Maand: september 2022

“Dan eten we in Cloppenburg wel ergens een vissie. Mit pommes!” overlegden Gerard en ik in onze korte vakantie in  Noord Duitsland.
Na anderhalf uur fietsen hadden we wel zin aan wat,  dus we gingen op zoek.

Currywurst vonden we wel bij een louche snackbarretje, maar dat zochten we niet.
Bij de McDonalds verkochten ze wel een broodje vis.
“Dat gaan we niet doen” riep ik direct.
Mijn hele leven lang heb ik me verzet tegen eten bij McDonalds.
Met onze dochters zijn we daar zelfs nog nooit geweest.
Onze oppasbuurvrouw Fokje vond dat destijds zielig voor de kinderen,  dus die heeft ze een keer meegenomen naar de Mac  in Groningen.
Maar ik dwaal af.

Sushi was er ook voldoende verkrijgbaar.
Ook vonden we noedels met gefrituurde kiphapjes.
Een chique restaurant  verkocht wel vis maar dat bedoelden we niet…

Turkse Kebab was er genoeg te krijgen,
Vegetarische salades met broodjes hoemoes ook.
Maar geen vissie.
Inmiddels waren we een uur verder en viel ik bijna om.

Uiteindelijk kwamen we toch bij de McDonalds terecht.
We bestelden een broodje vis met patatjes.
“Mit Cola dazu?”
Bleek een vaststaand menu te zijn; wisten wij veel.
Had ik na al die jaren toch nog zo’n zacht broodje.
Met een veel te geel plakje kaas.

Eigenlijk was het nog best lekker…..

Nu hebben we nog één probleem : hoe vertellen we het  onze kinderen?

Na het overlijden van mijn moeder nam ik de hele verzameling fotoalbums van mijn ouders mee.  In 2020 tijdens de coronapandemie zocht ik alles uit,  maakte van de hele berg foto’s en albums twee nieuwe albums (zie Klus geklaard) en gooide alle overige zooi weg. Alles,  behalve 3 zwart wit foto’s en een campingbetaalbewijs uit juli 1966. Dat jaar waren mijn ouders met mij (5 jaar)  met hun tent op vakantie bij Visbek en maakten foto’s van de Visbeker Braut en Brautigam, twee hunebedden in de buurt van  Oldenburg.  “Daar wil ik nog graag eens heen op vakantie” zei ik destijds tegen Gerard en deed de foto’s in het mapje ‘Dagje uit?’

Tijdens onze vakantie in Noord Duitsland maakten we er een dagje uit van. Fietsen op de auto,  op naar Visbek.
Wat was het weer een gezoek: net als op Gotland en Rügen waren de prehistorische grafmonumenten heel lastig te bereiken.  Maar als je er dan ook bent…….. adembenemend.

Hunebedden hebben in Nederland nummers,  in Duitsland dragen ze de naam van de sage/legende die de bevolking er omheen vertelde in de 17e en 18e eeuw.

juli 1966

We vonden eerst de zogenaamde Heidenopfertisch en even later stonden Gerard en ik bij de Brautigam. We vroegen ons af:  “Waar zou deze foto waar pa op staat genomen zijn?” De ene steen was niet hoog genoeg, de andere stond de verkeerde kant op en ook ten opzichte van elkaar klopten de stenen niet. Eén foto konden we thuis brengen, de andere twee niet. We vervolgden onze zoektocht, nu naar de Braut. Toen we dat hunebed hadden gevonden zagen we het direct: hier was het.

augustus 2022

56 jaar later maakte Gerard op precies dezelfde plek een foto van mij. (klik op de foto’s voor een vergroting)
Hunebedden hebben voor mij altijd al een bijzondere betekenis (zie Eine Heilige Statte); de sfeer rondom dit hunebed, waar we overheen en langs liepen en in de middagzon op een bankje zaten, zal ik nooit weer vergeten. Ik kwam er bijna niet toe om weer op de fiets te stappen; het  was alsof iets me daar vasthield.

Gerard heeft op zo’n dag engelengeduld.  Gaat dapper met mij op zoek naar weer een ander hunebed,  maakt foto’s en laat mij mijn gang gaan. Heeft zijn blikje drinken al lang op als ik eindelijk met de verzuchting “och, wat mooi weer… ” naast hem op het bankje ga zitten.  Als hij dan uiteindelijk op de fiets stapt moet ik mee; dan weet ik: het heeft lang genoeg geduurd.

Heilige Statten.
Heilige plaatsen.
Ben ik anders altijd Nederlands nuchter,  bij zo’n hunebed “is iets”.
Bij deze was nog een heel klein stukje Pa.

Tijdens onze korte vakantie in Noord Duitsland zaten we tussen de twee steden Oldenburg en Cloppenburg in; de deelstaat heet Niedersachsen.
Op de eerste avond daar maakten we een fietstocht rond de Thülsfelder Stausee.
Het viel ons op dat de meeste mensen ons groetten met de Noord Duitse groet “Moin!’; het leek wel of we in Drenthe fietsten.
Het leek op onze eigen provincie, maar toch ook weer niet.
Waar we in Drenthe oeroude dorpen met historische boerderijen hebben, zijn die in dat gebied niet veel te vinden.
Van oudsher was het een gebied met heel veel moeras, met een paar zandruggen waar dorpen en steden op ontstonden.
Er was veel hoogveen, dat voor de oorlog net als in Nederland voor de turf werd afgegraven.
Na de Tweede wereldoorlog werd het moerasgebied in razend tempo ontgonnen en werden de woeste veengronden op grote schaal geschikt gemaakt voor landbouw en bewoning; niet meer met de hand, maar met grote machines.

We hebben in die omgeving veel gefietst en zagen bovengenoemde geschiedenis terug in het landschap.
Grote boerderijen, grote erven, grote schuren en heel veel ruimte voor landbouwgrond en bossen.
Eén dag fietsten we naar Cloppenburg en één dag namen we de fietsen mee op de auto voor een bezoek aan de stad Oldenburg.
De auto parkeerden we buiten de binnenstad en fietsten daarna door een park de stad in; aan de hand van een plattegrondje maakten we een stadswandeling.
Eerlijk gezegd: we waren nog geen uur nodig.
De hele stad is in de 17e eeuw in vlammen opgegaan, daarmee ging de hele middeleeuwse binnenstad verloren.
Het kasteel was mooi maar niet heel bijzonder (vond ik) en er was nog een heel klein stukje van de stadsmuur met een deel van kruittoren.

Cloppenburg: hetzelfde laken een pak.
Mooi stadje, leuk om even te winkelen maar geen stad waar mijn hart sneller van gaat kloppen.
Met de beelden uit Visby op Gotland,   Haarlem en Dordrecht nog op mijn netvlies voelde ik me net een verwend kind dat een klein pakje uitpakt na een stortvloed van dure cadeaus….

Jammer van de stedentripjes in Noord Duitsland?
Welnee.
In Oldenburg fietsten we nog een stukje door de haven langs de rivier de Hunte en zochten de imposante Huntebrucke op.
We maakten een wandeling over de oude stadswallen en besloten de dag met een lekkere pizza in de binnenstad.
De fietstocht naar en van Cloppenburg was prachtig; een dunbevolkt gebied met grote boerenbedrijven en mooi onderhouden erven.

Toegift voor Aaltje: in een piepklein dorpje (vier boerderijen en een mestbult zou mijn vader zeggen) vonden we een historische schuur op een oud bleekveld voor linnen.
Die schuur uit 1615 werd gebruikt voor opslag van die stof.
Uit deze streek kwamen Peek  en Cloppenburg, met eenzelfde ontstaansgeschiedenis als die van C&A.
Had ik dat verhaal van Clemens en August nou niet gehoord, dan had ik het historische belang van de schuur niet onderkend.

De trouwzaal.

De Hayemaheerd bij Oldehove is een officiële trouwlocatie in de provincie Groningen; Frea en Jon hadden die uitgekozen vanwege het informele karakter.  Ze hadden geluk met het weer en de plechtigheid kon buiten plaatsvinden; in de boomgaard is een trouwzaal ingericht (klik op de foto voor een vergroting). Het bruidspaar zit op een houten bankje,  de tafel voor de handtekeningen staat onder een boom en de gasten zitten op strobalen,  afgedekt met wit fluwelen doeken.

De speeches werden binnen in de feestzaal gehouden, want daar was een beamer voor de vertalingen. Voor het eten nam ons gezin (zonder het bruidspaar uiteraard) plaats op het houten podium.
“Geen stukjes hoor!” had Frea  van te voren geroepen.

Hahaha!

Het bruidspaar kreeg van ons een eigen smartlap ( geschreven door Harriët) over de rollen die ze speelden in het toneelstuk waarbij ze verkering kregen.
Zij speelde de hoofdrol,  hij was naamloos piraat  3 en dat was gelijk de titel van ons lied. Met alle aanwezigen, óók de Engelsen, zongen we op dramatische wijze het refrein van de smartlap ‘Naamloos Piraat Drie’ met deftige zinnen als ‘het maakt me echt geen flikker uit’ en ‘het boeit me echt geen ruk’.

Op het bamboe terras genoten we daarna van een goedverzorgde barbecue met een ijskoud toetje; toen was de band al aan het opstellen.
De muziek die avond werd verzorgd door Itchy Fingers: we gingen Ceilidh dansen.
Deze informatie staat daarover op hun website:
Een Schotse ceilidh (“keelie”) is letterlijk een dansfeest. Ceilidhdansen zijn vrijwel altijd groepsdansen, en de caller die bij een ceilidh aanwezig is zorgt ervoor dat iedereen mee kan doen, of men het al eerder gedaan heeft of niet.

Iedereen deed mee! Wat een feest en wat een plezier!  Na een half uur dansen heb je je tong echt op je schoenen, maar wat ontzettend leuk om te doen.
De eigenaresse van de locatie merkte hier later over op.  “Zo, dat was heel wat anders dan Snollebollekes of zwemmen in Bacardi Lemon…” Net als appels en peren,  niet met elkaar te vergelijken.
Wil je meer weten over Itchy Fingers? Hierbij een link naar hun website.
Het dansen was tot 21.30 uur,  daarna mocht je het zelf weten: dansen, teuten of spelletjes doen. Dan moet je denken aan Stef Stuntpiloot, Kat & Muis en sjoelen.
Het hoeft geen nader betoog: topfeest.

Stro-iglo

De meeste gasten die bleven slapen bivakkeerden op de hooizolder,  een grote slaapzaal boven de feestruimte. Gerard en ik sliepen in een stro-iglo op het kampeerterrein; dan loop je om 01.00 uur in je feestkleding over de camping met als toegift een prachtige sterrenhemel.
Om 05.00 u moest ik er uit.
Had iets te maken met zoete witte wijn.
Op naar het toiletgebouw. Toen ik met m’n slaperige hoofd naar buiten stapte zag ik een adembenemend uitzicht: de zon piepte net boven de horizon uit en zorgde samen met de landerijen rondom Oldehove voor een schitterend begin van de  dag. Tien minuten later lag ik weer in ons warme strobed.
O, geen foto gemaakt… is ook niet erg.
Samen met de dag ervoor is deze ervaring onvergetelijk.

Meer weten over deze bijzondere trouwlocatie?
Hierbij een link naar hun website.

Meer weten over de trouwdag?
Lees dan het blog ‘Leeg maar voldaan‘ van 4 september.

Op 28 augustus publiceerde ik twee foto’s van de huwelijksdag van Frea en Jon.
Die ochtend genoten we met de gasten die waren blijven slapen op Hayemaheerd van een heerlijk ontbijt.
Een gezellig en ontspannen besluit van een memorabele gebeurtenis: de trouwdag van onze oudste dochter Frea en haar Jon.
Zij noemen zich vanaf die dag Mrs. and Mr. Salt Waninge.

Die zondag de 28e zaten we ’s middags in de auto op de terugweg naar Roden,  na een nacht in een stro-iglo op het kampeerterrein van Hayemaheerd.
“Ik voel me helemaal leeg.” zei ik tegen Gerard.
“Ja. Leeg maar erg voldaan!” was het antwoord.

Dan kom je thuis na zo’n enerverende gebeurtenis.
Waninge Plaza was nog helemaal versierd voor de ‘pre-party’ van de vrijdag met witte rozen, slingers en ballonnen,  die ons vrolijk toelachten: “Partytime!”

De koelkast stond vol met wat er over was gebleven van het buffet voor die avond; natuurlijk was ik bang dat er niet genoeg zou zijn en hadden we veel te veel…..

Op de slaapkamer lagen de prijskaartjes die we van ‘het pak’ en ‘de jurk’ hadden geknipt nog op ons bed.
Daarnaast lag de nieuwe panty voor het feest waar ik een kwartier voordat we zouden vertrekken een gat in trok.
Op het nachtkastje lag het bonnetje van de panty die Gerard toen nog had opgehaald bij de Hema.
Dan heb je alles goed voorbereid en dan gaan door de stress zulke stomme dingen fout.

Maar ze zijn getrouwd! Een informeel feest, helemaal zoals ze het zelf graag wilden. Met een ambtenaar van de burgerlijke stand die in prachtig Gronings Engels haar uiterste best deed tijdens de plechtigheid en een mooie, persoonlijke toespraak hield voor het bruidspaar.
De bruid verraste iedereen met een emotionele uitvoering op gitaar van een zelfgeschreven lied dat ze zong voor haar bruidegom en Jon ontroerde menigeen met een liefdesverklaring voor Frea van meer dan één A viertje.  Er waren speeches van  Jon’s vader, maid of honour Makenzi,   best man Callum en ook van ons: Gerard in het Nederlands en ik in prachtig Drents Engels.

In een volgend blog zal ik nog wat meer vertellen over de bijzondere locatie en het feest na de plechtigheid.
Nog één leuke anekdote: de gemeentehuis bode die meegekomen was met de ambtenaar had in de vroege middag al een gesprek gehad met Frea en later ook met Jon.
Later had hij tegen zijn collega gezegd: “Ik heb het bruidspaar nog helemaal niet gezien..    ”

We aten die zondagavond wat restjes van het vrijdagavond feest.
Terwijl Gerard naar Studio Sport keek werkte ik mijn mail weg.
Leeg maar voldaan.

Dit blog sluit ik af met het lied dat Gerard ik hebben gezongen tussen de twee uitvoeringen van onze speeches in.
Het is gebaseerd op de bijbeltekst uit 1 Korinthiërs 13 over de liefde.

Afgelopen maandagmiddag 29 augustus vertrokken wij voor een weekje vakantie naar Noord Duitsland.
We hadden een huisje gehuurd aan de Thülsfelder Stausee in de buurt van Cloppenburg en rond 15.30 u trokken we er in.

De blogs die je de laatste dagen hebt gelezen stonden dus al een week klaar, vandaar dat je nog bijna niets hebt gelezen over het huwelijk van Frea en Jon.
Dat maak ik de komende tijd goed, al zal ik het houden bij verhalen: de foto’s houden we voor onszelf,  het blijft bij de twee die met toestemming van de familieleden die er op staan op 28 augustus zijn geplaatst.

Ook over de afgelopen week zal ik in de nabije toekomst een paar blogs schrijven: over de Thülsfelder Stausee,  Oldenburg, hunebedden bij Visbek en een gehaakte pannenlap waar ik helemaal door in beslag werd genomen.

Het was een heerlijke vakantie en de timing was perfect: de eerste dag moesten we afkicken van de drukte rondom de bruiloft en dat lukt het best als je echt weg bent.
Thuis had ik anders nodig moeten stofzuigen, de vloer soppen en noem alle andere dingen maar op die je anders thuis doet na drie dagen feest.
Aaltje was er even niet.

‘Ganz erholt’ begint voor mij vandaag weer het gewone leven.
Vloer is inmiddels al gesopt…..
Na alle bijzondere dagen gaan we weer over tot de orde van de dag, met op deze website iedere dag een blog over de waarde er van.

Vorige week kwam Carlijn bij ons eten, een spelletje doen en bij kaarslicht genieten van een warme zomeravond. 
Ze had een klein cadeautje mee, gekregen van Sam, een schoolvriend van haar.
Sam heeft ooit voor mij een melkkan met 6 bekers van boerenbont (oud model) gered van het grof vuil “Zulk servies heeft je moeder toch….?” en veroverde daarmee voor altijd een warm plekje in mijn hart. 

Nu was het een Drentse scheurkalender van 2022.
Voor een maaltijd die al begon op 1 januari van dit jaar komt deze mosterd in augustus natuurlijk rijkelijk laat,  maar het laat zich nog prima eten.
Er staan foto ”s genomen in Drenthe op de kalender blaadjes.
Natuur,  huizen,  dieren,  weerfotos, Van alles en nog wat. 

Ingestuurd door Drenten, maar ook door fotografen van buiten de provincie grenzen.
We scheurden de afgelopen weken steeds meerdere blaadjes per dag af, bekeken ze en gooiden ze bij het oud papier; als we bij de actuele datum zijn aangekomen hangen we hem in de wc naast de kalender van beroepsmopperaar Maarten van Rossem; het baken in de zee van kennis en onwetendheid zou Philip Freriks zeggen.