Afgelopen weekend was het zomaar lente.
We hebben onze dochters niet meer in levende lijve gezien vanaf december en dat vonden we lang genoeg: we gingen zondagmiddag wandelen met één van hen.
Ze woont in Almelo; dan kom je niet even voor een wandeling naar Drenthe, dus we spraken af: elk de helft. Allebei drie kwartier, dan zit je bij Ruinen.
Als afspreekpunt kozen we voor ‘Parkeerplaats Witteveen’, ongeveer een kilometer van Ruinen af. Die parkeerplaats grenst aan Nationaal Park ‘het Dwingelderveld’.
“Niet bij een restaurant of kroeg hoor, dat is veel te druk op zondag” zeiden we van te voren tegen elkaar. We kozen voor een kofferbak-picknick met een thermoskan thee aan het begin van de wandeling en voor halverwege een rugzakje met lekkers. We gingen de ‘kleine witte pijltjes-route’ volgen.

Ook zonder restaurant of kroeg was het druk op deze zondag.
De parkeerplaats (voor ons gevoel in the middle of nowhere) was al bijna vol en tijdens onze wandeling, vooral aan het begin en het eind, waren er veel andere wandelaars en fietsers; we bleven maar ‘moi’ zeggen…..
Maar het kostte geen enkele moeite om anderhalve meter afstand te houden, dus we genoten van een wandeling van dik twee uur door een prachtig gebied.

Het is een bijzonder natuurgebied; het is het grootste aaneengesloten natte heidegebied van West-Europa.
Er zijn maar liefst 2 schaapskudden met herder die de heide in conditie houden.
Ik verbaasde me over de uitgestrektheid (klik op de foto voor een vergroting). Je kunt heel ver kijken en de wandeling bracht ons langs heel veel verschillende landschappen: door bos, langs grote vennen, langs moerasachtige gebieden en door de heide. Met een prachtige, strakblauwe lucht was het heerlijk picknicken; we streken neer bij een vennetje, legden onze jassen over een een uitstekende heidepol en genoten van ons meegebrachte bakje fruit en een pakje drinken. En paaseieren.
Wat heerlijk om elkaar weer even in de ogen te kijken; drie volle uren genoten we van elkaars gezelschap.
Wie had nou ooit kunnen bedenken dat zo’n gewone ontmoeting zo’n bijzonderheid zou worden; het bepaalde in hoge mate de waarde van onze dag.
Toen we afscheid name n gingen er nog een paar paaseieren mee naar Almelo.

Wij wilden nog even het gebied per auto verkennen en boemelden via Ansen en Wittelte naar Diever.
Daar stond een bord aan de weg; “Van schaatsijs naar SOFT-ijs”!’
Niet gehad trouwens…..’t is nog maar februari.
Je kunt het je toch gewoon niet voorstellen: vorige week stonden we nog met een aantal schaatsers op het ijs van de ven in het Mensingerbos, zondagmiddag genoten we van een lentepicknick in een briesje van 18 graden.
2021 wordt in meerdere opzichten een memorabel jaar.

Benieuwd naar de andere delen uit de ‘Ruinen-blogreeks’?
1. Van schaatsijs naar softijs.  
2. B&B ‘de Beddestee’
3. Wel honderd lammetjes! 
4. Fietstocht Dwingelderveld
5. Allemaal familie
6. Ommetje met Bram de Ram
7. Coucangé 
8. Van landgoed naar plaggenhut. 
9. De gehaakte lampionnetjes van Ina.