In mijn boekenkast lag een boek waarvan ik niet meer weet waar het vandaan komt.  Gekocht bij Het Goed ? Op de Roderboekenmarkt? Geleend van iemand? Ben jij die iemand? Geef me dan even een seintje.
Het heet  ‘Het huis in de vallei’ en het is geschreven door Roisin Mc Auley.
Op de achterflap staat:
Vier mensen.
Drie geheimen.
Twee liefdesverhalen.
Eén huis.

Als je op internet naar de schrijfster zoekt, dan wordt ze vergeleken met Maeve Binchy; die kenmerkende stijl van verschillende verhaallijnen die soms bij elkaar komen vind je inderdaad terug in dit boek.
We maken kennis met twee vrouwen: Diana,  een vrouw van 62 die met haar broer Henry in een oud Engels landhuis woont en met Louise,  een vrouw van 40 die succesvol is in de filmindustrie. In de hoofdstukken wordt het verhaal verteld vanuit de twee hoofdpersonen: Diana maakt zich zorgen om de staat waarin hun huis zich bevindt (er is geen geld voor het repareren van het dak)  en Louise is op zoek naar een oud Engels landhuis om het te gebruiken als decor voor een nieuwe film.  De verhaallijnen raken elkaar en ook de verhalen van de mensen in de omgeving van beide dames vermengen zich.

Het was een aangenaam boek.  Eind goed, al goed.  Wat ik bijzonder vond waren de dingen die ik las over de strijd in Noord Ierland tussen de protestanten en katholieken en de rol van de Engelsen daarin. De mooie sfeertekening van de voorbereidingen voor de kerst in Engeland.  Het schier onoverbrugbare verschil tussen de oude Engelse adel en de andere sociale klassen.

Minder goed vond ik de vele ‘bijrollen’, hun namen en verhalen, waardoor ik soms dacht “Wie is dit nou weer.. .! ” Ook vond ik het jammer dat er niet meer werd prijsgegeven over het huis. De personen hadden geheimen,  maar het huis niet.  Geen eeuwenoude spookverhalen,  geen griezelige kamers en geen ‘lijken in de kast’; maar dat is geen tekortkoming maar meer een gemis dat ik heb gevoeld omdat dat nu eenmaal verhalen zijn waar ik van smul.

Maar ook zonder deze specifieke enge verhalen heb ik erg genoten van dit verhaal.
Voor mij blijft dit voor altijd verbonden met onze gezinsvakantie in Lanzarote, ons eigen romantische verhaal na 36 jaar.
In het vliegtuig op de heenweg,  aan de rand van het zwembad en op onze eigen kamer.
De laatste 50 pagina’s las ik op het vliegveld van Arrecife.