Het is ruuzig weer vandaag. ‘Ruuzig’ is Drents voor onstuimig, druk, rumoerig.

Gisteravond hadden we weer koorrepetitie van de Catharina-cantorij. Dat was ook een ruuzige bijeenkomst.
Normaal gesproken verloopt zo’n repetitie rustig. We zingen zo’n 5 á 6 stukken door zo’n avond, er wordt goed opgelet en er wordt tussendoor niet gepraat. De club bestaat voornamelijk uit 60-plussers, dan wordt er niet zoveel meer geginnegapt en geteut.

Maar het begon gisteravond al bij binnenkomst: de beste wensen! Handen werden geschud, wensen uitgewisseld, de kerstmuziek moest worden ingeleverd, kortom: rommelig en onoverzichtelijk. Na het inzingen moest de voorste rij sopranen één stoel naar rechts opschuiven en de achterste rij één stoel naar links. Het is kostelijk om te zien hoe dan de ene sopraan van stoel verwisselt en de andere met stoel en al opschuift, zodat het lijkt alsof er geen stoelen genoeg zijn. De mannen op de achterste rij voorzien dit alles van commentaar.
Het is soms net een film.

Dat er storm op komst was, was goed te merken. Het was onrustig, veel opmerkingen tussendoor, onderdrukt gelach….. je kon zien dat onze cantrix heel erg haar best moest doen om er niet iets van te zeggen. Het zijn per slot van rekening allemaal volwassen mensen.
Het zingen verliep verder goed, er was alleen één lied met heeeel veel woorden “Wij willen de bruiloftsgasten zijn’ waarvan maar twee coupletten onder de notenbalk staan. De andere coupletten staan als tekst onderaan het blad afgedrukt. Dat viel niet mee. De mannen kwamen er op het laatst niet meer uit. 5 coupletten had het lied maar liefst. Het 5e couplet stierf in schoonheid.
Onze cantrix had het helemaal gehad met ons en zei: “Nu gaan we allemaal door elkaar staan en gaan we het nog een keer zingen. Alle vijf coupletten!” Het klonk als straf.
Groot gemor. “Ik kan het nog niet alleen, ik wil wél bij een ‘stem’-genoot staan.” “Dit wordt toch niks, we kunnen er nog niks van!” De tenorengroep gooide de kont tegen de krib. Zij bleven bij elkaar zitten. Wat weer een hoop commentaar van de andere stemmen opleverde. Uiteindelijk hebben we alle vijf coupletten gezongen. Het viel nog niet eens tegen.

Op zo’n avond geniet ik met volle teugen.
Sinds kort zit ik naast de bassen en hoor ik hen en de tenoren veel beter. Samen vierstemmig zingen is voor mij een groot genoegen en ik kijk elke week weer uit naar mijn avondje zingen. En af en toe een ruuzige repetitie: daar knap ik van op! Maar ik ben dan ook niet de cantrix…..