Honderduit praten; daar heb je vast wel een beeld bij.
Dat is wat ik vrijdag en zaterdag in Amersfoort heb gedaan met mijn ‘boekenvriendin’ Jeannette. Ons vriendinnen-verhaal begon in 1979 samen met Wilma, maar zij is ons helaas in 2011 ontvallen.
Al acht jaar zoeken Jeanette en ik elkaar om de drie maanden op, doen kleine uitstapjes en zetten op deze manier onze duo-vriendschap voort.
Maar we gingen nooit meer samen ergens overnachten.
Een flesje wijn aanbreken zoals vroeger met Wilma en oeverloos bijkletsen en een beetje giechelig te laat in bed rollen: het kwam er niet meer van.
In juli zat ik bij een workshop ‘Dikke Dames schilderen’ met een groep wildvreemde vrouwen. Destijds schreef ik dit over dat gemis:
Mijn schilderij stelde twee vrolijke dames voor met een glas in de hand.
Tijdens het schilderen moest ik regelmatig aan mijn boekenvriendin in combinatie met mijzelf denken. En wij zijn niet eens dik.
Hoe lang is het eigenlijk geleden dat wij samen een glas wijn dronken?
We doen altijd heel braaf, omdat we eigenlijk altijd nog moeten rijden als we elkaar zien.
Midden tussen de gezelligheid met dames van wie ik er niet één kende overviel me een soort heimwee naar haar. Ik appte haar een foto van wat ik aan het doen was en meldde dat ik aan haar moest denken. Ze appte direct terug. (hele verhaal lezen? Zie >>>)
We waren het roerend eens. Na 8 jaar boekten we afgelopen weekend een hotelkamer in Amersfoort: we gingen met z’n tweeen ons 40-jarig jubileum vieren.
Wij kunnen echt eindeloos teuten met z’n tweeën.
Vrijdagmiddag in een pub met wijn en bitterballen, rond etenstijd in een bistro met zalm, rundvlees en patatjes, en vrijdagavond in de hotelkamer met wijn en nootjes.
Zaterdag deden we al kletsend een stadswandeling door historisch Amersfoort; zeer de moeite waard trouwens, daarover in een volgend blog meer!
We stonden gierend van het lachen bij ‘de kei’ omdat de selfie keer op keer niet lukte.
Kei niet in beeld, ik niet in beeld, wij wel in beeld maar bijna stikkend in de lach, je kent het wel.
Verder boemelden we heerlijk door de drukke winkelstraten, ondertussen beppend over de meest uiteenlopende onderwerpen.
Aan het eind van de zaterdagmiddag hadden we met onze mannen afsproken om elkaar te ontmoeten in Heerenveen voor gezamenlijk tapas eten in ‘Gusto’.
In Amersfoort was het zo druk in de trein dat we niet naast elkaar konden zitten en toen
het wel wat rustiger werd kwamen we tot de ontdekking dat we in een stiltecoupé zaten…..
Dan moeten we na anderhalve dag praten nóg ons best doen om onze mond houden.
Dit weekend was een verrijking van onze vriendschap.
We missen Wilma nog steeds, maar ze is er toch een beetje bij omdat ze nog heel vaak wordt benoemd door haar uitspraken en idiotigheden; zo blijven we toch altijd nog een beetje met z’n drieën.
Net als vroeger na zo’n weekend hadden we weer (excusez le mot op dit keurige blog) ‘een uutgerafelde bek’…………
Geef een reactie