Nou bin ik toch al ruum boven de vieftig, maor of en toe zo’j dat niet zeggen.
Soms stao ik van mien eigen stommigheid te kieken.

Maondagmorgen.
Bosschuppen doen.
Briefie maken, lege flessen in een grote, gele Jumbo-tasse.
Een lege wienflesse en een lege portflesse; wij waren het weekend thuus.
Twee puuten met olle kleren veur ’t Leger in de fietstassen, tasse met lege flessen, bosschuppenbriefie en portemonnee an ’t stuur.
Eem bij de dokter langes, ik mus een Certe-formulier ophalen.

De twee puuten met olle kleren gooide ik in de daorveur bestemde containers; toen kun die bungelende tasse an ’t stuur mooi eem in de fietstasse.
Op het moment dat ik de Jumbotasse op de zied in de fietstasse prop denk ik: “As d’r nou nog een ressie wien of port  in die flessen zit löp het mij in de tasse…’
Toen ik de flessen in glasbak gooide zag ik het al: een klein rood plassie under in de tasse.
Het bosschuppenbriefie was de klos, mien portemonnee een klein beetie en het Certeformulier bleef net dreug.

Kopschuddend over zoveul stommiteit op de maondagmörgen poets ik mien portemonnee schoon met een old zaddoekie dat nog in de jasbuze zit en ik dep de tasse dreug.
Dan loop met een rose/vlekkerig briefie de winkel in. As ik bij de kassa de tasse lös doe um ’t spul d’r in te doen slag mij de wien-walm tegemoet.
Gelukkig stiet d’r gieniene echt dichtbij mij.

Van de weke moet ik met dat formulier hen Certe.
Gelukkig zit daor gien vlekken op; wat een indruk maak ie dan a’j joen cholesterol moet laoten controleren.

Nou: spanning en sensatie op de maondagmörgen.
En het argste is: het was niet iens de eerste keer dat mij dit overkwam; leeftied hef niks met verstaand te maken.
Ok al zegt ze dat dat met de jaoren komp.