Vanmiddag moest mijn moeder om 14.00 u in het ziekenhuis zijn. Deze keer ging ik met haar mee. Vorige week belde ze al.
“Wo’st du dan wel eem met mij hen het tuuncentrum?” Tuurlijk. Graag zelfs. In het ziekenhuis waren we snel klaar, dus om 14.45 u zette ik de auto bij Bodenstaff in Smilde op de parkeerplaats.
Minutieus werden de plantjes uitgezocht. “Veur in dat holten bakkie van die kleine petunias. En wil ok graag zo n pottie an de reegnpiepe. Daor wil ik dan fuchsia s in. En in die grote maande zo grote plant met van die rooie bloemen. O, en ok nog een petunia veur in t veugelhuussie.”

“Veur in t veugelhuussie?” vroeg ik. Mijn moeder had bedacht dat dat vogelhuisje de hele zomer zonder potje vet op haar platje zou staan. Dan kon er toch leuk een petunia in?
“Doe krigst ok zo’n plantje van mie, jullie hebt toch ok een veugelhuussie naost de schure staon?”
Bij Bodenstaff dronken we nog even genoeglijk een kopje thee. Met een plak boerencake. En zo maakten we toch nog een gezellige middag van het ziekenhuisbezoek

In mijn moeders piepkleine vogelhuisje vulde de petunia inderdaad de hele binnenkant.
Maar Gerard s eigengemaakte vogelhuisje is eigenlijk meer een riante vogelvilla. Waar s winters ook kraaien en eksters op landen…..  Het plantje verdronk in de ruime eetkamer.
Ik heb hem maar een beetje aan de kant gezet.
En ik moet zeggen: inderdaad leuk!
Ik kreeg nog een advies mee: “Mo’st de dooie bloempies d’r wel uuthaaln.” Ja ma.