Maand: maart 2021 Pagina 1 van 4

Iedere dag maken we een ommetje; meestal in Roden, maar als we tijd hebben wil ik wel even ergens anders heen.
Verandering van spijs doet eten, niet waar?
Ooit had ik ergens gelezen dat je bij Marum het ‘Witte Nonnen-pad’ kon lopen; zondag de 20e maart gingen we op onderzoek uit.
Het begon bij de kerk, dus  die gingen we eerst opzoeken. We vonden wel een gereformeerde kerk, maar geen 12e eeuws kerkje dat op de foto’s staat.
“We toetsen gewoon ‘Kerkstraat’ of ‘Kerkweg’ in op de TomTom, dan komen we er vanzelf wel”.

We vonden ‘Kerkpad’. “Dan zal het daar wel zijn” en we liepen het Kerkpad af.
In tegenstelling tot wat het spreekwoord zegt over kerken die je midden in het dorp moet laten staan stond deze kerk tussen het dorp en de snelweg in.
Dat pad leidde ons naar de rand van het dorp Marum; een stuk verderop zagen we de kerk inderdaad staan achter een grote zuivelfabriek.

Het was koud en winderig.
We liepen om de kerk heen en vonden een wegwijzertje naar het ‘Witte Nonnen-pad’; het wees naar de deur van een lijkhuisje dat tegen de zijbeuk van de kerk was gebouwd.  (zie afbeelding. Lijkhuisje staat links van de toren).
Aarzelend openden we de deur. Wat we daar aantroffen was op z’n minst verrassend: er stond een lessenaar met een gastenboek en het was ingericht als een kloostercel. Er stonden middeleeuwse nonnenklompjes en je kon op een knopje drukken. Dan ging er een lichtje aan en begon er een gregoriaans koor te zingen.
Een stem heette ons welkom en vertelde dat ze een non was die tijdens de Tachtigjarige oorlog bij Marum/Trimunt in een klooster woonde.
Ze vertelde alles over de geschiedenis van het klooster In Tribus Montibus dat daar in de middeleeuwen heeft gestaan.
Dat het onder bewind stond van de abt van Aduard.
Dat het leven in het klooster zwaar was.
Dat het klooster door de aanhang van de watergeuzen en de prinse van Oranje was gesloopt, samen met het klooster in Aduard.

In het huisje was ook een houten doosje waar de beschrijving van de wandeling in zit, in meerdere talen zelfs.
Hebben wij de wandeling gedaan?
Nee.
Die was 15 kilometer en dat gaan wij niet op een koude, winderige zondagmiddag in maart doen.
Misschien gaan we dat wel helemaal niet doen, want 15 kilometer is best veel voor niet geoefende wandelaars.
Het ging mij vooral om het verhaal, want o, wat hou ik van dit soort dingen!

Als we de wandeling wel hadden gedaan, hadden we een brief gevonden die moeder-overste van het klooster had onderschept.
Een liefdesbrief van ‘onze’ witte non aan een Spaanse soldaat die in een ziekenzaal van het klooster werd verpleegd omdat hij gewond was in de oorlog.
De non was voor straf uit het klooster gezet en haar ziel dwaalt nog altijd in omgeving rond.
Misschien hadden we het ruisen van haar witte habijt nog wel gehoord….áls we die wandeling hadden gemaakt.
Heerlijk, zulke verhalen.

Benieuwd naar het Witte Nonnenpad?
Hierbij een link naar de website van de Stichting Groningen Kerken. 

‘Komend weekend beginnen ze in het UMCG met het vaccineren.  Ik kon mij aanmelden en heb gekozen voor zondagmiddag om 14.00 uur. Yes!’
Deze tekst stuurde Gerard afgelopen dinsdag naar ons gezin, familie en vrienden.

Op het moment dat ik dit schrijf is het zondagavond 19.00 uur.
We waren op tijd in UMCG en het liep allemaal op rolletjes; parkeergeld hoefde deze keer niet, je werd naar de goede plek begeleid en er waren geen lange rijen.
Na de prik moesten we een kwartiertje in een ‘observatieruimte’ zitten om te zien of er niks geks gebeurde en om 15.00 uur waren we weer thuis.
Er gebeurde niks geks.
De arm was een beetje pijnlijk op de plek waar geprikt was, maar verder: nothing on the hand.

Later in de middag voerden we nog een skypegesprek met neef & nicht uit Epe. Die zouden vandaag aan de Boskamp komen, hadden we in september afgesproken.
We durfden het niet aan. Jammer natuurlijk; wij hebben anders twee keer per jaar een genoeglijke zondag met z’n vieren. We legden weer twee data vast in onze agenda: ijs, weder en corona dienende zien we elkaar in juli en oktober.

Van één van onze vrienden kregen we gisteren een whatsapp berichtje met een video, getiteld: ‘Niet alles zit op slot’ met afbeeldingen van dingen die niet op slot zitten: o.a. muziek, vriendschap, hobby’s, natuur en het voeren van en gesprek.
Een hart onder de riem en een eyeopener.
Laatst hoorde ik mezelf nog zeggen: “D’r mag ja nog niks!” maar dat is natuurlijk baarlijke nonsens.
Op één van de dia’s van die video stond: ‘Tel niet alle dagen maar zorg dat alle dagen tellen.’

Zondag de 28e maart was voor ons een dag met zilveren randje.
Met dank aan al die zorgmedewerkers die op zondagmiddag in het UMCG voor ons klaar stonden.
Zodat wij onze dagen kunnen blijven tellen.
En proberen er voor te zorgen dat alle dagen tellen.

“Wat hest dien haor ja weer roeg om de kop zitten!”
Mijn moeder kon de dingen zo treffend zeggen.
Als kind wilde ik graag lang haar, maar mijn moeder was daar helemaal niet van.
Ze was er van overtuigd dat ik geen haar had om het lang te dragen.
“Doe hest van dat stugge, witte Vrieswijken-melkboeren-hondenhaor, dat wil gien kaante op.”
Als je kind bent is moeders wil wet, maar toen ik twaalf jaar was en mijn vader bij een benzinepomp twee stukjes kauwgom kreeg ‘voor die twee jongens achterin’ was voor mij de maat vol.
Vanaf mijn dertiende had ik lang, blond haar.

Lang…

Mijn moeder vond het helemaal niks.
“Dat körte ston die ja zo pittig…”

…en kort.

Als mijn moeder mij de afgelopen weken had gezien kon ik wel raden wat ze gezegd zou hebben, zie de eerste zin van dit blog.
Sinds november was ik niet naar de kapper geweest.
Begin januari had ik een afspraak staan voor een nieuwe ‘bob’ en een blonde highlights behandeling, maar die moest ik van tante Corona afzeggen.
Gistermiddag om één uur kon ik terecht; de waarde van mijn dag.
Lang is mijn haar al lang niet meer; rond mijn veertigste heb ik het halflang laten knippen.
Ook heb ik het zelfs al weer eens kort gehad, van 2008 tot 2011.
Mijn moeder vond het prachtig, maar ik vond dat ik er veel te werk mee had om het beetje goed te laten zitten.
Deze lengte bevalt me het best: na het douchen in een bob föhhen en ’s morgens met een beetje water in model brengen.
Het is nog steeds melkboeren-hondenhaar; het is nog wel blond, maar het heeft inmiddels wel een beetje hulp nodig.
Daar zijn kappers voor.

De waarde van de dag: een blog met veel beelden.
Vandaag had ik een heerlijke, vrije dag en ik had het rijk alleen: Gerard was weer eens een dagje op zijn werk in Groningen.
In de ochtend al buiten in het zonnetje!

Ook dit jaar zijn er geen uitvoeringen van de Matthäuspassion en dat mis ik.
Ook geen ‘mee-zing-Matthäussen’ en ook geen mooie koralen op de cantorij.
Een hele dag alleen thuis betekent dat ik ook niemand erger met mijn mee-zing-behoefte, dus vanmiddag om 13.30 uur trakteerde ik mezelf op drie uur Matthäus.
Op YouTube zocht ik een uitvoering van Herreweghe en installeerde me met de partituur, een borduurwerkje en een potje thee achter de computer.
Hoe dat er uit ziet zie je op de foto links.

Dan doe ik net alsof ik alt in het koor ben en zing alles wat ik vroeger ooit heb ingestudeerd mee.
De computer staat zo hard dat ik gewoon met het koor kan meezingen, zonder dat ik er bovenuit kom.
Na drie uur sluit ik diep tevreden het scherm en zet de ovenschotel in de oven die ik vanmorgen al had klaargemaakt.

Op de foto’s hieronder zie je detailfoto’s van het potje thee, de partituur en het borduurwerkje.
Fijne middag.
Maar volgend jaar hoop ik weer op een live-uitvoering.

Op onze fietstocht door het Dwingelderveld deden we het plaatsje Pesse aan, ik schreef er al over in deel 4 van deze blogreeks.
“Eigenlijk wil ik daar wel even op het kerkhof kijken” zei Gerard van te voren.
Het was nog even zoeken waar dat kerkhof was; we vonden het op de secundaire weg van Pesse naar Hoogeveen.
Het is een klein kerkhof. Het bijzondere voor ons is dat daar heel veel Waninge’s liggen.
Gerard vertelde in zijn blogs ‘Verborgen en herinnerd verleden’ over zijn vader. (klik hier voor deel 1 en deel 2.)
We weten dat de vader van Gerards opa Hendrik Wichers Waninge heette, hij leefde van 1821 – 1874.
Hij woonde in Pesse en had vier kinderen: Wicher, Femmigje, Hendrik (Gerards opa)  en Geert.
De Waninge’s die op dat kerkhof liggen zijn dus wel familie van Gerard, maar heel ver weg.

Het was bijzonder om daar te lopen tussen al die stenen met oer-Drentse namen en daar zo vaak de naam Waninge te zien staan.
We hebben nog wel gezocht naar de graven van Gerard’s opa en oma, maar die hebben we niet gevonden.
We weten ook niet of ze daar wel liggen, ze kunnen ook in Beilen begraven liggen.
Wat we wel vonden was het graf van ome Geert en tante Hendrikje.
Tante Hendrikje was een halfzus* van Gerard’s vader. Toen hij tien was kwam hij bij haar en haar man in huis.
Gerard is naar deze ome Geert genoemd; we haalden herinneringen aan hem op.
Ome Geert was er trots op dat hij vernoemd was, maar vond het wel jammer dat hij Gerard werd genoemd en niet Geert.
Als ome Geert op bezoek kwam moest iedereen dus Geert zeggen, dat vond ome Geert fijn.
Maar dat is natuurlijk geen doen. Zus Hennie, een tiener destijds, vergat het dus ook prompt en stond boven aan de trap te bléren:”Géééraaaard!”
“Ik zag hum wel kieken….” zei Gerards moeder daar later over.
Ook ik heb ome Geert nog gekend; we zijn nog bij hem geweest met baby Frea.
Ome Geert was toen al oud, hij kon niet meer op kraambezoek komen.

Het was leuk om zo even samen een klein stukje familiegeschiedenis te beleven in Pesse.
Op zoek naar je wortels; op deze manier geven we vorm aan ons eigen ‘Verborgen verleden’.

*Zanting was de naam van de eerste man van de moeder van Va Waninge.
Ze heette in haar 1e huwelijk Marchje Zanting-de Weerd en in haar 2e huwelijk Waninge-de Weerd.

Benieuwd naar de andere delen uit de ‘Ruinen-blogreeks’?

1. Van schaatsijs naar softijs. 
2. B&B ‘de Beddestee’
3. Wel honderd lammetjes! 
4. Fietstocht Dwingelderveld
5. Allemaal familie
6. Ommetje met Bram de Ram
7. Coucangé 

Wat in het vat zit:

8. Van landgoed naar plaggenhut
9. Gehaakt lampionnetje