Soms gebruuk ik een uutdrukking waorbij oonze wichter de wenkbrauwen optrekt. Wij hadden het over een collega die aal maor niet deur haar dat andere luu zuk vreselijk an heur gedrag argerden. Subtiele hints,  veurzichtige raodgevings, het kwam allemaole niet binnen. Toen zee ik : “Nou,  die hef dan een vel veur de kop as een eulifant veur de kneien.”
Toen bleef het stille. Daor hadden ze ja nog nooit  van heurd.
Ze wussen wel wat een ‘bret veur de kop’ was, dus de betiekenis van dizze streektaol uutdrukking weur wel duudelijk.

Mien va had vrogger hiele specifieke uutdrukkings, waorvan ik eigenlijk niet weet of allent hij ze nou gebruukte (lees: zölf bedacht haar) of dat die uut de streek komt waor as hij vot komp.
As mien breur en ik an het fantaseren waren wat er allemaole wel niet kun gebeuren en wat er misschien mis kun gaon (as kiend bi’j daor hiel goed in) dan zee mien va: “As is verbraande turf en as morgen de hemel naor beneden valt he’w allemaol een blauwe musse op.” Met aandere woorden: zeur niet zo.

Op zundagmiddag gungen wij vaak op vesite, miestal hen de femilie in Zuud-Drenthe. In die tied was d’r nog weinig snelweg en waren d’r  veul Daffies bij de weg. Die nooit harder as 60 reden.
“Zit wij weer achter zun zundagsrieder!” mopperde mien va vanachter het stuur. As e zien veurganger dan inhaald had en drie kilometer later achter een volgende ‘zundagsrieder’ zat, meuk hij altied dizze prachtige vergelieking: “Bi’j pis op berre kwiet, krie’j schiet op berre weer.” Op de achterbank hadden mien breur en ik dan dikke lol.

As mien va wol angeven dat iene geestelijk wat beperkt was, dan zee e: “Die hef d’r iene hen heideplukken,”
Wat ik zölf altied hiel vervelend vun, was as hij zee: “Dat is mooi veur dien opoe!”
Dat betiekende: mooi verhaal, maor het interesseert mij eigenlijk niet.
As puber denk ie da’j het middelpunt van het heelal bent, maor dat was ok in oons gezin niet het geval. “Och, die zit nog tussen zwien en big in” heurde ik mien va ooit ies zeggen.

Gien voedingsbodem veur ‘ster’allures….