De waarde van de dag

Gistermorgen stapte ik om 09.30 uur in mijn auto en tikte op de navigatie een adres in: Buttinga in Oosterwolde.
Daar woont een MAVO-vriendin; gisteren zagen we elkaar als vriendinnenclubje na drie jaar weer.
Op 2 juni kregen we een app voor het plannen van een datum, de eerste zaterdag dat iedereen kon was 15 oktober; zestig plus betekent kennelijk nog niet ‘alle tijd’.
Rond kwart over tien zaten we met z’n vijven aan de koffie met herfstkoek: gezellig!
We zijn allemaal geboren in 1960/1961; we zitten dus allemaal in dezelfde levensfase.

Drie van ons hebben kleinkinderen, waarvan er één zelfs al naar de middelbare school gaat (!).
Vier van ons zijn nog aan het werk; ééntje had er dit voorjaar abrupt een punt achter gezet.
“Ik was het helemaal zat, die stress, het gedoe, het geregel er om heen: binnen een week was ik gestopt!”
Ze was er erg gelukkig mee. Financieel kon het en ze geniet van haar vrijheid en het doen van dingen die ze graag wil doen.

Geen moment zitten we op z’n dag zonder gespreksonderwerpen: de coronapandemie, werk, kerk, vakanties, kinderen en natuurlijk herinneringen ophalen aan de MAVO-periode.
“Zie je die nog wel eens? Waar woont die dan? Hoe is het met…..”
Ondertussen prikte ik heel wat pennen weg: de ellenlange  boord van ‘de kniekous voor vader’  met de priegelsteekjes is al af: nu de hoek om.
Na het eten maakten we een ommetje door de buurtschap Buttinga.

Tot mijn grote genoegen stonden er langs onze route een paar bordjes met informatie over de geschiedenis van de buurtschap.
En wat ik leuk vond: de tekst was geschreven in de streektaal van Oosterwolde.
Dat valt onder het Stellingwerfs, waartoe ook het Smildigers behoort.
“Buurtschoppen om Oosterwolde henne”.
Vaste lezers kennen mij: ik miste geen bordje.
Er stond zelfs een informatiebordje bij het verblijf van twee Bentheimer-varkens!
Die hadden het wel heel heerlijk in hun scharrellandje met modderpoel.
Meer weten over de geschiedenis van Buttinga?
Hierbij een link naar de website ‘Plaatsengids‘ met meer informatie.

Op de terugweg zocht ik een nog een heleboel kastanjes die op het erf lagen van onze gastvrouw.
Die kregen een mooi plaatsje op onze salontafel.
Na de thee wezen we de gastvrouw voor volgend jaar aan en spraken de wens uit dat ons mini-reünietje in 2023 gewoon door kan gaan.

Hieronder een overzichtje van voorgaande bijeenkomsten van dit clubje:

2019: Als we ouder worden (alleen het tweede gedeelte van dit blog)

2018 Slimme schilders in Diever

2017 Mini-reünie

2015 Lourdes in Friesland

In het oosten van het land woont mijn nicht Anja, de dochter van een broer van mijn vader.
Zij lijkt op haar moeder, ik op mijn vader, dus in die zin lijken we niet erg op elkaar.
Eén keer per jaar spreken we elkaar bij tante Trijn, de zus van mijn vader: tante & nichten-dag*.
Toen mijn moeder nog leefde zijn we daar al mee begonnen; aan het eind van zo’n dag prikken we al weer een datum voor het volgende jaar.
Gisteren zagen we elkaar weer; we houden elkaar even goed vast bij de omhelzing en leggen de tissues al vast klaar.

Vast onderdeel van zo’n bijeenkomst is het bekijken van elkaars fotoboeken.
En ieder jaar komen we weer tot de conclusie: wat lijken wij veel op elkaar.
Anja heeft ook drie dochters en als hun gezin  ergens neerstrijkt vragen  ze vaak een plekje ergens achteraf, ‘want met elkaar zijn we altijd wel erg aanwezig’.
In haar fotoboek zien we dezelfde groepsbijeenkomsten met verjaardagen, kerst & oud en nieuw en tussendoor als bij ons en is er wat te vieren dan ‘kan het wel bij ons.’
Een druk leven met werk, kerk, koor en vrijwilligerswerk.
Ook Anja doet de organisatie van een ad-hoc koor dat met kerst zingt.
Zegt daarbij: “Ja, het kost energie, maar ik krijg er ook zoveel energie van!”

En dan nog iets triviaals.
Halverwege de morgen zei ze: “Wat zie ik toch aan jouw gezicht, er is iets anders…”
Ik vertelde van mijn beugel en de recalcitrante hoektand in de onderkaak die niet meekwam in het rechtzet-proces.
Toen liet ze me haar ondergebit zien.
Dezelfde schreve hoektanden!
Een Vrieswijken-gebit.

Familiebanden.
Gisteren hebben we ze even weer aangehaald. .
Three of a kind.
Alle drie geen mevrouw Vrieswijk, maar wel een Vrieswijk.
Voorzichtig hebben we weer wat plannen gemaakt voor een familiedag in grote kring; met de zonen van Trijn, Anja’s broer en mijn broer.
IJs, weder en corona dienende misschien in 2023; want je moet ze koesteren, die familiebanden!

Inmiddels hebben we elkaar in 2023 alweer ontmoet, hierbij een link naar het blog ‘Een prachtig mooie dag” van 5 november van dat jaar. 

Al vanaf mijn jeugd ben ik een fervent radio-luisteraar; ik ben gehecht aan vaste mensen bij vaste programma’s.
Regelmatig schrijf ik over mijn luisterervaring op Radio 5*  (Arbeidsvitaminen, Goudmijn en Andermans Veren bijvoorbeeld) op deze website.
Wat heb ik een moeite gehad met het wennen aan Jeroen van Inkel, die het ochtendprogramma op Radio 5 destijds overnam van Henk Mouwe en Manuela Kemp.
Wat een geblaat en wat een lawaai op de vroege morgen; maar na twee jaar was ik er aan gewend.
Maar je raadt het: na twee jaar werd Van Inkel afgelost door Bert Haandrikman.
Natuurlijk was dat ook wel even weer wennen, maar inmiddels hoort Goeiedag Haandrikman helemaal bij mijn ochtend.
De vaste items zijn voor mij een soort klok; om het half uur een nieuwsbulletin, de vroeg-vergeten-hit voor 07.00 uur, de verjaardagskalender om 07.45, het spelletje ‘Vroeger of later’ om 08.15 uur en tussen de meestal mooie muziek door uit de jaren 60, 70 en 80 wat luchtige nieuwsitems met bijbehorende gesprekjes.

Vorige week kondigde Bert aan dat hij twee weken op vakantie ging en dat iemand anders de show zou overnemen.
Nee hè.
Meestal heb je dan Jan Rietman of Henk Jan Smits en die mogen zich niet tot mijn favorieten rekenen.
Mijn vader zou daarover zeggen: “Die mucht zuchzölf graag heuren praoten.”
Maar we kregen een geheel nieuwe vervanger: Henri Schut.
Die we kennen van Studio Sport en Radio 1.

Maandagmorgen 10 oktober zette ik me al schrap: het zal wel weer wennen worden.
Maar soms vallen dingen mee.
Wat een aangename stem; ik hoefde helemaal niet te wennen!
Hij doet het fantastisch.

Eén ding heeft hij aan het programma toegevoegd en daarmee stal hij mijn hart: iedere morgen vlak voor acht uur heeft hij een telefoongesprekje met zijn 11-jarige zoon Luc, die een brug slaat tussen de generaties. Hij vertelt over liedjes van ver voor zijn tijd, die hij goed kent. Omdat ze uit een film komen die mama al honderd keer heeft gezien. (Back to the Future).
Of omdat het liedje gebruikt wordt in een reclamespot voor WiFi met een swingende kat (Dolce vita) of omdat het lied voorkomt in een hip TikTok-filmpje (ABBA).
Luc mag de plaat daarna ook aankondigen en krijgt altijd een daverend applaus van het team programmamakers.
Genieten! Vorige week werd al verteld dat de juffen van de school van Luc plotseling ook erg geïnteresseerd waren in Radio 5.

Henri gaf aan dat hij het een hele eer vond dat hij gevraagd was om ‘op de winkel van Bert’ te passen.
Ik dacht we nóg een week naar Henri mochten luisteren (Bert heeft immers twee weken vakantie), maar het was maar voor één week: volgende week zit Henk Jan Smits op die plaats.
Als ik het mag zeggen: Henri zou zijn eigen winkel moeten hebben: wat een aanwinst voor Radio 5!
Maar dan natuurlijk niet in plaats van mijn favorieten Bert Haandrikman, Hans Schiffers, Stefan Stasse of Bert Kranenbarg.

* Benieuwd naar meer blogs over Radio 5?
Vul dan bij de zoekfunctie ‘Radio 5’ in, of ‘Arbeidsvitaminen’,  dan kun je kiezen!

Vorig jaar werden we uitgenodigd voor ‘de 24 uur bij Jan & Janny.  “Dan kunnen jullie de fietsen wel meenemen! Dan blijf je een nachtje slapen en hebben we meer tijd om samen door te brengen.”
We beleefden een uiterst aangenaam etmaal (zie ‘De 24 uur van…) en met z’n vieren besloten we er een jaarlijks terugkerend gebeuren van te maken.
Wij nodigden hen uit om in het weekend van 1 en 2 oktober bij ons in Casa Grada te komen.
Het weer was niet betrouwbaar. Lees: het kon zo maar beginnen te plenzen, dus zij hadden hun fietsen niet meegenomen.

We lieten hen vanuit de auto een stukje mooi Drenthe zien, maar we begonnen bij iets waar ik zelf graag eens wilde kijken.
Even buiten het dorp Orvelte heeft men een ijzertijd-erf aangelegd. Je vindt er een boerderij, een spieker en een leemkuil. Het is in 1978 door het Groninger Instituut voor Archeologie gereconstrueerd. Daarbij is men uitgegaan van een huisplattegrond uit 200 v.Chr., gevonden bij Hijken. Het is een een combinatie van een woning en een stal. Op dit ijzertijd-erf krijg je een idee hoe het leven er uitzag in de ijzertijd. De gebouwen zijn destijds gebouwd met materialen die ook in de ijzertijd in de buurt voorhanden waren.
Voor een afbeelding en meer informatie hierbij een link naar de website van Orvelte.
We gingen de boerderij binnen en probeerden ons middenin de boerderij voor te stellen hoe het geweest is voor de mensen die hierin woonden in die tijd.
Zouden ze hier ook vuur in hebben gehad? Er was geen schoorsteen aanwezig. Buiten was een vuurplaats binnen een kring van veldkeien.
“Waar zouden ze hun behoefte dan doen?” Buiten, veronderstelden wij.
Ook de spieker werd aan grondig onderzoek onderworpen.
Op het informatiepaneel stond dat het een graanspieker was: een soort silo gebouwd op palen om het graan dat van het land kwam droog en veilig voor ongedierte te bewaren.
“Waar kon je er dan in?”
We vonden geen deur of andere opening, waarschijnlijk haalden ze het graan er dan bovenuit.

Dan sta je daar als mensen in het jaar 2022 je een voorstelling te maken van hoe het geweest zou kunnen zijn.
Wij hebben werkelijk geen idee.
Met onze kookplaten, supermarkten, wc’s en verwarmde huizen.

Wij zouden met onze conditie niet eens overleven in de ijzertijd.
Stumpers zouden we zijn.
Even een kleine illustratie van het bovenstaande: wij volgden in Orvelte de bordjes naar het ijzertijderf, maar het werd niet heel goed aangegeven.
“Ik zoek wel even met Google-maps….”

Echt waar.
Daarmee kom je kennelijk zelfs in de ijzertijd.

Acht weken geleden schreef ik nog dat ik behoorlijk teleurgesteld was over de pittige verlenging van het beugeltraject, vier weken geleden kon ik melden dat ik al weer helemaal aan het idee gewend was dat ik nog tot april ’23 aan die beugel vastzit. Verder had ik toen niet zo heel veel te melden, dus een blog in deze serie heb ik in september maar overgeslagen. Aan het begin van die maand kreeg ik setje 3 en 4 en had ik nog 30 weken te gaan.

Afgelopen vrijdag had ik weer een afspraak; alle dingen gaan weer zoals het hoort.
Als ik de nieuwe bitjes inkrijg voelt het de eerste dag erg strak en niet fijn.
Dan is het ook vervelend om ze er uit te halen, want dan klemmen ze het gebit af en moet je soms behoorlijk wrikken.
Dat is vaak een kwestie van één dag: daarna gaat het gemakkelijker en na een week gaan ze moeiteloos in en uit.
En is het gebit weer een aantal micromillimeters opgeschoven……

In de tandartsstoel vroeg ik vrijdagmiddag hoe het kon dat die hoektand in de het vorige traject niet meekwam in de standsverandering.
“Dat noemen wij ‘ankylose” antwoordde Martijn.
Een mens is nooit te oud om te leren, dus hij legde gelijk uit wat het is.
“In het gebied in de kaak om die hoektand heen was bijna geen bewegingsmogelijkheid, die zat dus gewoon heel erg vast.”
‘Onwrikbaar’ was het woord dat in mij opkwam; zoals het zwaard Excalibur in de steen.
‘Standvastig’ past er ook goed bij.

Op zich geen verkeerde eigenschappen, maar in dit geval was een iets minder ijzerheinige hoektand  niet verkeerd geweest.
Maar de tand lijkt zich nu gewonnen te geven: hij gaat keurig mee in het proces  en de vorderingen konden de goedkeuring van Martijn wegdragen.
Fijn.
Setje 5 zit er nu opgeklikt, setje 6 kreeg ik mee voor over twee weken.
Nog 26 weken te gaan.
Dat klinkt kort eigenlijk, maar is natuurlijk gewoon een half jaar……

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Vrijdagmiddag 30 september, na de FysiYoLates-les, begon ons weekje nazomer-vakantie in Casa Grada in Westerbork.
Je hoopt dan dat je zulk weer hebt als wij de afgelopen dagen mochten beleven: droog en overwegend zonnig.
We namen een ovenschotel mee voor de vrijdagavond en nestelden ons al voorgenietend van een hele week vakantie op de bank  voor 2 voor 12.
Nu ik dit schrijf is het vrijdagmiddag 7 oktober: ons weekje zit er weer op.

Ben ik anders op vakantie altijd erg bezig met ‘wat ik allemaal nog moet zien ‘, in Westerbork hoef ik niks.
Heb anderhalf boek uitgelezen en veel toeren priegelsteekjes 3 recht 1 averecht gebreid.
Samen hebben we de hele serie ‘Rampvlucht’ teruggekeken en geconstateerd dat er nog niet veel is verbeterd als het gaat om de verhouding overheid/burgers.
Tenenkrommend was het om na dertig jaar de onthutsende gang van zaken te zien.

Het weer in het weekend was nog erg wisselvallig, maar maandag zat ik ’s morgen al buiten op het terras in de zon kerstkaarten te maken: dat vind ik heerlijk om te doen,  maar het ontbreekt me vaak aan tijd.
Dinsdagmorgen heb ik een hele tijd door de glazen terrasdeuren staan kijken naar de vogels die onze tuin bevolken.
Op een gegeven moment kregen ze gezelschap van een eekhoorntje.
Dat rende in de eerste boom naar boven en zigzagde vervolgens over alle grote takken heen op zoek naar voedsel.
Toen klom hij naar boven in de volgende boom en stak van daaruit over naar de boom die er naast stond.
Ik kon rustig blijven staan kijken naar het geren en gevlieg: ik hoefde nergens naar toe.

Het was tijdens deze vakantie vooral de rust in mijn hoofd die zo aangenaam was.
Mijn  werk slokt door de grote drukte de laatste tijd al veel energie op; de dingen die ik daarnaast doe vergen meer van me dan voorheen.
Je wordt ouder,  mama…

Drie keer zaten we om middernacht nog even met een kaarsje bij het meer; we hebben het huis nu al meer dan een jaar, maar het voelt nog steeds bijzonder.
Natuurlijk ontvingen we ook een aantal gasten. Vorig weekend beleefden we ‘de 24 uur met Jan en Janny’ (blog volgt)  en op dinsdag kwamen buurman en buurvrouw uit de Boskamp langs om voor te doen hoe je dikke karpers vangt (blog volgt ook) .
Donderdag kwam Harriët, spelletjes doen en gourmetten; maar dat voelt niet als een gast, die hoort natuurlijk gewoon bij ons gezin.

Wat een heerlijke week: lekker uitgerust en bijgetankt.
Nu gaan we ons opmaken voor het gezellige maar o zo drukke 4e kwartaal met een verjaardag, een familiereünie bij ons thuis,  Sinterklaas,  Kerst en duizend en één andere dingen waar ik me op verheug.
De weken/weekenden in Casa Grada staan voor 2023 al weer met potlood in onze agenda.