussen, hier kan ik niks mee. Dan moet ik het helemaal uit elkaar halen en dan moeten we maar hopen dat we het weer in elkaar krijgen.”

diepte-investering

Maar het gaat natuurlijk niet om het album, het gaat om de foto’s. Wat zou er verloren gaan als ik de foto’s uit het boek haalde en in een ander album zou plakken? Niets. Een soort behangboek zonder stalen, dat toch al uit elkaar lag.
Bij Het Goed kocht ik een splinternieuw, groot fotoalbum, het zat nog in folie. Een diepte-investering van € 2.50.
Een hele middag zat ik te fröbelen met een schaar en lijm.
Foto’s lostornen uit het boek.
Mooi passe partoute’s er heelhuids uit proberen te krijgen.
Dat lukte niet altijd……..

Het leuke was dat ik nu ook de volgorde van de foto’s wat kon aanpassen.
De fotograaf wist natuurlijk niet welke families van de bruid en welke van de bruidegom waren: er zaten een paar verkeerde combi’s bij.
Ook overviel een me een wat melancholiek gevoel: wat waren er toen nog veel ooms en

… jonger dan wij nu…..

tante’s! Ze waren er allemaal.
Van onze ouders, onze huwelijksgetuigen, is alleen mijn moeder er nog.

Inmiddels ligt het ‘Trouwalbum Revisited” te wachten op onze 35e trouwdag.
Het kan weer jaren mee.
Net als ons huwelijk!
Ben je benieuwd of je nog iets herkent op de foto’s?
Klik er op voor een vergroting.

Reageren