Ter gelegenheid van onze jaarlijkse vriendendag hadden we Bea en Hans op Casa Grada uitgenodigd voor niet een dag, maar voor 24 uur. “Dan blijven jullie een nachtje slapen; kunnen we ’s avonds nog een boom klaverjassen!”

Zaterdagmorgen 26 augustus zaten we met z’n vieren  aan de koffie op het terras. Toen was het nog heerlijk weer. ’s Middags stapten we op de fiets voor een rondje Midden Drenthe; de eerste halte was Orvelte. We kochten kaartjes voor het Ottenshoes en kregen een rondleiding door de stijlkamers van de oude boerderij: we namen een kijkje in de woonkeuken, de pronkkamer en de bijkeuken.  Op de oude deel keken we naar een film over de Amerikaanse kleindochter van een schooljuf in Orvelte uit de jaren ’20 van de vorige eeuw. Die kleindochter had een dagboek van haar granny* en probeerde te achterhalen waarom oma destijds was geëmigreerd. Beetje warrig verhaal; maar wel mooie beelden en veel informatie over Orvelte van voor de oorlog.
Vreemde ervaring: ik herkende nogal wat dingen in het museum van vroeger uit mijn jeugd. Een bevestiging van het feit dat je ouder wordt. Zo herkende ik zelfs ‘het hoesien’ in de tuin; daar moest ik als kind naar toe toen we op bezoek waren bij tante Wipkje, een oudtante van mijn vader. Met een beetje verbeelding zag ik tante Wipkje zelfs op het wc-tje zitten.
Buiten zagen we nog van die mooie ingevlochten strorandjes onder een rieten dak.  Onze gids vertelde dat dat vroeger een teken van welstand was: dan had je geld om iemand in te huren die dat kon.
Ook benieuwd naar het Ottenshoes? Hierbij een link naar hun website.
Tip: op die website vind je een filmpje van een minuut of 5 waar je wordt rondgeleid over het erf en door de boerderij door Loek Wassen, de broer van mijn schoonzus.

….ingevlochten stro-randje…..

En toen…. stroomde het van de regen.
Flut ja.  In ons optimisme hadden we gedacht dat het wel mee zou vallen met de regen, maar dat bleek wishful thinking* te zijn.
Tussen twee buien door fietsten we weer terug naar Westerbork.  De fietstochthalte Oud Aalden  bekeken we vanuit de auto en bij de halte Meppen konden we onder een parasol even een ijsje eten bij Nona’s.
Voor het diner gingen we naar de Ar; daar hadden we helemaal geen last van de regen!

’s Avonds jasten we de beloofde boom klaver.
Zij (Gerard en Bea) wonnen, maar wij (Hans en Ada) vochten als leeuwen: pas in de laatste ronde tekende zich de overwinning af!
Hans wees mij trouwens op foutief taalgebruik. Ik zei dat ik iets ‘chill’ vond.
Dat was niet de bedoeling!  Waarom zou je zo’n Engels woord gebruiken!?
“Komt van mijn dochters… ” bracht ik in ter verdediging, maar hij had natuurlijk groot gelijk!

*sorry Hans.  granny=oma, wishful thinking=de wens was de vader van de gedachte.