Nadat mijn moeder overleed in oktober vorig jaar waren er geen familiemomenten meer waarop mijn ooms en tantes Boelen en Vrieswijk elkaar zouden treffen.  Jarenlang zagen de twee families elkaar op de verjaardagen van mijn ouders; door de jaren heen werden ze haast een beetje familie van elkaar.  Het groepje werd steeds kleiner. In de jaren zeventig zaten we soms met dertig mensen in de kleine woonkamer aan de Servatiusstraat. Pratend, (soms schreeuwend), rokend en drinkend: in mijn herinnering altijd knoetergezellig. (zie 16 november 2014). Maar het leven gaat door en ook deze families werden getroffen door ziekte en overlijden.

De twee jongsten van de 10

Na Ma’s begrafenis zei mijn vaders zus: “Het zou fijn zijn als ik de familie Boelen nog af en toe zou spreken.

De jongste van de 5

We hebben zoveel jaren met elkaar opgetrokken . . ”
Ook mijn moeders broer en zus zeiden onafhankelijk van elkaar: “We zouden met Trijn eigenlijk wel contact willen houden!”
Begin dit jaar prikten we een datum en gisteren ontmoetten we elkaar bij oom Henk & tante Ann in Hoogeveen.

We praatten zo weer verder met elkaar.  We haalden herinneringen op en vroegen ons af hoe het eigenlijk voor hen was toen mijn ouders verkering kregen.  Henk was 9, Lammie was 6 en Trijn 5 . De kleine broertjes en zusjes. “Ik zie je vader en moeder nog over het Westerdiep in Emmercompas lopen!” herinnerde ome Henk zich. Tante Lammie wist nog dat mijn vader altijd nóg een kusje van mijn moeder wou “Nog aine, Freekje..” Trijn kreeg voor het eerst een schoonzus en de dames werden op den duur vriendinnen voor het leven.
We hoorden verhalen over de oorlog.  Het plekje waar opa zich verstopte tijdens razzia’s. Hoe het was voor de familie van oom Albert die onder de rook van Rotterdam woonde.  Tante Ann had een prachtig verhaal over een  mooi opgepoetste koperen kruik die in haar kamer stond.  Het was een huls van een mortiergranaat die bij de bombardementen op Arnhem was achtergebleven. Toen zij daar werd geboren in 1946 had haar vader daar zelf een kruik van gemaakt. Zo vlak na de oorlog was er nog niet veel materiaal beschikbaar, de mensen waren kennelijk heel vindingrijk. De afmetingen en het jaartal van de granaat staan nog in de bodem gegraveerd: 75 mm, 1942.  Ze gebruikt hem nog steeds….

Topdag.
Beregezellig.
Voor mij heel waardevol omdat ik samen met Gerard met mijn ooms en tantes die er nog zijn een heerlijke dag had.
We klonken op de wederzijdse familiebanden en hadden met z’n  zevenen een fantastische  dag.

Volgend jaar weer.
DV.