De waarde van de dag

Op 25 november was ik met mijn broer een dag in Kampen.
Toen we onder de Koornmarktpoort doorliepen stond er in de zijmuur een deur open.
Achter die deur was een lange, stenen trap en bovenaan die trap brandde licht.
We vroegen ons niet af of het wel mocht, maar begonnen met het beklimmen van de trap.
Spannend vond ik!
Toen we halverwege de trap waren hoorden we iemand rommelen met materiaal.
“Is daar iemand? Mogen we boven komen?”
Het mocht.
We kwamen op een soort overloop waar iemand dozen versleepte.
“Je mag wel even komen kijken,  hoor. We zijn hier bezig met het inrichten van een escaperoom. Die gaan we volgend voorjaar aan het publiek aanbieden: de basis is nu klaar,  maar nu moeten we het verder vorm gaan geven de de details verder uitwerken.”

Oh mann.
Wát een buitenkans!
Middenin de toren was een compleet ingerichte verdieping met overal zitjes met tafels en stoelen in verschillende stijlen. Er lagen oude kaarten en brieven, aan de muur hingen schilderijen en wapens en er was een geheimzinnige schouw.
Als je verder liep kwam je nog bij een schuifdeur waar een geheime gang achter zat waar mysterieus schijnsel te zien was: flakkerend licht en bewegende schaduwen.
“Gebruik je dan de geschiedenis van Kampen als verhaal voor deze escape room?” vroeg ik de jongeman die daar bezig was. Ja,  dat was wel de bedoeling.

Achteraf was het misschien  niet helemaal de bedoeling dat wij daar kwamen kijken, maar ik vond het fantastisch.
Wanneer krijg je nou de gelegenheid om binnen in zo’n middeleeuwse stadpoort te kijken!
Die ochtend had ik bij de Broederstadspoort nog tegen Henk staan oreren: “Zou je in zo’n gebouw ook kunnen wonen?  Zou het nog ergens voor gebruikt worden?”
Mijn vragen waren met ons onverwachte inkijkje in de stadspoort allemaal beantwoord.
Ik liep nog onderzoekend rond op de ingerichte bovenverdieping toen ik in mijn enthousiasme iets tegen mijn broer riep, maar het bleef stil.
Die was de stenen trap al weer afgedaald;  hij had van de nieuwe escaperoom de uitgang al gevonden.

PS
De ets die Theo van Beijeren beschrijft in zijn reactie stuurde hij me via de mail.
Gaat als bonus bij dit blog:

Zondagavond 11 december.
We vieren met ons gezin het uitgestelde Sinterklaasfeest, het jaarlijks terugkerende festijn met surprises, gedichten en cadeaus.
Er werden weer speldenprikken uitgedeeld, kleine meningsverschillen uitgevochten en rare gewoonten benoemd.
Eén stel kreeg een deurbel.
Die het deed.
Ze hadden namelijk een scheepsbel bij hun deur hangen (idee van de man des huizes), maar die hoorden ze nooit.
Ook kregen ze een WC-bril met allemaal katten erop, een afzichtelijk, zwart ding, die ze waarschijnlijk gewoon gaan gebruiken*.
Iemand kreeg sokken met tompoezen er op met een gedicht over de barbaarse eetgewoonten in de familie Waninge.
De dichter er van eet tompoezen met een vorkje en haalde op deze manier zijn gram.
Eén schoonzoon kreeg een kookshort met de tekst  ‘You can’t beat my meat’ er op. Dat is een soort familietrofee, die steeds van eigenaar wisselt.
Gerard kreeg eindelijk zijn ‘fish and chips’ waar hij iedere vakantie vruchteloos naar op zoek gaat: een zakje chips en een blikje tonijn.
Met een snerend gedicht over onze avonturen bij McDonalds in augustus van dit jaar.
Eén van ons had zich op deze avond al een half jaar intens verheugd, omdat ze eindelijk haar gelijk kon halen.
Samen met haar zussen zong ze een venijnig lied voor haar vriend, die daar vooral heel hard om moest lachen.

Met deze korte samenvatting heb ik nog niet de helft van de avond benoemd, maar het was weer als vanouds.
Schoonzoon maakte een opmerking over dit feest in combinatie met lijdensdruk, dat zegt al genoeg.
Er waren pepernoten, suikerbeesten, loempia’s en bitterballen en het werd veel te laat.

Maandagmorgen 12 december.
De wekker staat te vroeg voor de intensiteit van de zondag ervoor; als ik de wekker uitzet en op mijn telefoon radio 5 wil aanzetten blijft het stil.
Hè.
Wat nou weer.
Ik sluit de NPO-app af en open hem opnieuw.
Geen geluid. ’s Morgens geen Radio 5 is voor mij geen goed begin.
Gerard gaat weg. ‘DOEG!’

Ik zet Spotify aan met een eigen afspeellijst, doe mijn ochtend rek-en strek oefeningen, maar ik mis het gezellige gebabbel van de ochtendshow van Haandrikman.
Ik open de app nog een keer of vier, maar het blijft stil.
Niks aan.
Ik stuur een berichtje naar de studio in Hilversum in de app: “Ik krijg jullie niet pakken.  Doet de app het niet? Heel mijn dagritme in de war…..”
Ik krijg een berichtje terug: inderdaad, storing.
Ik stap in de auto en rijd naar mijn werk; daar word ik in beslag genomen door de telefoon, een volle mailbox en mijn collega’s en verdwijnt het gemis als sneeuw voor de zon.

Rond vijven zijn Gerard en ik tegelijkertijd thuis.
‘Hoe was je dag? Had je files en kunnen we al haast eten?
“Radio 5 is er vanmorgen even uit geweest” vertelde Gerard.
Hij had in de ochtendshow van Haandrikman gehoord dat er een Ada had gereageerd met ‘Heel mijn dagritme in de war’.
Dat kan in heel Nederland maar één iemand zijn had Gerard gedacht.

Inderdaad.
Wat kent hij mij toch goed.
Al meer dan 40 jaar…..!

* Naschrift.
De WC-bril zit er al op.
“Het is nog lelijker met de tegels erbij” appt zij.
“It’s art!” appt hij.

We zijn deze dagen bezig met de laatste blaadjes van de Maarten! scheurkalender.
De inhoud van die kalender is natuurlijk al geschreven in 2021; dat verklaart waarom sommige uitspraken ingehaald zijn door de tijd.

We lezen bijvoorbeeld af en toe een tekst van zijn zus Sis, terwijl die in mei van dit jaar overleed.
Op 30 juni schreef ik daarover al een blog onder de titel ‘Sis en haar broers‘.

Maarten schrijft dingen over de maatschappij, de media en de politiek die anders klinken door wat er is gebeurd.
Denk daarbij bijvoorbeeld aan The Voice of Matthijs van Nieuwkerk.  Twee voorbeelden:

Op vrijdag 7 oktober schreef hij:
Het kan plotseling afgelopen zijn met Poetin.
Rusland wordt schromelijk overschat.
Het is een wrakke economie, er wordt nauwelijks geïnvesteerd en het is een regime van kleptocraten die hun geld beleggen in het Westen.
Dat geeft aan dat zo weinig vertrouwen hebben in hun eigen natie.
Met de kennis van nu kijk je toch met andere ogen naar zo’n uitspraak.

Op maandag 5 december ging het natuurlijk over Sinterklaas. Maarten vertelt dat hij een familieman is die van dit feest geniet samen met kinderen en kleinkinderen.
Zolang er kleine kinderen in de familie zijn, moet je Sinterklaas blijven vieren. Hoe hij aankomt met dat bootje en wat er met de Pieten gebeurt kan me verder totaal niet schelen.
De Sint mag wat mij betreft volgend jaar per vliegtuig aankomen, dat maakt me allemaal niets uit.
En wat gebeurde er dit jaar?
Juist.
Lees voor het hele verhaal van de stoomboot van Sint het blog  ‘Het opgeheven vingertje‘ van 15 november.

Voor 2023 hebben we alweer een nieuwe scheurkalender in huis.
De Historische scheurkalender, een uitgave van het Historisch Nieuwsblad.
En nee, die heb ik niet gekocht, Gerard kwam er mee thuis. Verrassing!
Met deze kalender is er natuurlijk minder kans op teksten en uitspraken die door de tijd worden ingehaald.
De geschiedenis wordt hooguit anders ingekleurd door de blik waarmee we er in deze tijd naar kijken.
Maar de geschiedenis verandert niet, die herhaalt zich alleen maar.

Afgelopen weekend werd er op de Brink in Roden een Weihnachtsmarkt gehouden, georganiseerd door de Vereniging van Volksvermaken.
Voorgaande afleveringen van dit evenement vonden plaats in het winkelcentrum en op de Albertsbaan, maar de Brink past beter bij het plaatje ‘kerst’.
Ook de kerk past goed in dat plaatje, maar het gebouw was niet meegenomen in de planning van de festiviteiten.
Toen wij ons aanmeldden met het PKN-Christmascarolkoor was er geen plaats voor ons op het podium naast de ijsbaan; als wij wilden zingen dan kon dat misschien wel in de kerk.

Met de koster overlegde ik twee weken geleden of wij de kerk mochten gebruiken voor een zelfbedachte Carols-Sing-In en voorzitter Hidde van de Stichting Hinszorgel, die de openstelling van de Catharinakerk organiseert, regelde een paar vrijwilligers die in de kerk wilden staan om vragen van belangstellenden te beantwoorden. We overlegden met elkaar dat de kerk op zaterdag- en zondagmiddag zou zijn voor bezichtiging.

Op zaterdag zongen we van 14.30 uur tot 15.30 uur met het Carolskoor in het dorp.

Het is best gek om op zaterdagmiddag met een groep mensen ergens te gaan staan en gewoon te beginnen met zingen.
Maar er bleven mensen om ons heen staan, we kregen applaus en zelf genoten we van het zingen van de overbekende carols.
Het laatste stukje zongen we in de Catharinakerk, waar het een drukte van belang was.
We hebben lichtelijk onderschat hoeveel mensen zouden binnenkomen om de kerk te bekijken.
Drommen mensen liepen door de gangpaden en genoten van het historische gebouw; toen wij zongen ontstond er zelfs een opstopping voor de deur.
Na het zingen deed ik mijn naamkaartje op en stapte ik in een andere rol: vrijwilliger in de Catharinakerk.
Het is bijna niet uit te leggen hoe leuk het is als er zoveel mensen in de kerk zijn.
Mensen van de kerk, onbekende mensen, maar ook Rodenaren die anders niet in de kerk komen.
Wat heerlijk om dan te kunnen vertellen over onze eeuwenoude kerk en te zien hoe mensen zich verbazen over het interieur en de sfeer die er hangt.

Er was een mevrouw die vertelde: “Als ik hier al kom, dan is het met een begrafenis; altijd verdrietige bijeenkomsten. Dan vind ik het al een mooi gebouw, maar nu, met die kerstboom en die mooie kerststukken overal: prachtig.” Ook hier schemert weer ‘het plaatje’ door de zinnen heen.

Dat plaatje stond vanmiddag trouwens mooi in de belangstelling: de kerk zat tijdens de Carols-Sing-In helemaal vol!
Het moet allemaal nog een beetje groeien. Het zingen van de bezoekers was nog wat onwennig en de teksten liepen niet altijd synchroon.
Dit werd voor het eerst zo georganiseerd en het liep niet allemaal op rolletjes, maar we hebben wel fijn gezongen met elkaar!
Omdat het uur niet helemaal vol was met 7 carols heb ik tussendoor nog iets verteld over de geschiedenis van de Catharinakerk en ik heb in de streektaal het verhaal van Pieter voorgelezen, waarin de kerstgedachte zo mooi naar voren komt.
Stiekem hoop ik dat duidelijk is geworden dat ‘de kerk’ meer is dan een historisch gebouw en een mooi plaatje.

* Wil je het verhaal van Pieter ook lezen? Hierbij een link naar het blog uit 2014. 

“Ga je dit weekend nog iets leuks doen?” vroegen collega’s van Gerard gistermiddag.
“Ja. We gaan een grafheuvel uitzoeken.”
Dat antwoord had niemand verwacht, maar het leverde wel een gesprek op over ‘later’.

Begin 2020 maakte ik met mijn broer een wandeling in de omgeving van Zuidvelde, daar ontdekten wij toen de Tonckensborg, eeuwenoude grafheuvels en Natuurbegraafplaats ‘de Velden’.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel ‘Dodenakkers in Zuidvelde‘.
Ik weet nog dat ik daar toen rondliep en dacht: “Als je hier begraven wordt, zal je lichaam op den duur één worden met de natuur in een gebied dat in de oudheid ook al als dodenakker dienst heeft gedaan.”

Toen we vanmorgen wakker werden, was het ‘mistig, kold en stille’ om met de terminologie van Daniël Lohues te spreken.
Rond half 10 reden we door het witte, Drentse landschap; om 10.00 uur hadden we een afspraak met Sytske; zij zou ons een rondleiding geven over ‘de Velden’.
Ze vertelde dat haar partner eigenaar is van het Landgoed Tonckens; één van de onderdelen van dat landgoed is de natuurbegraafplaats.

zicht op de brinkgraven

Ze nam ons mee naar een perceel bos en vertelde dat de weg waar dit aan ligt ‘het Tonckensstraatje’ heet; het wordt al meer dan 500 jaar gebruikt.
Daar zijn de ‘bosgraven’. Her en der stonden houten bordjes met een naam er op.
Daarna zagen we het Schoolveld: een open ruimte met de uitstraling van een oude Drentse brink waar zich de ‘brinkgraven’ bevinden.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)
Vervolgens liepen we dwars door het perceel waar de préhistorische grafheuvels liggen, om tenslotte uit te komen bij de velden met de zogenaamde ‘nieuwe grafheuvels’.

We konden al onze vragen kwijt en voordat we weer in de auto stapten kregen we een informatiepakket mee en de plattegronden van de verschillende velden.
Daarop was aan gegeven welke graven nog ‘vrij’ waren.
Toen we rond 11.15 uur weer in Roden aan de koffie zaten, bogen we ons over de plattegronden en maakten een keuze.
“Wat voor boom zetten we daar dan op?” vroeg ik.
Daar hoefde Gerard niet lang over na te denken. Met een knipoog riep hij: “Een treurwilg.”
Nou, dat dacht ik toch niet. Je wilt na je dood toch niet geassocieerd worden met een treurwilg?
Dan past toch helemaal niet bij ons?
We gaan het regelen. Die boom, daar komen we nog wel uit.

Vandaag was het weer niet echt aangenaam, ik schreef het al: mistig, kold en stille.
Danïel Lohues heeft over zo’n dag een prachtig lied geschreven. Luister maar eens >>>
Maar wat een prima dag om een grafheuvel uit te zoeken.
Wat een bijzonder idee dat wij, als verstokte Drenten, na onze dood op zo’n historische plek eeuwige grafrust hebben.
Op het Instagram-account van deze website vind je een foto van ‘ons laatste adres’.

Meer weten over ‘de Velden’?
Hierbij een link naar hun website.

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet.

Gistermiddag was ik even bij de huisarts.
Mijn oor zit namelijk dicht; zo’n gevoel dat je hebt als je met je hoofd onder water bent geweest en dat daarna niet al het water uit je oren is gekomen.
Doof aan de rechterkant; ik hoor nog maar de helft.
We dachten dat uitspuiten wel zou helpen, maar dat was niet zo: de gehoorgangen zijn helemaal schoon, er zat geen prop oorsmeer in.
“Het ligt denk ik aan de lichte verkoudheid die je hebt overgehouden van corona. Ik schrijf je een neusspray voor, dan zullen de slijmvliezen slinken. Hopen dat je oor dan weer open plopt.”
Tot zover de oren.

In 2019 ging ik naar Hans voor een nieuwe bril.
Maar Hans vond dat mijn rechteroog wel snel slechter was geworden en verwees me door naar een oogarts.
Dit schreef ik er destijds over:
Ik heb inderdaad een beginnende vorm van staar op mijn ogen.
Die is goed te behandelen. Dat zou nu al kunnen, maar ik heb er eigenlijk nog geen last van en het kan ook heel goed over anderhalf, twee jaar.
Gerard en ik hebben de laatste tijd zoveel ziekenhuis van binnen gezien, dat we dit relatief kleine euvel graag op een later tijdstip laten verhelpen.
(Klik hier om het hele blog te lezen: Beauty is in the eye of the beholder.)
Hans mat mij in het voorjaar van 2020 een nieuwe bril aan en ik dacht: ‘Over twee jaar zien we wel weer.”
Letterlijk en figuurlijk.

Deze zomer verwees de huisarts mij opnieuw naar de oogarts, maar in het Martini was er 7 maanden wachttijd.
Lang ja.
“Dan stuur ik je wel naar Assen” en zodoende zat ik vanmorgen om 08.20 uur in de wachtkamer bij oogarts Van der Kley met Gerard en mijn breiwerkje.
Toen ik werd opgeroepen zat ik net te kleppen met Gerard, dus ik hoorde het niet met mijn 50% oren. (met de rechterkant naar de deur….)
Vervolgens roept men je naam heel hard door zo’n wachtkamer: dan zijn alle ogen gericht op ‘kwatta’, in casu mevrouw Waninge.
Men weet al dat je voor je ogen komt en je ziet de gedachtenwolkjes boven de hoofden  ‘oren bint ok niet meer best….’

50% zicht heb ik met mijn rechteroog.
Dat komt overeen met hoe ik het kijken en lezen beleef; met name kleine lettertjes kan ik niet meer goed lezen.
Dat breekt me nog wel eens op aan het einde van een werkdag op kantoor.
Ik  kan het lettertype op mijn beeldscherm wel groter zetten, maar daarmee schuiven de kantlijnen ook op en moet je vaker en verder naar beneden scrollen.
De operatie gaat door: zoals het er nu uit ziet ben ik in februari aan de beurt.

Op zo’n morgen voel ik me een oude vrouw.
Beetje doof en slechtziend.
Breiwerkje doet ook geen goed aan het totaalplaatje.
En dan is die dokter Van der Kley ook nog een jonge man.
Dat je denkt: “Hoe lang is het geleden dat jij met je rugzakje op naar de brugklas ging?”
Hoe ouder je wordt, hoe jonger de wereld om je heen lijkt te worden.

Gelukkig val ik bij mijn collega-secretaresses (nog) niet uit de toon…….