In januari wisten we het al: 2 juli Waninge Familiedag. Dit jaar was de organisatie in handen van het gezin van de jongste broer Roelof. En waar het vorig jaar boven de dertig graden was, (zie 5 juli >>>) moesten we het dit jaar met de helft van de toenmalige temperaturen doen.
We hebben de hele dag buiten doorgebracht. Voor de gang van zaken kan ik eigenlijk het blog van vorig jaar herhalen; dit jaar waren er wel heel veel grote gele Jumbo-boodschappentassen. Regelmatig zag je iemand boven zo’n tas hangen en roepen: “Hé, is dit oonze tasse wel?!” Al dit soort informatie wordt luid en duidelijk met alle aanwezigen gedeeld.
De familie wordt steeds groter en onoverzichtelijker. Als iedereen aan de koffie met broodjes zit lijkt het op een wriemelende mierenhoop. Overal lopen kleine kinderen, baby’s gaan van schoot tot schoot en het is uitermate gezellig.
Na de koffie werd er gevolleybald, gingen wat kindjes slapen en konden we als schoonzussen even bij elkaar zitten om bij te praten, in mijn geval met een breiwerkje.
En een glaasje wijn. Niet spannend, wel erg aangenaam.
Deze middag gingen we klootschieten. Dat is een sportief gebeuren, maar als de hele
Gelijk het volk Israël op weg naar het beloofde land……
familie Waninge dit gaat doen met meer dan 80 mensen lijkt het op het volk Israël op weg door de woestijn (in dit geval bos- en heidevelden) naar het beloofde land. Met kinderwagens en buggy’s bepakt met tassen en jassen werd de reis aanvaard. Ondertussen werd het woord ‘kloot’ veelvuldig gebezigd. “Kloohoot!” riep men als iemand ging gooien en er nog een deelnemer op de weg liep. “Leg joen kloot eem an de kaante!” riep de aanvoerder van de ene groep tegen een deelnemer. Niemand die hier ook maar een wenkbrauw van optrekt, het hoort er allemaal bij.
De organisatoren hadden het parcours met de auto uitgezet. Toen wij twee uur hadden gelopen waren we nog maar op de helft van de route. Toen men zag aankomen dat we dan veel te laat aan de maaltijd zouden zitten werd besloten om alle deelnemers met auto’s op te halen. Want eten is belangrijk in de familie Waninge.
Dat eten was wel erg bijzonder dit jaar: er was een varken aan het spit. Het maakte het beeld van het Gallische dorpje van Asterix & Obelix helemaal af: er was nu zelfs everzwijn!
Niemand weet wie heeft gewonnen met volleybal.
En ook over de puntentelling van het klootschieten hebben we niets meer gehoord……maar daar gaat het helemaal niet om, we hebben namelijk weer genoten!
Van het onderlinge gesteggel en de gezamenlijke familielol.
Van de paarden op en rond het erf en van het kleine hondje dat door (bijna) de hele familie werd gekoesterd.
Van de kinderen die de hele dag genoten van een enorm opblaasspringkussen.
Van een oom die een prachtige vlecht maakte in het blonde haar van een klein nichtje.
Van de prachtige omgeving, van eten & drinken en vooral: van elkaar.
Morgen stuurt iedereen elkaar de foto’s waardoor we nog even nagenieten van deze 28e Waninge-familiedag!
Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.
Het Vagevuur is een pingo-ruïne, een overblijfsel uit de ijstijd. Meer hierover weten? Klik op deze link naar de website van Natuurschoon Nietap>>>.
