Maand: november 2019 Pagina 1 van 3

“Dat is te vroeg! Mag pas na Sinterklaas!”
Collega Johan spreekt me ernstig toe, omdat op mijn bureau op 29 november al een kerstboompje staat te stralen.

Ja.
Weet ik.
Mee eens ook.
Maar deze kerstboom staat symbool voor mijn definitieve nieuwe werkplek.
Was ik eerst al blij dat ik na een aantal weken ‘zwerven’ een bureau had gevonden, (zie B. Botje >>>)  een bureau waar iemand anders toch even niet zat, vrijdag betrok ik op diezelfde kamer een definitieve en betere plek. Aan het vorige bureau zat ik met mijn rug naar de deur (die altijd open stond) waardoor er soms zomaar iemand achter mij stond.
Verder was er weinig ruimte tussen mijn stoel en de muur achter mij, waardoor collega’s maar nauwelijks achter mij langs konden.

De plek waar ik nu zit was tot voor kort van Johan (een andere Johan dan die commentaar had op mijn boom), maar Johan was donderdag voor het laatst en had afscheid genomen van Lentis. Hij werd niet vervangen, dus het bureau kwam vrij.

Tadaaaaah!
Mét een ladenkastje waar mijn spulletjes in kunnen en waar de kerstboom op kan staan.
Die boom had ik al in het Heymancentrum en kwam ieder jaar na het Sinterklaasfeest op mijn bureau te staan.
Hij stond vanaf augustus bij ons thuis in een slaapkamerkast. Toen ik hem meenam vanuit het Heymanscentrum zei ik tegen mijn toenmalige collega’s: “Ik hoop dat ik met kerst weer een eigen plekje heb waar deze boom kan staan.”

Vanmorgen pakte ik het boompje uit de slaapkamerkast, pakte de mooie koffiemokken die ik had bewaard uit de erfenis van mijn moeder én een foto van de drie dochters: in een grote Jumbotas ging het spul mee naar Zuidlaren.
Om 09.00 uur was ik helemaal ingericht.
De boom, de mokken en de foto maken deze dag tot een bijzondere dag.
En ja, die boom staat er iets te vroeg.
Sorry Johan; mijn feestje.
Heeft niet zoveel met kerst te maken.

…goeiig…

Gisteren beloofde ik het al: een blog over een sprookjesboek. Mijn broer kreeg op vijf-jarige leeftijd in 1969 van Sinterklaas een kinderboek in zijn zelfgemaakte schoen op de kleuterschool; een cadeau dat ik ook fantastisch vond.
Het was een sprookjesboek met heel veel plaatjes. Het boek werd eerst voorgelezen, later door hem zelf gelezen, maar daarna verloor Henk zijn belangstelling voor de sprookjes; er waren immers begin jaren ’70 veel leukere boeken voor jongens.

ROSE?!?

De sprookjes, met tekeningen van Rie Cramer, verhuisden naar mijn kamer.
Dat het boekje helemaal uit elkaar is gevallen komt door mij.
Stukgelezen heet dat.
Dat kwam omdat er op iedere pagina wel een tekening stond.
Mooie, lieve plaatjes uit een romantische wereld van vervlogen tijden.
Blozende prinsesjes, schattige kindjes, knappe prinsen, reuzen, dwergen: zelfs de wolf die Roodkapje opvrat ziet er uit als een goeiige herdershond.
Dit blog heb ik gelardeerd met die plaatjes die me terugbrengen naar mijn meisjeskamer aan de Servatiusstraat. Als ik ze bekijk komen de vragen die ik als kind bij de tekeningen stelde weer boven.

Van roodbruin….

Waarom hebben Hans en Grietje lapjes om hun voeten?

….naar grijs!

Waarom heeft Doornroosje een rose trouwjurk?
Eind jaren ’60 waren alle trouwjurken namelijk wit.
Waarom was het haar van Assepoester nadat ze betoverd was door de fee grijs?
Als ze aan het werk was was haar haar roodbruin!
Hoe kan het dat die spiegel die stiefmoeder van Sneeuwwitje de mooiste vindt?
Ik vond haar erg lelijk….
Waarom had de Rattenvanger van Hamelen de veters tot zijn knieën om zijn benen gewikkeld?

De tekeningen zijn gemaakt door Rie Cramer, die ook de teksten voor de sprookjes schreef. Ze is een beroemde Nederlandse illustratrice en schrijfster; haar boeken zijn erg bekend. Van haar hand is ook het ABC-boekje (A is een aapje, dat eet uit zijn poot), ‘Oude rijmpjes

Veters tot de knie?

en versjes’ (dat we bij de geboorte van Frea kregen als kraamcadeautje) en massa’s andere kinderboeken. Google maar eens op ‘Rie Cramer’.

Lilluk.

Lapjes om de voeten.

Deze weken ben ik bezig met het verzamelen van boeken die naar de boekenmarkt kunnen.
Het sprookjesboek van Rie Cramer met 8 sprookjes van Moeder de Gans mag de naam boek eigenlijk niet meer dragen. Het zijn twee harde kaften met daar tussenin veel losse blaadjes, hier en daar aan elkaar geplakt met verstaft plakband.
Maar het komt niet te koop op de boekenmarkt, al was het alleen maar om het gelukzalige gevoel dat ik nog steeds kan oproepen bij het plaatje van Hans en Grietje beladen met geld en sieraden van de heks.
Die op dat moment een helse dood stierf in haar eigen oven.
Hoezo tere kinderziel……..

Honderduit praten; daar heb je vast wel een beeld bij.
Dat is wat ik vrijdag en zaterdag in Amersfoort heb gedaan met mijn ‘boekenvriendin’ Jeannette.  Ons vriendinnen-verhaal begon in 1979 samen met Wilma, maar zij is ons helaas in 2011 ontvallen.
Al acht jaar zoeken Jeanette en ik elkaar om de drie maanden op,  doen kleine uitstapjes en zetten op deze manier onze duo-vriendschap voort.

Maar we gingen nooit meer samen ergens overnachten.
Een flesje wijn aanbreken zoals vroeger met Wilma en oeverloos bijkletsen en een beetje giechelig te laat in bed rollen: het kwam er niet meer van.

In juli zat ik bij een workshop ‘Dikke Dames schilderen’ met een groep wildvreemde vrouwen. Destijds schreef ik dit over dat gemis:

Mijn schilderij stelde twee vrolijke dames voor met een glas in de hand.
Tijdens het schilderen moest ik regelmatig aan mijn boekenvriendin in combinatie met mijzelf denken. En wij zijn niet eens dik.
Hoe lang is het eigenlijk geleden dat wij samen een glas wijn dronken?
We doen altijd heel braaf, omdat we eigenlijk altijd nog moeten rijden als we elkaar zien.
Midden tussen de gezelligheid met dames van wie ik er niet één kende overviel me een soort heimwee naar haar. Ik appte haar een foto van wat ik aan het doen was en meldde dat ik aan haar moest denken. Ze appte direct terug. (hele verhaal lezen? Zie >>>)

We waren  het roerend eens. Na 8 jaar boekten we afgelopen weekend een hotelkamer in Amersfoort: we gingen met z’n tweeen ons 40-jarig jubileum vieren.

Wij kunnen echt eindeloos teuten met z’n tweeën.
Vrijdagmiddag in een pub met wijn en bitterballen, rond etenstijd in een bistro met zalm, rundvlees en patatjes, en vrijdagavond in de hotelkamer met wijn en nootjes.
Zaterdag deden we al kletsend een stadswandeling door historisch Amersfoort; zeer de moeite waard trouwens, daarover in een volgend blog meer!

We stonden gierend van het lachen bij ‘de kei’ omdat de selfie keer op keer niet lukte.
Kei niet in beeld, ik niet in beeld, wij wel in beeld maar bijna stikkend in de lach, je kent het wel.
Verder  boemelden we heerlijk door de drukke winkelstraten, ondertussen beppend over de meest uiteenlopende onderwerpen.

Aan het eind van de zaterdagmiddag hadden we met onze mannen afsproken om elkaar te ontmoeten in Heerenveen voor gezamenlijk tapas eten in ‘Gusto’.
In Amersfoort was het zo druk in de trein dat we niet naast elkaar konden zitten en toen

Parijs 2009: 30 jaar vriendschap.

het wel wat rustiger werd kwamen we tot de ontdekking dat we in een stiltecoupé zaten…..
Dan moeten we na anderhalve dag praten nóg ons best doen om onze mond houden.

Dit weekend was een verrijking van onze vriendschap.
We missen Wilma nog steeds, maar ze is er toch een beetje bij omdat ze nog heel vaak  wordt benoemd door haar uitspraken en idiotigheden; zo blijven we toch altijd nog een beetje met z’n drieën.

Net als vroeger na zo’n weekend hadden we weer (excusez le mot op dit keurige blog) ‘een uutgerafelde bek’…………

Toen Gerard in het UMCG lag kreeg hij een spelletje te leen van een vriendin van Frea. Het heette Twist en was bedoeld om de tijd te doden. Maar het kon Gerards aandacht niet vasthouden en het lag onaangeroerd op tafel.

“Wat is dat dan voor spelletje? ” Ik haalde de onderdelen uit het doosje.
Je kon gekleurde pinnen op een zwart raster zetten en dan moest je alle onderdelen zo op het raster leggen dat de goede kleuren om de goede pinnen vielen en dat alles dan in het doosje past. Er zat een boekje bij met opdrachten en halverwege het boekje stonden de oplossingen. Gefascineerd probeerde ik het uit.

“Wat een gekke vormen ja.”
Ik probeerde de eerste opdracht en zat een poosje te passen en te meten.
Volgens mij kon het niet; het paste er gewoon niet in.
Nou sta ik niet bekend om mijn wiskundig inzicht, dus ik pakte de antwoordkant van het boekje er bij om te zien hoe het dan wél moest.
Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik het met het antwoord erbij bijna nog niet voor elkaar kreeg……

Gerard had geen kind aan mij; die was trouwens toen goed ziek en had niet zo heel veel aandacht voor waar ik mee bezig was.
De dagen daarop liet ik geen moment onbenut om het spelletje weer te spelen.
Als Gerard telefoon kreeg of als een arts of verpleegkundige langs kwam kon ik mooi even met de pinnen en stukjes fröbelen.

Het spelletje is inmiddels weer terug bij de vriendin van Frea.
Op mijn verjaardag kreeg ik van de dochters een eigen exemplaar; het staat nu ‘voor handen’ in het kastje naast de bank.
Het is heerlijk om het spelletje even te pakken.
Tijdens een saai onderwerp in het 8-uur Journaal.
Of een voetbalwedstrijd.
Door mijn gebrek aan inzicht duurt het soms eindeloos voor ik het heb gevonden, maar tot nu toe heb ik de antwoorden-kant van het boekje nog niet nodig gehad.
Oefening baart kunst.
En geduld is een schone zaak.