De waarde van de dag – Pagina 332 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

24 juni: Bezit uw ziel in lijdzaamheid….

Door Ada

Op 24 juni 2016

Vandaag stond in het teken van een reis naar Utrecht. Eén uur en drie kwartier staat daarvoor. Maar vandaag hadden we op de heenweg al pech.
File voor Joure. Brug open na Joure. Druk met vakantieverkeer.
Wij Noordelingen zijn ook niks gewend.
De radioloog die wij spraken was dik tevreden over Gerards herstel, de volgende controleafspraak mag weer in Groningen.

Op de terugweg hebben we er drie uur over gedaan. Het was heel druk rond Utrecht en bij de Ketelbrug stond een vrachtwagen met pech: dikke file.
Maar…..we hadden wel mooie muziek in de auto. Via bluetooth

“Breiwerk schiet mooi op!”

konden we met Gerard’s telefoon naar Radio 5 luisteren. Het was vandaag ‘jukebox-dag’: de hele dag verzoeknummers van luisteraars.
Genieten. Queen, ABBA, Jim Reeves, Ray Charles, van alles kwam voorbij.
Ondertussen appten we wat met ons gezin over hoe stom Brexit is, over ons fileleed en we ‘bezaten onze ziel in lijdzaamheid’.
Gerard stuurde hen nog een foto met onderschrift :

breiwerk schiet mooi op!
Elluk nadeel hep se voordeel.

Reageren

23 juni: Filistijnen.

Door Ada

Op 23 juni 2016

In Streektaol

In de categorie streektaol vandaag een verhaol van een aandere schriever. Het verhaol komp van ‘de opa van Rick’, Freerk Wiechers uut Eemster (lig bij Dwingel).
Rick is de middelste zeun van Gerard’s breur Roelof en schoonzus Ali. Rick en Carlijn waren gezweuren kameraoden. Alle vekaansies gungen ze wel een week of wat bij mekaar logeren.

Rick en Carlijn samen op ’t peerd

Het was prachtig um die twee bij mekaar te zien. Carlijn keek zuch de ogen uut op de boerderij van ome Roelof en heul zuch wonderwel staonde in het jongensgezin van zwaoger en schoonzus. (drei zeuns). Daor was alles aans as thuus. D’r waren peerden, honden en katten. D’r was ruumte in overvloed en Carlijn geneut d’r van. Toen ze wat groter weuden gungen ze vissen en de sluuswachter helpen bij de Venesluus en streken zo nog wat kleingeld en snoepies op van het bootiesvolk.

As ze bij ons waren zat Rick met zien stiekeltieshaor s morgens te kieken naor hoe de

Rick en Carlijn veur de Mensinge

wichter steerties en vlechies in kregen. Nee, hij huufde gien elastiekie in zien haor. Hij deu dapper met as de wichter met heur Barbies speulden en zat samen met Carlijn in ien stoel naor een Disney film te kieken. Maor t was wel aans as thuus. Op een dag vreug e toen e bij oons achterthuus stun: “Ome Gerard, waarom is het hier eigenlijk zo klein?”
Tja. Veur Rodense begrippen hebt wij een grote tuun, maor a ‘j de ruumte gewend bint….
Rick en Carlijn hadden het samen altied beregezellig en ze wussen destieds ok zeker dat ze met mekaar gungen trouwen. Tien jaor hebt zij (en wij!) van heur beide geneuten.
Toen kwam de puberteit en gruiden ze wat uut mekaar. En een joar later kwam Wim, waor Carlijn nou al zeum jaor verkering met hef.

Maor het blieft mooie herinnerings. Freek Wiechers, de vader van mien schoonzus Ali, schreef een verhaal over zien drie kleinzeuns die bij hum komt en die ‘een nichie’ bij zich hebt. Dat nichie is Carlijn.
Eem veur de goede orde: de in het verhaol veurkommende hamster was een cavia en die hiette niet Saskia maor Frouwke.
Veul leesplezier, met dank an Freerk Wiechers veur zien toestemming um het verhaol te publiceren op mien website. Klik hier veur het verhaol uut 2000: Filistijnen.

Reageren

22 juni: Een glimlach in het verkeer.

Door Ada

Op 22 juni 2016

In Alledag

De waarde van de dag is soms iets heel kleins.
Gisteren bijvoorbeeld.
Na de overvloedige regen van maandag fietste ik gistermorgen door een dampende wereld van Roden naar Groningen. De lucht was nog erg vochtig, het was heel bewolkt en de bomen en struiken drupten nog na.

Op zo’n morgen zijn er hééél veel slakken op het fietspad.
Echt heel veel.
Zo veel, dat je af en toe wel eens over één heen fietst….(laat mijn dochters het maar niet horen).
Toen ik de Onlanden uitfietste reed ik een brugklasser achterop; een veel te grote tas op een smal ruggetje.
Het jongetje had meer medelijden met de slakken dan ik: hij slingerde er vol overgave omheen. Al zijn aandacht ging uit naar het redden van slakkenlevens.

Rechts van ons kwam er een zwarte two-seater aanrijden, zo’n hip snel wagentje.
Het jongetje zag hem niet aankomen, verdiept als hij was in het ontwijken van de slakken. Dit had heel slecht kunnen aflopen. Maar dat gebeurde niet.

Het jongetje fietste al slingerend de weg op en de bestuurder van de zwarte auto remde.
Hij liet het jongetje met een brede glimlach voorgaan.
Ik kreeg ook zo’n glimlach van de chauffeur en mocht er ook nog langs.
Geen claxon. Geen opgestoken vinger. Geen scheldkanonade.
Een glimlach. Misschien was de bestuurder vroeger zelf ook wel zo’n jongetje……..

’s Middags op de terugweg kreeg dit verhaaltje voor mij nog een vervolg.
De Juliana-rotonde in Roden wilde ik als fietser drie-kwart nemen, dan moeten de auto’s op de rotonde die af willen slaan je voorrang geven. Ik stak een hele lange arm uit naar links want in mijn ooghoek zag ik een auto. Die claxoneerde. “Wat nou?!” dacht ik en keek schuin achterom. Daar zat een vriendelijke meneer achter het stuur. Hij zwaaide naar mij, want wij kennen elkaar van de kerk.
Een glimlach in het verkeer. Dat zouden we gewoon meer moeten doen.

Reageren

21 juni: Churandy Martina

Door Ada

Op 21 juni 2016

In Alledag

In ons a-sportieve Vrieswijk- gezin was sport vroeger geen onderwerp van gesprek.
Niemand deed aan sport, mijn broer en ik hadden er een grondige hekel aan.
Sport kijken op televisie was ook nooit aan de orde.
Mijn ouders gingen op zondagmiddag niet op bezoek bij ome Jan en tante Tinie als er een EK of WK schaatsen was, want “dan zit ie met mekaar de hiele middag naor dat ding te gapen”. Ze vonden er gewoon niks aan.

Toen ik verkering kreeg met Gerard was sport ineens een ding. Hij zat op voetbal, later op volleybal, keek iedere zondagavond naar Studio Sport en transformeerde in een ander wezen als er een EK of WK voetbal was.
(even een zijpaadje: als Nederland meedoet op een internationaal kampioenschap komen de kinderen graag bij ons om Gerard met z’n stropdas met voetballen erop helemaal op te zien gaan in de wedstrijd, compleet met aanwijzingen voor de spelers, ter zake doend commentaar en bijbehorende bewegingen…..)
Deze zomer is er weer veel voetbal op de televisie, al beleeft Gerard het nu veel minder intensief omdat ‘we’ niet meedoen. En er zijn olympische spelen.
Inmiddels heb ik mij er mee verzoend. Ik geniet van de sfeer er omheen en ik geniet van Gerard die er soms zo helemaal in op kan gaan.

Heel af en toe komen er pareltjes voorbij in die sportprogramma, waarin naar mijn idee voor het overige vooral oeverloos wordt gemekkerd.
Eén zo’n pareltje is Churandy Martina. Hij heeft zich in ons gezin onsterfelijk gemaakt met zijn uitspraak: “Ben blij man! Kannie klagen man!” uitgesproken met een stralende glimlach na het behalen van een finaleplaats bij de Olympische Spelen. Vorige week vrijdagavond werd hem gevraagd naar zijn mening over de uitsluiting van Rusland bij de Olympische spelen. Hij zei:

“Er is een God daarboven en het komt toch uit.
Je moet goed doen en als je kwaad doet dan heeft dat consequenties.”

Zo is het. Churandy is een gelovig man en steekt dat niet onder stoelen of banken.
Voor mij een voorbeeld van hoe het ook kan. Over pretlichtjes gesproken.
Ik hoop dat hij goud wint!

Reageren

20 juni: Bezet gebied

Door Ada

Op 20 juni 2016

In Kerk & gemeente

Volle agenda. Overal bij moeten zijn. Ben ik wel bereikbaar? Mis ik niet iets?
Soms zijn we ‘bezet gebied’. Soms word je zo in beslag genomen door de waan van de dag, dat je voorbij gaat aan de waarde van de dag.
Gistermorgen in de viering in Op de Helte lazen we het verhaal over iemand die ook ‘bezet gebied’was. Hij werd door Jezus verlost van ‘een legioen demonen’. (verhaal lezen? Het staat in Lucas 8 vanaf vers 26 zie >>>).

De voorganger begon zijn verhaal met de 50 mensen die vermoord zijn in de gay-club in Orlando, met het Franse politie-echtpaar dat in eigen huis werd gedood en met de politieke moord op Jo Cox in Engeland.
Hij noemde het ‘de tirannie’. Machteloos staan we er tegenover.
De predikant stelde tegenover al die duistere zaken het licht. Hij noemde daarbij de regel uit het Wilhelmus: ‘de tirannie verdrijven, die mij mijn hart doorwond‘. Het is onze taak om die ‘licht’-kant te belichten. Omzien naar elkaar, aandacht voor de wereld om je heen. De tirannie verdrijven, niet door wraak te nemen of een oorlog te beginnen, maar door te beginnen met het aansteken van één lichtje.

Wat mij opviel waren de liederen die we in de dienst zongen. Twee van die liederen hadden dezelfde melodie. Het eerste was lied 221: “Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een mantel om mij heen geslagen“. Dit lied beschrijft wat en wie God voor ons wil zijn.
Het tweede was lied “Ik sta voor u in leegte en gemis, vreemd is uw naam, onvindbaar zijn uw wegen”. Dit lied beschrijft de wanhoop die hoort bij het begin van de tweede alinea van dit blog en de troost die het zoeken van God dan biedt.
Twee liederen, één melodie. Beide teksten zijn geschreven door Huub Oosterhuis.
Benieuwd naar de volledige tekst van beide liederen? Klik hier Licht – gemis voor een PDF met de teksten.

Als laatste noem ik het lied dat we zongen na de overdenking, lied 834.
Vernieuw Gij mij, o eeuwig licht! God laat mij voor uw aangezicht,
geheel van u vervuld en rein, naar lijf en ziel herboren zijn.
Voor we dit zongen speelde organist Gerhard Duursema een prachtig, ingetogen voorspel op dit lied. Als je de tekst goed op je laat inwerken begrijp je dat inkeer, het zoeken van de stilte en Gods aangezicht, louterend werken voor je lichaam en je ziel.
Zodat je even geen ‘bezet gebied’ bent.

Reageren

19 juni: Vaderdag (2)

Door Ada

Op 19 juni 2016

In Alledag

“Papa hellepen puuken”

Gerard is al bijna dertig jaar vader en die rol vervult hij met verve.
Vorig jaar op vaderdag (zie 21 juni >>>) schreef ik al over hoe hij door onze drie dochters op handen wordt gedragen.
Vandaag even wat plaatjes van Gerard als vader uit ons familiearchief.
De eerste is van Frea en papa en de tuin. Ze is hier bijna twee en heeft het heel druk. Ze moet namelijk papa helpen in de tuin met boontjes plukken.

“héééél moe….”

Leuk detail: ze heeft nu in Engeland voor het eerst een huisje met een tuintje en het eerste wat ze deed was groenten planten. En papa bellen hoe het allemaal moest.

De tweede is van Harriët en Gerard.
Ze is hier ongeveer anderhalf en aan het einde van de dag héééél moe.
Dan is het toch zo fijn om even lekker bij die grote papa te hangen….

“ook een handje”

De derde foto is genomen op Gerards verjaardag. Carlijn is hier 1 jaar en drie maanden. Ze zit in de kinderstoel en Gerard krijgt van haar een cadeautje. Maar papa wil dan ook een handje, hij wil gefeliciteerd worden. Dat hoort namelijk zo op een verjaardag.
Carlijn dacht daar heel anders over, die wilde het pakje eigenlijk liever niet afgeven.

De laatste afbeelding is gemaakt op 2 november 1994. Frea is jarig en ze wordt door iedereen toegezongen terwijl ze nog in haar bed ligt. Frea en Harriët genieten van dit gebeuren, zij zijn dit al jaren gewend. Carlijn kijkt niet begrijpend naar het plafond.

“Waarom doen ze zo?”

Je ziet haar denken: “Waarom doen ze zo….?”

Het zijn mooie herinneringen aan een geweldige, maar ook heel drukke tijd.
Zoals je op de foto ziet: Gerard heeft z’n handen er vol aan.
Want als je een verjaardagsliedje zingt voor je kind moet je daar wel bij klappen. Ook al heb je een ander kind op de arm….

Waar ik dan zelf stiekem van geniet is een detail op laatste foto: de slaapkamermuur helemaal vol met Disneyposters……..

Reageren

18 juni: Pizza Quatro Stapeloni.

Door Ada

Op 18 juni 2016

In Koken & bakken

Vandaag hadden we ‘eters’: twee dochters en één aanhang.
Wat ze wilden eten, vroeg ik halverwege de week.
De dames wilden wel weer eens ouderwets zelf een pizza maken.
Dat deden we vroeger wel eens op een zaterdag: bakplaat vol pizzadeeg en opvullen met alles wat er maar op kon. Goede herinneringen.
Het recept voor deze zelf-maak-pizza heb ik van mijn vriendin uit Peize.
Het leuke is dat iedereen zelf het beleg van zijn eigen stukje kan verzorgen.

De bodem maak je met een pak broodmix voor witbrood van Koopmans.

Bakplaat bedekken met pizzadeeg

Vandaag maakte ik een heel pak klaar, maar ben je met z’n tweeën, dan volstaat een half pak: 1 pak broodmix in een kom, 250 cc warm water, 100 cc olie en een theelepel oregano.
Dit allemaal goed door elkaar mixen met deeghaken tot een mooi samenhangend deeg ontstaat.
Dan ga je het deeg bewerken met een deegrol: uitrollen op een met bloem bestoven aanrecht.

Wel vlees? Geen vlees?

In ons geval beleg ik er een heel bakblik mee én een springvorm. Het blik en de springvorm bedekken met bakpapier en bedekken met het uitgerolde pizzadeeg.
Niet moeilijk doen: soms heb je aan de ene kant een stukje bodem over, dat snij je eraf om het vervolgens op een plek waar je niet genoeg hebt neer te leggen.

Nu kun je de pizza naar je eigen smaak beleggen.
Bij ons gaat dit er allemaal op:
– tomatenpuree (klein blikje, eventueel een beetje verdunnen met water)
– geraspte kaas.

Ieder belegt zijn eigen stukje.

– uiringen
– champignons
– paprika
– ham
– salami
– spek
– ananas
– brie
– blauwschimmelkaas

Klaar!

– mozzerella
– pesto
ook lekker: een plakje ontbijtspek met daarop een rauw ei.
Dan bestrooien met geraspte parmezaanse kaas en oregano.

Dan gaan de pizza’s in een voorverwarmde oven van 180 graden.
25 minuten is voldoende. Op de laatste foto zie je hoe onze pizza op de bakplaat er vanmiddag uit zag: 5 repen, ieder met z’n favoriete ingrediënten.

Onze dochters over deze lekkernij: “Vroeger vrouwden we de plakjes vleeswaren altijd in kwarten op, dan konden we meer beleg op één pizza stapelen.”
Een echte Waninge-pizza dus: Quatro Stapeloni!

Reageren

17 juni: Een zonnewijzer!

Door Ada

Op 17 juni 2016

In Alledag

Sinds een paar weken zijn Gerard en ik eigenaar van een echte zonnewijzer.
Hij staat in onze ‘nieuwe’ tuin.

Dat leek me nou zo leuk! Een zonnewijzer >>> werd in de oudheid (toen er nog geen horloges en klokken waren, laat staan digitale tijd…) gebruikt om de tijd van de dag aan te geven.
Al een paar jaar keek ik hier en daar naar zonnewijzers. Maar ze waren altijd schreeuwend duur. Of groot en lelijk. Of glimmend en protserig. “Het komp joe ok wel krek…!” kreeg ik dan te horen. Ja zeker, het komt mij krek.

Omdat de grenzen van ons perceel iets verlegd werden doordat er een huizenblok naast ons gebouwd werd, hebben we onze tuin opnieuw ingericht. De groentetuin is naar achteren verplaatst, de borders zijn wat breder geworden en het gazon wat kleiner. Midden in het gazon hebben we een klinker-rondje aangebracht en daar staat dus nu de zonnewijzer. Alvast voor mijn verjaardag. In oktober…..

We hebben deze gekocht via Marktplaats. Hij stond een beetje los op zijn sokkel en er was een schroefje los, maar daarom was hij ook een stuk goedkoper. Gerard zette hem eind mei alvast in de tuin en dat had hij niet moeten doen. ‘Een beetje los op de sokkel’ betekende waarschijnlijk een doodsschrik voor een kraai of een ekster die er nietsvermoedend op ging zitten. Op een morgen troffen we de zonnewijzer aan op het klinker-rondje. Van zijn voetstuk gevallen. Het pijltje was helemaal krom en viel er later af.

Gelukkig hebben wij een heel handige ex-buurman, Jan. Gerard vroeg hem of hij de gevallen zonnewijzer nog kon repareren. “Waarom denk je dat ik dat kan?” vroeg Jan. Dat wisten wij nog van vroeger, toen hij nog naast ons woonde; hij maakte zelf windwijzers met schaatsertjes erop. Diezelfde avond nog kregen we de pijl weer terug van de zoon van de handige ex-buurman, die bij ons in de straat woont.
En kijk nou eens hoe mooi het is geworden: het pijltje zit er weer op en de schroefdraad waarmee hij op de sokkel stond is gerepareerd. Bedankt Jan!

Reageren

16 juni: Hun hebben…?

Door Ada

Op 16 juni 2016

In Alledag

Vanmorgen kwamen we bij elkaar met een twaalftal secretaresses en managementassistenten: we deden mee aan een workshop spelling.
Schrijven is mijn vak, maar ook mijn hobby. Het liefst zou ik foutloos willen schrijven, maar tijdens het Nederlands dictee maak ik altijd heel veel fouten.
Dan weet ik het weer: Nederlands is een moeilijke taal.

De training van vanmorgen werd gegeven door Annemiek de Kok van ‘de Kok advies & training’. Ze behandelde alle spelmoeilijkheden die wij van te voren hadden aangegeven.
Hoe zit het met samenstellingen: galgenmaal of galgemaal? Ruggegraat of ruggengraat?
Hoe vervoeg je Engelse werkwoorden; is het gefaxt, gefaxd of gefaxed?
Wat is het meervoud van café? Cafés of café’s?
Wanneer gebruik je hen en wanneer hun?
‘Hun hebben groot gelijk’ was in ieder geval niet goed.
Is het nou groter als mij? Of groter dan ik? Groter als ik?
Zeer leerzaam. Annemiek is ooit begonnen als lerares Nederlands en weet op een rustige en ontspannen manier de meest lastige kwesties uit te leggen. Met voorbeeldzinnen, kleine opdrachtjes en een heldere uitleg zijn we vanmorgen heel wat wijzer geworden.

Het bleef trouwens niet bij woorden: ook de leestekens werden besproken.
Wanneer gebruik je een punt komma en wanneer een dubbele punt?
Waar zet je een komma? “Je gebruikt in ieder geval een komma bij een botsende persoonsvorm” zei ze bij een zin waarin ik het gebruik van een komma niet nodig vond. Bij ‘botsende persoonsvorm’ denk ik trouwens meer aan iemand die ik helemaal niet mag en niet aan woorden….
Het was een heerlijke morgen. Drie uur duurde het al met al, maar ik heb me geen moment verveeld. Als taal je interesse heeft kost het geen moeite om je hoofd bij de les te houden.

Vanmiddag dronk ik met Gerard buiten een kop thee. Hij had vanmorgen de boodschappen gedaan en koeken meegenomen (zie foto).
Is het nou Jodenkoeken? Of Jodekoeken?
Vanmorgen leerde we het eerste.
Het staat dus fout op de Jumbo-verpakking…..!

Wil je ooit een workshop organiseren op het gebied van schrijftechnieken of zoek je iemand voor een communicatietraining of iets dergelijks?
Denk dan eens aan Annemieke. Er staat heel veel informatie op haar website >>>.
Extra tip voor als je net als ik van taal houdt: via haar website kun je ook naar haar Facebookpagina. Daar vind je grappige cartoons en links naar leuke filmpjes over taal.

Reageren

15 juni: Sander de Hosson

Door Ada

Op 15 juni 2016

In Alledag

Al een aantal maanden volg ik de blogs van Sander de Hosson.
Sander is longarts in het Wilhelminaziekenhuis in Assen.
Zijn specialisaties zijn longkanker en palliatieve zorg (stervensbegeleiding).

Hij raakte mij met een column in het Dagblad van het Noorden in de bijlage ‘Gezondheid & co’. Sander schreef over iemand die helemaal niet meer gezond was, die ging sterven en hij deed dat op zo’n mooie en integere manier dat ik meer wilde lezen van hem.
Sander schrijft geen vrolijke verhalen.
Hij schrijft indringende blogs over situaties waar hij in zijn werk tegenaan loopt.
Altijd schrijft hij over zijn mededogen met de patiënt en hij laat kritiek doorklinken op de geneeskunde, met name over het ‘alsmaar doorbehandelen omdat het kan’, waarbij aan de kwaliteit van leven voor de patiënt voorbij wordt gegaan.

Wat goed dat iemand zich zo kwetsbaar op durft te stellen en ons laat delen in wat de dokter vindt en denkt. Die ons een kijkje gunt in de belevingswereld van de mens achter de longarts. Een mooi mens in dit geval.

Reageren