De waarde van de dag

Zondagmiddag dronken we thee bij mijn broer en schoonzus in Assen, maar het was ook moederdag, dus die gingen nog even naar hun (schoon)moeder.
“Dan wil ik wel eens om de Baggelhuizerplas heen lopen” stelde ik voor.
Mijn broer legde uit hoe we er kwamen en tien minuten later zetten we de auto op de parkeerplaats.
Op een plattegrondje zagen we dat het gebied bestaat uit twee meren en een visvijver.
We besloten de visvijver te laten voor wat het was en gingen voor een wandeling om de twee meren heen.

De Baggelhuizerplas is een recreatiegebied dat is ontstaan in de jaren tachtig, met stranden, grasvelden en bossen; het ligt tussen Witten en Assen in.
Het is ontstaan doordat er zand werd afgegraven voor de aanleg van de A28.
Het hele gebied heeft vroeger dienst gedaan als oefenterrein van Defensie, maar is nu helemaal ingericht voor recreatie.
Dan wil ik altijd graag weten: “Waarom heet het zo?”
Het is vernoemd naar een woonwijk is Assen die werd aangelegd in de jaren ’70 van de vorige eeuw.
Die wijk is vernoemd naar de buurtschap ‘Baggelhuizen’ die daar vroeger lag, die uit een paar huizen en boerderijen bestond.
In de wijk zijn nog enkele oude boerderijen aanwezig.
Als je op het kaartje klikt krijg je het groot in beeld: Assen en omgeving in 1865.

De wandeling voerde ons langs de twee meren en we vonden het prachtig.
Er zijn brede wandelpaden en  er zijn ATB-routes uitgezet.
Verder zijn er grote grasvelden waar zondagmiddag al groepjes gezellig zaten te picknicken.
Er waren een aantal beach-volleybalvelden waar enthousiast gebruik van werd gemaakt en er waren zelfs al mensen die zich in het water waagden.
Op donderdag 5 mei had daar een bevrijdingsfestival plaats gevonden, men was nog bezig met het opruimen van delen van tenten en toiletunits.

We vonden het de moeite van het bekijken waard.
Er was nog wel even een misverstand over de te nemen route: wij liepen op een smal paadje een stukje van de brede weg af (heeft met onze conservatieve, hervormde opvoeding te maken), maar van de andere kant kwamen een aantal stoere mountainbikers aan; bleken wij op hun ATB-route te wandelen. Geen probleem, wij stapten wel even in het gras naast de route.
Het was beslist niet druk; als je op Google zoekt op ‘afbeeldingen’ met de zoekterm ‘Baggelhuizerplas’ zie je meteen hoe druk het daar in de zomer ook kan zijn.

Op de website van de gemeente Assen zocht ik de Baggelhuizerplas ook op.
Daar (klik hier) vond ik een verhaal over een strandpaviljoen, dat daar 10 jaar heeft gestaan, maar dat in 2020 is afgebrand.
Over wat daar voor in de plaats moet komen wordt al een tijdje behoorlijk gesteggeld.
Meer weten over die onenigheid?
Hierbij een link naar een artikel over dit onderwerp op de website van RTV-Drenthe.

Onze wandeling duurde 45 minuten. Aanrader!

Toen er kaarten beschikbaar kwamen voor de theatervoorstelling ‘Bert Visscher leest verhoalen van Kees Visscher’ vroegen wij onze vrienden in Peize of zij voor ons kaarten wilden bestellen; wij zouden dan samen met hen de voorstelling in de Winsinghof bijwonen. Maar dat ging niet door. Zij mochten maar twee kaarten bestellen en toen ze later voor ons gingen informeren was de voorstelling al uitverkocht. Zo hard ging het! Toen gooiden wij het over een andere boeg; de voorstelling ging draaien in meerdere noordelijke zalen en wij bemachtigden kaarten voor een ’try out’ in het Geert Teis-theater in Stadskanaal.
Waarom wilden wij hier zo graag naar toe?
Dit staat er over op de website van het theater:

Al jaren staat bij Bert de tas in de kast waarmee vader Kees jarenlang van zaal naar zaal reisde. Een tas vol korte Groninger verhalen en conferences waarmee hij een groot publiek liet huilen van het lachen maar ook ontroerde. Ongelooflijk populair waren de wekelijkse verhaaltjes op radio Noord onder de titel: “Zo dag en deur.”

Nu Kees precies vijftien jaar geleden overleed is het tijd om de tas af te stoffen en de verhalen nog eens te vertellen. Opdat we weer even aan hem herinnerd worden.

Zoon Bert waagt zich hieraan. Nooit heeft hij iets in het Gronings gedaan, maar met trots neemt hij deze uitdaging aan. Als prettige onderbreking zingt hij tussendoor nummers uit Kees z’n oude platenkoffer. Begeleid door Reinout Douma. Bert Visscher gait dus eem in ‘t Grunnegers Kom moar kieken. Bert leest Kees !

Dat in ons gezin Bert Visscher hogelijk gewaardeerd wordt is geen geheim, maar wij hebben in het verleden Kees Visscher ook een avond horen vertellen.
Halverwege de jaren ’90, tijdens een ‘Rodermarktparade-bespreekavond’ in de Pompstee werd hij voorgesteld als ‘de vader van Bert Visscher’, terwijl Bert vroeger ‘de zoon van….’ was.
Wat ik van die avond heb onthouden was het hilarische verhaal over Groningers met een ‘kou-schieten-gruine’ caravan.

Tot mijn grote genoegen heeft Bert gisteravond dat verhaal ook verteld.
Het was de eerste voorstelling in deze serie en dat was goed te merken.
Hij hield de tijd in de gaten, de verhalen zaten er nog niet geramd in en hij probeerde wat dingen uit.
Onbedoeld grappig was het moment waarop hij een hoog vrouwenstemmetje opzette, om er aan het einde van de zin achter te komen dat die werd uitgesproken door een grote, zware man.
De verhalen waren stuk voor stuk prachtig.
Wat ik verrassend vond was de muziek; hij zong muziek waar zijn vader erg van had gehouden.
Het mooist vond ik het lied ‘Za’st doe altied bie mie blieven, lutje wicht’ van Ede Staal.

Bert speelt Kees; hij draagt een sober, donkergrijs pak en een ouderwetse bril, maar hij blijft Bert met zijn drukte en zijn maniertjes.

Het tasje van Kees staat onder de lessenaar.

In de pauze hoorde ik een ouder iemand zeggen: “Wat jammer dat ’t almoal zo rap gait, het binnen van dei mooie verhoalen, maor hai gait te vlug”.
Daar valt echt nog veel te winnen, maar dat zal hem vast nog wel verteld worden.

Wat blijft is een beroemde zoon die zijn vader op een voetstuk zet en hem postuum eert met zo’n prachtige voorstelling: wij hebben er van genoten!

Op internet vond ik het verhaal van de kou-schieten-gruine caravan, voorgelezen door Kees.
“Ik mag vot ’n steert kriegen als dat gain Grunnegers binnen…”
Luister en geniet: hierbij een link.

Wij waren niet in Roden op Koningsdag, maar in Westerbork verkopen ze gelukkig ook Jumbollen, dus wij vierden die dag in Casa Grada.
Harriët kwam op doorreis naar haar zussen in Groningen een nachtje slapen en zat ’s morgens met ons aan de koffie met oranje soezen.
We keken naar de Koninklijke familie in Maastricht; ondertussen appten we met de rest van ons gezin. De vlag is ieder jaar wel even een dingetje; in voorgaande jaren kreeg ik foto’s van getekende vlaggen of prikkertjes  (lees hierbij Vlag,  maar niet zoals het hoort te zijn), maar dit jaar kregen we foto’s van Jon die een echte vlag ophing. Ze hadden alleen nog geen echte vlaggenstok, dus ze gebruikten de gordijnhaakstok. Wij hadden eigenlijk ook geen originele Oranjebitter, maar er stond nog een speciaal ‘bittertje’: we lieten ons de schout van Westerbork goed smaken.

We waren benieuwd hoe het er op Koningsdag in Westerbork aan toe gaat, dus ’s middags stapten we op de fiets.
Vooropgesteld: wij zijn Roden gewend, waar het voor de pandemie groot feest was op Koningsdag. Dit jaar werd er niets georganiseerd in onze woonplaats,  want het Oranjefeestcomité had zichzelf opgeheven.  Men kon geen nieuwe bestuursleden vinden. Maar dit terzijde, het ging over Westerbork.

We waren er al voor 14.00 uur, maar toen was er nog niet veel te beleven.  We kochten een fiets-wandelkaart van de gemeente MiddenDrente bij de tourist-info en liepen door het dorp.  De oude Stefanuskerk was open, dus daar liepen we eerst naar binnen.  We hoorden (van vrijwilligers) en zagen (via een klankbeeld) iets van de geschiedenis van de kerk.  Daarna gingen we op zoek naar de vrijmarkt, maar die was er niet.  Een springkussen,  een eet-en drinktentje,  een ledenwerfactie van de vrijwillige brandweer  en bungeejumpen voor de jeugd, dat was het wel zo’n beetje.

Koningsrit met oude auto’s.

Om drie uur zaten de meeste terrassen vol.  Wij vonden nog een plekje bij een warme bakker voor koffie, thee en een petit four. Ondertussen genoten we van de Koningsrit met klassieke auto’s en luisterden we naar een optreden van mannenkoor ‘de Börkerstroomzangers’, maar niet te lang,  want om 15.30 uur begon de ‘Historische wandeling’.
Een stadswandeling, maar dan in een dorp. En dat was LEUK!
Met een groep van ongeveer 20 mensen gingen we mee met Gerrit.  Er sloot een groepje mannen aan: blauw colbertje, wit overhemd,  gekleurde stropdas en Hugo de Jonge schoenen.  In eerste instantie deden ze me denken aan de mannen van de Vereniging van Volksvermaken in Roden,  maar het bleek het college van B&W van de gemeente Midden Drenthe te zijn. (Weten waarom die er waren? Lees dan dit artikel).   Een inwoner van Westerbork vroeg:  “Giet Albert niet met? O,  dan wordt de wandeling een stuk minder lang…. die wet zoveul van Börk,  die holt haost niet op!”
Maar Gerrit deed het prima; hij nam ons mee naar markante plaatsen in het dorp, liet ons foto’s zien van hoe het er vroeger uitzag en vertelde ondertussen van alles over de geschiedenis. Over de oorlog, de oude melkfabriek en de oude en nieuwe horecagelegenheden. Gerrit werd trouwens regelmatig afgeleid door voorbijgangers. ‘Heeej moi!’

Koningsdag in Westerbork.
Anders dan in Roden, anders dan in Maastricht maar voor ons ook prima.
Een gemoedelijk Drents feest.
Net als de gordijnhaakstok en de schout van Westerbork een prima alternatief.

Lees hier onze belevenissen op Koningsdag in voorgaande jaren.
2015  Tompoucen met een vorkje?
2016  Wortelstamppot & Klaverjassen.
2017  Géén oranje tompoezen?
2018  Koningsdag in Enschede
2019  Koningsdag & wortelstamppot
2020 Willem-Alex-Anders-dag.
2021 Vlag. Maar niet zoals het hoort te zijn.

Mijn Historisch Stickeralbum is vol.
Met plaatje 86 dat ik van Sijcolien kreeg (die op mysterieuze wijze overal stickers vandaan toverde) plakte ik het laatste plaatje in het boek.
Wat ik het meest bijzondere vind aan dit boek is het hoofdstuk over straatnamen in Roden die genoemd zijn naar oorlogsslachtoffers.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Wij wonen vlakbij de buurt waar die straten zich bevinden rondom het Bevrijdingsplantsoen, dus de Oudgenoegstraat en de Dreesdestraat liggen op loopafstand.
De namen staan staan op het oorlogsmonument waar ieder jaar op deze dag, Nationale Dodenherdenking’, een krans wordt gelegd en de Last Post wordt geblazen na een plechtigheid in de Winsinghof.

De namen werden soms allemaal voorgelezen en soms was er een nabestaande van één van de slachtoffers die iets vertelde over het leven van hun familielid en over de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog voor hun leven.
In het stickerboek staan 12 afbeeldingen van slachtoffers.
Je kijkt recht in de ogen van Markus Oudgenoeg en Betje Dreesde-Wijnberg.

Die oorlog is nu 80 jaar geleden.
Wat het anders maakt dit jaar zijn de gezichten bij de namen én de agressieve oorlog die Rusland voert tegen Oekraïne.
Zo kwetsbaar zijn we.

Vanmiddag hoorde ik op Radio 5 Bert Kranenbarg aandacht vragen voor de website van het Nationaal Comité 4&5 mei.
Zij hebben een serie verhalen verzameld onder de titel ‘Twee minuten verhalen’.
We hoorden in die uitzending het verhaal van Lies. Steeds als je zo’n verhaaltje hebt gehoord wordt gevraagd om het te delen.
Bert Kranenbarg deed dat en in navolging van hem doe ik dat ook. Hierbij een link naar het verhaal van Lies: onverwachts afscheid.
Van daaruit kun je doorklikken naar de andere verhalen.

Aan het eind van het ‘Twee minuten verhaal’ wordt gezegd:

Discriminatie en racisme en zijn van alle tijden.
We moeten alert blijven.
Hou de verhalen uit de oorlog levend.
Deel dit ‘Twee minuten verhaal’, zodat we niet vergeten hoe kwetsbaar vrijheid is.

In het weekend van 23 april kwam tante Trijn op bezoek met haar twee zonen en hun gezinnen.
Die neven zien we anders alleen maar op familiedagen of een keer toevallig als ik bij tante Trijn ben, dus het was een mini-reünie.
Drie kleinkinderen heeft tante Trijn: 2 kleindochters van 12 en 2 en een kleinzoon van 7.

Wij hadden nog niet eerder kinderen op bezoek gehad in  Westerbork, dus we waren wel benieuwd hoe dat zou gaan met dat water voor de deur,  maar het viel reuze mee.
We zaten wel buiten, maar het tweejarige kleintje werd goed in de gaten gehouden; ze was zelf ook wel beducht voor het water en haar ouders zijn niet van die paniekvogels, dat scheelt ook al.
We hadden een zeer aangename dag met elkaar. Voor na de koffie en de borrel hadden we een barbecue voorbereid.  Thuis hebben we een skottelbraai met een gasfles, maar we wilden dat weekend de barbecue die bij het huis hoort proberen,  dus we kochten houtskool, briketten en aanmaak blokjes.
Gerard was even vergeten dat het opstarten van zo’n ouderwetse barbecue ongeveer een uur duurt…..
Gelukkig is er op het Timmerholt een speeltuin met een o.a. een klimkasteel en een luchtkussen, dus de kinderen vermaakten zich prima tijdens het wachten op het eten. En ze konden ook vissen; hun vaders hadden hun hengels mee en gooiden hun dobbertje even uit. Kleinzoon van 7 had nog nooit gevist en vond het fascinerend.
“Papa!  Ik heb iets….!  O. Zeewier.”
Er werd helaas niets gevangen en hij had net zoveel geduld als zijn vader op die leeftijd, dus de rugbybal van zijn grote nicht was al gauw weer interessanter dan die wiebelende dobber.

Kleindochter van 12 begint al wat te puberen en was vooral geïnteresseerd in de Wi-Ficode; kleindochter  van 2 zorgde er wel voor dat ze de hele dag in het middelpunt van de belangstelling stond. Toen ze met z’n drieën met de bal  buiten speelden kwam ze even met een pruillipje om de deur. “Hé jonges, ik heb au!”
De ‘ jonges’ (een kamer vol volwassenen) reageerden begripvol, maar we hoefden niet op te staan: de au was kennelijk al weer vergeten, de deur ging al weer dicht.
We zagen alleen nog een klein handje: “Nou doei!”

Wat heerlijk om tante Trijn met haar clan de hele dag bij ons te hebben.
Haar te zien genieten van wat haar lief en dierbaar is.
Haar even te zien kroelen met het kleintje: “Oma zien troelegie.”
Dat is best een moeilijk woord als je nog maar 2 bent, maar het werd met een stralend snoetje wel beaamd.  “Ja. Troegelie.”

Vorige week las je zoals gewoonlijk  iedere dag een blog, maar die stonden allemaal al een week klaar: we vierden  een weekje vakantie in Casa Grada*  in Westerbork.
Daar hebben we geen vaste computer. Natuurlijk heb ik dan mijn tablet mee, maar het linken en plaatsen van afbeeldingen handigt mij op dat apparaat niet zo. Je las dus niet de actuele waarde van de dag, maar die van voorgaande dagen.

Maar ook als ik er niet over schrijf hebben mijn dagen waarde. In Westerbork schreef ik een aantal blogs over ons weekje vakantie. Eenmaal thuis maakte ik de verhalen af met links en foto’s, dus de komende dagen lees je tussen de actuele blogs door over o.a. Koningsdag en de Drentse Tulpenfietsroute.

Driekwart jaar mogen we ons nu eigenaar noemen van ons vakantiehuis. Inmiddels weten we de weg in het huis en in Westerbork.  In de ruimtes achter de knieschotten staan kratten met spullen die we dagelijks gebruiken en die we dus niet iedere keer hoeven mee te nemen uit Roden, zoals daar zijn Maggi, gasaansteker, nootmuskaat en vaatwastabletten. En theedoeken.  En talloze andere dingen die op het lijstje ‘Dit-is-al-in-Westerbork’ staan. Waren we in het begin een halve dag bezig om in te pakken voor een paar dagen Westerbork,  tegenwoordig hebben we aan een dik uur genoeg.

…. lammetjes bij de Börkerstroom….

Fietsend en wandelend verkennen we heel langzaam de omgeving van Westerbork. Langzaam,  want als we daar zijn willen we ook handwerken, lezen en  puzzelen. Inmiddels heeft Gerard lampjes bij het trapje naar het terras aan het meer neergezet. Bijna iedere avond gingen we om 23.00 uur bij het water  zitten. Jas aan,  sjaal om, sterren kijken.  Als we niet praten is het dan helemaal stil; steeds weer een sensatie. Dat komt natuurlijk ook omdat het geen hoogseizoen is en het park niet vol zit; in de zomer hoor je veel meer pratende en lachende mensen. De vorige eigenaren hadden nog wat spullen laten staan achter de schotten.  Zo vonden wij een aantal fakkels, waarvan we er op een avond twee uitprobeerden.  Ze brandden als een fakkel ;).
De rest bewaren we voor een avond waarop we er met ons voltallige gezin van kunnen genieten.

En verder…. hebben we vooral genoten van de vrije tijd.
We kregen nog wat bezoek van familie die ons huis nog niet hadden gezien, we zagen de bomen en struiken langzaam groen worden, we bewonderden de lammetjes in het weiland achter ons aan de Börkerstroom en we sloegen het drukke gedoe van mussen, koolmezen en merels gade.
Lente in Drenthe.

* Meer weten? Zie info.