De waarde van de dag

Mattheus 10 stond gistermorgen op het rooster.
“Denk niet dat ik gekomen ben om op aarde vrede te brengen.”
We horen Jezus aan het woord en je vraagt je af hoe het komt dat wij die zin maar moeilijk met Jezus kunnen verenigen.
Voor de uitleg van deze schriftlezing had dominee Walter Meijles een zwaard meegenomen en een heggenschaar.
Uit Jesaja 2 lazen we de beroemde regels: “Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen.”

Het was best een moeilijk verhaal gistermorgen in de viering.
Wat ik heb onthouden was het voorbeeld dat de voorganger gebruikte om die bovengenoemde lastige woorden van Jezus uit te leggen.
In Amerika was in een kerkelijke gemeente een nieuwe pastor aangesteld, maar hij deugde niet.
Hij misbruikte kinderen seksueel.
Het was een leuke man, charismatisch, bracht jonge gezinnen terug bij de kerk, zijn vrouw was een aardig mens en actief betrokken bij allerlei activiteiten in de kerk en ook in het dorp was het echtpaar geliefd en gezien.
Wie van de kerkenraad heeft dan de moed om het kwalijke gedrag van de pastor aan de orde te brengen?
Wie durft op te komen voor de kinderen, terwijl je niet zeker weet of die kinderen de waarheid spreken?
Je weet wat de dramatische gevolgen zullen zijn van jouw woorden: carrière gebroken, huwelijk gestrand, kerkgemeenschap ondergedompeld in crisis.
Het zwaard dat knopen doorhakt heeft in bovenstaand voorbeeld een diepere betekenis.
Kies je voor de waarheid? Zaai je onrust en verdeeldheid?
Of blijf je toch loyaal aan je familie, je werk en de kerk en bedek je misstanden met de mantel der liefde…..

Zoals ik al zei: best een moeilijk verhaal.
Want dit is natuurlijk een voorbeeld waarbij een grote misstand aan het licht moet worden gebracht, maar in het klein geldt hetzelfde principe.
Waar sta je voor? Waarin nemen we Jezus als voorbeeld? Wat moet kunnen, wat niet?
En hoe groot is die mantel der liefde en past alles er wel onder?

We sloten vanmorgen de gebeden niet af met het ‘Onze Vader’, maar met het lied Abba Vader; lied 886.
Een lied waarvan ik blij ben dat het is opgenomen in het Liedboek; het doet me denken aan vroeger, aan het jeugdkoor Hosanna, waar dit lied op het repertoire stond.
Al beleefde ik de tekst als 26-jarige heel anders dan als 62-jarige.
Als u begrijpt wat ik bedoel.

“Oma! Kijk, ik ben een meisje!”
Een jongetje van een jaar of 8 staat met twee ballen uit de ballenbak onder zijn trui en drukt zijn ‘boezem’ naar voren.
Oma heeft net de tweede slag binnengehaald met klaverjassen en zegt onverstoorbaar: “O. Dan heeft oma nou DRIE kleindochters!” en gooit de volgende kaart op tafel.
Hiermee heb ik nog maar een heel klein stukje beschreven van het spektakel dat Familiedag Waninge heet.
We waren te gast bij Gerards broer aan de Dieverbrug. Zij hebben een boerenbedrijf; er was in hun schuur ruimte genoeg om de hele, alsmaar uitdijende familie te herbergen. Hun beroep kwam tot uitdrukking in de zeskamp die we ’s middags deden met onderdelen als  spijkerbroek hangen aan pa’s trekker, hooivorkdarten, melken en een overall-race.

Spijkerbroek hangen aan de trekker ,,,

Iedere oom en tante waren captain van hun eigen Zeskampteam en zo toog tante Ada ten strijde met groep 4.
We zetten ons schrap voor de bierkrattenrace, balzakflessenvoetbal en bovengenoemde boerenspellen. Gelukkig was er één rustig onderdeel: de denkronde. Maar dan wordt er wel weer gekibbeld en gezeurd over de antwoorden. “Nee man! Napoleon is geboren op Malta!”

hooivorkdarten

Tijdens de barbecue moet er altijd lang gewacht worden. De organisatoren hadden bedacht dat het dan leuk zou zijn als er iets was om naar te kijken en hadden ‘het open podium’ bedacht: iedereen die dat wilde mocht iets opvoeren.

bierkrattenrace

Er kwam van alles voorbij aan dansjes, liedjes en zelfs een smartlap: wij zongen namelijk met ons gezin ‘het lied van Piet’.
Het beschrijft de doodgewone Nederlander Piet die een dagje gaat vissen voor zijn broodnodige rust, maar die per ongeluk in de Waninge-dag beland. Als je de blogs leest van de vorige familiedagen (zie link hieronder) weet je wat Piet allemaal is overkomen…..

Schoonzus Hennie sloot het open podium af met het ontroerende gedicht ‘Het is vandaag familiedag…’
Het lijkt namelijk ‘altijd feest’ in de familie Waninge, maar dat is natuurlijk niet zo.
We misten gisteren oudste zus Marrie en haar man Tjalling in ons midden; hij is ernstig ziek en ze konden er helaas niet bij zijn, maar gelukkig waren hun kinderen er wel bij met hun gezinnen.
Gerards broers Henk en Jan zijn ons in 2011 en 2019 ontvallen en Hennie beschreef ons ouder wordende clubje treffend in haar zelfgeschreven gedicht:  Het is vandaag familiedag

Hoeveel liter ‘melk’ komt er in de emmer?

En verder was het vooral erg leuk en helemaal des Wanings.
Zo ving ik bijvoorbeeld een gesprek op over een nichtje van 14, waarvan de vader (onze neef) zich nog niet zo’n zorgen maakte over toekomstige vrijers. “Ze heeft nogal wat noten op zang: hij moet langer zijn dan zij (dame is 1.84), moet op klompen lopen en moet ’trekker’ zeggen. Als je ’traktor’ zegt ben je een kakker.”
Nou, dat is dan ook maar weer duidelijk; je hoort maar zo niet bij de familie….
– In het midden van de schuur stond een kinderzwembadje vol met plastic balletjes, een alternatieve ballenbak. Dat was een doorlopende bron van vermaak; de vloer lag bezaaid met ballen, want de kinderen gooiden de ballen niet alleen naar de volwassenen toe, de volwassenen gooiden ze ook terug…..

Je vindt twee foto’s van de BigBag-overall race op het Instagramaccount van deze website.

Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

“Heb je nou al weer iets met je tante?” zei een collega woensdagmiddag toen ik zei dat ik donderdag ’tantedag’ had.
Ja.
Deze keer met twee tante’s zelfs…..

De tantes van gisteren zijn met z’n tweeën overgebleven van de grote groep broers en zussen van mijn ouders; Ann was getrouwd met Henk, de jongste broer van mijn moeder en Trijn is de jongste zus van mijn vader.
Gisteren haalden we nog weer even herinneringen op aan het getetter en geschetter op de verjaardagen en familiefeestjes.
Ann vertelde: “Als mensen mij vroegen naar de familie Boelen* dan zei ik altijd dat je ze kon vergelijken met een Italiaanse familie.”
Lees: veel mensen, veel lawaai, veel emotie, veel geruzie en veel liefde.
“Wat vond ik het altijd een gedoe, die verjaardagen, maar wat zou ik nog graag een keer met de hele club in een kring zitten.”

Natuurlijk kan ik een heel blog schrijven over het genoeglijke glaasje witte wijn, de lunch met een heerlijk saucijzenbroodje, hoe gezellig het was en waar we het over hadden. Ook zou ik een mooie foto kunnen plaatsen van Ann en Trijn, giebelend tegenover mij over ‘dat gedoe met die apps op je telefoon tegenwoordig’…… maar dat doe ik niet.
Wat gebeurde in Hoogeveen op de 1e etage van het appartementencomplex blijft in Hoogeveen op de 1e etage van het appartementencomplex.
We koesteren met z’n drieën de herinneringen en spraken af dat we elkaar begin volgend jaar weer opzoeken.
Wiekiepintuts.

Familie – vaak de waarde van de dag.

Mijn collega’s vinden dat ik wel veel ‘familiedingen’ heb.
Bij het antwoord op de vraag ‘Ga je nog wat leuks doen dit weekend?’ is vaak familie betrokken.
Familie is voor mij erg belangrijk; daar investeer ik tijd, energie en aandacht in.
Dat deden mijn ouders ook; net als zij onderhoud ik de banden met ooms en tantes, met met mijn broer en de brussen van Gerard.
Ook met ons eigen gezin zitten we regelmatig bij elkaar, in goede, maar ook in slechte tijden.
Dus ja, familie bepaalt vaak de waarde van mijn dag.

Dit weekend hebben we Waninge Familiedag.
ZINNAN!

Meer lezen over de gezamenlijke Trijn/Ann-contacten?
Hierbij een link naar onze vorige ontmoeting.

* Boelen was de meisjesnaam van mijn moeder.

Tadaaaah…!

Kort blog vandaag.  We hebben vanaf maandagavond gebivakkeerd in Westerbork; het zonnescherm van Casa Grada moest vervangen worden en de voorgevel werd geschilderd, dan is het wel handig dat je daar ook zelf even bent.  Naar ons werk zijn we maar een kwartier langer onderweg,  dus dat is goed te doen. Maar voor het schrijven van een blog heb ik tijd nodig en daar ontbreekt het me even aan en ‘geen vaste computer’ is wel lekker rustig maar ook niet zo handig.

Er komt vanavond nog een foto van het nieuwe zonnescherm en de vers geschilderde voorgevel; als we eenmaal thuis zijn te zien op dit blog!

De staaroperatie is al weer meer dan een maand geleden; de eerste week droeg ik ’s nachts een kapje over mijn oog, druppelde braaf de voorgeschreven dosering en deed geen sportieve dingen.  Na drie weken geen ochtendoefeningen was ik er wel klaar mee: ik begon weer met de zonnegroet en rekte mezelf weer eens lekker uit.  Toen bleek ook gelijk wat drie weken geen ‘rek-en-strek’ met mijn lichaam had gedaan: ik kon bij de ‘childpose’ (waarbij je je zo klein mogelijk maakt) al niet meer met mijn achterste op mijn hakken zitten. Maar inmiddels wel weer: oefening baart een soepel lijf.

Gistermiddag had ik een afspraak in het Wilhelmina ziekenhuis in Assen voor de eindcontrole. In twintig minuten zag ik drie spreekkamers van binnen, waarbij in de eerste twee vooral metingen werden gedaan en in de laatste sprak ik J. P. H.  van der Kley,  de oogarts die mij had geopereerd. Hij constateerde dat ik in de verte weer 100% scherp zie; zelfs de kleinste lettertjes kon ik zonder bril lezen. Hij vroeg hoe het gegaan was na de operatie. Ik vertelde dat het net zo’n sensatie was als in 1973, toen ik als dertien-jarige een bril kreeg en aan de bomen de takken en blaadjes weer zag.

Een leesbril heb ik nog wel nodig, want zonder bril kan ik de appjes op mijn telefoon niet eens lezen.  Daarbij kies ik wel weer voor een vaste bril.  De ervaring met leesbrillen leert dat ik er dan veertien heb (in iedere kamer in huis en in iedere tas) en dat ik dan vervolgens in de Jumbo zonder bril de tekst op de verpakking niet kan lezen. Wat een voorbijganger ooit de uitspraak ontlokte: “Wat gao  j’ doen. Een leesbrille kopen of langere aarms anschaffen.” Haha.  Een gewone bril dus.

Het klinkt heel simpel: “We halen uw eigen lens er uit en zetten er een kunstlens in.” Maar wat een wonder dat het kan.

J. P. H.: bedankt!

Meer lezen over de gang van zaken rondom de staaroperatie? Hierbij een overzicht van de blogs die ik daarover schreef:

Het voortraject  Wat ging er aan vooraf?

Woeste Willem Hoe gaat het er aan toe bij een staaroperatie?

En toen? Hoe ging het daarna?

Vorige week ging ik koffiedrinken bij Essina, ex-alt van de Catharinacantorij.
“Ik heb nog wat voor jou” zei ze en haalde een klein, paars boekje op, links zie je een afbeelding.
“Hierbij moet ik altijd aan jou denken” vertelde ze.
Dat snap ik wel. In de serie ‘Nederlands maar anders’ komen er mooie vertalingen en opmerkingen van onze schoonzoon Jon voorbij en vorig jaar schreef ik zelfs eens een blog over hoe het Engels onze taal binnendringt.
(zie Nederlands maar dan Engels).
We kregen het over ‘zo dood als een deurspijker’.
Dat is de letterlijke vertaling van het Engelse spreekwoord ‘Dead as a doornail’.
Wat bedoelen ze daar dan mee? We zochten het op in het Engelse woordenboek, maar daarin werd de betekenis ervan niet uitgelegd. Maar gelukkig is er internet en eenmaal thuis vond ik dit:

‘Dead as a doornail’ is een veelgebruikte uitdrukking die wordt gebruikt om te praten over iets dat ondubbelzinnig dood is. Het wordt beschouwd als een stijlfiguur die het idee versterkt dat iemand of iets niet leeft of saai is. De uitdrukking wordt vaak gebruikt om iets volledig inactief, dood of niet meer functionerend te beschrijven. De uitdrukking komt waarschijnlijk voort uit het feit dat deurspijkers onderhevig zijn aan veel slijtage en vaak op hun plaats worden gehamerd, waardoor ze moeilijk te verwijderen zijn. Als spijker eenmaal is gebruikt, wordt deze vaak weggegooid, omdat hij niet meer bruikbaar is. Op deze manier kan de uitdrukking “dead as a doornail” iets beschrijven dat niet langer nuttig of effectief is.

De uitdrukking is terug te voeren tot de jaren 1300 en is te vinden in gedichten die in die periode zijn geschreven.
William Shakespeare gebruikte de uitdrukking “dead as a doornail” voor het eerst in de 16e eeuw en Charles Dickens nam het op in zijn boek “A Christmas Carol” in 1843. 

Nou Essina, dat weten we dan maar mooi weer!

Terug naar het boekje; het is geschreven door de heer Rijkens.
Hij was directeur bij Heineken in Engeland en schreef in de loop van de jaren de fouten op die Nederlanders maken als ze Engels spreken.
Bijvoorbeeld letterlijk spreekwoorden vertalen: ‘I do not want to fall with the door in house’ of ‘We have to look further than our nose is long’.
Maar ook typisch Nederlandse uitdrukkingen letterlijk vertalen: hou het in de gaten met ‘keep it in the holes’ en bijna over je nek gaan met “I nearly went over my neck’.
Bij deze moest ik hardop lachen.
“I fock horses” (bedoeld wordt: ik fok paarden)
Engelsman reageert: “Pardon?”
“Ja! Paarden!”

Heerlijk boekje.
Het ligt bij ons op de keukentafel; iedereen die wil kan er even in lezen en lachen om ‘het bizarre Engels van Nederlanders’.
Trouwens….. waarom is die deurspijker bij ons een pier?

“Tik tak, daor giet de tied
Aal mar harder
Tik tak, zie hoe ‘e giet
Weer ‘n jaor…”
Dat zingt Daniël Lohues in een nummer op zijn album ‘Allennig II’.
Zes jaar geleden schreef ik er al eens een blog over, daar vind je ook een link naar het nummer.

Dit weekend vierden we Gerards 62e verjaardag.
Als ik daar een blog over zou schrijven zou het een kopie zijn van wat ik vorig jaar schreef over ‘Een gewone verjaardag’.
Feest op Waninge Plaza.
In de header van deze website zie je altijd een stukje van onze tuin met op de voorgrond de zonnewijzer; die header kleurt mee met de seizoenen, binnenkort zie je op die plaats een foto van onze zomertuin.

Die zonnewijzer kreeg ik ooit van Gerard op mijn verjaardag; het is een instrument waarop de tijd valt af te lezen aan de plaats van de schaduw die een stift (de stijl) erop werpt. De oudst bekende zonnewijzer dateert van omstreeks 1500 v. Chr. en werd in Egypte gevonden.
Op die van ons staat geen opschrift, maar op oude zonnewijzers staan soms teksten of zonnewijzerspreuken die bedoeld zijn om stil te staan bij het gebruik van de tijd, het leven en de dood.
De mooiste vind ik ‘Horas non numero nisi serenas‘: ik tel alleen de onbewolkte uren.
Als er een wolk voor de zon zit is er ook geen schaduw en kun je de tijd niet aflezen van de zonnewijzer.

Natuurlijk hoop je in je leven op veel onbewolkte uren, maar een leven zonder wolken voor de zon bestaat niet.
Wij tellen de zonnige én de bewolkte uren.
‘Weer een jaor!’