De waarde van de dag

Een paadje over het grasveld naar het terras aan het water; dat was één van onze wensen voor ons huis op het Timmerholt in Westerbork.
Dan loopt het niet zo vies in met gemaaid gras en regen.

Het afgelopen weekend hadden we Casa Grada geblokt voor een aantal klusjes en een schoonmaak.
Via een collega wist Gerard in de buurt van het Timmerholt ‘een mannetje’ dat hem wel aan tegels kon helpen.
En een kruiwagen.
En een aanhangwagen.
En geel zand.
Handig!
Vrijdag kwamen al twee schone zonen met helpende handen en vrijdagavond lag het pad er in.
Zaterdag kwam de rest van het kroost; toen gingen we gangs met de hogedrukspuit en werden alle gordijnen geklopt en gelucht.
Op de afbeelding links zie je het paadje én de wapperende gordijnen.

Naast het paadje wilden we ook graag kleine lampjes op het terras bij het water.
Daar zie je namelijk geen hand voor ogen als het donker is, maar wij willen daar wel graag zitten, ook als het donker is.
Als we daar even wilden zitten, moesten we  eerst zorgen dat er in ieder geval een lichtpuntje (kaarsje)  was, anders kon je daar niet zomaar met een dienblad naar toe.
Afgelopen zomer daalden we ’s avonds al een paar keer tastend af naar het water, blij dat we zonder vallen en struikelen konden gaan zitten.
Gerard kocht drie lampjes met een eigen zonne-accu; als we weer naar Westerbork gaan monteren we twee aan elke kant van het terras en één bij het trapje.

Zaterdagmiddag zaten we met z’n achten om de grote tafel voor een lunch.
We deden niet moeilijk: kadetjes, krentenbollen, knakworsten en cup-a-soup.

Voor zaterdagavond hadden we ook nog plannen, maar daar zette de griep een streep door.
De zondag met het prachtige weer bracht ik binnenshuis/in bed door.
Dit blog schrijf ik op maandagmorgen en het is nog niet best.
Straks even lekker douchen en dan eerst maar weer onder de wol..

‘Slap in den lendenen, niet in staat eenige arbeid te verrichten.’.
Dat is de toestand waarin ik mij sinds vanmiddag bevind.
Keelpijn, zere botten en een algeheel gevoel van malaise.
Sorry, geen volwaardig blog vandaag.

Morgen is het de 20e, dan is het podium altijd voor de ‘Lezer van de maand’; dat blog staat al klaar.

Maandag KWW.
Kiek’n wat ’t wordt.

Maandag vertelde ik aan iemand dat ik deze week een ’tante-dag’-had; met tante Trijn naar tante Ann.
“O, heb je corvee?” was de reactie.
Zo had ik er nou nog nooit naar gekeken.
De dames waar ik gisteren een dag mee optrok zijn eigenlijk geen familie van elkaar, maar zijn ‘schoon-schoon-familie’; zij zagen elkaar vroeger twee keer per jaar in de volle woonkamer van mijn ouders op de verjaardagen.
Ann was getrouwd met een broer van mijn moeder, Trijn is de zus van mijn vader.
Inmiddels is er (na het overlijden van oom Albert en tante Lammie in december)  van de hele grote kringen familie bijna niemand meer over, alleen zij tweeën.

Om 09.35 uur was ik in Klazienaveen, om 10.15 uur in Hoogeveen.
Koffie met appelgebak.
Drankje-hapje.
Uitgebreid bijpraten.
Hoe het is om weduwe te zijn; waar loop je tegenaan. Wat doe je wel? Wat niet?
Trijn is geboren in 1945, Ann in 1946.
Naar aanleiding van de coronavaccinaties herinneren ze zich de vaccinaties die zij als schoolkinderen na de oorlog kregen, o.a. tegen polio.
“Daar moest je voor in je rij staan voor zo’n tent. Zag je daar ineens een zuster. Spannend!”
Ann vertelt dat ze bij het zien van de beelden uit Oekraïne heel vaak moet denken aan haar jeugd in het kapotgeschoten Arnhem van na de oorlog.
Hoe lang het duurde voor alles weer was opgebouwd.
Over een ongeluk met een handgranaat waar haar buurjongetje op stuitte bij het graven in het bos: hij overleefde het niet.
We halen herinneringen op en ik geniet van verhalen van vroeger die ik nog niet eerder had gehoord.
Trijn vertelt hoe zij vroeger op bezoek ging bij haar oma Pasveer en hoe ze daarvan genoot.
Ook ik ging als kind bij die oma (mijn overgrootmoeder) op bezoek, maar ik verveelde me er eerlijk gezegd stierlijk.

Tussen de middag gaan we lunchen in het centrum van Hoogeveen.
Als ik het parkeerkaartje koop schrik ik me rot: “Is het al twee uur?!?”
Was ik zomaar een uur kwijt…..
We bestellen alle drie zoete witte wijn en klinken op ons.
Op wat er nog wel is en waar we van genieten.
We bestellen ook alledrie kroketten met wit brood.
En dit allemaal zonder schuldgevoel.

Eigenlijk was ik te laat weer terug in Klazienaveen; ik rij liever niet in de spits, maar dat lukte gisteren niet.
Om 18.10 uur reed ik onze oprit weer op.
Maar corvee?
Welnee.

Een paar weken geleden schreef ik over een nieuwe spaaractie van de Jumbo: plaatjes sparen voor in een fotoboek.
(zie het blog van 16 februari  Historisch stickeralbum)

Twee keer per week doe ik ’s morgens boodschappen en twee keer per week zit ik daarna aan de koffie met m’n stickers en m’n plakboek.
Inmiddels heb ik meer dubbelen dan verzamelde plaatjes in het boek.
Er zijn meer dan 300 plaatjes, dus het duurt ook even voordat je alle plaatjes hebt.

Het is een leuk project.
Iedere week komen er weer plaatjes bij; sommige pagina’s heb ik al compleet, maar nog lang niet allemaal.
De dubbele plaatjes heb ik vanaf het begin gesorteerd; die zitten in zakjes met 50 nummers, anders wordt het zo’n brij.
Woon je in Roden of in de omgeving en spaar je de Jumbo-stickers ook?
Dan heb je misschien wel belang bij mijn dubbelen en ik bij die van jou.
Vind je dit uitruilen een goed idee, zoek dan maar even contact.
Dat kan via het reactie-formulier onder aan dit blog.
Wil je je reactie niet in beeld op de website?
Geen probleem, dat gaat niet automatisch, daar moet ik toestemming voor geven.

Het ruilen doet me denken aan vroeger, toen ik speldjes spaarde.
Die prikte ik op een grote plaat bordkarton met zo’n foamlaag.
Of sleutelhangers. Of voetbalmunten bij de Shell. O en daar kon je ook schelpen sparen in zo’n doos met vakjes.
Of munten met ruimtevaarders.
Of 3D-plaatjes voor een boek met bezienswaardigheden in de wereld.
Toen onze dochters begonnen met het sparen Flippo’s zag ik weer diezelfde lol van het fanatiek bezig zijn met het verzamelen van dingen.

Op het blog in februari schreef ik dat ik bij een vorige actie van de Jumbo de voetbalplaatjes voor het boek van de plaatselijke voetbalclub niet gespaard had.
Voetbal is immers niet mijn ding.
Toen ik afgelopen maandag mijn zwemvriendin vroeg of zij de plaatjes van Historisch Roden spaarde zei ze: “Nee, daar ligt mijn interesse nou helemáál niet!”
‘Elk zien meug’ zee de boer en hij at spek.

Zondagmiddag 13 maart.
Op ons terras zit ik in de zon te borduren en luister met de oortjes in naar Radio 5. Het Theater van het Sentiment is er op en het jaar waar we naar terug gaan is 1973.

Loonzakje. Bron: Wikipedia.

Muziek uit dat jaar, verhalen uit die tijd, oude jingles én oude radio-reclames.
Eén van die reclames is voor de Raiffeisenbank.
“Krijgt u uw salaris nog ouderwets in een envelop? Open een lopende rekening bij de Raiffeisenbank; wij zorgen goed voor uw geld!”
Bij het horen van die reclame zie ik het weer voor me.
Vrijdagmiddag aan de Servatiusstraat in Hoogersmilde.
Mijn vader is in een stralend humeur want het is weekend.
Uit de binnenzak van zijn jas haalt hij een klein, rechthoekig envelopje en legt het op de keukentafel.
Met een grote glimlach zegt hij: ‘k Heb ’t weer verdiend!” of woorden van gelijke strekking.

Mijn moeder ontfermde zich over het geld dat in contanten in het envelopje zat; zij bestierde het huishouden en deed de boodschappen.
Over aanschaf van kleding en andere grote dingen werd altijd overlegd. Mijn ouders kochten pas iets als er geld voor was; er werd niet geleend.
‘Nargens veur neudig.’
Ze hadden allebei de oorlog meegemaakt en hadden altijd voldoende geld achter de hand voor onvoorziene omstandigheden.
Meer weten over het loonzakje? Hierbij een link over dat onderwerp op Wikipedia.

In de jaren ’60 begonnen de banken met het aanbieden van een lopende rekening voor particulieren.
Mijn vader was er wat huiverig voor.
Hij zei tegen Hegen, de toenmalige bankdirecteur: “Ja, jullie kunnen het ons allemaal mooi voorspiegelen. Gratis cheques, gratis opbergboekjes, gratis enveloppen… maar als wij straks allemaal een bankrekening hebben moeten we er vast voor gaan betalen.”
Nee, dat was geenszins het geval.

Hoe lang is dat geleden?
Bijna vijftig jaar.
Toen de Rabobank de cheques en enveloppen niet meer gratis leverde is mijn vader uit pure gramieterigheid overgestapt naar de Giro, maar op den duur ontkwam ook hij er niet aan: de diensten van een bank waren niet meer gratis.
Het is  bij hem altijd een beetje blijven prikken.
“Moet ik verdorie geld betalen om mijn eigen geld van mijn eigen rekening te halen…!”
Toen ik het er met Gerard over had vertelde hij dat hij in het begin van zijn carrière zijn geld ook nog in een envelopje kreeg; dan hebben we het over ‘de bouw’ in 1977.

Vroeger.
Als het gaat over het loonzakje 50 jaar geleden.
Ik herinner mij nog gesprekken met mijn Opa Boelen.
Die vertelde over de eerste spoorlijn van Zwolle naar Emmen en de eerste keer dat hij een échte trein zag.
De mensen waren er in het begin bang voor.
Toen ik kind was vertelde mijn opa over zijn jeugd, voor hem 50 jaar geleden; in mijn ogen destijds een eeuwigheid geleden.
Een kind van 10 in 2022 kan zich niet voorstellen dat wij vroeger thuis geen telefoon hadden.
“Hoe belde je dan?”
Niet.
En dan hebben we het alleen nog maar over bèllen met een telefoon en niet over bankzaken regelen……