Maand: november 2020 Pagina 2 van 3

Het vijfde deel in deze blogserie is getiteld:  ‘Geef niet te snel op.’
Wanneer je dertig bent en je bent je sleutels kwijt denk je daar weinig van, maar wanneer je dit overkomt op je zestigste denk je al snel dat je dement wordt.
Dat is natuurlijk een beetje overdreven, maak er niet meer van dan dat het is. Je bent gewoon je sleutels kwijt. Zo gaat het ook vaak met ‘moe zijn’.
Als je jonger bent heb je niet zoveel keuze, je moet gewoon door. Werk, gezin, verplichtingen, je slaapt een keer een weekend bij of je ziekt even flink uit en dan ben je er wel weer.
Als je ouder wordt ben je eerder en vaker moe. Je lichaam ondervindt de gevolgen van de leeftijd en uit je omgeving komen al snel opmerkingen als “Doe het dan wat rustiger aan, je wordt ouder en minder fit. Accepteer maar dat je dit niet meer kunt.”
Is dat echt wel waar?
Of geven we misschien iets te snel op?
Luister je naar mensen die zeggen: “Daar ben je toch te oud voor?”

Ouderdom komt met gebreken. Als je ogen achteruit gaan kun je niet meer goed lezen.
Als je ziek wordt ben je afhankelijk van artsen en behandelingen en is het maar de vraag hoe je er uit komt en wat je dan nog weer kan.
Maar probeer het in ieder geval.
Ga wel naar het revalidatieprogramma dat je na een operatie wordt aangeboden, doe wel de oefeningen die de fysiotherapeut je aanraadt en neem de medicijnen die je worden voorgeschreven op tijd in. Als het echt niet meer gaat kun je er altijd nog in berusten, maar geef niet te snel op.

Ook bij dit onderwerp heb ik een voorbeeld voorhanden.
Op de Catharinacantorij, waar ik tien jaar bij heb gezongen, zat ook Hennie.
Zij was al slechtziend toen ik haar leerde kennen.
Ze wilde persé blijven zingen en kreeg van onze cantrix haar muziek twee keer zo groot uitgeprint; ze stond met enorme papieren voor haar neus de tenorpartij te zingen.
Toen ik haar later eens tegenkwam was ze apetrots: ze was op drumles gegaan.
“Drumles? Jij? Waarom?” Hennie was toen al in de zeventig.
“Als mijn ogen steeds verder achteruitgaan kan ik straks niet meer zien. Zingen behoort dan niet meer tot de opties, maar drummen kan dan nog wel.”
Inmiddels zijn we twee jaar verder en Hennie drumt nog steeds en met veel plezier; ze is de trots van de leider van de drumschool.
Met haar ogen ging het minder snel achteruit dan ze had gedacht, dus ze heeft ook het handwerken nog weer opgepakt.

Rust roest.

Sommige mensen kiezen er wanneer ze ouder zijn snel voor om inderdaad maar wat rustiger aan te doen, wat minder te ondernemen en wat meer rust te nemen. Alleen wordt je daar niet bepaald fitter van en moet je wel uitkijken dat je niet te inactief wordt.

Levensquote 5: Rust roest*

* Een spreekwoord ontleend  aan het ijzer, dat wanneer het gebruikt wordt, blank blijft.
Wanneer het stil ligt slaat het uit, gaat het roesten en vreet het in.

Klik hier voor de andere delen van deze serie:

1. Leeftijd
Leeftijd is maar een getal en volledig irrelevant, tenzij je een fles wijn bent.
2. Gezondheid
Voor je lichaam zorgen is een investering; je krijgt er iets voor terug dat onbetaalbaar is.
3. Niet afgeschreven
Of je als oudere ‘afgescheven’ bent, heeft voor een groot deel met je eigen instelling te maken.
4. Er op uit gaan 
Als je het zonnetje in huis wilt worden, moet je naar buiten om de kunst af te kijken.
5. Niet te snel opgeven
Rust roest
6. Gezelschap
Zoek het gezelschap van diegenen die het beste in je wakker maken.
7. Nooit te oud om te leren
Op het moment dat je je ergens te oud voor voelt, moet je het juist gaan doen.
8. Hulpmiddelen. Ook voor jou.
Één van de moeilijkste dingen, die je in je leven zult leren,
is dat het lot je ooit zal dwingen,  om hulp te accepteren.  (gedicht: Martin Gijzemijter)
9. Geen spijt.
Voordat je dood gaat…..LEEF.

Het blog over de mondkapjes en de snoetschoeties van eind oktober krijgt nog een deel 2.
In Nederland zijn we er inmiddels helemaal aan gewend.
Als ik in de supermarkt om me heen kijk is er bijna niemand meer zonder mondkapje.
Je ziet ze in allerlei uitvoeringen, wat zijn we dan toch ook een creatief volkje.
Afgelopen zondag in de Catharinakerk droeg koster Gerard het PKN-mondkapje.
Eén van de kerkgangers las het opschrift niet helemaal goed en dacht dat er stond: ‘Houd moed. Heb lef’.
Nu kun je onze koster niet betichten van te weinig lef, maar liefhebben kan ook zonder lef.

Op mijn werk doe ik mijn Drentse mondkapje niet op; daar doen ze niet aan ‘flauwekul-mondkapjes’, zoals een arts op de gang opmerkte.
Op dit moment werk ik in een kliniek en daar moeten we er erg serieus mee omgaan.
We mogen alleen medisch goedgekeurde mondkapjes op; als je binnenkomt ligt er al een stapeltje klaar.

Gerard moest deze week één dag naar zijn werk in Groningen en daar zijn ze wat minder streng.
Hij had zijn Drentse snoetschoetie voorgedaan op kantoor; dat leverde natuurlijk gelijk reacties op.
Een collega uit Friesland had een mondkapje met de Friese vlag.
Ze maakten een selfie en stuurden die naar andere collega’s met het bijschrift: ‘Het Drentse snoetschoetie en het Fryske mûlekapke. Verstaat elkaar prima?’ (klik op de foto voor een vergroting) .
Toen konden de Groningers natuurlijk niet achterblijven.
“Mot ik ok komm’n mit mien snoetlabbe?” reageerde iemand.
Die stuurde gelijk drie foto’s mee van Groningse snoetlabben…..
Als je nou denkt: “Wat staat er nou toch op die gele snoetlabbe?
Een aaierbaole!

Vorige week overleed de vader van onze schoonzus Annette, Tieme Meints.
Wij kennen hem van de verjaardagen bij mijn broer: vier keer per jaar zaten we in de familiekring.
Toen mijn vader nog leefde hadden de mannen het gezellig samen; ze konden genoeglijk praten over de meest uiteenlopende onderwerpen, ondertussen de aandacht verdelend tussen de kleinkinderen, koffie met gebak en de hapjes & drankjes.

Tieme was een markante persoonlijkheid.
Hij zat jaren als vertegenwoordiger van het CDA in de gemeenteraad van Assen en schreef regelmatig brieven naar de krant omdat hij het ergens niet mee eens was.
Dat ging bijna altijd over geloofszaken. Tien jaar geleden kon hij zich helemaal niet meer vinden in het toenmalige CDA en brak met de partij; hij stapte over naar de Christen Unie.
Vanmorgen vond zijn uitvaart plaats in Assen vanuit de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt ‘Het Lichtpunt’.
Als er geen coronavirus was geweest, hadden wij vanmorgen ook in de kerk gezeten, maar op de kaart die we kregen stond al aangegeven dat alleen de naaste familie en vrienden aanwezig konden zijn. Wij konden meekijken en luisteren via de website van de gemeente.
De familiekring waar wij anders het glas mee heffen zat nu verdrietig bij elkaar.

Er mocht natuurlijk niet gezongen worden; een drietal gemeenteleden zong liederen die Tieme had uitgezocht.
Verder hield hij erg van klassieke muziek.
Na de overdenking keken en luisterden we naar een aria uit de Matthäuspassion ‘Erbarme dich’, gezongen door Delphine Galou.
Hierbij een link naar die uitvoering.
Als je in een concertzaal zit waar het meesterwerk van Johann Sebastian wordt uitgevoerd, beleef je zo’n aria heel anders.
Dan wordt het gezongen nadat we hebben gehoord dat Petrus Jezus 3x heeft verloochend. Petrus heeft diep berouw en de evangelist zingt: ‘und er weinte bitterlich….‘
Vanmiddag kreeg het muziekstuk een heel andere betekenis.

Dat gold trouwens ook voor het lied; ‘Ga met God en hij zal met je zijn’.
‘……in zijn liefde jou bewaren, in de dood je leven sparen…’
Op een gewone zondagmorgen zing je daar gemakkelijk overheen, nu kregen de woorden extra betekenis.

De dochters lazen een ‘In memoriam’ voor over hun vader.
Daarin vertelden ze over zijn leven, maar ze waren ook eerlijk over zijn rol als vader: Tieme was eigenlijk altijd te druk geweest om zich met de opvoeding van de kinderen te bemoeien.
Ook was hij het lang niet altijd eens met de keuzes die de kinderen maakten, maar hij heeft zich daar uiteindelijk bij neer moeten leggen.
Er was ook nog een spreker namens de Christen Unie, de partij waar Tieme zich de laatste tien jaar erg voor had ingezet.
Hij citeerde uit een interview met Tieme aan het begin van dat dit jaar.
We hoorden de exacte woorden die hij gebruikte in het blog van 20 maart j.l. dat hij voor deze website schreef als lezer van de maand.
Wat bijzonder om zijn woorden, die nu klonken als een ‘statement’, terug te horen in de toespraak.

Wil je Tieme’s bijdrage als ‘Lezer van de maand’ nog eens nalezen?
Klik hier om naar dat blog te gaan.
Net als bij bovengenoemde liederen lees je het nu met heel andere ogen.

Tijdens het uitdragen klonk het slotkoor uit de Matthäuspassion: “Wir setzen uns, mit tränen nieder…..”
Het was een respectvol en indrukwekkend afscheid van een lieve echtgenoot, een trouwe vader en een trotse opa.
Wij zullen hem missen op zijn plekje in de familiekring.