De waarde van de dag – Pagina 339 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

13 april: Voor wat het waard is.

Door Ada

Op 13 april 2016

Gisteren was ik nog een dag vrij na de enerverende gebeurtenissen van voorgaande dagen, maar vanmorgen werd ik weer om 08.00 uur op mijn werk verwacht.
Lekker gefietst.
Volle mailbox.
Om 11.00 uur was het tijd voor de tweede kop koffie.

Klein gebaar, groot genoegen

Net toen ik die wilde gaan halen kwam ‘mijn manager’ binnen met een bos bloemen.
Om mij wat op te vrolijken.
Nou, dat gebeurde inderdaad.
Klein gebaar, groot genoegen.

Het gebaar deed mij denken aan een nummer van Daniël Lohues.
Het liedje heet ‘Veur wat het weerd is’ van het album ‘Gunder’.

Hij bezingt wat mensen zoal doen om anderen een hart onder de riem te steken of mentaal te ondersteunen. Maar wat dat waard is ligt aan de degene die het ontvangt.
Wat is de waarde van een goed bedoeld gebaar? Een bloemetje? Een kaartje?
Hij zingt “As alle goed verkeerd is, hoe wee’j dan nog wat wat weerd is”.
Luister via deze link >>> naar het nummer van Lohues.
Wil je de gezongen woorden er bij lezen? Klik dan hier Veur wat het weerd is voor een PDF met de Drentse tekst.

Reageren

12 april: Indrukwekkend.

Door Ada

Op 12 april 2016

In Alledag

Gistermiddag was de afscheidsdienst van moeder Waninge.
Het was indrukwekkend in meerdere opzichten.

De dankdienst voor haar leven vond plaats in Hoogersmilde, het dorp waar Gerard en ik zijn opgegroeid. De kerk zat helemaal vol, voor de helft gevuld met kinderen, kleinkinderen en aanhang.
Psalm 23 stond centraal. We zongen bekende liederen over de goede Herder.
Wij als kinderen hadden een uitgebreid in memoriam gemaakt: een verhaal over moeders leven, dat vergezeld ging van foto’s uit alle fases van haar leven. Zo zagen we nog even de vrouw die ze is geweest.
Eén kleindochter gaf een treffende beschrijving van oma namens alle kleinkinderen en twee andere kleindochters droegen een ontroerend zelfgemaakt gedicht voor.

Zoals wel vaker werd ik ook geraakt door de muziek. Na de overdenking stond het lied “Wat de toekomst brengen moge” in de orde van dienst. Na het Amen zette het orgel in, maar de organist speelde eerst de melodie van “de Heer is mijn herder”. Dat vloeide over in de noten van het avondgebedje “Ik ga slapen, ik ben moe”(het liedje dat moeder/oma altijd met haar kinderen én haar kleinkinderen zong bij het naar bed gaan) om vervolgens over te gaan in “Wat de toekomst.”

De familie Waninge heeft afscheid genomen van hun moeder, oma en overgrootmoeder en heeft dat op een warme en waardige manier gedaan. “Dat heeft ze verdiend.” vond dochter Hennie.

Wij kregen een mail van ons gemeentelid Bea Sportel, die de dingen altijd zo prachtig onder woorden kan brengen.
Zij schreef: Als je het leven onderweg bent kwijt geraakt en er is geen heden of toekomst meer, mag bij het sterven dankbaarheid overheersen.
Deze begrafenisplechtigheid getuigde van die dankbaarheid.
Dag moeder.
Dag oma.

Reageren

11 april: Mooi gespeeld, hoor!

Door Ada

Op 11 april 2016

In Alledag

Zaterdagavond zaten we in de kerk in Leek op de tweede rij bij het concert “InBetween the seasons”. Gerard zong in het koor, dochter Harriët speelde in het jazz-combo en dochter Carlijn stond bij de deur toegangskaartjes te controleren. Het bijzondere was dat oudste dochter Frea er ook was.
Omdat oma Waninge is overleden is ze overgekomen uit Engeland voor het bijwonen van de begrafenisplechtigheid.

We hebben genoten van de avond. Ik zing natuurlijk niet zelf, maar ik was wel een beetje plaatsvervangend gespannen. Van te voren had ik van Gerard alle details over de koorrepetities al gehoord.
InBetween is een groot koor en ze hebben een hele goede dirigent: Edwin Velvis.
Die is niet snel tevreden: het moet gewoon goed. Kijken! Opletten! Tekst uit je hoofd leren! Aan al die eisen wordt niet altijd voldaan, waardoor Edwin nog al eens moet foeteren op het koor (zelf noemt hij dat overigens ‘preken’…). Verder was er heel weinig oefentijd voor het koor samen met het combo, er werden namelijk ook twee stukken samen gedaan.
Maar zaterdagavond ging alles goed, alle seizoenen kwamen voorbij.
‘Autumnleaves’ was voor mij het mooiste lied van de avond: wat een prachtige uitvoering.

In de pauze en na het concert waren er nogal wat mensen die tegen dochter Harriët iets zeiden over haar saxofoonspel. “Goed gespeeld, hoor!” of “Mooie jazz-muziek!”.
Tenminste….. men dácht dat men het tegen Harriët zei. Menigeen heeft iets geroepen tegen Carlijn, die veel op Harriët lijkt. Of tegen Frea, ’t zelfde laken een pak.
Toen wij ’s avonds thuis samen een glaasje wijn dronken hadden de

Harriët, Frea en Carlijn

dames er onderling grote pret om. “En dan wilde ik nog zeggen, “maar…..maar….ik ben….” maar dan liepen ze vervolgens al weer door. Ik heb het maar zo gelaten.”
Wij vinden het niet gek.
Hierbij een link naar een filmpje >>> van 2 seconden. Ze wilden een ‘selfie’ maken, maar drukten per ongeluk op het film-knopje.

Reageren

10 april: Adelaarsvleug’len

Door Ada

Op 10 april 2016

In Kerk & gemeente

Na een overvolle en enerverende week wilde ik eigenlijk wel naar de kerk vanmorgen, maar we werden te laat wakker. Fijn dat er dan internet is, ik beluisterde de dienst via kerkradio. Dan hoor je wat er gebeurt, maar je bent er niet bij. Dus je beleeft het ook heel anders.

Ik zat met een beschuitje, een kop thee en een sudoku aan de keukentafel. Het orgel klonk blikkerig en de gemeentezang was wat traag en niet te verstaan. Ondertussen kwam Gerard binnen. Hij rommelde ook met boter, brood en thee en kwam naast mij zitten. Af en toe maakte hij een opmerking onder de preek.
Vervolgens stommelde Carlijn de trap af en kwam met een duf hoofd beneden. Toen heb ik de radio maar uitgezet.

Maar toch nam ik iets van de viering mee. Als glorialied zong de gemeente “Lof zij de Heer, de almachtige koning der ere”.
Daar komt het woord adelaarsvleug’len in voor. De dominee vertelde dat in het oude Israël het beeld van de moeder adelaar werd gebruikt als beeld voor God. Als de jongen van de adelaar groot genoeg zijn duwt de moeder ze uit het nest. Als ze dan te pletter dreigen te vallen omdat het vliegen niet direct lukt, gaat moeder onder het jong vliegen en vangt het op haar vleugels op.

In een week die in het teken staat van het afscheid nemen van onze (schoon)moeder komt het beeld van die adelaar echt binnen. Wat een mooie vergelijking.
Ook nu kon ik de gemeente niet verstaan toen ze van lied 868 het tweede couplet zongen.
Maar de woorden kende ik, ik heb het vroeger op de Lagere school al geleerd:

Lof zij de Heer, Hij omringt met zijn liefde uw leven.
Heeft u in ’t licht als op adelaarsvleug’len geheven.
Hij die u leidt, zodat uw hart zich verblijdt:
Hij heeft zijn woord u gegeven.

Reageren

9 april: Moeder

Door Ada

Op 9 april 2016

In Alledag

Afgelopen dinsdag benoemde ik nog zijdelings mijn schoonmoeder in het blog ‘quasi opgewekt >>>‘. Die dinsdagavond de 5e april is moeder overleden.
Heel langzaam is ze bij ons weggegleden.
Het laatste stukje van haar leven was moeizaam. Ze raakte steeds meer in de war en ze herkende steeds minder mensen.

Het laatste beeld van haar heb ik een paar dagen op mijn netvlies gehad.
Moegestreden en sterk vermagerd.
Met Gerard’s familie zijn we nu bezig om het beeld van de zorgzame moeder en lieve oma weer op te roepen die ze altijd voor ons is geweest.
Met foto’s, het ophalen van herinneringen en het vertellen van verhalen.

Oma en Frea zomer 1988

Toen ze met de geboorte van onze oudste dochter Frea ook voor ons gezin ‘oma’ werd had ze al meer dan vijftien kleinkinderen. Toch was ze met ieder baby’tje weer even blij en gelukkig als met het eerste kleinkind.
Maandag gaan we met elkaar afscheid van haar nemen. (zie: Indrukwekkend)
Diep verdriet zal er niet zijn, want haar overlijden was voor haar een verlossing en voor ons een opluchting.
Maar emotie is er wel. Want we nemen afscheid van de moeder/oma die veel voor ons heeft betekend en in de dankdienst voor haar leven willen we als familie laten zien hoe waardevol dit leven voor ons is geweest.

Reageren

8 april: Klompendans op de cantorij?

Door Ada

Op 8 april 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond zaten er zo maar 7 extra mensen bij de repetitie van de Catharinacantorij.
Op 24 april is namelijk de Kerkendag, dan is er ’s morgens één viering met de gezamenlijke kerken van Roden: katholiek, doopsgezind en protestants. Oecumenisch met een duur woord. Gasten waren daarom welkom om mee te zingen!

Met zoveel nieuwe mensen was er in het begin sprake van rommelige ongewoonte. De leden van het koor moesten voor de repetitie hun muziek van de drie diensten rondom Pasen inleveren. Langs tafels vol met stapeltjes bladmuziek draaide iedereen zoekend om elkaar heen, ondertussen elkaar bevragend: Waar ligt dit? Waar ligt dat? Het moet er voor de gasten uitgezien hebben als volksdansen.
Zonder klompen, met papieren.

Bas naast mij was niet helemaal goed bij stem. In de pauze ging hij naar huis. Bas daar weer naast omschreef beeldend wat er met zijn buurman aan de hand was: ” haals vol snöt en sliem…” Soms heb je niet zoveel behoefte aan details.

Op de muziekbladen die wij krijgen staan altijd aantekeningen van vorige keren dat we het lied zongen.
“Om de beurt ademhalen staat hier!” zei iemand bij ons in de rij.
Het bleek te gaan om een heleboel noten op het woord slaaf.
“Je begint met slaaa…..” zei cantrix “en je eindigt met …aaf”.
En om de beurt ademhalen dus.
Wij zagen onszelf op de achterste rij al een estafettestokje doorgeven. Met onderdrukte pret als gevolg.

Het zingen ging erg goed.
De gasten waren voornamelijk sopranen en het klonk als een klok.
Eigenlijk had ik gisteren een rotdag.
Ik kreeg een mailtje over het overlijden van een relatief jong familielid. Beroerd was ik er van, pakte er de hele middag mee om en kreeg het niet uit m’n hoofd.
Dan is de cantorij een goede afleiding. Zingen verzet de zinnen, de mooie teksten doen de rest.

Reageren

7 april: Perenbloesem

Door Ada

Op 7 april 2016

In Bloemen

In onze tuin staat een perenboom.
Een ‘stoofperen’ perenboom.
Daar komen ieder jaar meer peren aan dan het vorige en wij plukken daar letterlijk de vruchten van.

Dit jaar moest het boompje worden gesnoeid.
Iemand met verstand van zaken (Gerard niet) had dat geconstateerd en ging rigoureus te werk. Ik vond het zielig voor de boom.
De man met verstand van zaken vond daar wel wat van maar zei niets.
Je zag hem denken.

Van de gesnoeide takken haalde ik wat kleine takjes en zette ze op kleine flesjes voor het kamerraam. En kijk nou!
(klik op de foto voor een vergroting: hele mooie bloemetjes!)

Aan de boom in de tuin zitten alleen nog maar knoppen.
Maar dat worden vast ook allemaal bloemetjes. En ieder bloemetje kán een peer worden….

Reageren

6 april: Achter oen ogen

Door Ada

Op 6 april 2016

In Streektaol

Gusteraomnd preut ik met ien van onze predikanten. Wij hadden een kört gesprek over een viering die binnenkört plaots vindt. Hij haar veur mij een klein boekie achteruut legd; of hij mij daor een plezier met kun doen?

Het was een gedichtenbundel van Marga Kool. “Achter oen ogen” hiet het. Het is uutgeven in 1982. Toen was ik 21 jaor. Ik praotte met iederiene um mij hen Drents, behalve met mien collega’s bij Justitie in Assen.
Streektaol was toen veur mij nog niet iets waor ik mij slim drok um maakte. Ze mussen mij niet verplichten um Nederlands te praoten as het niet neudig was, maor ik was ok niet een streektaol-purist.
Wij stunden een keer bij ’t Blauwe meer veur een ijsco-kraompie te teuten, toen iene naost mij ineens um keek en liek in mien gezicht reup: “Heee, dat benne Drente!”
Ja. Wij woont hier. Verder gien aandacht an besteedt.

Drents schrieven vun ik toen nog raar. Wij heurden af en toe Roel Reijntjes veurbij kommen op Radio Noord “Mien moe hè, dat was toch zu’n hemmel meinse….!”
Nou bint wij 34 jaor wieder. De foto van Marga Kool achter op het bundeltie liekt niet meer op hoe wij heur nou kent vanuut het Dagblad van het Noorden.
Under die foto stiet o.a. Ze ijvert sterk voor het verkrijgen van een gelijkwaardige positie voor de Nedersaksische streektaal.
Met mien ‘2016-ogen’ lees ik de gedichten en ik vin ze prachtig.
Het eerste gedicht hef dezelfde titel as het boek.
Wat een mooie, poëtische beschrieving van de Dreintse volksaard.

Achter oen ogen

Achter oen ogen
giet veule verbörgen
oen zörgen
geef ie niet pries

um aover oen liefde
mar niet te praoten
Dreints is een taal
van onbespreuken laoten
de dingen die van binnen raakt
een Dreintse tonge
wordt strenge bewaakt.

de zachte woorden
bewaar ie
veur het duuster
ogenblikkie
heimelijk gefluuster

wat het Dreints ok dan
nog niet aover zien lippen
kan kriegen
road ik dan mar
in oen haanden
oen zwiegen.

Reageren

5 april: Quasi opgewekt.

Door Ada

Op 5 april 2016

In Alledag

Op mijn werk hebben we een digitaal intern netwerk voor alle medewerkers van onze zorginstelling. Het is een combinatie van een nieuwsbrief, facebook, mailbox en linked in.
Het is het heel grote organisatie, er werken meer dan duizend mensen, dus iedereen kennen is niet mogelijk.
Eén van de leukste dingen van dat intra-net is dat je collega’s die je niet kent op kunt zoeken onder het tabblad “Wie is wie?”
Als ik telefonisch met iemand heb gesproken zoek ik hem of haar even op; hoe ziet hij of zij er uit? Op welke locatie werk hij/zij? Wat is zijn/haar functie precies?

Er zijn ook een paar medewerkers die af en toe een blog op het interne netwerk zetten.
Eén van hen is een geestelijk verzorger. Zijn laatste blog ontroerde mij.
Hij vertelt over een familieavond in een verpleeghuis.
Hij schrijft o.a.:

Vaak hebben zulke bijeenkomsten iets treurigs. De verzorgenden doen quasi opgewekt. De familieleden voelen zich wat opgelaten omdat ze hun echtgenoot dingen zien doen, die eigenlijk nogal tragisch en treurig zijn. En de bewoners zijn ietwat ontregeld, omdat ze wel dement zijn, maar alles nog donders goed aanvoelen. Zo’n avond heeft iets ongemakkelijks. Ik denk dat dat ook komt omdat iedereen zo zijn best doet er iets van te maken.
Klik hier: Een sprookje voor een PDF van het hele blog.

Eind vorige week heb ik naar aanleiding van dit blog een reactie op intranet geplaatst.

Mij trof de zin: “de verzorgenden doen quasi opgewekt ‘.
Mijn schoonmoeder is de fase van het doen van een dansje al voorbij, ze ligt alleen nog maar in bed.
Wij als familie doen ook opgewekt.
Die quasi-opgewektheid is van groot belang; het tovert een voorzichtig lachje op haar gezicht.
Als je aandacht geeft, doe het dan met een lach, ook al is die niet helemaal oprecht.
Het doet er werkelijk toe.
Hulde aan de verzorgenden!

En Anne: bedankt voor het bespreken van dit onderwerp.
Het bracht me in tranen: soms komt ’thuis’ even heel dichtbij op het werk.

Reageren

4 april: Wie bent u?

Door Ada

Op 4 april 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen hadden we in de Catharinakerk een ‘vrömde’ dominee.
Kerkelijke gemeenschappen kunnen daar soms wat autistisch op reageren.
“Wie preekt er vanmorgen?”
“Hulzebos uit Britsum.”
Hm. Kennen we niet.

De voorganger deed gistermorgen het enig juiste in onze Noord-Drentse gemeente: ze vertelde “waor ze d’r iene van was”. De dochter van. Je zag de mensen denken “O ja! Die zat als kind op basisschool de Hoeksteen. Er zitten ook wat ex-leerkrachten in de kerk…..”.
Dat is dan ook maar weer duidelijk.

De schriftlezing was uit Johannes, daarin ging het over de verschijning van Jezus aan zijn discipelen aan het meer van Tiberias. Lezen? Klik hier: Johannes 21>>>. Hierin vragen de discipelen zich af wie toch die man op de oever is.
De predikante vroeg in de preek: is er iets veranderd in je leven na Pasen? Heb je het helemaal over een andere boeg gegooid?
De leerlingen van Jezus pakten de draad van het gewone leven weer op. Ze gingen vissen.
Wij kregen het advies om dat ook te doen. Neem Jezus’ woorden en zijn voorbeeld mee in je dagelijkse leven. Leef je leven in het nieuwe licht van Pasen.

De overdenking werd afgesloten met de constatering dat iedereen op de vraag “Wie bent u?” een ander antwoord geeft. Een ieder heeft immers zijn eigen verhaal. Maar voor iedereen geldt dat vóór het antwoord op de vraag”Wie bent u?” kan komen te staan: “Ik ben een kind van God.”

Na de dienst was er koffiedrinken. Daar sprak ik de dominee nog even. Ze is naast predikante in Britsum ook gastpastor in ‘Nijkleaster’ in Jorwert, een pioniersplek van de Protestantse kerk Nederland. Daar zijn Gerard en ik ook eens geweest, zie 4 oktober >>>
Wij zullen haar daar misschien nog wel eens ontmoeten, want ik ben van plan om Jorwert nog eens te bezoeken.
Maar misschien komt ze ook nog wel eens naar Roden, want ik ben het roerend eens met degene die na de dienst tegen zijn buurman zei: “Die mag hier nog wel ies kommen preken.”

Reageren