Gaat het over Lanzarote op deze website, dan zijn het alleen maar lofzangen.
Maar paradijselijk wil niet zeggen: zonder ergernissen.
Want wat gebeurde mij toen wij incheckten op vrijdagmiddag?
Ik kreeg een paars, plastic bandje om mijn pols.
Dan kon het personeel zien dat wij betaald hadden voor het park als wij iets te drinken haalden of meededen met het buffet.
Alles in mij verzette zich tegen dat bandje.
Nee toch zeker!
Maar ik moest er wel aan geloven.

In mijn gedachten zag ik mijn vaders ogen; dit was zo tegenstrijdig met de opvoeding die hij ons gaf.
In mijn oren klonk zijn stem die meewarig zei: “De mens is een kuddedier…” als hij groepen toeristen met een felgekleurde keycord om de nek achter een gids aan zag sjokken.
Iets met graf en omdraaien.

Het was niet mogelijk om me er aan te onttrekken, anders mocht ik er gewoon niet in.
Dat is op z’n minst niet gezellig.
Vijf dagen heb ik het bandje om mijn pols gehad, tot groot vermaak van Gerard en de kinderen, die weten hoeveel moeite ik heb met zulke dingen.

Het werd nog erger toen we op maandagmiddag gebruik wilden maken van een zwemparadijs met glijbanen en een golfslagbad.
Dat was van een zuster-hotel en wij mochten als gasten van ons eigen hotel van die faciliteiten gebruik maken.
Mits wij een fel oranje bandje droegen als teken dat wij bij ‘de club’ hoorden.
Grote hilariteit!
Twee bandjes!
Bezit uw ziel in lijdzaamheid.

Je moet wat over hebben voor ‘all inclusief’, in dit geval een diep beledigde ziel.

Hierbij een link naar Lanzarote 3: Een vulkaan >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.