In de viering van gistermorgen kregen we als PKN-gemeente een cadeautje. Jacolies en Bert Schutte vierden maandag 28 augustus hun 40 jarige huwelijk. In de kerk zaten de kinderen, familie en vrienden van het echtpaar en in de viering was er af en toe even aandacht voor dit jubileum.

Het cadeautje werd door het bruidspaar aangeboden; het was een muzikale bijdrage van Elisabeth Hetherington >>>,  sopraan, David Mackor >>>, teorbe en Aart Schutte >>> (‘zoon van’ en tenor).
Toen ik de aankondiging las dacht ik “Teorbe?”
Typefoutje misschien?
Maar nee, het is een muziekinstrument (zie >>>).
Een groot muziekinstrument dat het midden houdt tussen een gitaar en een luit.
Muisstil was het in de kerk als er door hen werd gezongen en gemusiceerd.
Zonder microfoons, heel puur was het; middeleeuws deed het aan. Het cadeau was aan mij wel besteed!

Zoals wel vaker had ik gistermorgen het gevoel dat de overdenking voor mij geschreven was.
“Je kunt het niet alleen” was het thema. Als mens wil je altijd alles graag zelf doen; als kind heb je bij je ontwikkeling eerst de hulp van je ouders nodig en als je oud wordt heb je hulp nodig in de vorm van rollator en tafeltje dekje maar ook van je medemens.
Daar zat ik dan met de toestanden rond mijn moeder nog vers in het geheugen.

Eén zin uit het verhaal van de dominee bleef me bij.
“Liefde niet als een gevoel maar als praktische ondersteuning”. De hele week stond bol van praktische ondersteuning. Liefde voor je ouders is onvoorwaardelijk en het doet iets met je om je moeder zo te zien worstelen met de voor haar afschuwelijke omstandigheden.
Mijn kinderen hielpen mij dit weekend waar nodig. Eentje sopte mijn wc, een ander deed mijn was (want de wasmachine ging kapot) en weer een andere dochter zette koffie/thee en hielp met  opruimen.
Ik voel me gezegend met begripvolle kids en een ondersteunende echtgenoot.
Bij de zegen vroeg de predikant of we elkaar de hand wilden geven .
Toen kwamen de tranen toch nog……..je kunt het niet alleen. We hebben elkaar nodig.