De waarde van de dag

De laatste bijeenkomst ‘de Havenstappers’ (groep ouders van basisschool ‘de Haven)  was in mei vorig jaar.
Daarover schreef ik toen een blog met de titel ‘Iedereen heeft wat’; we worden allemaal ouder en niemand bereikt zonder lichamelijke ongemakken onze leeftijd. PHPD* heeft iedereen, al is het ene ongemak wel wat serieuzer dan het andere.

Voorafgaand was er al wat heen en weer geappt in de Havenstapper-groep, maar daar had ik niet veel van meegekregen, want Gerard zit in die groep en die is niet zo delerig.
We kwamen bij elkaar bij Don en Johanna.
Van te voren was gevraagd of we allemaal een hoofddeksel op wilden zetten; dat diende geen enkel doel, het was gewoon ‘voor de leuk’.
We werden om 17.30 uur op het station in Groningen verwacht, daar wachtte Piet Willem op ons.
Hij is stadsgids van Groningen en zou ons meenemen op een wandeling door de binnenstad.
Vanuit Roden gingen we met de bus naar Stad; niemand in zo’n bus rekent op zaterdagmiddag op 20 mensen met een hoed op die uitgelaten in schoolreisjesstemming in de bus stappen, dus sommige medepassagiers hadden de tekst ‘Simson, de Filistijnen over u’ in de denkbeeldige tekstwolkjes boven hun hoofd staan.

Piet Willem zag ons al van verre aankomen met onze hoofddeksels.
Hij nam ons mee de stad in en vertelde ons enthousiast over verschillende aspecten van de geschiedenis van de stad.
Anderhalf uur. Ik hing aan zijn lippen.
Aan het begin van onze wandeling vulde Gerard het verhaal van onze gids aan: in 1998 hebben wij als Havenwagenbouwers het Groninger Museum op schaal nagebouwd voor de Rodermarktparade. (zie afbeelding rechts).
Tijdens de stadswandeling wilde ik eigenlijk ook wel even beppen en kleppen met de anderen, maar als Piet Willem aan het woord was diende je je mond te houden en dat was beslist geen straf.
Op de afbeelding hiernaast zie je de groep op de Grote Markt.
We hebben gehoord en gezien hoe die er voor de oorlog uitzag en we kijken allemaal naar een foto uit 1947 toen alle puin was geruimd.
Onthutsend.
Waar wij naar naar kijken zie je op de afbeelding rechts. (klik op de afbeelding voor een vergroting)

Het eindpunt van onze route was het eeuwenoude gebouw ‘De Sleutel‘ aan het Hoge der Aa. Daar wachtte een Italiaans buffet op ons.
En daar konden we uitgebreid bijpraten!

We gingen weer met de bus terug naar Roden.
Met hetzelfde schoolreisjesgevoel, maar nu als Filistijnen met een paar glazen wijn/bier op.
Maar wat was het weer gezellig!

Aan het eind van de avond kreeg ik een app.
‘Nettie heeft u toegevoegd’.
FIJN!
Vanmorgen had ik na de kerkdienst 31 appjes.
Tig foto’s.
Eén van die foto’s staat op dit blog; bedankt Jan!
Iemand appte: “Wat hadden we weer een geslaagd en gezellig samenzijn: hartelijk dank organisatiecomité!”
Daar sluit ik mij van harte bij aan.

Meer weten over ‘de Havenstappers’? Hierbij een link naar het blog van vorig jaar ‘Iedereen heeft wat’.
Onderaan dat blog vind je een overzicht van de vorige bijeenkomsten.

* Pijntje hier, pijntje daar.

Gisteren heb ik een groot deel van mijn tijd doorgebracht met tante Trijn; mijn grote zus.
En deze keer ging ik niet naar Klazienaveen, maar ze kwam met de taxi bij ons, voor tien uur was ze er al.
Gerard werkte gisteren thuis, dus hij was er met het koffiedrinken en de uitgebreide lunch ook bij.
Dochter Carlijn had een vrije dag; die kwam in de ochtend ook even langs voor koffie en een broodje.

Voor na de middag had ik een afspraak gemaakt met schoonzus Ali (één van de Royaltygezusters)
Wij wilden graag even een bezoek brengen aan het graf van mijn ouders/Trijn’s broer en schoonzus en zouden daarna even bij Ali een kop thee drinken.
Het werd gistermiddag een ‘reisje door onze herinneringen’.
Langs ons ‘oude huis’ in Smilde aan de Vaartweg.
Even stilstaan op het kerkhof met uitzicht op de televisietoren.
Heel langzaam rijden door de Servatiusstraat in Hoogersmilde en samen herinneringen ophalen aan nummer 13.
Langs mijn moeders appartement aan de Hulzebossstraat.
En op weg naar Ali langs de steenfabriek van Roelfsema waar mijn vader tot 1992 heeft gewerkt.
Wij kunnen daar met z’n tweeën zo van genieten; we delen op zo’n middag onze herinneringen met een lach en een traan.

Bij Ali was het gedaan met de emoties: er was hazelnootschuimgebak en o wat hadden we veel te bespreken.
“Wat deed Alexia het goed bij haar eerste officiële werkbezoek!”
“Is dat je zoon? Wat een knapperd!”
“Hoe heet dat prinsesje in Zweden ook maar weer?”
Met z’n drieën komen we er niet op.
Collectief seniorenmoment.
Iets met een E.
Als het gesprek al weer over een high tea op het Zuidlaardermeer gaat roept Ali ineens “ESTELLE!”
O ja.

… ook zo’n zak…

Gisteravond haalde Gerard een combimenu voor drie personen op bij het plaatselijke Chinese restaurant.
Daar konden de drie personen in kwestie nóg wel een keer van eten 😉
Tante Trijn stapte rond 20.00 uur weer in de taxi met bonen, sla en appels uit onze tuin, een portie kip/kerrie met bami én een klein zakje kalebassen.
Die hadden we onderweg gekocht bij Astrid aan de Vaartweg.
Bij mij staat nu ook zo’n zak; daar kan ik weer wat moois mee doen op ‘herfstbloemstuk-gebied’.
Meer weten over de kalebassen van Astrid en wat er mee kunt doen in een bloemstuk?
Hierbij een link naar het blog ‘Nog even langs bij Astrid’ uit 2022. Daaronder vind je aantal links naar blogs over mijn niet zo moeilijke  ‘boeren-bloemsierkunst’.

“Daar langs de Donau moest je zeker wel een helm op?” Die vraag is ons de laatste weken vaak gesteld.
En het antwoord was altijd “Nee.” Wij hebben namelijk geen helm. Wij zijn Nederlanders en fietsen is voor ons geen sport maar een manier om van A naar B te komen. Het hoort bij ons dagelijks leven: op de fiets naar de winkel, de tandarts, het werk en gewoon voor de lol een eind fietsen op zondagmiddag. Zonder helm.

Duitsers en Oostenrijkers die gaan fietsen trekken sportkleding aan. Speciale fietskleding zelfs: strakke broek, strak truitje, met fietsschoenen, fietshandschoenen en een helm dus. Groepjes hebben dan vaak ook nog kleding met gelijke kleuren. Als wij een mevrouw in een jurkje en een meneer in een spijkerbroek zonder helm op een fiets zagen zitten kon je gerust “ho-hoi!” zeggen.  Dat waren altijd Nederlanders.

En net als in Nederland had je op de fietspaden ook snelle jongens op racefietsen. Die je altijd het gevoel geven dat je in de weg fietst. Die vinden dat er veel te veel bejaarden fietsen op hun Treppelwegen en die dat ook luid en duidelijk kenbaar maken. Die vinden dat je veel te ver aan de linkerkant van het fietspad fietst en je toebijten: “Rechts halten!” Bitte kan er kennelijk al niet meer vanaf.
Net als in Nederland zeiden we laconiek “Ja hoor, ja” en zwaaiden nog even vriendelijk naar de verbeten koppen die ons links inhaalden.

We hadden zelf op deze reis dan wel geen bandje om de arm, maar onze fietsen wel.
Twee zelfs. Eén bandje met ons cabinenummer en één bandje met de tekst ‘stairs’. Had te maken met het dagelijks opladen van de accu wat bij ons niet zonder fiets kon; met andere woorden, wij konden de accu’s niet op onze kamer opladen.
En mijn (grote, niet sexy) fietstassen mochten niet op de fiets blijven, die moesten er iedere dag weer af. Maar ik kan niet zonder mijn (grote, niet sexy) fietstassen, dus iedere morgen trokken we alle gespjes weer strak aan over de pakjesdrager.

Nog even terug naar de helm.
Bert Visscher had er zelfs één nodig bij het bloemschikken.
Dat flitste op onze reis regelmatig door mijn hoofd.
Hierbij een link naar een fragment van een minuut of 6 uit zijn show ‘Fijne nuances’.
Dames en heren, het belangrijkste bij bloemschikken is natuurlijk DE HELM!
In ons gezin een quote die nog regelmatig voorbijkomt.
Net als de constatering dat het bloemschikken soms niet goed uit komt.
‘Schikt het? Nee!’

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

“Blijf in beweging!”
Jahaaaa.
Ik doe mijn best.

Maar soms lukt het ineens niet zo goed.
Vorige week speelde mijn knie een beetje op en zondag kon ik haast niet meer gewoon lopen.
Achter het kniegewricht deed het bij elke stap zeer en traplopen lukte bijna niet.
Niet verzwikt, niet gevallen, niet gestoten: sluipenderwijs steeds een beetje meer pijn.
Heb ik mijn schouder weer in het gareel, de goede bril, de tanden recht, mijn hart rustig en steunzooltjes in de schoenen…..krijg ik bij stil weer last van mijn knie.
Ja, zo gaat het als je ouder wordt.
Prinses Margriet heb ik ooit horen zeggen: als je boven de 50 bent en je wordt ’s morgens wakker zonder ergens pijn……dan ben je dood.
Erg grappig vond ik, toen ik ’s morgens nog wakker werd zonder pijn.

Op mijn werk nam ik gisteren voor het eerst dit jaar de lift: die zie ik anders alleen van binnen als er zware papiercontainers verplaatst moeten worden.
Gistermorgen zag ik de dagelijkse pilates/yoga oefeningen niet zitten: te pijnlijk. Daarom koos ik voor een lichter alternatief: Nederland in beweging. Niet meer met Olga, maar met Barbara!
Nog zwaar genoeg hoor, ik was al weer mooi ‘achter de poeste’ halverwege de cardio-training. En die armbewegingen tegelijk met de pasjes en stapjes die je benen doen zijn voor mij een brug te ver. Niemand ziet mij; ik ben al blij dat ik niet in die achterste rij bij Duco en Barbara sta, het gaat om de beweging en niet om ‘precies gelijk met het voorbeeld’.

Het goede nieuws is dat de pijn achter mijn knie geleidelijk afneemt.
Op ‘Thuisarts.nl’ vond ik de geruststellende constatering dat dergelijke klachten op den duur vanzelf weer overgaan.
En als dat niet zo is moet je naar de huisarts.
Zo hebben mijn ouders mij ook opgevoed,
“Kiek ’t eerst maor eem an. Giet miestal vanzölf weer over.”
Mijn vader kwam alleen bij de dokter als er iets behoorlijk mis was.
“Dokter is veur zieke meins’n.”
Maar het meest geruststellend bij zo’n blessure is het feit dat je naar de huisarts kunt als je het niet vertrouwt.

In 2015 schreef ik al eens blog over mijn avonturen met bewegen in het blog ‘Nederland (en Ada) in beweging’.
Hierbij een link.

Wat hebben we genoten van de eerste, heerlijk warme week van september.
Alle werkdagen op de fiets naar Groningen.
’s Avonds nog even een afzakkertje buiten op Waninge Plaza.
Een barbecue georganiseerd; in eerste instantie voor ons tweeën, maar toen ik in de gezinsapp vroeg wie er zin had om mee te eten waren we zo maar met z’n zessen.
In de zwoele nazomerwarmte op de fiets naar de kapper in Een, naar het handwerkwinkeltje in Leek en een buitenkoffievisite bij Agniet in de tuin.
De verjaardag van schoonzus Ali op 9 september vierden we voor het eerst bij hen achter het huis!

Zondagavond fietsten we met z’n tweeën nog even een rondje Roderwolde.
Kijk nou; zonsondergang in Noord Drenthe.
(Klik op de foto voor een vergroting).

Gisteravond (maandag 11) was echt de laatste avond met zomerse temperaturen.
Dat kwam heel goed uit, want het was de eerste bijeenkomst van de kerkenraad en Gerard had de hele club bij ons uitgenodigd voor een gezellige barbecue.
Het bestuur van de Protestantse Gemeente Roden-Roderwolde zwermde gezellig uit achter ons huis; overal zaten plukjes mensen te teuten, te eten en te drinken.
Wat een goed begin van het nieuwe seizoen!

Mijn keuken was vanmorgen natuurlijk nog een puinhoop, maar dinsdag is mijn vrije dag en vandaag was het minder warm: witte-tornado-dag.  Nu ik dit zit te typen is de vloer al weer gesopt en zit ik met een kop koffie achter het toetsenbord.
Langzaamaan gaan we weer op standje ‘normaal’.
Vanavond weer cantorij.
Vrijdag begint FysiYoLates bij Trijntje.
Maar……over 2 weken is het al weer Rodermarkt!

Het waren er twee: zaterdag 9 en zondag 10 waren de Open Monumentendagen.
Op beide dagen was ik te vinden in ‘mijn’ monument: de Catharinakerk op de Brink in Roden met een gidsen-kaartje op mijn jurk geprikt.
We mochten heel wat gasten welkom heten!
Op zulke dagen heb je heel ander publiek dan bijvoorbeeld vorig weekend, toen de Uitmarkt 2023/2024 werd gehouden in het centrum van Roden. Er was toen een expositie van een schilder en er was een mevrouw die vertelde hoe je iconen moest schilderen.
Dan heb je veel meer ‘kom, ik loop even binnen’-publiek; dat is niet specifiek geïnteresseerd in de geschiedenis van de kerk.

Het afgelopen weekend wel.
“Waarom is deze kerk niet bepleisterd”?
“Hoe kun je zien wat kloostermoppen zijn?”
“Waarom wordt dat zandstenen doopvont niet meer gebruikt?”
Een net afgestudeerd geschiedenis-student wist meer over de geschiedenis van Roden dan ik; fantastisch om daar dan even mee in gesprek te gaan.
Een meneer uit Leek verbaasde zich over de ouderdom van het gebouw ‘Dertiende eeuw!?’
Een mevrouw uit Nieuw Roden had de oude mevrouw Kymmel nog gekend en vertelde dat ze op de chique chaise longue in de Mensinge had gezeten. Een meneer uit Emmen was helemaal verliefd op het dorpsgezicht van Roden.
Er was ook een echtpaar uit Zuid Afrika; wanneer ontmoet je nou mensen die Afrikaans Nederlands met je spreken!
De man vroeg zich af waarom de drempel onder de voordeur niet méér uitgesleten was.
Eeehm…..op sommige vragen heb ik geen antwoord.

Er ging dit weekend bijna een blik Wilhelminapepermunt door en na twee dagen wist ik soms niet meer wat ik nou wel of niet verteld had aan degene die bij me stond. “Had ik u al verteld over het Kymmel-poortje..?”

Zaterdag zat mijn dienst er om 13.30 uur op, toen werden Coby en ik afgelost door Remmelt en Simon.
We fietsten samen nog even naar de Mensinge.
Daar was namelijk iets bijzonders georganiseerd: er waren optredens van hofdansvereniging ‘Les Gais Galants’.
Deze dansgroep danst zoals dat vroeger werd gedaan tijdens de weelderige feesten aan de konings- en keizershoven van Europa.
Maar dat was leuk! Onderaan dit blog vind je een video van een dansje die ik zaterdagmiddag maakte. Hierbij een link naar de website van Les Gais Galants.

Ik nam ook nog even een kijkje in de oude havezathe.
Daar ben ik al tientallen keren geweest en het is altijd weer leuk; nu waren de vrijwilligers allemaal in kostuum!
Wil je het museum ook een keer bezoeken: hierbij een link naar hun website.
|

Op de etappe van Ybs naar Dürnstein ging Gerard’s wens in vervulling: hij ging zwemmen in de Donau.

Op die dag kwamen we langs het plaatsje Weitenegg.
Ik keek naar links: daar stond de kasteelruïne Weitenegg.
Gerard keek naar rechts: daar was een ligweide met een aanlegsteiger aan een zijarm van de Donau waar je veilig kon zwemmen.
Ik maakte een soort ligkleedje van een sjaal, vleide mij in het gras en zocht op mijn telefoon alle informatie die ik kon vinden over de ruïne achter mij: Gerard deed zijn zwembroek aan en ging zwemmen.

Verderop langs de route ontwaarde ik aan de andere kant van de Donau bovenop een hoge rots een kasteelruïne waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden.
“Wie bouwt daar nou een kasteel!”
“Hoe kwamen ze daar dan!”
“Hoe kun je nou van daaruit macht uitoefenen over de Donau?”
Ik bleef maar schuin omhoog kijken en me verbazen.
“Ik moet even van de fiets af, even kijken!” riep ik tegen Gerard.
Gerard vond het vermakelijk en maakte een foto van mij terwijl ik de ruïne op de rots bewonderde.
We fietsten daarna weer door, maar na 20 minuten had ik letterlijk een pijnlijke nek van het schuin omhoog kijken.
Het bleek achteraf de burchtruïne Aggstein, een roemrijk kasteel met verhalen van veroveringen, belegeringen, roofridders, wrede tirannen en tolheffingen op de rivier de Donau. Het is één van de meest bezochte toeristische attracties in Oostenrijk. Meer weten? Hierbij een link naar de website van Aggstein.

Het eindpunt van de route, Dürnstein, was een mooi oud plaatsje, dat helemaal in het teken stond van Richard Leeuwenhart.
Je zou denken ‘dat is toch een Engelse ridder?’ en dat is ook zo. Deze beroemde ridder werd in 1192-1193 in de burcht Dürnstein gevangen gehouden na de terugkeer van zijn derde kruistocht. Hij weigerde namelijk de oorlogsbuit met Leopold V van Oostenrijk te delen. Hij werd  weer vrijgelaten na het betalen van een losgeld van 150.000 zilvermarken: een gigantisch bedrag destijds. Leopold gebruikte het voor de vernieuwing van de vestingen Enns en Hainburg en voor de stadsuitbreiding van Wenen.

We konden in Dürnstein nog niet aan boord, want er lag een andere cruiseboot voor, dus we namen onze fiets weer mee het stadje in en zochten een terrasje.
Voor een groot glas zoete witte wijn en een pilsje.
Want als je op de fiets bent hoeft niemand te rijden.
Op Richard!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.