1 juli: Waardevol. Voor mij.

“Wát een mooie serie..! ” Dat zeiden Gerard en ik woensdagavond tegen elkaar na de vierde aflevering van De droom van de jeugd.
Dat hadden we na de vorige drie afleveringen ook al gezegd.
We volgen een katholiek gezin vanaf eind jaren ’60: vader, moeder, twee dochters, twee zoons.
Voor de jongeren van tegenwoordig zijn de gebeurtenissen al lang geschiedenis, maar voor ons is het allemaal heel herkenbaar.
De studentenopstanden eind jaren ’60, het gevecht van de Dolle Mina’s voor het recht op abortus en anticonceptie, hoe er op de werkvloer door mannen met vrouwen werd omgegaan: je kunt het je amper meer voorstellen.

Woensdagavond was er een moment dat me in mijn hart raakte.
Dochter Carla is intens verdrietig om een verlies en overweegt een abortus omdat ze een zwangerschap niet aan kan.
Ze zoekt haar vader op en tijdens een emotioneel gesprek vlucht ze de deur uit; vader volgt haar en samen komen ze in de kerk terecht.
Dan volgt een gesprek. Dochter vraagt zich af wat de kerk nog voor haar vader betekent.
Vader: “Na het overlijden van Nicolaas (hun zoontje) gaf het geloof me op een of andere manier troost, een houvast.”
Dochter, smalend: “Je vasthouden aan het eerste de beste stukje drijfhout….”
Vader: “Misschien. Maar het heeft me geholpen.”
Dochter: “Wat. God? Pap! Je bent wetenschapper, hoe zie je dat voor je.”
Vader: “Het maakt me niet uit hoe het er uit ziet; het maakt me niet uit of het waar is, het is waardevol. Voor mij.”

Het is waardevol. Voor mij.
In een televisieserie wordt onder woorden gebracht wat ik voel.
Als gevraagd wordt waarom ik nog naar de kerk ga.
Als denigrerend wordt gepraat over geloofszaken.
Als kerkmensen als groep worden weggezet als ‘dociele schapen’.
Als…… zo vaak.

Maar het is waardevol.
Voor mij.