Gisteren was het 1 april.
Gisteravond dacht ik: Ik ben er niet in getrapt, niemand heeft mij gefopt.
32 maart …
Vanmorgen bedacht ik ineens dat er toch iets ‘1 aprillerigs’ was.
Wij hebben een televisiegids, die had 32 maart boven aan de pagina staan.
Gisteravond maakte Gerard mij daarop attent. “Dom heeee, dat ze dat dan niet goed naokieken” was mijn commentaar.
Maar toen ik dat zei was het al laat op de avond.
Zo laat, dat het eigenlijk al 33 maart was…..
Op 29 november schreef ik over ‘Hijack’, het bandje waar Carlijn in zingt.
Af en toe stuurt ze me eens een liedje dat ze hebben opgenomen.
Meestal is dat iets in het Engels en het is ook vaak een cover van een bekend nummer.
Maar er is één liedje dat niet onder die criteria valt.
Het is Nederlandstalig, het heet ‘Hand in hand’ en het heeft niets met Feyenoord te maken.
Het is een liedje met een geschiedenis. Het is geschreven door de vader van Sip Visser (één van de bandleden) in 1952.
Sip heeft dit nummer al eens eerder opgenomen, ik dacht begin jaren ’80.
Die vader was toen hij dit liedje schreef nog niet zo lang getrouwd met een hele mooie vrouw. Ze was kunstenares en zeer getalenteerd.
Hij vroeg zich af of hij in staat zou zijn om haar bij zich te houden: er waren kennelijk kapers op de kust. In het lied gebruikt hij zijn fantasie: hoe zou het zijn als ze mij zou verlaten? Hoe zou ik me dan voelen? Eerst beschrijft hij hoe mooi het was met haar en vervolgens vertelt hij hoe hij denkt dat het zou zijn als ze niet meer bij elkaar zouden zijn.
Het blijft ontzettend in je hoofd zitten, vooral het melancholische refrein (zonder woorden, Carlijn zingt alleen maar “La la la la lada…..”).
Hierbij een link naar het nummer >>> op Soundcloud.
(Om te luisteren naar Hand in hand: klik op het witte pijltje in het oranje rondje).
Mooi dat zo’n lied dat eigenlijk al was vergeten nu weer in een afgestofte, moderne versie te horen is!
De nieuwe voedingswijzer stond eergisteren in onze krant.
Met een trits aan goede raadgevingen omtrent eten en drinken.
Een kleine greep uit de gezondheidsadviezen die we de laatste tijd over ons heen kregen:
Roken is slecht.
Zitten is het nieuwe roken.
Suiker is slecht voor je.
Nederlanders eten veel te vet en ongezond.
Alcohol is slecht voor je lichaam,
We krijgen te veel zout binnen.
We zitten teveel achter computerschermen en de televisie.
Stress is niet goed voor een mens.
We bewegen veel te weinig.
Meestal denk ik: “Ja, daar moet ik beter op letten.”
In de loop van ons huwelijk zijn we al een stuk gezonder gaan leven. De adviezen nemen we ter harte en we doen ons best.
Maar het is geen garantie voor een goede gezondheid. Weten we alles van.
Vorige week viel het Icare Ledenmagazine in de brievenbus dat ik gisteren las. Met daarin een interview met Joris Slaets. Hij is hoogleraar ouderengeneeskunde aan de rijksuniversiteit Groningen.
Een paar citaten uit dat artikel:
“Almaar blijven strijden tegen ziekte, beperking en verlies kan er toe leiden dat er geen ruimte is om te leven. Want daar gaat het om: leven. Niet alleen maar overleven.“
“Zorgverleners zijn geneigd om over de wensen van mensen heen te walsen met regeltjes. U heeft diabetes dus u mag dit niet en u moet dat.”
“In een verpleeghuis mag nu helemaal niets meer. Die onvrijheid belemmert mensen om het leven leiden dat ze zouden willen leiden. Iemand die dol is op zijn poes of vogeltje mag zijn huisdier niet meenemen naar het verpleeghuis. Omdat iemand heeft bedacht dat het wel eens onveilig kan zijn. Terwijl we ons hele leven onveilige dingen hebben gedaan! ”
Boven het artikel stond: Er is te weinig aandacht voor plezier in het leven.
Af en toe onveilige dingen doen hoort er dus bij.
En ook nu en dan genieten van iets waarvan je weet dat het slecht voor je is….
Van leven ga je dood.
Leef dan ook!
Of om met Loesje te spreken: Het leven is kort. Leef je uit!
Gisteravond zaten we aan de keukentafel bij onze Franse juf. We maken aan het begin van de les altijd een rondje. Une petite tour: iedereen mag dan een klein verhaaltje vertellen uit het dagelijks leven. Het is bedoeling dat dat een kort verhaaltje is. “Cinq phrases” ongeveer. Een van de mannen was een paar weken op vakantie geweest in Spanje.
Vlak voor hij van wal wilde steken siste zijn kameraad (die weet dat het Spaanse verhaal waarschijnlijk de tijdslimiet overschrijdt) plagerig: “Vijf zinnen hè…”
Het bleef natuurlijk niet bij cinq phrases. Er volgde een verhaal over zoekgeraakte sleutels van een gehuurde auto, zwemmen in zee en een konijn dat men had gegeten: “de ogen zaten er nog in….”. Zelfs in het Frans klinkt dat gruwelijk. Juf (vegetariër) kapte toen het verhaal maar snel af: “C’est tout?”
Ook de kameraad had aan vijf zinnen niet genoeg. Hij vertelde een wonderlijk verhaal over une marché waar hij was geweest, waar hij beelden en een krokodil had gekocht. Geen echte: une crocodile empaillé. Weer wat geleerd.
Er waren verhalen over chercher les oeufs (eieren zoeken), un course (hardloopwedstrijd) en één van de mannen had een werkbezoek gebracht aan de Hooghoudt fabriek. Hij was daar geweest met een soort mannenvereniging.
“de cent vingt cinq ans”. Verbazing alom. Mannen van honderdvijfentwintig jaar?!? Nee, de vereniging was zo oud.
Dan is er al meer dan een half uur om. Juf is dan al helemaal giechelig en moet nodig een kop thee. Eerst maar even pauze. De bizarre verhalen over terraria met leguanen die sla en bananen eten gaan gewoon door, maar nu in het Nederlands.
We besloten de Franse les met een opdracht.
Schrijf het woord dierenarts op in het Nederlands en schrijf zoveel mogelijk woorden op die je met dat woord associeert. Vervolgens zat iedereen een paar minuten te denken en te schrijven. Toen iedereen bijna klaar was zei iemand: “O, moest dat in het Frans…?”
Je zou bijna denken dat we alleen maar voor de gezelligheid naar Franse les gaan.
Afgelopen zaterdag was er een familie-bijeenkomst van neven en nichten van mijn vader.
Vorig jaar schreef ik hier ook al over, zie 28 maart: Vrieswijken >>>.
Volgend jaar weer.
Dan mag ik hun foto’s zien. schreef ik toen aan het eind van het blog.
Zij hadden nu boeken met oude foto’s bij zich.
Vorig jaar plaatste ik een foto van mijn vader, zijn twee broertjes en de oudste nicht op dit blog, vandaag een foto van het gezin waar mijn grootvader Andries Vrieswijk uit kwam. Een klein gezin. Op de foto zien we vader Cornelis Vrieswijk en zijn vrouw Trijntje Gringhuis (mijn overgrootouders).
Tussen hen in staan mijn opa Andries en zijn zusje Trijntje. Mijn opa is op deze foto ongeveer 15 jaar, zijn zus ongeveer 5 jaar. Er zijn nog drie zusjes geweest die voor en na Trijntje zijn geboren, maar die zijn alle drie op jonge leeftijd overleden. Daar kwamen we achter toen we de archieven naplozen: opa en en zijn zus hebben het daar nooit over gehad.
De nichten hadden de fotoboeken eigenlijk voor mij meegenomen, maar ze zaten zelf ook te genieten van al het oude materiaal: ze hadden de foto’s ook al heel lang niet meer gezien.
Gastvrouw Mini had een heerlijke appeltaart gebakken: Franse appeltaart met frangipane. Anders dan anders.
Natuurlijk vroeg ik om het recept en dat kreeg ik via de mail. Eerst wilde ik het als een PDF op dit blog zetten, maar het staat op internet: hierbij een link naar het recept op de website van Rutger bakt: Franse appeltaart met frangipane.
Als je drie dochters hebt zeggen de mensen: “Ach, de zonen komen vanzelf als de dochters ouder worden.” Zo is het. Wij hebben inmiddels ook drie ‘aanhang-zonen’.
Onze dames zitten in de fase dat het nog niet zeker is of deze jongens ook onze schoonzonen worden. Van de drie heren die op de prachtige fotoshoot staan ter gelegenheid van ons dertig-jarig huwelijk in 2013 is er nog één over. En er zijn ook al weer twee nieuwe!
Mijn vader mocht als het ging over schoonzonen graag Wim Sonneveld aanhalen, quotes uit de conference die als volgt begint: “Me dochtertje is vandaag getrouwd” >>>.
Dan moet je denken aan zinnen als: “Ene Harry! Ik droom nog wel eens van hem als ik zwaar getafeld heb….!” of “En allemaal mee-eten….ik heb wat voedsel verstrekt aan die knapen”.
Wij kunnen het goed vinden met alle drie de ‘schone zonen’. Wij huldigen het standpunt: wat bij onze dochters hoort hoort bij ons, dus ze zijn regelmatig bij ons in huis en gaan mee naar familieaangelegenheden. Natuurlijk moeten ze wennen aan ons meidengezin, de onderlinge goedmoedige spot en de ‘Disney- en Bert Visscher-lol’. Het helpt ook dat ze alle drie wel van spelletjes houden, die zijn namelijk niet te vermijden als je bij ons wilt horen.
Vandaag bepaalde schoonzoon C. voor een deel de waarde van mijn dag. Hij weet inmiddels dat ik van geschiedenis houd en 
van hem kreeg ik vanmorgen een app-je.
“Historische beelden van Groningen uit 1919 verschijnen on-line” met daarbij een linkje naar de betreffende pagina >>>.
Maar dat was leuk!
Het filmpje duurt ongeveer 8 minuten en laat je Stad zien zoals die er uit zag in 1919.
Paarden en wagens, bakfietsen, fietsen, de toenmalige mode: je kijkt je ogen uit!
Het komt vast wel goed met mij en de schoonzonen: gisteren schonk W. al een glaasje port voor me in zonder dat ik daar om gevraagd had; maar hij hoort dan ook al 7 jaar bij ons!
Vanmorgen, op de morgen van Paaszondag, sloten we in onze gemeente de Paascyclus af met een wonderschone dienst.
Gisteravond hadden Gerard en ik de Paaswake gemist, want Gerard’s jongste broer werd vijftig en dat werd uitbundig gevierd. Met familie, vrienden, een borrel en een chinees buffet. De vriendengroep van het stel kennen wij ook uit Hoogersmilde en we hadden hen een tijdje niet gezien. Met mijn schoonzusjes besprak ik dat ze allemaal zo oud geworden waren……. even verderop zeiden de vrienden waarschijnlijk hetzelfde over ons!
Terug naar de viering van vanmorgen. We werkten met de Catharinacantorij mee en moesten dus al om 09.00 uur in de kerk zijn. Na zo’n feest én met een uur minder vanwege de zomertijd was dat best vroeg. Maar beslist de moeite waard.
In de viering werden het scheppingsverhaal, een tekst uit Jesaja 51 en het opstandingsverhaal (deze morgen uit het Johannes-evangelie) door elkaar heen gevlochten en de cantorij omzong het met bijpassende muziek. De bloemen die vrijdagavond bij het kruis waren gelegd stonden nu her en der verspreid in de kerk.
Heel verrassend was het lied “De steppe zal bloeien”, lied 608 uit het nieuwe Liedboek. Meestal sterft dit in schoonheid omdat de gemeente nooit zo goed weet waar de rusten zitten en waar moet worden doorgezongen. Zo niet vanmorgen. Cantrix Erica dirigeerde en gaf duidelijk aan hoe het gezongen moest worden. Erwin Wiersinga zat achter het orgel en begeleide het met een
Mee naar huis
waterval aan noten op het historische Hinzs-orgel. En toen werd het zomaar een spirituele belevenis die mij tot tranen toe ontroerde.
Aan het einde van de dienst sprak de voorganger de wens uit dat we zouden opstaan net als Jezus.
Opstaan uit onze onverschilligheid, opstaan tegen onrecht en liefdeloosheid.
Bij de uitgang kregen we een narcis, zodat we iets van de viering mee naar huis zouden nemen.
‘De steppe’ nam ik in ieder geval mee naar huis, dat zong nog lang door in mijn hoofd.
Hierbij een link naar een pagina van de website kerkliedwiki >>> met meer informatie over het lied.
Vandaag een recept van een eenvoudige ovenschotel met vis. krieltjes en broccoli.
Geen pakjes, geen zakjes: je maakt eenvoudig een ‘gratineersausje’ van creme fraiche en mosterd.
Hierbij het recept:
Benodigdheden: (voor twee personen):
200 gram witte vis (kabeljauw o.i.d.)
1 zakje krieltjes (400-450 gram)
500 gram broccoli.
bekertje creme fraiche (250 cc)
1 grote eetlepel mosterd
geraspte kaas (100 gram)
boter of olie om in te bakken.
– Vis kruiden met zout en peter en aanbakken en daarna in stukjes snijden
– krieltjes bakken
– broccoli in kleine roosjes snijden en 10 minuten koken.
– Ovenschaal invetten: krieltjes op de bodem, vis in stukjes daar over heen, broccoli daar weer overheen.
– Een sausje maken van de creme fraiche en de mosterd, even goed roeren zodat het een mooie gladde saus is. Deze saus verdelen over de broccoli.
– geraspte kaas over de saus strooien.
– Dan 20 minuten in een voorverwarmde oven op 200 graden.
Afgelopen woensdag stond ik rond half drie met een collega bij het kopieerapparaat.
“Goed weekend” wenste ik hem “ik ga zo naar huis” .
“Begint het voor jou ook morgenavond met de Witte Donderdag?” vroeg hij. Op mijn werk doe ik niet geheimzinnig over het feit dat ik protestants ben, maar het is niet een dagelijks onderwerp bij het koffieapparaat.
Er ontstond een gesprekje over rituelen in de stille week, de vieringen en zingen in een cantorij. Hij is lid van de PKN-gemeente in Vries, hij is daar al 9 jaar kerkrentmeester. Ook hij beleeft dus deze dagen ‘de paascyclus’ binnen de PKN-kerk. Dat wisten we nog niet van elkaar, het geeft een stukje herkenning en verbondenheid.
Gisteren was het Witte donderdag. Dan herdenken we het laatste avondmaal dat Jezus met zijn leerlingen vierde. Op die avond leerde hij hen om in een stukje brood zijn lichaam en in het slokje wijn zijn bloed te gedenken.
Voorafgaand aan de maaltijd waste Jezus zijn leerlingen de voeten. Een taak die anders door een huisknecht werd gedaan, maar die was er die avond niet. Niemand van de leerlingen voelde zich g
eroepen om die taak op zich te nemen. Jezus liet met zijn optreden zien dat je je nooit te goed moet voelen om een ander de voeten te wassen.
De voorganger zei het gisteravond heel treffend:
We moeten elkaar niet de oren wassen, maar de voeten.
Vanmorgen hoorde ik op de radio een liedje van het nieuwe album van Frank Boeyen. “Lieveling” heette het lied en het viel me niet mee. Beetje zeurderig.
Bovendien kan een liedje met die titel nooit de onuitwisbare indruk wegnemen van het lied van Wim Sonneveld met dezelfde naam. Alleen dan op z’n Amsterdams uitgesproken. Liefeling.
De man i
n kwestie zingt ‘lieveling’, maar het lied geeft inzicht in een ellendig huwelijk.
Kijk en luister naar een uitvoering van de meester zelf >>>.
(wel een beetje harder zetten, het is een zachte opname). Sonneveld geeft het woord ‘lieveling’ een geheel andere dimensie.
Frank Boeyen heeft het vast niet zo bedoeld, maar ik kan niet naar zijn ‘Lieveling’ luisteren zonder de intonatie van Sonneveld erbij te denken…..
Spijt dat ik niet heb geluisterd naar me broers die toen al zeie
“Man, je ken veel beter trouwe met een vrachtauto vol keie…”
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén